Wow! Dat is vlakbij!

Het lijkt me ergens doodeng maar ook heel mooi. Ik zou dan toch minstens 1 keer per week een kijkje willen nemen om te zien hoe het gaat. Ik vraag me ook af of je je paard dan nog terug kunt vinden. De enige grote beesten die we tot nu toe tegen zijn gekomen, zijn schotse hooglanders. Maar zo vaak komen we ook niet in het paardendeel (volgens mij moet je daarvoor betalen).

Ik ben wel benieuwd hoe dit afloopt. Ik denk soms ook: waarom speciale 'wilde' paarden invoeren als er zoveel mensen zijn die hard op zoek zijn naar een plekje waar hun paard met pensioen kan?

Ik weet niet of ik het zelf zou doen... ik denk dat ik het te 'eng' zou vinden

Danielle1984 schreef op maandag 12 november 2007, 16:55:


Een kennis van me heeft een merrie van 4 jaar gekocht, die geboren en getogen is in een groot gebied (78 ha) van Staatsbosbeheer in de Flevopolder, het wordt geëxploiteerd door de Zonnehoeve. Het paard is inmiddels 5 en zadelmak.
Voordeel is dat ze sober is, goed gesocialiseerd, gezond, winterhard, open, evenwichtig, resistent, stapzeker en met een goede basisconditie. Nadelen zijn er niet. Ze is weinig in handen geweest, maar er zijn dus ook geen opvoedfouten gemaakt.
Er is één nadeel voor het paard: ze moest het natuurgebied weer uit en zien te aarden op een postzegeltje grond met 4 onbekende andere paarden.

Mijn paard Buck is als 3-jarige rasonbestendige hengst in de Pyreneeën gevangen. Voor hem geldt hetzelfde qua superlatieven. Ik zou als dat mogelijk was er altijd voor kiezen om een paard zo'n opvoeding te geven!

Ikzelf zou het ook 'te eng' vinden ja...

Wat ik dan wel weer heel erg jammer van mezelf vind, zo'n soort van egoisme dat dan altijd opspeelt, want voor het paard zelf zou ik dit meer dan geweldig vinden.

Ik zou toch een aantal keren in de week bij mijn paard willen kijken maar er bestaat een kans dat je de kudde een paar dagen uit het oog verliest. Ik denk dat dat niet goed zou zijn voor mijn gemoedsrust!

Nu heb ik zelf ook een jonge merrie en heeft die kennis van mij toch wel wat bij me geraakt met haar idee.

Gelukkig is die van mij nog lang niet op een leeftijd dat ik haar daarnaar toe zou sturen. Kan ik eerst lekker lang en goed nadenken en alle voor-en nadelen tegen elkaar afwegen. Ik ben van plan de aankomende tijd gewoon wat vaker richting duinen te gaan, alles goed in me opnemen, de kudde observeren (als je die al te zien krijgt). Zelfs als ik uiteindelijk besluit dit niet te doen ben je weer een prachtige ervaring rijker. (Ik ben namelijk zo iemand die enorm kan genieten van paarden die hun eigen gang gaan. Zet een kudde in een wei, stoeltje voor het hek en ik ben de hele dag zoet! :)

Ik hoop dus binnenkort paarden te spotten in Schoorlse duinen en zal proberen wat mooie foto's te maken die ik hier zal delen!

Arno8 schreef op maandag 12 november 2007, 17:25:

Ik denk soms ook: waarom

Als een paard z'n leven lang onder de mensen is geweest , dan lijkt het me niet haalbaar om het op oudere leeftijd los te laten in het wild. Het dier heeft waarschijnlijk ook meer zorg nodig omdat het oud is.

Een jong paard 'wild' laten leven is prachtig , maar als je later op zo'n paard wil gaan rijden is het denk ik beter om het van jongs af aan gewend te laten worden aan onder de mensen zijn . Ik zou het zielig vinden om een 'wild' paard ineens z'n vrijheid te ontnemen.
Lijkt me toch een grote schok voor zo'n dier om ineens in gevangenschap te moeten leven.

Danielle1984 schreef op maandag 12 november 2007, 16:55:


WHOW ! Nou, ik hoefde niet lang te denken, ik bracht mijn paard er deze week nog naartoe, echt!

Voordelen beschrijft Christel heel mooi.
De nadelen voor een jong paard vind ik echter ook niet aanzienlijk; ze zijn minder in handen, hebben minder menscontact en moeten daarna inderdaad zien te wennen aan een klein stukje land. Maarja, tis ook weer een enorm belangrijke ervaring voor zo'n jong paard.

Kun je er niet om de zoveel tijd heen gaan en je paard even apart bij je nemen, van mijn part een bak eten geven (zo deden wij dat altijd met de opfokveulens, daar gingen we eens per week een bak eten brengen om ze contact te laten houden met mensen).

