Nelly Boot schreef op maandag 12 februari 2007, 23:25:


Als je geen tijd hebt doe je hem weg? Dat heb ik niet gelezen.
Dat is een prikkelende stelling
Net zoals "wegens beeindiging hobby te koop aangeboden: 1 paar inlineskates met kniebeschermers en valhelm". Of " ik verkoop mijn pony omdat hij te klein wordt".
Bij de omgang met mijn dieren speelt het hebben van tijd geen rol.
Trouwens:de enige die geen tijd meer heeft is dood he :)
Ik heb een kat omdat het mijn kat is, een hond omdat het mijn hond is, een paard omdat het mijn paard is.
Al zou ik er nooit meer een meter op rijden, dan nog is het mijn paard.
Als ik zorg dat hij onder optimale omstandigheden kan leven, vindt hij het echt niet erg dat er geen 2 uur per dag een zadel op zijn rug ligt.
Ik heb gezorgd dat er een vriendje in de wei staat, dat wanneer er geen gras is, hij hooi ter beschikking heeft, altijd vers water......
Vandaag wel rijden, morgen niet? Zolang ik hem niet overvraag vind hij het absoluut geen punt.
Het is dus maar net wat jullie samen willen doen en hoeveel getraindheid daarvoor nodig is.
Alles verandert natuurlijk compleet, als de paarden op stal zouden staan.
Maar dat is voor mij niet aan de orde, want dan had ik geen paard.

Piet

Nelly Boot schreef op maandag 12 februari 2007, 23:25:


Ik denk dat als een paard fijne levensomstandigheden heeft, het niet uitmaakt dat je minder rijdt. Ik zie mijn paard door mijn studie alleen in het weekend, probeer als ik een middagje vrij heb toch te gaan rijden. Had hem natuurlijk ook weg kunnen doen, maar ik vind dat omdat ik ooit voor hem heb gekozen, hij gewoon de rest van zijn leven bij mij moet blijven. Ik zou hem nog wel weg willen doen als dit beter voor hem was. Echter ben ik er van overtuigd dat hij niets tekort komt nu ik minder rijd. Zolang hij maar een fijn paards leventje heeft, is hij gelukkig. De terugweg met rijden gaat ook altijd eens zo snel als de heenweg als het aan hem ligt, dus ik heb geen schuldgevoel.

Margot

Margot van Lare schreef op dinsdag 13 februari 2007, 8:20:


Geen tijd... Ik heb zelf ook periodes waarin ik gewoon niet aan andere zaken met mijn dieren toekom dan ze enkel maar te verzorgen. En zolang dat goed gebeurt, de dieren voldoende voeding, water, etc. hebben, is er m.i. niets aan de hand. Trainen, rijden en al dat soort dingen komt later dan wel weer.
Anders wordt het als er ook voor de normale basis verzorging geen tijd meer is. Sinds vier weken heb ik een hond in huis waar een goed thuis voor werd gezocht. Ze was zwaar verwaarloosd toen ik haar ophaalde. Uitgedroogd, daardoor problemen met haar hart, luchtweginfectie, broodmager en aan twee kanten zwaar ontstoken oren. Deze mensen hadden de hond beter veel eerder weg kunnen doen of naar een asiel kunnen brengen. Denk dat ze dan een stuk beter af was geweest.
Dus: écht géén tijd, dan is het m.i. beter wel een ander thuis voor je dier te zoeken.

Els.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 13 februari 2007, 8:44:


Er is toch nog een wereld van verschil tussen "geen tijd" en mishandeling want zo'n verwaarlozing valt bij mij onder mishandeling hoor laat daar geen twijfel over bestaan . Vele mensen hebben "geen tijd" door drukke werkzaamheden maar hangen s'avonds wel een uur of vijf voor tv of zitten hun problemen en tijdsgebrek te "pespreken" over een of andere "chatline" ook uren aan een stuk en ondertussen smelt "de tijd" weg NATUURLIJK.

Piet schreef op dinsdag 13 februari 2007, 6:39:


Niemand heeft ooit een ander dier bezeten, lijkt me.
En het zorgen voor optimale omstandigheden kán betekenen dat het paard voortaan bij een ander door het leven gaat. Het zou erg antropo- en egocentrisch zijn om te denken dat de beste omstandigheden alleen door jezelf te bieden zijn.
Waarom tegen beter weten in een dier bij jezelf houden, als het dier het beter bij een ander kan hebben?
De meeste dieren zijn vrij genoeg in hun geest om jou achter te laten en te zíjn in hun andere, betere omgeving en omstandigheden.
Iets wat wij nog een beetje moeten leren.

4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


Omdat je verschrikkelijk veel van dat dier houdt en hem of haar absoluut niet zou willen/kunnen missen? Heel egoïstisch eigenlijk.

4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


De mensen die , in mijn ogen , mijn paarden een beter leven zouden kunnen geven , zitten niet te wachten op mijn paarden vrees ik.
Dus ik hou ze maar zelf....en probeer er het beste van te maken.

Gr Esther

van lennep schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:41:


Alee Esther zo een "rancher" met een paar tienduizend hectare in Oregon ofzo

4bozzza schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:31:


Ben ik het niet helemaal mee eens eigenlijk. Het kan toch zo zijn dat je zelf hebt besloten je paard in alle omstandigheden als het maar fijn voor hem is te houden. Stel dat je he wegdoet en hij wordt heel ziek, je hebt niet de garantie dat andere mensen dit ook doen. Buitendat zijn paarden volgens mij echt wel in staat om een hele hechte band met mensen op te bouwen. Mijn zus heeft haar paard uitgeleend vanwege haar studie en als ze wel eens bij hem gaat kijken is hij volgens dat nieuwe meisje daardoor bijna een week helemaal uit zijn humeur. dat is toch niet voor niks?

