Eva Saegerman schreef op donderdag 26 april 2007, 13:16:


Ik heb dit niet eens "bewust" aangeleerd. Het is iets dat ze vanzelf begon te doen, als gevolg van de vele Parelli-spelletjes. DIT is naar mijn mening een aanwijzing dat het paard jou ook als leider ziet, vertrouwen in je heeft. En ik betwijfel of je dit resultaat spontaan krijgt als je je paard kunstjes laat doen met worteltjes als beloning, maar dat is uiteraard mijn eigen persoonlijke mening, en hoeft niet perse waar te zijn.

En nee, dit resultaat krijg je ook niet als je je paard slaat met de carrot-stick. Heb ik nooit geprobeerd uiteraard, maar ik denk dat het moment van de waarheid aanbreekt als je het paard losdoet en vervolgens vraagt om medewerking. Waarom zou Harisha in vredesnaam met me meelopen (in 1 van de series heb ik zelfs een CS in mijn handen) als ik haar zou slaan met de CS? Of hoe kun je ook maar denken dat je dit resultaat kan krijgen door je paard te slaan? Paarden zijn toch niet gek? Touw los en het is toedeledokie, zo ver mogelijk vandaag van die mens die af en toe slaat met dat enge ding in zijn handen.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 26 april 2007, 10:51:



Jack en ik komen er meer en meer achter dat er niet één universele methode is en we willen ons dan ook niet binden aan één methode.

Elk paard is anders: Temperament, achtergrond, verleden, motivatie etc.
Elke persoon is anders óók. Er lopen hier mensen rond die baat lijken te hebben bij de methode van Conrad, er zijn hier ook mensen die overtuigd zijn van het Parellisysteem en dat heel goed weten toe te passen (om maar even twee uitersten te noemen) en ik denk dat het heel goed is dat iedereen voor zichzelf deze keuze kan en mag maken. Ik zie het als Jack's en mijn taak om mensen aanreikingen te doen zodat ze zelf een keuze kunnen maken.

De laatste tijd zien we een aantal mensen die een tijd heel gericht één methode gevolgd hebben, letterlijk, zoals in de boekjes staat, de trainer in alles nadoend en dan toch het gewenste resultaat niet weten te bereiken.
Het nadeel van het klakkeloos volgen van één systeem is dat je zelf niet meer voelt en kijkt, maar heel technisch en in je hoofd blijft, zonder te durven kijken of jouw paard wellicht net iets anders nodig heeft dan het paard van je vriendin. Zovaak denk ik wanneer ik iemand zie modderen dat ik het zelf heel anders zou doen, maarja, ze willen die methode volgen en dan moeten ze de kans daar ook voor hebben.
Een systeem geeft aanvankelijk houvast als je nog niet zo ervaren bent, maar naarmate je jezelf en je paard leert kennen is het heel goed als je van het systeem durft af te wijken en er je eigen aanpassingen aan kunt doen. Daarbij is een ietwas sjaggie botte Fjord nog altijd een ander paard dan een overgevoelige Arabier en heeft de ene persoon meer geduld dan de ander.

Waar ik mijn merries nogal eens wat ruimte kan geven geef ik mijn hengstje Spirit geen ruimte, zeker niet nu hij in een hormonale fase is en nog moet leren zijn driften met mijn vraag om zijn aandacht te combineren. Híj moet dat leren, niet ik. Híj is degene die langs een hengstige merrie moet kunnen lopen zonder mij al snuivend en snorkend naar haar toe te sleuren. Als ik daarbij een bepaalde portie druk moet gebruiken in de vorm van een touwzwiep zal ik dat niet nalaten. Het is er allemaal opgebaseerd om 'straks' mijn hengst zo drukloos mogelijk mee te kunnen nemen aan het spreekwoordelijke touwtje.

Zijn grens die kan hij niet stellen, op merriemomenten drijft hij op zijn hormonen en wil hij zich maar al te graag onttrekken aan mijn gezag.
IK ben dus degene die hier de grenzen aangeeft, niet hij en ik wil daar inderdaad geen eigen initiatieven bij van hem.

