e m kraak schreef op woensdag, 11 augustus 2004, 16:35:


Is goed, maar word wel een heel verhaal.

Oké de basis is dat het paard gevoelig is op lichaamshulpen, dus door los werken enz. Gaat dit goed dan pas kun je beginnen aan de wending om de voorhand. Hiervoor heb ik het paard aan het halster en gewoon halstertouw. Ik sta naast het hoofd/hals van het paard met een zweep in mijn buitenhand. Deze lange dressuur zweep gebruik je om het paard licht an te raken, maar meer ook niet. Je staat dus recht naast het hoofd van het paard met de zweep recht langs het paard gericht en als dat niet kan schuin opzij. Door zelf een stap richting de kont te doen en aan te geven beweging te willen zou het paard gaan omstappen. Reageerd hij daar niet op dan is licht aanraken van de kont met de zweep een versterking van je hulp. Direct bij het ook maar 1 stap zetten of misschien bij een moeilijk paard enkel het nijgen opzij beloon je met het stem commando die je altijd gebruikt voor het belonen. Kan dus ook de clicker wezen.
Dit bouw je beide kanten uit totdat je het paard zolang achterelkar kan laten draaien zonder met zijn voorbenen mee te lopen. Door naar de kont te stappen geef je de hoofd en hals ruimte om te kunnen draaien. Doe je dit niet dan gaat het paard met zijn voorbenen een klein rondje om je maken.

De volgende stap die ik enkel gebruik om aan te geven dat het paard ook voor mijn lichaam opzij moet. Echt wending om de achterhand is heel erg moeilijk en daarom train ik dat pas in later stadium.
Je gaat met je beide schouders recht op het paard zijn schouder/hals staan. Zet een been naar voren en houd 1 hand uitgestrekt of beide zonder touw in je handen naar de hals/schouder. Het gewicht heb je op je achterbeen en ga dat langzaam op het voorbeen brengen. Hierdoor kom je steeds dichterbij totdat je het paard daadwerkelijk aanraakt. Ook hier kan het helpen een beweging te vragen om aan te geven dat het paard wel zijn voeten moet bewegen. De bedoeling is dat het paard al bij licht gewicht op jouw voorbeen uitwijkt. Ook hier natuurlijk goed belonen zoals het paard het kent.

Je kunt nu voor en achterhand van het paard laten bewegen. De volgende stap is het hele paard.
Ga net als bij de wending om de voorhand naast het paard zijn hoofd hals staan. Hou je schouders gericht op het paard zijn schouders. Je nijgt licht over richting het paard waarop het paard zou gaan uitwijken en direct daarop vraag je het paard zijn kont mee te nemen. Zelf stap je hierbij duidelijk over om het ten eerste voor te doen en zelf in de juiste positie te blijven. Ga mee met het tempo van het paard en hou je schouders ook in de beweging op de schouder van je paard gericht.

Het touw aan het halster is niet om er het paard mee tegen te houden. Dat doe je puur met je lichaam. Het touw is er voor om even een ondersteunende hulp te geven net als de zweep. Vind je paard het dan na toch alle voorbereidingen zeer moeilijk. Dan kun je het touw om de hals leggen om zo een duidelijker ophouding te kunnen geven zonder het paadr daarbij uit evenwicht te brengen.
Je positie moet je even zoeken. Bij een paard dat moeilijk opzij gaat en eerder naar voren sta je zelf ook wat meer naar voren.

Ik bedoel dat ik zowel geen clicker als een stem commando gebruik als voorstap van het belonen met voer. Dit doe ik nu trouwens wel om een bepaalde reden met mijn hengst. Mijn beloning bij de paarden is mijn lichaamstaal. De ontspanning en het iets naar achteren brengen van mijn heup en het direct alle signalen stoppen. Ik gebruik dus wel net als de clicker enkele voorstappen voor het belonen, maar niet zoals met bij clickeren doet.

e m kraak schreef op woensdag, 11 augustus 2004, 15:28:


Wel, ik veronderstelde dat als ik op de minste 'intentie' zou klikken om toe te geven op de druk, dat hij dat dan zou leren (wat ook zo is). Mijn fout was dat hij nog niet genoeg 'emotional control' had om de klikker te begrijpen.


Op nog geen armlengte, dus heel dicht bij ...


