Buck zoekt het varkensgras echt tussen de gewone pollen op om het op te eten, Cadiz lust het niet. En Buck is nu ook juist het i.r. paard.

Ik heb paardenbloem besteld bij het Reformhuis in Schagen. Heb ik morgen. Ze konden me geen exacte dosering zeggen. 'Een paar eetlepels'...
Ik ga ook kijken naar verse.

Liefs Marsha

Els Kleverlaan schreef op woensdag 19 februari 2014, 10:33:


Giftigheid is altijd en per definitie kwantitatief, een kwestie van hoeveelheid. Het voorbeeld bij uitstek, de digitaline in vingerhoedskruid, is reuzegiftig maar kan medicatief zijn in kleine hoeveelheid. Aan de andere kant is de taxicatrine uit taxus of venijnboom (T. baccata) in kleine hoeveelheid al giftig en onbehandelbaar.

Je bewering klopt dat
lidrus, ook wel moeraspaardestaart (E. palustre) en
schaafstro (E. hyemale)
giftiger voor paarden zijn dan
heermoes oftewel akkerpaardestaart (E. arvense).
Dan zijn er ook nog holpijp (E. fluviatile) en de zeldzamer reuzen-, bos-, vertakte- en bonte paardestaarten. Maar "zeldzaam" in het floraboek is vaak plaatselijke algemeen in de werkelijkheid. En de enige manier om het uit elkaar te houden is serieus determineren en wat dat aangaat heb ik de moed opgegeven sinds de paardenliefhebbers overtuigend blijk hebben gegeven geen paardebloem van kruiskruiden kunnen onderscheiden en blijkbaar ook ternauwernood in staat zijn dat op te pakken. En dan maakt het seizoen ook nog uit, en of de plant al dan niet nat is, de tijd van de dag, temperatuur, maanstand, etc., etc., etc.!

Neemt niet weg dat E. arvense wel giftig is. De ellende is dat het net als kruiskruid in hooi giftig blijft!
Ik heb zoals al vaker hier vermeld zo'n vergiftiging meegemaakt, dat is heftig en spectaculair en niet leuk! Daarom destijd net zo lang gezocht tot ik wist wat het was en hoe het komt.

Over het varkensgras ben ik veel minder zeker. Daarom heb ik er ook mijn bron bij vermeld. Zelf neem ik het lijstje van Bouwman serieus, omdat alle gevallen die ik nagezocht heb (van zijn lijstje dus) correct zijn. Varkensgras heb ik me nooit zelf in verdiept.

Voor zowel heermoes als varkensgras geldt denk ik dat een enkel stengeltje, als per ongeluk opgegeten tijdens grazen, niet uit maakt. Anders wordt het wanneer je de dingen gericht gaat voeren (of je paard in een te verkeerde biotoop neer zet om te grazen).

Je studeert er serieus voor en ik neem jou even serieus als het over planten gaat maar hier heb je het nmm echt mis en ik vind het volkomen onverantwoord om op PN te hebben staan dat welke equisetum dan ook gevoerd kan worden.

Wat al dan niet vasthouden aan lijstjes betreft.... Er gaat vast wel minstens evenveel kennis verloren door niet vast te houden aan lijstjes. Vooral heel oude lijstjes komen vaak voort uit ervaring, al zijn de conclusies uit die ervaring dan weer lang niet altijd correct omdat gerelateerde kennis toen ontbrak.
Kennis wordt ontdekt, komt eventueel op lijstjes terecht, gaat verloren en wordt herondekt. Dat is de spil waar de "hekserij" om draait: het bestuderen van noncontemporaine kennis, maar dat lijkt mij een totaal andere discussie die niet erg op PN thuishoort.

e m kraak schreef op woensdag 19 februari 2014, 14:26:


E arvense is net als vingerhoedskruid te gebruiken als geneesmiddel


heermoes misschien niet echt makkelijk te herkennen, typsich is het enorme wortelstelsel dat als een dik vlechtwerk onder de grond zit, en holpijp vanwege de hole pijp, de enige equisetum met een holle stengel. Schaafstro heeft een erg ruwe stengel.

joop schreef op woensdag 19 februari 2014, 17:27:


Daar doe ik geen beweringen over. Staat nmm buiten dit verhaal.
Een geneesmiddel is géén fourage noch een "supplement"!
Waarom denk je dat ik al in geen jaren meer over plantjes vertel op PN?

e m kraak schreef op woensdag 19 februari 2014, 14:26:


Ik heb er altijd op vertrouwd dat mijn paarden zelf heel goed wisten wat ze aten.
Dat moet ook wel als je ze af en toe in bermen laat grazen.
En in dat vertrouwen ben ik (gelukkig) nooit beschaamd.