Of het paard er pas heen brengen nadat het grondwerk proof is ofzo?

Toch is het het overdenken waard, wie kan dat zeggen dat zijn paard zo'n basis gehad heeft ? Is mooi hoor!

Groetjes, Pien

Christel Provaas schreef op maandag 12 november 2007, 17:52:


Ikke nooit nie.
Ik vind het altijd nog jammer dat ik mijn paard pas kocht toen hij 2 was.
Als ik ooit nog een ander paard koop dan is het een veulen en ik zorg dat de moeder daar staat waar ik ben en het veulen is.
Ik wil geen drie jaar missen van het opgroeien, het samen zijn en van 'klein kind" af een band opbouwen.
Ik zou hem een gedeelte van elke dag bij mij willen. Om samen de wereld te ontdekken en daarna mocht ie terug naar z'n moeder en de rest. Mijn hond koop ik ook als pup en dan zeg ik ook niet, ga lekker de eerste paar jaar met de rest van de roedel leven en ik kom eens in de week wel kijken of ik je ergens zie. Waarom een paard wel? Omdat we daar de eerste paar jaar niks mee kunnen? Is dat nu niet wat achterhaald?

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Piet schreef op maandag 12 november 2007, 18:16:

Idealiter gesproken:
Ik denk dat een paard het meest evenwichtig opgroeit tussen soortgenoten in een zelfverkozen/ontstaan verband, in ruig onmetelijk terrein waar hij dagelijks zelf beslissingen leert te nemen over essentiële levensdingen die je hem als mens beslist niet kunt bieden omdat je hem immers alles voorschotelt. Ik denk oprecht dat dat BETER is voor de ontwikkeling van zijn onafhankelijke personality.
Vele malen LEUKER is om hem dagelijks bij je te hebben en zo vroeg mogelijk met 'africhten' te beginnen en een fijne band op te bouwen.

De merrie waarover ik schreef, noch Buck hebben afwijkend gedrag vertoond omdat ze van de ene dag op de andere aan mensen werden blootgesteld. Beide zijn uitgebalanceerd en koel in het hoofd; ik denk dat dat is omdat zij weten wat het is om beslissingen te nemen.

Danielle1984 schreef op maandag 12 november 2007, 16:55:


Nmm, één heel groot nadeel, 't gebied is veel te "zacht voor de hoeven"

jan

Christel Provaas schreef op maandag 12 november 2007, 18:57:


Ik denk niet dat er sprake is van een beslissing nemen in het geval van uit de natuur 'geplukt' worden en binnen enkele uren in de mensenmaatschappij terecht komen. Dit bepaald altijd nog de eigenaresse m/v. Ik denk dat de eigenaar v/m wel goed moet weten dit op te vangen. Je hebt wel met een verwilderd paard te maken!
Het is te danken aan de goede inborst en het aanpassingsvermogen van het paard als dier dat het goed gaat.

Het meest ideale naar mijn mening blijft het tenslotte om een dier MEER vrijheid te kunnen GEVEN en niet het ONTNEMEN van die vrijheid...

Ik heb laatst aan de eigenaars van de Koniks in de Oostvaarders plassen gevraagd of weggevangen koniks ook te koop zijn voor het 'gewone' paardenpubliek. Maar aangezien de Konik in zijn oorsprong dicht bij de wilde rassen als Tarpan en Przewalski ligt, vinden zij het niet terecht om de Koniks die worden weggevangen in 'gevangenschap' over te brengen, dus kun je ze als vleesgerechten kopen (die met kleurafwijking, staart-manen exceem) en het overschot dat wel aan de eisen voldoet wordt geëxporteerd naar de gebieden waar ze oorspronkelijk thuis horen. O.a. Polen dus. Hier worden ze in natuurgebieden uitgezet. Er schijnt zelfs geprobeerd te worden de tarpan terug te fokken.

Ik kan het hier 99% mee vinden, al vind ik het voor die 1% jammer dat een Konik met een (kleine?) kleurmutatie als paardenbiefstuk te koop komt te liggen. Dat ze SeMe willen uitbannen omdat ook zij het vermoeden hebben dat het erfelijk kan zijn kan ik wel begrijpen. Natuurlijk kun je een SeMer in het wild ook niet behandelen en dat zou nogal een lijdensweg worden.

Elzaliene Proost schreef op maandag 12 november 2007, 19:29:

Ik heb het misschien niet duidelijk geschreven als jij het op deze manier interpreteert. Ik bedoel uiteraard niet dat het paard zelf de beslissing neemt om uit zijn gebied gehaald teworden. Hoe zou dat nou kunnen! Ik bedoel met 'het nemen van beslissingen' een beschrijving van de levensinstelling van het paard, van een uitgekristalliseerd karakter.
Dat er aan het hele proces van in het wild opgroeien en eruit gehaald worden één nadeel hangt, en wel voor het paard, heb ik in mijn eerste post al onderkend.