Wel vreemd genoeg accepteerde hij wel het wegdraaien van de achterhand, maar maakte een geweldig probleem van het wijken voor druk met zijn voorhand. Ik heb geen echte verklaring daarvoor, ... Het was gewoon iets wat hij me duidelijk maakte. Mijn theorie was dan dat als hij begreep dat hij 'zacht' weg kon stappen met zijn achterhand, ik dat dan eenvoudig kon overbrengen naar zijn voorhand (of elk ander deel van zijn lichaam). Maar, ... zo eenvoudig werkt het niet.

De druk bestond gewoon uit mijn hand die ik heel zacht op zijn schouder legde of anders ritmisch duwtjes geven, niet hard, maar blijven aanhouden. En ja de volte blijft wel als je met hem meestapt, ...

Marc Van Cotthem schreef op dinsdag, 17 augustus 2004, 10:31:
?
**************
Dat had mijn paard ook.

Maar wijken van de achterhand is vaak toch niet "wijken-voor-druk" maar "ONTwijken". Mijn paard vond het b.v. simpelweg niet plezierig als iemand aan z´n kont kwam, en week al als je naar z´n billen wees! Ik weet natuurlijk niet of dat bij jouw paard het geval is. Mijn paard heb ik toen eerst geleerd om dat aanraken te accepteren en niet als bedreigend te zien, daarna ben ik pas gaan oefenen met wijken voor druk, en nu nog moet ik er voor uitkijken dat hij niet weer in de "ONTwijkmanouvre" schiet.

Bij de voorhand had ik dan opeens weer een paard voor me, waar je als een bulldozer tegenaan kon douwen, hij ging dan wel achteruit maar wijken ho maar. Erg beledigd hoofd en zo, proberen je weg te duwen, etc.

Misschien herken je dit ook zo bij jouw paard, misschien ook niet?

Fr

HannahFroukje schreef op dinsdag, 17 augustus 2004, 12:40:


Ja, is bij mijn paard net zo. Ook het beledigd hoofd !

Marc

Marc Van Cotthem schreef op woensdag, 18 augustus 2004, 9:17:


*************
Misschien heb jij dan ook wel een gevoelig paard, dat op goede manieren gesteld is, maar tegelijkertijd zich niet graag de wet laat voorschrijven...

Ben wel benieuwd hoe jij dat vervolgens heb aangepakt? je schreef er al iets over, maar eh, jij deed dat dus met clickeren op toegeven?

Frouk

Ik vindt het steeds moeilijk om echt te weten wat in het hoofd van een paard omgaat. Veel te dikwijls projecteren mensen hun eigen idee naar het gedrag van het paard. Ik geef een voorbeeld :

Mijn vriend en ik worden op een andere manier door hem begroet :

Als ik aankom, krijg ik een laag brommend geluid als begroeting, als mijn vriend hem roept dan roept hij veel luider en met een hogere toon.

Nu zijn er twee mogelijkheden :

1. (dit is de manier dat meeste mensen reageren) Hij is veel meer gesteld op de komst van mijn vriend dan op mijn komst. Hij is veel enthousiaster om hem te zien, dan om mij te zien. Heel plausibel, want van mijn vriend krijgt hij steeds een snoepje en die laat hem nooit werken.

2. (dit is hoe ik er graag over denk). Voor mij roept hij op mijn vriend 'Kom hier met dat snoepje' (en toont dus eigenlijk gebrek aan respect) en bromt hij veel lager en ingetogener voor mij omdat hij meer respect heeft voor mij. Ook heel plausibel, want ik kan veel meer van hem vragen.

Dus welke interpretatie is nu de juiste, er voor beide redeneringen iets te zeggen, maar met zekerheid is het niet te achterhalen. Zolang je op basis van dit zuiver subjectief gevoel geen trainingen gaat plannen of gaat trachten gedrag te voorspellen, is het voor mij niet zo belangrijk. Vanaf het moment dat het om de inschatting gaat van gedrag met betrekking tot training, dan kom je op glad ijs.

Heel dat verhaal om op het volgende te komen :

Hij wilde dus niet wijken met zijn voorhand. Dus vroeg ik dat niet meer en zocht iets dat wij wel wilde doen. Dat was dus rond mij stappen, dat gedrag ben ik dan gaan uitbouwen tot het wijken van de voorhand. Het gaat er dus om dat wanneer er iets is dat niet werkt, je probeert om iets anders uit te denken dat voor jouw paard wel werkt. Daarom clicker ik zo graag, omdat het mij verplicht om na te denken, creatief te zijn. Soms frustrerend, maar als het dan lukt is de beloning des te groter.

Geduld en vasthoudendheid, maar wel met de nodige creativiteit, dat is clickeren voor mij.

Marc