Hoi Ingrid,
Hoe is het met Isabella?
Ik kon niet eerder reageren omdat ik nog steeds met m'n pc in de clinch lag.
Maar hier ben ik dan weer 'es.
Misschien heb je het onlangs gelezen, Jovarna heeft twee weken geleden weer
koliek gehad. Wel heel licht (nog) en ze had, net als Isabella, geen koorts,
was niet nerveus, normale ademhaling en normale hartslag. Wat me als eerste
opviel aan haar, was hoe ze uit haar ogen keek. Verder trok ze telkens haar
achterbenen op richting buik. Ook zag ik spierkrampen (buik, flanken) en was
er totaal geen gerommel meer in de darmen te horen. Ze had wel eetlust
trouwens.
Het bleek (wederom) gaskoliek te zijn. Gelukkig was ik er weer op tijd bij,
ze kreeg een spuit (spierontspanner en pijnstiller), we zijn lekker gaan
wandelen en ze knapte al snel weer op.
Het is inderdaad schrikken. Andere mensen zien blijkbaar niets bijzonders
aan je paard, of interpreteren bepaald gedrag totaal anders, maar als
'eigenaar' van je paard zie en voel je toch meteen dat er iets aan de hand
is.

Misschien heb je inmiddels alweer gepost, maar dat zie ik dan straks wel.
Heel veel sterkte in ieder geval!

Oh ja, ik las dat je Isa geregeld lijnzaad geeft; waarvoor doe je dit?

groetjes, Peet

Peet schreef op Mon, 19 Jul 2004 22:30:32:


Ze eet weer met smaak en heeft net alle kamille die ze bij kon proberen op te eten. Maar er komt nog geen mest vanaf. Rond 1700 uur is het laatst geweest, maar er lag toen nogal veel "spuitpoep" dus ze heeft zich leeggepoept waarschijnlijk. Moet natuurlijk ook weer op gang komen. Darmgeruis was ook al veel duidelijker geworden en oren waren weer warm en ze had weer zin in haar worteltje (echt zin). Maar alles met mate gegeven en ze mag een nachtje op de wei blijven vannacht (vind ik wel eng omdat er van de week in de buurt pony's zijn gestolen, gechipt nog wel).


Jeetje ook schrikken zeg. Had ik niet gelezen overigens.
Gekke was dat Isabella dus helemaal niet naar haar buik stampte en ik ook overal aan mocht komen. Graag zelfs. Ze tilde er haar achterbeen zelfs voor op. Maar ze was gewoon ziek. Misselijk is misschien een beter woord. Maar ik weet niet of ze misselijk kunnen zijn (paarden dan dus he).


Ik hoorde het eerlijk gezegd al aan haar hinnik. Die klonk anders. Toch wel hard, maar anders. Een gevoel van: oh er klopt wat niet, had ik dan ook al direct. Toen ze niet kwam en ook de wortel niet aannam was het bevestigd.

Ja afwachten. Hoop dat er morgenochtend wel mest ligt, anders is het nog niet goed hoor.

Voor de darmwerking en eventueel zand uit de darmen te halen. Schijnt heel goed te zijn volgens onze mailgroepleden. Vitamine E en Omega 3, 6 en 9 wat het ook mag wezen overigens.

Groeten,
ingrid

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 19 juli 2004, 23:54:


Hoi Ingrid en Peet,

Eerst wil ik jullie veel sterkte wensen met jullie paarden, ik vind het heel frustrerend als ik zie dat m'n kind zich niet lekker voelt en ik kan er niets aan doen...

Ik wil graag reageren op dat stukje van Peet dat ik er hier boven uit gelicht heb. Zo'n probleem heb ik namelijk ook. Ik lijk mijn paardje ook veel te goed aan te voelen, hoewel ik nu bang ben dat het andersom ook zo is. Met minder goede gevolgen.

Dit loopt al een tijdje, maar omdat het allemaal zo vaag is, heb ik er niets over gepost. Langzamerhand krijg ik het gevoel dat het aan mij ligt, en ik vind het wel interessant om te weten hoe anderen (gelijkgestemden) hierover denken.

Taar (mijn twee jarige) komt maar niet door d'r rui heen. Op sommige plaatsen glimt ze en heeft ze een mooie zomervacht, in haar hals heeft ze dun, lang vlas haar (veulenhaar ?), op de meeste plaatsen heeft ze een vrij lange, vrij doffe vacht, en ze verhaart soms heel erg en soms niet zo.
Op sommige plaatsen is haar vacht zo dun,dat ze bijna kaal is.

Een jaar geleden kreeg ik haar met prachtige zomervacht, en de eerste 3/4 jaar heeft ze bijna constant geglommen als een spiegeltje, en soms even fanatiek gerui'd.

Verder is ze nogal down, vind ik, en soms heel meegaand. Niet superbraaf, maar echt meegaand. De Catching Game probeert ze snel te eindigen door snel te vragen of ze naar me toe mag. weinig actie dus. In de wei blijft ze bij me staan tot ik echt weg ga, en dan pas gaat ze grazen of haar weidegenootjes bezoeken.
Circling game gaat goed, squeeze game gaat perfect over een hindernis, de "draw" zit er eindelijk weer goed in. Allemaal struikelblokken, maar nu dus even niet. Het is duidelijk dat ZIJ eigenlijk een level-3 paardje is

Het is echt heel vaag, zeker als ik het zo overlees, maar zelfs de staleigenaar (een heel natuurlijk persoon die ook nog eens veel met arabieren gewerkt heeft en echt veel weet) kan me niet vertellen wat er met die vacht aan de hand is.

Positief: Ik voer haar bij (de wei is vaak kaal, en ze is net in een gigantische groeispurt bezig) en dat eet ze graag. Haar ogen zijn helder, ze is niet mager, op sommige plaatsen glimt haar vacht wel.

Ik zit echt slecht in m'n vel. Heb serieus problemen met m'n werk, maak me zorgen om het bedrijf en collega's, en thuis zitten we al 3 jaar in een verbouwing (die eind dit jaar eindelijk af moet zijn.).
Ik ben dus vaak down, ook als ik bij haar kom. Ondanks die emmer waar ik al m'n bijgedachten in dump als ik op stal kom. Verder denk ik dat ik weinig aan d'r laat merken. We doen veel knuffelen en friendly game

Zoals ik in het begin al schreef, ik heb het idee dat mijn toestand door Taar overgenomen wordt. En omdat ze nou eenmaal geen mens is, kan ze daar niet zo goed mee omgaan en uit het zich in haar vacht vooral.
Wat denken jullie ?

Sorry, lang, saai Gaap en vaag verhaal, maar ik heb m'n bezorgdheid over haar toch wat minder onder controle nu. En ik hoop dat jullie het kunnen begrijpen

Groetjes,
Angelique

Angelique schreef op dinsdag, 20 juli 2004, 8:36:

Hoi,

Ik denk dat het inderdaad kan dat je paard jouw stemming aanvoelt. Sterker nog, ik weet uit ervaring dat het zeker kan. Isabella is heel gevoelig voor mijn stemming. Ik down, zij niet in orde. Het is na de 7 jaar dat we met elkaar omgaan zo erg geworden dat ik eerst bij mezelf te rade ga of ik me niet lekker voel als Isabella wat "vaags" mankeert (gisteren was ze echt ziek hoor ).

Maar ik heb ook ooit door werk overspannen thuis gezeten en wilde veel bij Isabella zijn om mezelf op te monteren. Resultaat; een pony die heel down en matig geïnteresseerd raakte en ik me toen weer zorgen om die pony ging maken. Wat had dat beestje nou? Nou het heeft even geduurd tot ik door had dat haar "ziekte" met mij te maken had. Ik moest eerst opknappen en ja hoor, toen werd zij ook weer vrolijk. En dat gebeurde toen ik haar een jaar had overigens. Nu is het nog altijd zo als ik me zorgen maak (en dan kennelijk hoe veel ik ook fluit en opgewekt probeer te zijn bij de pony, deze zorgen toch uitstraal) de pony weer "anders" wordt. Het klinkt vaag inderdaad, je moet dit ervaren om te begrijpen wat ik bedoel. Maar het kan. Je kunt zelfs over grotere afstand contact hebben met elkaar, maar vraag me niet hoe en wat, maar het schijnt te kunnen.

Dat kan dus inderdaad best haar matige interesse verklaren. Maar of het ook die vacht verklaart weet ik niet. Ik denk van niet. De pony's van de buren hebben ook zo'n vacht. Eentje van 12 jaar en eentje van 2,5. Omdat ze het allebei hebben denk ik aan een vitamine gebrek of zo. Hoewel ze hetzelfde krijgen als Isabella, althans qua grassoort en hooi (hoeveelheden en kwaliteit). Wormen misschien?

Maar het kan best zijn dat ze door haar geestelijke mindere gesteldheid wat minder weerstand heeft ook en daardoor slechter verhaart. Maar dat is bij de pony's van de buren niet zo overigens.

Ik hoop dat ik je wat heb geholpen met dit ook lange verhaal. Het is wat moeilijk uit te leggen want het klinkt snel wat vaag inderdaad. Het is een kwestie van een goede verstandhouding en elkaar aanvoelen.