Dt geldt net zo goed voor de 'thuissituaties'.

Saskia Dockrill schreef op maandag 12 november 2007, 17:59:


Hangt er vanaf... Veel zorg blijkt vaak overbodig. Wat heeft een paard nou nodig? Gras.... water... en verder?

Komt wel goed lijkt mij.

De slijtage van de hoef past zich aan. Je kunt alleen niet verwachten dat je meteen met je paard het harde op kunt als je hem eruit haalt.

Ik zou het bij een veulen niet doen, maar bij een ouder paard dat geen ernstige problemen heeft, lijkt het me een ideale oplossing.

Piet schreef


Ik snap wat je bedoelt Piet en ik ben het eigenlijk ook met je eens. Dat weerhoudt mij er ook van zo'n plan tot uitvoer te brengen.

Aan de andere kant: ik héb dat veulen vanaf dan één om me heen, Jack en ik hebben Spirit letterlijk in onze armen geboren laten worden, dichterbij kan niet. Vanaf dat één zijn we al met hem bezig, elke dag een paar minuutjes, al is het maar contact, een aai. Omdat we (met name ik) vanaf het begin heel veel tijd in Spirit's opvoeding gestoken hebben weten we nu, dik 2,5 jaar later, heel goed wat we aan elkaar hebben en is zijn opvoeding heel solide gebleken. Kort gezegd zou je nu kunnen zeggen dat het wachten nu is totdat hij over een paar jaar oud genoeg is om op zijn rug plaats te mogen nemen. Alles wat ik belangrijk vind kan hij inmiddels.

Eigenlijk zou ik er nu voor kunnen kiezen om hem in zo'n groep te laten 'rijpen', zijn hoofd lekker vrij maken en leren van de natuur.
Ik ga er ook vanuit dat zijn opvoeding nu dusdanig solide is dat ik hem gerust een jaar of wat kan wegbrengen zonder dat ik bang hoef te zijn dat hij als een wildeman terugkomt.

Waarom ik het niet doe? Tja, toch dat stukje 'controle' , toch dat stukje 'bij me willen houden'. Ik zat er vanavond aan te denken wat ikzelf zou doen. Voor ons komt het ook dichterbij nu we waarschijnlijk al een stuk land bij het kasteel kunnen krijgen en wij staan straks voor de keuze ook om Spirit en wat andere paarden daarheen te brengen en ze een paar keer per week te 'bezoeken'.
Ik weet inderdaad eerlijkgezegd nog niet of ik dat zelf wel kan zo nu ik erover nadenk.

Daarom ben ik ook wel geïnteresseerd in verhalen van mensen die dit wel gedaan hebben, maw: Een jong paard dat de basis al kent lange tijd in de opfok zetten, klopt het dat alles wat hij leerde nog solide aanwezig bleek, ook na langere tijd?

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 12 november 2007, 23:34:


Ja, het is een afweging. Ik denk heus wel dat hij de dingen nog zal weten. Mocht het een beetje roestig zijn geworden dat train je dat er wel weer in.
Ik denk dat het hele opfokverhaal, je paard voor een bepaalde tijd weg brengen ooit geboren is uit het feit dat mensen er niks mee konden. Trainingsmethoden waren afgestemd op de ontwikkeling van alle spieren van het hele paard behalve zijn hersens. As 't ff kon moest een paard dom blijven, meer als goed luisteren naar de hulpen was nergens voor nodig.Te jong om te berijden en op stal staat ie ook alleen maar ruimte in te nemen en geld te kosten. Dus hup, bij z'n vriendjes, veel bewegen en de ruimte is goed voor hem en over een jaar of twee brengen we hem een maand naar een trainer en daarna hebben we een paard.
Pien, ik denk dat honderden mensen kei jaloers zijn op jou. Je hebt een kudde paarden, praktisch aan huis. Je kunt elke dag bij hem zijn, hoeft van zijn puberen geen dag te missen. Zijn paardenhoofd wordt getraind door de omgang met de andere paarden en jij kunt dat zelfde hoofd nog elke dag wat slimmer maken door hem geestelijke uitdagingen te laten beantwoorden, door even iets met hem te doen, iets wat misschien niet direct met het rijden te maken heeft.
Zo groeit hij nog twee jaar door, lichamelijk en geestelijk, hij leeft straks samen in een mensenwereld, laat hem er veel meer van ondekken dan "nodig" is.
Je weet dan zeker dat je een uniek paard hebt en dat hij zo geworden is omdat jullie dag in, dag uit met elkaar bezig konden zijn, zelfs al was het naar ruiterbegrippen "niet nodig" Het is een kans die je nu kunt grijpen. Doe dingen met dat paard die je nog niet eerder gedaan hebt, ook voor jezelf als trainer.
Mis niks!

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction