Vanochtendvroeg liep ik (in t-shirt met dit lekkere warme weer in november!!) de wei in, paardjes een strook vers gras erbij geven en daarna hooi. Zoals iedere ochtend bergroeten ze me luid. Bala hoog en luid, net zoals Khabal (de kleine na-aper). Khani laag en vol. Camee schor, Jack hoofdschuddend en ongeduldig, Harisha zacht huhuhu.
Ze staan in twee kuddes, de kuddes wisselen een beetje. Alleen Jack en Khani staan nooit bij elkaar. Merries en veulens wisselen zo af en toe.
Deze keer stonden ze drie aan drie. Jack, Haris en Camee staan vooraan. Jack is nogal expressief in zijn gedrag, en loopt meestal hoofdschuddend in draf achter me aan (zit geen kwaad in, al zou je dat niet zeggen als je hem niet kent). Hij heeft dikke lol, en ik ook (rennend door de wei). Harisha doet meestal leuk mee. Als ik de prikpaaltjes heb verzet gaan ze altijd lekker grazen.
Behalve vanochtend. Harisha liep om me heen te dralen, leek echt iets van me te willen. Ze nam geen hap gras, maar bleef bij mij in de buurt. Ik liep over het pad naar achter om de andere paarden gras te geven, en ze liep mee (zeer vreemd, ze gaan echt altijd eerst gras eten). Ineens kreeg ik een ingeving: ze wil gewoon in de andere kudde staan, bij Khani. Dus ik doe het draadje los, en laat haar daarbij. En jawel hoor, dat is wat ze wilde. Khani en zij hebben de hele ochtend (en waarschijnlijk nu nog, maar ik ben er niet meer bij) een zeer schattig liefdesspel gespeeld.
Mooi he, dat een paard je dat gewoon kan vertellen. En dat ze krijgt wat ze graag wilde, en aan me duidelijk probeerde te maken.
Mooi moment.
Warboel