Zoals ouders ook hun kinderen (of omgekeerd) aanvoelen denk ik. Woorden zijn niet altijd nodig om te weten dat de andere zorgen heeft. En dan ga je "gezellig samen in de lappenmand".

Groeten,
Ingrid

Hallo Angelique,

herkenbaar verhaal. Als ik me niet goed voel (vermoeid, verdrietig, etc.) Reageert mijn paard er meteen op. (doffe vacht, ontstoken ogen....) Vaak sluit ze zich dan ook van mij af.
Als mijn paard niet lekker in haar vel zit is de oorzaak meestal dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Dan kan ik wel met een lachend gezicht de wei in lopen, maar ik kan mijn paard echt niet voor de gek houden...
Ik ga voor mezelf na, wat is er met mij aan de hand? Wat kan ik hieraan doen zodat ik me beter voel. Neem een tijdje rust en dat is misschien ook verstandig voor je jonge paardje.

Groetjes,
Melanie

Hoi,
Het zag er vanochtend wat beter uit. Ze kwam om 06.00 uur gezellig aankuieren en schooien of ik wat lekkers had. En of ik even gezellig wilde krabbelen want ze had jeuk.
Ze had echter nog maar 1 hoopje neergelegd, maar dat zag er wel goed uit. Wel weinig na 12 uur, maar goed, beter iets dan niets.

De wei was nu overigens superkort. Die heeft dus de hele nacht staan maaien. Als dat nu maar weer goed gaat. Is ze niet gewend, want ze staat 's nachts altijd in de uitloop (en eet dan dus zand kennelijk en dat wilde ik nu voorkomen). Maar vanmorgen om 07.30 uur had ze toch niet zo'n enorme trek. Maar ze ging wel wat hooi staan te knauwen.
Na mijn werk ga ik zeker weer die zandwegkuur halen. Hij was op en ik had hem al 3/4 jaar preventief iedere maand gegeven, maar nu vanaf mei niet meer. Resultaat ... ziek dus.
Ik ga er althans nog steeds vanuit dat het door zand in de buik kwam. Kan geen andere oorzaak bedenken. Ze kan niets "vreemds" op hebben. Alleen iets te veel lijnzaad gegeven de dag ervoor, dat zou nog kunnen.

Maar is het wel goed om haar weer onbeperkt hooi en stro te laten eten eigenlijk? Of heeft iemand andere tips om de darmwerking weer goed op gang te krijgen? Om 07.30 uur lag er weer een mesthoopje overigens.

Groeten,
Ingrid

Angelique schreef op dinsdag, 20 juli 2004, 8:36:



Hai Angelique,
ik begrijp je bezorgdheid maar al te goed.
Kan je vertellen wat je haar bijvoert?
groet,
Isabel

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 20 juli 2004, 9:28:

Hai Ingrid,
goed te horen dat het weer beter gaat.
Hooi en stro lijken me prima om te voeren, sterkte, hoop dat ze je vanmiddag weer stralend tegemoet komt,
Isabel

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 20 juli 2004, 9:22:


Hoi Ingrid,
Dank je voor het reageren !

Nu herinner ik het me weer ! Ik zal dat wel in m'n achterhoofd gehad hebben toen ik bedacht dat het aan mij kon liggen...


Dat vroeg Janneke ook al, maar ik ontworm haar vaak (elke 4 tot 6 weken, ze is tenslotte nog een veulen). Alleen heb ik haar een maand geleden een afwijkende gegeven, eentje met Pyrantel, die pakt net een andere worm aan. Dus technisch gesproken heb ik nu 8 weken tussen 2x ivermectine gehad.
Ik zie nooit wormen in haar mest, en ze heeft ook geen wormenbuikje. Maar misschien moet ik toch maar een keertje extra geven (De Equimax vindt ze zo lekker, die vreet ze bijna uit m'n hand. Waarschijnlijk vindt ze het nog een beloning ook ! )

Ik heb haar een maand ongeveer Marstall R gegeven, en youngstock erbij voor de broodnodige extra's (alweer omdat ze als veulen in de groei is en niets te kort moet komen), terwijl ze ook op de wei stond, maar die vond ik nogal schraal. Goed voor de haf, de fjord en de kruising, maar niet voor mijn halve paint in de groei.
Met die Marstall ben ik gestopt, terug naar Pavo Veulen, en de vacht verbeterde er wel door. Raar, omdat Marstall een veel beter voersoort leek.
De verbetering zet alleen niet door.

