Nog een vraagje van mij......

Ik ben sinds kort begonnen met het berijden van mijn grootste shetlander (we hebben er twee gekocht die al bij elkaar waren)
We hebben eerst een hele tijd gewandeld om een beetje conditie op te bouwen, hoefjes te laten wennen enz.
Met z'n tweên rijden is geen enkel probleem.

Toen ben ik ze apart mee gaan nemen, was in het begin nog wel even wat stribbeling.

Maar nu ik ze serieus wil gaan rijden is het een regelrecht ramp.
Ik rijd met een gewoon halster (dit word binnenkort vervangen door een touwhoofdstel) en heb nu een weekje het barefoot zadel op proef.
Kosha (de grootste) loopt verder goed, dat blijkt wel als we weer richting huis rijden.

Ik heb nu al geprobeerd een zweepje mee te nemen, maar die ligt ondertussen al in de bosjes!
Menner doet zijn hoofd omlaag en neemt een loopje met mij richting huis.
Hij is zo ongelofelijk sterk en stont eigenwijs (jaja... lang leve de shetlanders :)

Ik moet op een gegeven ogenblik wel afstappen (jaaahhh... weet dat DAT fout is) maar heb niet zo veel zin om tussen het verkeer door een slingeren of in een sloot terecht te komen (Ik heb de verantwoording over 2 kleine kids).

Wat moet ik doen, want dit is geen leuk rijden meer......

Annebe schreef op donderdag, 2 juni 2005, 14:48:


ik heb precies hetzelfde maar dan met mijn fjord. ik weet ook niet wat ik moet doen. zodra ze niet meer wil lopen moet ik er naast gaan lopen anders wil ze echt niet verder. als we op de helft ban de buitenrit is wil ze wel weer lopen. maar het is inderdaad echt niet leuk!!!......

Ik ben met mijn Welsh-K heel langzaamaan begonnen om alleen naar buiten te gaan: eerst natuurlijk samen met anderen, toen eens met een ander paard EN iemand op een fiets mee. Na een paar keer samen met een fietser (op de een of andere manier vinden ze daar steun aan). Toen dat goed ging, ging de fietser van alles uitproberen: een stuk achterblijven en toch weer aansluiten bij ons, of juist iets harder fietsen en zo vooruitkomen (zodat wij achterbleven-maar nog wel in het zicht) en van allerlei andere rare combinaties. En toen voor het eerst alleen naar buiten: niet van te voren bepalen hoe en waar ik naar toe wil, maar we gaan en we kijken wel hoe het gaat: als het na 300 mtr goed ging, gewoon omdraaien en weer terug naar de stal: paard afzadelen en rust geven: beloning!!!!!! De keer erop weer een stukje verder, maar steeds op tijd weten wanneer het ver genoeg is en dan gewoon de rit beeindigen!!

Niet meteen alles willen en een buitenrit maken van 1 uur, maar STOPPEN op het moment, dat JIJ de touwtjes (teugels hihi) nog in handen hebt en waardoor je pony ook niet radicaal OVER de grens van onzekerheid hoeft.

Het is dan idd eigenlijk heeeel simpel: geduld en helaas duurt het misschien wel een paar maand voor je die buitenrit van 1 uur helemaal in 1 keer kunt maken!!

Maar ALS het dan eenmaal goed is, is het ook heerlijk genieten!!

Neem de tijd, verleg de grens van het kunnen (willen) van je paardje op zo'n rustige manier, dat hij het zelf niet door heeft .

Annebe schreef :


Hoi Annabe, ik ga hier even een oud bericht van mij knippen en plakken, hoef ik het niet overnieuw te tiepen....


Bovenstaand bericht schreef ik een paar maanden geleden.Vandaag weer een heerlijk lange buitenrit met Cherokee gehad, zonder bit, met een beginner op haar rug. Ik denk wel dat we er doorheen zijn, nu, ze blijft bij ons, reageert op mij en de groep en doet geen poging meer om naar huis te rennen of plots om te draaien.
Ik galloppeer haar nu richting huis aan een lange teugel, vanavond nog.

