Isabel van der Made schreef op woensdag, 7 juli 2004, 19:55:


Tja...en nu moet ik opeens denken aan m'n opa, die slachter was. Type ruwe bolster blanke pit....die kon alles slachten, behalve...paarden.
Ik zal het nooit vergeten dat ie vertelde dat hij geen paarden kon slachten omdat de paarden volgens hem dus doorhadden dat hun leven niet meer lang zou duren. Ik was toen denk ik een jaar of 10, de details heeft ie dus nooit verteld en kan het hem nu helaas niet meer vragen.
Hoeft natuurlijk niet met geuren te maken te hebben maar ook met geluiden of een combinatie of wie het weet mag het zeggen.
groeten,
Marina

Isabel van der Made schreef op woensdag, 7 juli 2004, 19:55:


Hmmm... Mijn indruk is juist dat die er wel is, maar niet bij elk paard.

De eigenaren van de paarden waren aardig verbaasd over de reacties, en in het geval van de paddock er niet altijd bij, dus een overgebrachte angst was het zeker niet.

Groet,
Angelique

Angelique schreef op woensdag, 7 juli 2004, 20:46:


Drukte me weer eens verkeerd uit.
Ik had beter kunnen zeggen dat het geen oerinstinct is.
Het ene paard is wel bang, het andere niet. En bij het bange paard kan de angst vast heel diep zitten, dat geloof ik direct, maar het waarom, dat is nog altijd niet duidelijk.
Isabel

Piet schreef op zaterdag, 3 juli 2004, 9:15:


Ik vind het heel goed van je dat je erover nadenkt of je je paardje geestelijk en/of lichamelijk zou overbelasten. Ik vind ook dat je met je "bang-voor-mannen-paardje" (dat was ie toch?) al zo'n band hebt opgebouwd. Top.

Inderdaad is het zo: zoveel paardenmensen, zoveel paardenmeningen.
Ik vind het ook altijd moeilijk uit zoveel goed bedoelde raden het beste te halen. Ik denk dat je het beste doet als je goed naar je paardje blijft kijken. Ik zeg altijd: geen goede paardenfluisteraar als het geen goede paardenluisteraar is. Dus als jij ziet dat je paardje nu plezier heeft in het leren dijken klimmen, hoeven krabben, zwemmen whatever, lekker doen. En als ie er morgen geen zin in lijkt te hebben, niet doen. NIKS MOET, is misschien wel goed om altijd in je achterhoofd te hebben bij zo'n jong paardje.
Verder kan het voorkomen dat pas later blijkt dat er iets te veel met een paard is gedaan, geestelijk dan. Dan zie je soms dat er verzet komt, of desinteresse. Ook dan een stapje terug (dagen/weken) en afwachten of je weer uitgedaagd wordt. Als je snapt wat ik bedoel. Ik denk niet dat als je even iets te veel van een paardje vraagt dit meteen vreselijke gevolgen heeft, geestelijk, lichamelijk of voor de band die er is tussen man en paard.

Ik vind het meestal eenvoudiger om op de geestelijke belasbaarheid van een paard in de peiling te hebben als de lichamelijke. Daar houd ik dan ook de meest gangbare regeltjes aan: geen belasting tot zeker drie en liever vier jaar; wel korte wandelingetjes en korte spelletjes/grondwerk waarbij het paard aangeeft waneer het genoeg is.

Sommige mensen gooien hun veulen in een groep en halen hem dan met vier jaar weer op en gaan dan pas aan de slag. Ik heb dit nooit van dichtbij meegemaakt maar het lijkt mij dat dat ook een geestelijke belasting is voor het paard.
Ik zelf heb nu een jaarling thuis en zij wordt iedere dag verzorgd wat in het begin ook leren is. En twee of drie keer in de week wordt er iets mee gedaan: wandelen, hoefsmid, alleen op stal als haar maatje gaat rijden, kijken bij de trampoline als de kinderen hoog springen, stilstaan voor de foto, kruiwagens omgooien bij het uitmesten van de wei, wat grondwerk, massage.
Elsbeth

ps. deze jaarling tinker/haflinger merrie is te koop. Alleen voor liefhebbers, geen handel.aaa