Taar en ik hebben wel vrij intensief contact, toen ze op stal stond, had ze alleen mij, en ze is nog jong. Ik probeer dat nu te doseren. Even uit de wei halen, kwartiertje spelen en dan voeren. En snel weer terug. Langer durf ik niet, want ik denk echt dat ik haar nu geen goed doe.

Wel leuk is dat ze bijvoorbeeld als ik weg loop, wacht met haar brokken tot ik terug ben. Tot die tijd is ze heel waakzaam, en als ik terug ben hoeft dat niet meer. En dat ze naar het hek komt als ik eraan kom, en dat ze bij me blijft tot ik zelf de wei uit ga.
Het is alsof we een mini-kuddetje zijn. Nu die pit nog, die ze zat heeft !

Nou ja, door alles weg te strepen lijkt het me alleen nog mogelijk dat ze heel hardnekkige wormen heeft, dus die tip zal ik toch uitproberen.


Groeten,
Angelique

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 20 juli 2004, 9:29:


Hoi Isabel,

Ik geef even heel uitgebreid antwoord, sorry!

Omdat ze zo jong is heb ik haar altijd op stal Pavo veulenbrok gevoerd (kan tot 3 jaar)
3 maanden geleden ging ik over op Marstall Manege R, en omdat die niet speciaal voor jonge paarden is, heb ik daar Young Stock van de Paardendrogist bij gedaan. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze in deze periode van haar leven zich echt geen tekorten kan permitteren.
Ik wisselde van voer om NOG BETER te voeren. Niet omdat het zo nodig was. Whip!

Toen die slechte vacht me begon op te vallen ben ik begonnen met lijnzaadolie (vindt ze erg lekker trouwens), en na een tijdje ook nog appelazijn.

Toen voelde ik me ineens een beetje belachelijk worden (al die supplementen, terwijl ze een paar maanden geleden een kerngezond opgroeiend paardje was zonder poespas !)

Ik ben toen ongeveer 7 weken geleden teruggegaan naar voor het probleem: weer Pavo veulenbrok, en voor het lekker lijnzaadolie. Het leek te helpen, binnen een paar dagen ging ze fanatiek verharen en er kwam wat meer glans op. Het zet alleen niet door. Er is dus ook iets anders dat haar dwars zit.

Voor ze 24/7 naar buiten kon, kreeg ze veel wortelen en 3x een dikke plak hooi, goeie paarden-kwaliteit, hoor ik van veel (jaloerse ) mensen. Nu eet ze op de weilanden waar dat hooi vanaf komt. Het touw wordt mondjesmaat omgezet, omdat haar weigenoten al dik worden van 2 sprietjes.

Misschien vergezocht maar twee maanden geleden was ze gebeten door een psychopaard. Die beet is na een week inwendig flink ontstoken en Taar heeft door dit alles 2 weken alleen gestaan.

Even op een rijtje: eerst 3 dagen gekoeieneerd door het psychopaard, toen gebeten en een week alleen gestaan, toen 1 1/2 week lang 6 tot 3 x daags gespoeld en 15 min. stappen, nog steeds alleen in d'r wei. Nu alweer bijna 6 weken terug in de groep, zonder psychopaard.

Dat spoelen en stappen was frustrerend. Ze werd na 5 dagen ineens bang voor alles en negeerde volkomen wat ik van haar vroeg (Porcupine op fase 20 ?). Het was of ze mij kwijt was en de volle verantwoording zelf probeerde te dragen (van leiderschap dan). En dat niet goed aan kon, niet kon beoordelen of een busje dodelijk eng was en dus maar op het dak van de schuur probeerde te springen. Niet kon overzien of ze toch bang voor de kraan moest zijn en dus maar totale paniek kreeg. Heel raar.

Pas aan het eind, toen ik nog maar 2x daags hoefde en heel veel tijd, geduld en acceptatie kon opbrengen, was ze weer rustig en cool.
Het hielp dus niet om het enge te negeren en haar uit te lachen

Geeft dit aanknopingspunten ? (IK HOOP HET ! Want als het niet mijn conditie is, dan weet ik echt niet meer hoe ik haar kan helpen...)

Groetjes en bedankt !
Angelique

PS De dierenarts is geen optie. De klachten zijn te vaag voor haar.
Ze is wel heel goed, maar ook heel no-nonsense. Ze kwam al niet voor die ontsteking (wat ook niet nodig bleek, ze heeft me er telefonisch goed doorheen getrokken), en een half jaar geleden niet voor Taar d'r koliekje (door appels, was dus ook inderdaad niet nodig). Goed voor m'n portemonnee, maar niet voor m'n zorgen.