(nu het toch over onweer gaat):
We waren midden in het open veld, op weg naar huis, toen het plots begon te onweren. Nu ben ik absoluut niet bang van onweer maar ik bevind mij op zo'n moment toch liever in de buurt van boerderijen en bomen, je hoeft het ook weer niet op te zoeken he.... Dus het laatste stuk maar een flinke galop over de beton ingezet om nog net op tijd thuis te komen (we hebben het net niet gehaald , ik zit hier te tiepen met een natte kop). Nog een omweg moeten nemen langs de huizen om niet door het open veld te moeten en al die tijd panikeerde Cherokee niet een keer. Niet één keer, ik geloof dat ik trots ben op mijn paard !!!!

Het kan Annabe, maar het vergt de nodige discipline en geduld.

Groet, Pien


www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship - Natuurlijk Bekappen

Er was een heel stuk weggevallen , van dat oude bericht Anabe, en ik wil het je niet onthouden....


Groet, Pien

Spirithorses schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 0:17:


ik heb ook heel wat problemen gehad met onze ruin, die wilde in eerste instantie niet van het erf af. idd mijn man ging dan met de fiets mee, het dichtsbijzijnde bosje rond. op een gegeven moment stond mijn man bij de ingang te wachten tot ik daar rondgereden was en weer veilig terugkwam, daarna weer naar huis. maar het is nog steeds geen buitenrijpaard geworden, tenminste niet in z'n eentje. samen met z'n moeder is ie superstoer. maar ga ik alleen dan is ie overal bang van. het dichtsbijzijnde bosje gaat nog wel en een stukje nieuwbouwwijk wat we meestal in de winter uitstappen ook wel. ik heb het opgegeven om nog met 'm alleen op pad te gaan. heb het vroeger wel geprobeerd, maar hij is nu 1.68. als ie denkt dat ie iets ziet, gaat ie echt flippen, draait ie op z'n achterbenen om en loopt voor mijn gevoel als een paard van 1.80 richting huis. toen ie dat een keer deed, heb ik nog de moed gehad om alsnog een omweg naar huis te maken, zodat hij toch z'n zin niet kreeg. was geen probleem. bij hem werkt het beste als ie ergens voor aan de grond genageld staat, gewoon relaxen en wacht tot ie zelf verder gaat. in het begin was dat wel een paar minuten, naar voren lopen is belonen. afstappen is ook geen optie, op het laatst kon ik ong. om de25m gaan afstappen. hoezo slim?dit gebeurde allemaal jaren geleden. toen ben ik in het bos gaan rijden, wat bleek hij was supervoorwaarts, niets aan de hand, totdat het een keer weer misging bij een oversteek, hij draaide weer om. inmiddels wist hij hoe hij achteruit moest lopen, heb ik gewoon de oversteek in z'n achteruit gelopen, gewoon rustig gebleven lalalala. liedjes zingen, (belachelijk gewoon). na een paar keer, elke keer op dezelfde plek natuurlijk, gaf ie de strijd op. heeel veeel geduld hebben is denk ik het belangrijkste, kwaad worden werkt averechts. toen ie nog jong was en met dat gedoe begon, kreeg ik een tip van een "zeer ervaren" vriendin, zelf instructrice. ik moest hem gewoon meppen, zodra ie niet naar voren was, nou ik heb hem een dorp ver gemept, hij had er alleen niets van geleerd, want hij bleef dit doen. dus toen heb ik zelf op eigen gevoel bovenstaand gedaan. het blijft een beetje uitkijken en goed op situatie inspelen. je rijdt tenslotte wel buiten, iets wat ook gevaren kan opleveren. groeten ingrid

Mijn tinker was in het begin ook geen held buiten.
Quint stond op bepaalde plaatsen stokstijf stil en geen beweging meer in te krijgen..ja een beweging zo snel mogelijk terug naar huis en dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Ik heb wel eens ergens zeker 45 minuten stilgestaan voordat hij besloot toch maar door te lopen(wat ge-smst,sigaretje gerookt en alles gedaan om zelf niet woest te worden)
Bij Quint merk ik wel goed het verschil tussen"ik heb nu geen zin en sta stil" of"ik sta stil maar ik ben nu echt bang"
Ik heb met hem ook steeds hetzelfde rondje gelopen en nadat dit goed ging iedere keer iets verder maar steeds dezelfde weg terug naar huis.
Ik persoonlijk heb geen moeite met afstappen en hem ergens voorbij begeleiden....mijn mening is dat het iets menselijks is om dat als beloning te zien terwijl het voor Quint veel minder stress is om hem voorbij een eng punt te lopen en dan weer op te stappen(let wel ...als hij echt flipt niet als hij stilstaat dan blijf ik erop).
Ik accepteer het niet dat ik niet alleen naar buiten kan met mijn paard...blijven proberen en consequent(geduldig zijn),ieder stap is een overwinning...
Quint voelt ook feilloos aan wanneer ik wat angst heb dus zoals ik hier eerder las een liedje zingen is helemaal zo gek nog niet(wel voor je medemens maar wat boeit dat) je blijft in ieder geval goed ademen zonder te verkampen.
Probeer het eens met iemand erbij op de fiets of met andere paarden mee....