Helderheid in wat je wilt en tolereert is daarbij heel noodzakelijk. Ik denk niet dat ik zou moeten toestaan dat hij met mij aan zijn touwtje links en rechts gaat lopen rondneuzen, stilstaan wanneer hij dat wil. Ik ben al een aantal situaties tegengekomen waarbij ik even heel snel moest handelen, dan is er wat mij betreft heel even nul komma nul ruimte voor eigen inbreng van hem.

Spirit is beslist geen dood paard, voor degenen die nu denken dat ik hem monddood wil maken. Integendeel; hij sprankelt, is blij en vaart er wel bij dat wij duidelijke afspraken hebben.
Gaat dat halster aan dan richt hij zich naar mij. Onze werkmomenten duren kort, hij is nog jong, misschien een kwartiertje hooguit. Ik heb niet veel nodig met hem, ik oefen elke dag heel even met hem wanneer we de paarden van de weide halen, hij moet dan netjes achter de merries lopen, of ze rustig benaderen. Ik sta vaak bij hem wanneer hij contact maakt met de merries en kan hem zo leiden en dat gaat erg goed.

Enne, gaat dat halster af dan is het een enórme hormonenbak.
En dat mag hij, want dan is het zíjn tijd!

Groet, Pien (die nu weer aan het werk gaat, pauze is voorbij).

Spirithorses schreef op donderdag 26 april 2007, 14:23:





Zo ervaren wij dat ook. We hebben hier zes paarden staan, ze hebben allemaal een andere aanpak nodig. Wat ik bij Camee gebruik daar bereik ik bij Jack niets mee, en omgekeerd.


Uiteindelijk werk je niet meer volgens een systeem, dan wordt het meer dan dat. Conrad is hier laatst geweest, en het viel me op dat wat hij doet niet wezenlijk verschilt met wat Parelli doet. Ok, in plaats van lichaamstaal werkt hij meer met verbale cues (voor mijn paarden wel even wennen, want alles wat ik zeg is voor andere mensen bedoeld en nooit voor hun, ik vind dat onderscheid gemakkelijk in de praktijk maar dat terzijde), hij past de druk ineens toe waar wij vanaf nul beginnen, maar voor de rest is het eigenlijk hetzelfde. Zodra het paard reageert een release, laten weten dat dat is wat je wilt.


Het is net als met koken. Ik kan een recept nadoen uit een boekje maar het eindresultaat is toch niet te eten. Dan kan ik het kookboek natuurlijk de schuld geven, maar in werkelijkheid heb ik er gewoon geen feeling voor. Sommige mensen hebben dat ook niet met paarden, en dan maakt het ook niet uit wat voor "kookboek" je ze geeft.


Yep. We zijn van de week met Khani gaan rijden met een "vreemd" paard er bij. Het koste heel even wat moeite om zijn aandacht erbij te houden, maar hij had het zo door. Dat had nooit gelukt als we niet zoveel tijd in zijn opvoeding hadden gestoken.


Dat is hier de afspraak ook. En het is grappig om te zien dat hij naast een ander paard kan staan (van de week zelfs samen met Jack in de trailer gestaan), naast een merrie kan lopen, maar zodra het halster los gaat komt ineens die nek er op en dan is het "huhuhuhu" en is hij weer op en top hengst.

Spirithorses schreef op donderdag 26 april 2007, 8:59:


Pien, dat méén je niet!!! Dit is nu juist 1 van de personen die ik graag op Equistyle had willen ontmoeten..... Als ze dat écht gedaan heeft staat ze wel vreselijk voor schut!

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 26 april 2007, 10:13:


OK Piet, ik weet het, eerst zonder gras de cue 'hoofd omhoog' trainen via freeshapen, en dan als dat heel goed bevestigd is gaan trainen op gras, niks doen als paard niet reageert (en blijft grazen), als paard hoofd wel omhoog doet: beloning! Hoofd terug naar beneden als beloning en verder eten, of graantjes.
Hoe heb jij het geleerd eigenlijk?

Groetjes,
Nathalie