Spirithorses schreef op vrijdag, 17 september 2004, 16:39:
> Veel paarden worden jong ingereden, zogenaamd omdat ie al stevig
> lijkt en er alleen maar gedacht wordt aan het kunnen dragen van
> gewicht, puur op dat wat de mens aan de buitenkant kan zien.
> Ik heb me om deze reden voorgenomen geen paarden meer in te
> rijden als het niet op deze manier kan.... Groet, Pien
>
>
Ja het klopt precies wat je zegt! Vreemd eigenlijk dat er volgens veel mensen een vaste leeftijd voor een paard is wanneer je hem in mag rijden... Daar is denk ik door de jaren heen een gewoonte van gemaakt.
Ik vind het wel fijn om dit allemaal te weten. Samen met mijn zusje heb ik onze 2 verzorgpaarden in gereden. De eigenaar geeft ons ook helemaal vrije hand in de verzorging en omgang. Zo hebben we op een rustige manier 2 merries in kunnen rijden. Ze zijn 6 en 8 jaar en nog lang niet helemaal beleerd, maar ik vind dat je ze daar ook gewoon de tijd voor moet geven...
Wel een probleem vinden we dat we ze verzorgen met nog een meisje. Ze is een vriendin van ons, maar helaas komen er steeds meer ruzies. Nu is ze al langer dan een maand niet meer geweest. We hebben vaak andere meningen over dingen. Wij zoeken dingen op feiten en zij wil alleen dingen doen zoals ze die op de manege heeft geleerd...
Er valt daarbij ook nauwelijks met haar te praten, omdat ze altijd haar gelijk wilt hebben!
De ergste ruzie was toen wij op vakantie waren en zij allemaal vriendinnen van haar mee nam en op die pony's liet rijden! En hoe... Meteen hup aan de teugel, strak aan het been, lange tijd rijden... En toen we weer terug kwamen kende ik die pony bijna niet meer terug in de omgang en leek ze zich tegen me te keren. Dat was wel een moment waarop ik echt had kunnen janken en leek het alsof al die moeite voor niets was geweest.
Bijvoorbeeld als ik op wilde stijgen wilde ze gaan steigeren of naar me schoppen en dan ook echt gericht! Toen had ik besloten dat er een tijd niet meer op haar gereden mocht worden en gelukkig zijn mijn zus en ik het altijd over bijna alles eens. We hebben eerst weer vanalles aan de hand gedaan, weer rustig op bouwen. Daarna een zadeltje erop en kleine dingetjes. Na een tijdje zijn we op gaan steigen en dan ook zo zacht mogelijk. Ze deed niets meer! Precies zoals ze eerst was. Toen hebben we haar heel fanatiek beloond. Die andere pony was alleen zenuwachtig geworden. Maar dit vond ik gelijk staan als dierenmishandeling, en ik was er gewoon echt ziek van!
En zo zie je maar weer hoe vergeeflijk paarden zijn. Het ergste vond ik nog wel dat ik haar een tik had gegeven met m'n hand toen ze me wilde schoppen. Natuurlijk uit zelfverdediging, maar ik had eigenlijk meteen moeten weten wat het was. Zo schuldig als ik me voelde heb ik meteen over de geslagen plek geaaid, maar de pony leek gewoon echt beledigd en wilde even niets meer van me weten! Maar ik ben blij dat het allemaal weer goed is gekomen, want dat diertje is me heilig!
Ze staat nu weer meteen vooraan het hek als we komen en is weer het paardje dat ze altijd geweest was. En dat andere meisje ga ik nog mee overleggen dat ze moet kiezen. Of zich aan passen of stoppen, maar eerst moet het maar even tot haar door dringen wat ze had aan gericht. (Als dat nog wil lukken met dat lege hoofd van haar)
Zo, ik ben weer even mijn verhaal kwijt!
Groetjes, LeSz
Warboel
