eddy DRUPPEL schreef op zondag 8 april 2007, 0:37:


Velen ja.

Maar het stomme is dat ik nu bij deze ook tot "de verkeerden" behoor, "een reden om met dieren te werken in plaats van met mensen" terwijl ik voor mijn gevoel alleen maar heb gedaan wat ik eerlijk vind.

Das maf he?

Ilona Kooistra schreef op zondag 8 april 2007, 0:31:


Dat is inderdaad behoorlijk pittig!
En wat een zelfbeheersing hebben jullie dat je alles zo keurig
weerlegt, petje af.

Dat gescheld in die brief heeft natuurlijk helemaal niets te maken "hem".
Het is enkel het beeld wat iemand van Frans heeft, zo heeft iemand anders weer het beeld van "hem"als de meest aardige persoon die je tegen kunt komen. Dat laatste beeld klopt beter bij de realiteit, niet alleen van Frans, zelfs van die scheldende briefschrijver durf ik te beweren als je die tegen komt op een ander moment.


Iedereen is volledig te vertrouwen, we doen allemaal wat we doen, daar kun je 100 procent zeker van zijn. Dat is volledig te vertrouwen. Dat je niet alles leuk vind wat we doen, dat is een ander verhaal. Dat heeft meer te maken met in hoeverre de realiteit een bron van onvrede te weeg brengt in jezelf. Forums zijn een uitstekende oefenplek daarvoor, vooral omdat we hier het meest belangrijke delen en dus makkelijk teleur gesteld raken als iemand juist daarop begint te schelden.

Groetjes, Michiel

Ilona Kooistra schreef op zondag 8 april 2007, 0:31:


Ik heb gezegd dat ik niet meer inhoudelijk reageer, het schiet nmm niet op en zet alleen mensen verder tegen elkaar op. laat ieder zijn conclusies trekken.
Ik wil toch even een ding recht zetten.

Het is niet Monique geweest die , behalve aan mij maar dat was al bekend, ook maar iets aan iemand gepubliceerd heeft.
Omdat ik mails kreeg van 2 geschokte mensen die uiterst goede ervaringen met Monique hebben heb ik het verslag van haar naar hen gestuurd. Niet beseffende dat dit een eigen leven zou gaan leiden.
Hiervoor heb ik aan jullie en Monique mijn excuses gemaakt en is een fout geweest die ik nooit meer zal maken en niet wil goedpraten.

Voor de duidelijkheid:
Monique heeft niks verspreid en zeker niks te maken met mails waarin gescholden wordt.
Ik onving meerdere van zulke mails. Wat de inhoud van een mail ook is, ze blijven aan mij gericht, maar heb als bewijs daarvan een klein stukje uit een van deze mails gecopieerd om aan te geven dat dit gebeurde. Dat is wat je hier als citaat aanhaalt.
Ze zijn dus gelukkig achter niemands rug doorgestuurd, maar van een schrijver naar mij en ik heb jullie over het bestaan ervan ingelicht, alle berichten waarvan ik vond dat ik die moest beantwoorden heb ik beantwoord en daarna samen met alles wat helemaal niet relevant was gedeleet.

Piet

Ilona Kooistra schreef op zondag 8 april 2007, 0:51:

Tjee. Wat jammer dit allemaal.
Hoewel een mooi praktijklesje psychologie.
Het geeft maar weer eens aan hoe mooi woorden kunnen zijn, maar ook hoeveel schade ze kunnen aanrichten. Zeker (te) veel woorden en al helemaal als ze zwart op wit komen te staan.

Voorzover je mensen die je alleen via het internet kent kunt beoordelen, acht ik beide partijen hoog. Vrij hoog. En eerlijk en integer. Maar ieder op hun eigen manier, op hun eigen gebied. Dus ik word alleen maar droevig van al die woorden.
Het beste zou dit alles snel in de vergetelhoek terecht moeten komen. Weg met die links en documenten.

Los van dit alles weet ik hoe vreselijk het is als een van die rotkatten 'm smeert en je in radeloze onzekerheid achterlaat. En ook hoe vreselijk blij je dan weer bent als ie ineens naast je staat, zich afvragend waar je je in vredesnaam zo druk over hebt lopen maken en waarom je in tranen uitbarst (nou, ik dan). "Was gewoon ff weg joh, niks aan de hand. Aardig lui daar".
Fijn dat ie weer terug is. Hoe dan ook .

marjolijn schreef op zondag 8 april 2007, 14:04:


Waarom denkt "iedereen" toch dat je kat um is gesmeert?
En als dit zo zou zijn, waarom zoek je de "fout" dan niet bij je zelf?
Er is geen 'fout', dus ook geen 'juist'.
Ik dacht dat 't onder dierenmensen algemeen bekent wat dat, katten gaan en staan waar ze zelf willen. Blijven ze, heb je geluk. Vertrekken ze, heb je pech.
Woon je in een landelijk gebied (maar ook in drukker bewoond gebied) en je katten lopen altijd buiten, loop je nu eenmaal het risico dat een kat wat 'overkomt'.
HIER kunnen dit jagers zijn en het verkeer. In geen van bijde gevallen kan ik ingrijpen en moet ik accepteren dat mijn kat weg is. Is hem/haar niets overkomen en staat na X tijd weer voor de deur, dan ben ik blij. In het geval van mijn poes zelf ziels gelukkig.
En we leefden nog lang en gelukkig


Nils en Olly

Piet schreef op zondag 8 april 2007, 13:28:


Aardig van je dat je nu de schuld op je neemt, maar die komt niet alleen jou toe.

Het is een klassiek verhaal: "Pssst, ik heb hier wat vertrouwelijke emailtjes, hier heb je ze, maar niet verder vertellen hoor!". Deze persoon kent ook weer mensen die hij vertrouwt: "Pssst, moet je nu eens kijken! Niet verder vertellen hoor!". Uiteindelijk loopt half internet er mee rond.

Moraal van dit verhaal: Beschouw persoonlijke mails als persoonlijk. Monique had onze emails nooit door mogen sturen aan Piet, of wie dan ook. Ze horen maar in EEN mailbox thuis, die van haar. Zeker als je "beroepsmatig" bezig bent en dagelijks nogal gevoelige mailtjes krijgt van mensen die om hulp komen vragen kun je dit gewoon niet maken. De enige reden om die mailtjes rond te sturen was om via deze weg haar gelijk te kunnen halen, en dat is een nogal dubieuze praktijk voor iemand die zich met paranormale zaken bezig houdt. Op deze manier is het niet verwonderlijk om veel "successen" te boeken. In ons geval had ze gewoon geen succes, maar ze probeerde via deze weg alsnog af te dwingen dat het een successtory zou worden. En dat kan niet, want alleen wij zijn in staat om te beoordelen of de omschrijvingen klopten.

Ik vind het niet goed te praten, en vind dat niet Piet, maar Monique degene is die een excuus hoort aan te bieden.

Wat er is gebeurd nadat Monique op de verzendknop drukte en de compilatie van emails de wereld in zond was voorspelbaar. Daar hoef je niet eens helderziende voor te zijn.

Groeten,
Frans

Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 14:33:

Hahahahahahaha!
Ja joh. Je hebt helemaal gelijk.
En van de 10 is het er gelukkig ook maar eentje die 't ooit gedaan heeft.
Tis meer dat ik gewoon niet wil dat ie ergens anders vertoeft.
Omdat ik dan allerlei enge beelden voor ogen krijg.
Dus als tie 't de volgende keer dan ff wil zeggen van tevoren...

Maarre.... niet alle katten zijn hetzelfde hoor. Er zijn er ook die 't NOOIT van zijn levensdage doen. Als was het alleen maar omdat ze zo dolblij zijn dat ze eindelijk een huis hebben, met een immer gevuld bakje en mensen die aardig voor je zijn, dat ze eenvoudigweg het erf niet eens meer afgaan.

Frans Veldman schreef op zondag 8 april 2007, 14:44:


Als jij mij een brief stuurt, dan is die brief van mij en mag ik er mee doen wat ik wil, of blijft de brief toch van jou?


In dit geval krijg je echter gelijk, de brief wisseling zou moeten vallen onder "beroeps geheim"


Ik begrijp alleen niet (nog steeds niet) waarom iemand de "hulp" in roept van een "paranormaal begaafde", terwijl die iemand er echt niet in geloofd.
Dit ook aangeeft en zelfs zegt dat het ze niet om een "bewijs" gaat, maar serieus bedoeld.
Als de zoektocht dan beeindigd omdat de 'vermiste' terecht is, waarom wil men dan ineens WEL weten waar de vermiste is geweest?
Gaat het dan toch om het "bewijs"?
Maar vort, laten we ons nu maar weer eens met "aardse" zaken bezig houden aub.

Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 15:13:

Nou, het is niet zo dat we er per definitie niet in geloven. We willen het wel geloven, als het voor ons zelf duidelijk is dat het zo is...


Ja, iedereen weet dat f&ik niet direct alles voor zoete koek slikken, daarom dacht ik dat zij dacht dat ik het niet oprecht bedoelde. Snap je, het eeuwige voor anderen denken..


Ik snap wel dat je dat denkt hoor, maar mijn lieve Sneezy is na deze keer wéér weggegaan (dat weet Monique ook), daarom was het toch wel nuttig om zo goed mogelijk te weten hoe en wat. Waar hij precies uithing enzo. Ik heb het destijds niet nagevraagd als bewijs, maar omdat ik mijn kat wilde.

Hij is overigens na die laatste keer twee jaar geleden nooit meer weggelopen. Gelukkig. Want hij hoort toch echt thuis hoor lol!