Uiteraard geldt dit alleen wanneer er voldoende keuze is.
Als een hongerig paard niets anders krijgt voorgeschoteld dan een bepaald kruid, is de kans aanwezig dat ie het toch gaat eten, ondanks giftigheid.

Varkensgras hoort duidelijk bij het menu van mijn paarden. Heermoes niet, dat heb ik ze nog nooit zien eten.

Coralie schreef op woensdag 19 februari 2014, 22:11:


Zoals ik het (ontstaan) van de equisetum vergiftiging heb meegemaakt gaat zoiets als volgt:
het zat in hooi... ik heb gezien dat de paarden het lieten liggen. Dus ze wisten het! Echter als alle goede hooi op is begonnen ze er toch aan, net als aan knopbiezen en andere dingen die ze eigenlijk niet lusten.

Het hapje dat jouw paard uit de berm graast lijkt me moeilijk kwaad kunnen tenzij je paard zo onslim is om net de scheerling o.i.d. uit de slootberm te plukken.
Als ze structureel in de berm(en) grazen wordt het weer anders, vind ik. Dan zou ik eerst zelf wel degelijk rondkijken wat daar zoal groeit.

Inmiddels een paar dagen verder en het een en ander gegoogled.
Wat klopt van hetgeen ik hieronder schrijf:

Ik ga er vanuit dat het vocht is in zijn koker. Dit concludeer ik nav jullie reacties, wat de DA vorig jaar zei en wat van mijn eigen logica.
Wanneer ik specifiek ga zoeken op het vocht vasthouden bij een paard, kom ik meerdere berichten tegen waar wordt beweerd dat een Selenium tekort dit kan veroorzaken. Selenium schijnt een antioxidant te zijn?
Nav mijn hooianalyse (zie topic/fotoalbum) is het heel waarschijnlijk dat Bart een Selenium tekort heeft. Vandaag krijgt hij precies voor de 14e dag Chevivit Selenium Vit E. Na hoeveel tijd kan dit effect hebben?
Het enige wat er veranderd is in voeding/beweging, nadat ik dit topic ben gestart is dat hij de laatste twee dagen weer een paar uurtjes op het land staat. Dus meer beweging en vers gras met wat er nog meer tussen groeit.
En ik ben iedere avond een ruim half uur wandelen.
Gisteravond ging ik even een buitenritje. Ik merkte dat hij actiever was dan de laatste tijd, echt weer zijn sterke willetje terug. Maar het was ook voor het eerst sinds weken dat ik weer dat rondje reed. Wat mij gister ook opviel was, dat hij veeeeel minder gevoelig liep. Ik weet dat aan de weinige ritjes over asfalt die we de laatste tijd maakten. (Hij staat wel op een deel beton) Maar ik heb ook wel gelezen dat een Seleniumtekort gevoelige voeten kan veroorzaken.
Zijn koker is inmiddels echt veel dunner. Die ballonnetjes zijn verdwenen. Ik denk dat het gedeelte waar vacht overheen zit nog wel wat voller is dan normaal.
Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat.

Volgen jullie mijn gedachtegang nog een beetje? Ik hoop dat iemand mij kan bevestigen of enorm tegen kan spreken, met uitleg.

Liefs Marsha

(selenium tekort) Myopathy results in weakness, impaired locomotion, difficulty in swallowing, respiratory distress and impaired cardiac function (Dill and Rebhun (1985)
nr 243091

Martina schreef op donderdag 20 februari 2014, 20:12:


Myopathie resulteert in zwakte, verminderde motoriek, slikproblemen, ademhalingsproblemen en een verminderde hartfunctie

Hoe vind je dat dit wel/niet strookt met wat ik vertelde. Ik zie nl even het verband tussen mijn observaties en deze symptomen niet.

Liefs Marsha

MarshaBart schreef op donderdag 20 februari 2014, 19:56:

Ik volg je gedachtengang, maar kan het niet bevestigen of tegenspreken

Vers gras zal ook meer selenium bevatten dan je hooi, dus misschien zit je wel op het goede spoor.

http://www.inagro.be/Publicaties/Documents/teeltfiches_kruiden_grasland.pdf
En wat mij zelf laatst opviel toen ik bovenstaande publicatie vond is dat er in sommige kruiden veel meer selenium zit dan in gras. Gemeten bij 5 biologische melkveebedrijven: gras 109,6 mcg, paardenbloem 248,1 mcg.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)