Buitendat kan het toch nooit goed zijn voor een dier om te verhuizen, om ineens niets meer van vroeger over te houden?

margot

Margot van Lare schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:55:


Buitendat kan het toch nooit goed zijn voor een dier om te

Een paard is geen mens Margo , zet jij morgen je paard in een kudde met honderden hectare steppe, hij zal geen seconde meer aan Nederland of jou denken hoor.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 13 februari 2007, 9:50:


Nou...dat nog niet eens! Alhoewel..

Maar ook de tijd die je besteed aan je paarden , is in verhouding nog steeds erg weinig . Op de 24 uur , buiten het uitmesten ed om , hoeveel tijd besteed men dan gemiddeld aan een paard?
De' resttijd' lijkt me nog steeds belangrijker , dat die zo goed mogelijk ingevuld kan worden , met vrije uitloop , soortgenoten, en voldoende te eten etc.
Het belang van regelmaat zie ik best wel in , maar kan iemand die zelf geen regelmatig leven heeft dan eigenlijk ook geen paarden hebben?
Poeh , ben ik het toch niet mee eens geloof ik [ik ga mezelf niet in de vingers snijden!HAHA!]

Gr Esther

zeker, want het dier heeft initieel nooit gekozen om bij jou te horen.
Mensch haalt beest bij fokker/asiel/verkoper e.d.
En rdeeneert dat het beest van hém is, omdat er euro's naar een ander mensch zijn gegaan. Beest weet niet wat euro's zijn.
Ik zie met enige regelmaat dieren en mensen gecombineerd, waarbij ik denk: "waarom doe je dat beest niet weg?"

Maar op een andere basis dan die waarop mensen een band opbouwen met dieren. Die beestenband is vaak gebaseerd op regelmaat, duidelijkheid, veiligheid, herkenning en dat soort dingen.
Affectie is (volgens mij) erg menselijk. Het is gebaseerd op de mogelijkheid om empatisch te zijn. En in dit voorbeeld zelfs naar andere soorten.


Nee, niet voor niets, maar het zou goed kunnen zijn om de boodschap die je zus daar uitzendt. Ik denk niet dat ze stoïcijns langs haar eigen paard loopt en ongeïnteresseerd wegloopt. Ik kan naar een asiel gaan en een mij volkomen onbekende hond in verwarring achterlaten.


De gehechtheid aan het hier en nu is erg mens-eigen.
Daarenboven ging het om het kunnen bieden van 'betere' omstandigheden. Dit naar inzicht van de bieder van de 'mindere' omstandigheden.
Het voorbeeld van Eddy is erg goed. Het paard van je zus zal, losgelaten in een kudde paarden met 'onbeperkte' ruimte toch echt niet tegen die kudde zeggen: "jongens, ik ben bang dat ik een week van slag zal zijn als ik met jullie mee ga, dus ik blijf bij haar".

4bozzza schreef`:

Ik ben het met je eens.
Ook wij moeten soms een beslissing nemen om een paard te verkopen of weg te geven. Zakelijke belangen spelen daarbij zeker een rol, ik zal dat niet ontkennen. Er zijn momenten dat wij hier zoveel paarden hebben staan dat het financieel niet leuk meer is. Soms ook past een paard niet in de groep, komt het niet mee in de lessen en wie zijn wij om te bepalen dat alleen wij goed zijn voor onze paarden? Er zijn meer mensen die een paard een goed leven kunnen geven, soms zelfs een beter leven dan bij ons. Sommige paarden zijn beter af bij één eigenaar die tuttelt en knuffelt en niet de nadruk legt op rijden. Nu kun je zeggen dat we die paarden dan maar beter niet op zouden nemen, maar realiteit is dat wij paarden een Tweede Kans geven en na een jaar besluiten we hoe en óf we verdergaan met dat paard. Tot nu toe hebben we zonder al teveel problemen nog altijd goede eigenaars weten te vinden waar de paarden een heel mooi leven hebben. De meeste van onze paarden komen vanuit niet al te beste omstandigheden bij ons en wij gaan dan minstens een jaar aan de slag met hen. Ik voel me er beslist niet rouwig om als het beter voor dat paard is om een ander tehuis te zoeken. Natuurlijk alles onder stricte voorwaarden met een heleboel screening enzo. Aan zo´n beslissing gaat ook een heleboel vooraf, zelf heb ik máánden nodig om tot een besluit te komen, en ja, ik kijk daarbij ook naar mijn eigen portemonnee, mijn eigen mogelijkheden-wensen en die van het paard. Ik vind dat je daarin realistisch moet blijven.

Soms ook denk je `Dit paard gaat nóóóóit meer weg`, maar een jaar verder kunnen omstandigheden totaal veranderd zijn dus zeg inderdaad nooit nooit.

Ik kom helaas ook (te)veel paarden tegen waarvan ik denk dat eigenaar beter een ander thuis zou zoeken voor zijn paard ipv vast te houden aan iets wat allang niet meer is: tijd, geld, plek, interesse....

Groet, Pien