Carry schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 13:40:


Hey Carrie!
Hoe was je cursus hoefbekappen?

trea

Carry schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 13:40:


we rijden meestel 2x pw buiten met z'n tweeen en dat gaat perfect, hij wil dan ook altijd voorop lopen. ik denk als er iemand meefietst, dat er ook geen probleem is. vroeger als ik dus alleen met m op stap ging en ik kwam in de problemen, hoefde ik maar te wachten op een fietser of een jogger en hij hobbelde daar achteraan. leuk he paardrijden!

ingrid van der post schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 16:34:


Vertel mij wat hoe "leuk" het soms kan zijn....
Ik heb wel het voordeel dat ik in het bos woon en geen weg/verkeer hoef te zien als ik wil(hoewel de bosgrond ook hard aankomt als je valt hoor ).
Het is moeilijk om vanaf een pc iemand raad te geven want ieder paard is anders..maar de manier die Pien aangaf is volgens mij wel iets om eens te proberen...

Bij mij heeft het ook ontzettend lang geduurd eer Quint goed te rijden was in zijn uppie...heb ook echt maanden hetzelfde rondje gedaan en dat is een rondje van 30 minuten(stap) maar in het begin konden we uren weg zijn...
Ik moest ook zo allert zijn op het moment dat Quint stil ging vallen...en dan zorgen dat ik als een speer mijn been eraan deed om hem door dat punt te laten gaan(ik ben anti zweep,sporen dus daar rij ik niet mee) ook met mijn stem spoor ik hem aan...bij Quint moet ik nooit flauw tegen hem praten want dan ben ik de pineut(als ik hem troost als hij bang is heeft hij zoiets van....
zie je nu wel het is echt eng).
De grootste sprong voorwaarts hebben we gemaakt op het punt dat ik hem ging vertrouwen...vanaf dat punt ging het steeds beter met hem(hij vertrouwde mij dus ook nog niet achteraf gezien)

Ik hoop dat je een manier vind die voor jullie werkt

@ Trea....Geweldig leuk de Cursus echt een aanrader voor iedereen die met paarden werkt.
Cursus was goed geregeld,veel geleerd,leuke mede cursisten en de dode pootjes(waar ik zooooo tegen op zag) vielen na 15 min. ook mee.
Heb tegen iedereen die het maar wilde horen verteld hoe geweldig het is....en in mijn omgeving zijn al meerdere mensen geiinterreseerd in de cursus(of ze zeggen het maar omdat ik zo door blijf praten).
Het was ook leuk dat wij met zijn drieen waren zodat er nu druk heen en weer gemaild word hoe de vorderingen gaan met onze tinks.

Vandaag Quint gedaan en zowaar het is nog gelukt ook(Plakat was al eerder aan de beurt en eerlijk gezegd vind ik een Shetlander lastiger dan zo een grote tinkerhoef)....zo gestoord hij bij de smid doet zo braaf was hij nu(Quint heeft nog wel wat "gedanst" maar geen gekke dingen gedaan)..mijn vriend heeft de mustangrol gedaan en volgens hem is het allemaal een makkie(ik daarintegen ben nog ontzettend traag en voorzichtig en onhandig met het "gereedschap").
Ze hebben beide geen gekke dingen aan de hoef behalve dat de hoefwand veeels te lang is.
Er mag nog wel wat af maar ik doe het op het gemakkie....ik ben nu eenmaal voorzichtig en Quint vind het ook erg lang duren(wat ook zo is want hard die hoeven!!!!!)
Kortom blij dat ik de cursus gedaan heb want ik moest echt even op de dode pootje hakken eer ik de levende pootjes aandurfde.