Spirithorses schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 0:17:


ik heb ook heel wat problemen gehad met onze ruin, die wilde in eerste instantie niet van het erf af. idd mijn man ging dan met de fiets mee, het dichtsbijzijnde bosje rond. op een gegeven moment stond mijn man bij de ingang te wachten tot ik daar rondgereden was en weer veilig terugkwam, daarna weer naar huis. maar het is nog steeds geen buitenrijpaard geworden, tenminste niet in z'n eentje. samen met z'n moeder is ie superstoer. maar ga ik alleen dan is ie overal bang van. het dichtsbijzijnde bosje gaat nog wel en een stukje nieuwbouwwijk wat we meestal in de winter uitstappen ook wel. ik heb het opgegeven om nog met 'm alleen op pad te gaan. heb het vroeger wel geprobeerd, maar hij is nu 1.68. als ie denkt dat ie iets ziet, gaat ie echt flippen, draait ie op z'n achterbenen om en loopt voor mijn gevoel als een paard van 1.80 richting huis. toen ie dat een keer deed, heb ik nog de moed gehad om alsnog een omweg naar huis te maken, zodat hij toch z'n zin niet kreeg. was geen probleem. bij hem werkt het beste als ie ergens voor aan de grond genageld staat, gewoon relaxen en wacht tot ie zelf verder gaat. in het begin was dat wel een paar minuten, naar voren lopen is belonen. afstappen is ook geen optie, op het laatst kon ik ong. om de25m gaan afstappen. hoezo slim?dit gebeurde allemaal jaren geleden. toen ben ik in het bos gaan rijden, wat bleek hij was supervoorwaarts, niets aan de hand, totdat het een keer weer misging bij een oversteek, hij draaide weer om. inmiddels wist hij hoe hij achteruit moest lopen, heb ik gewoon de oversteek in z'n achteruit gelopen, gewoon rustig gebleven lalalala. liedjes zingen, (belachelijk gewoon). na een paar keer, elke keer op dezelfde plek natuurlijk, gaf ie de strijd op. heeel veeel geduld hebben is denk ik het belangrijkste, kwaad worden werkt averechts. toen ie nog jong was en met dat gedoe begon, kreeg ik een tip van een "zeer ervaren" vriendin, zelf instructrice. ik moest hem gewoon meppen, zodra ie niet naar voren was, nou ik heb hem een dorp ver gemept, hij had er alleen niets van geleerd, want hij bleef dit doen. dus toen heb ik zelf op eigen gevoel bovenstaand gedaan. het blijft een beetje uitkijken en goed op situatie inspelen. je rijdt tenslotte wel buiten, iets wat ook gevaren kan opleveren. groeten ingrid

Spirithorses schreef op vrijdag, 3 juni 2005, 23:58:

Haha! Wat je gelijk hebt.
Per slot van rekening wonen wij van nature ook niet in met een CV-tje verwarmde huizen, maar het is toch wel errug prettig op zijn tijd.
Dus reken maar dat dat trillend veulentje dat droge stalletje waardeert!

Over onweer gesproken, bij mij gaan ze dus wel naar binnen. D.w.z. van de wei af op de binnenplaats met de mogelijkheid om in de loopstal met bliksemafleider erop te gaan staan, waar ik heel veel hooi neergooi zodat ze dan ook doen . En het hek gaat ff dicht tot het onweer weer over is.
Ik mag graag naar de bliksem op het veld kijken, maar als ik mijn paarden daartussen zie lopen vind ik er niks aan.

Als jullie de kans zo groot achten dat de stal in de fik gaat, waarom dan geen afleidertje erop??? Die kans is namelijk inderdaad vrij groot. Zo ook de hooiberg en de boerderij zelf, bij iedere donderbui gaan er wel een paar in de fik. Bliksemafleiders... simpel, veilig, handig en o zo geruststellend!!

Mijn tinker was in het begin ook geen held buiten.
Quint stond op bepaalde plaatsen stokstijf stil en geen beweging meer in te krijgen..ja een beweging zo snel mogelijk terug naar huis en dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Ik heb wel eens ergens zeker 45 minuten stilgestaan voordat hij besloot toch maar door te lopen(wat ge-smst,sigaretje gerookt en alles gedaan om zelf niet woest te worden)
Bij Quint merk ik wel goed het verschil tussen"ik heb nu geen zin en sta stil" of"ik sta stil maar ik ben nu echt bang"
Ik heb met hem ook steeds hetzelfde rondje gelopen en nadat dit goed ging iedere keer iets verder maar steeds dezelfde weg terug naar huis.
Ik persoonlijk heb geen moeite met afstappen en hem ergens voorbij begeleiden....mijn mening is dat het iets menselijks is om dat als beloning te zien terwijl het voor Quint veel minder stress is om hem voorbij een eng punt te lopen en dan weer op te stappen(let wel ...als hij echt flipt niet als hij stilstaat dan blijf ik erop).
Ik accepteer het niet dat ik niet alleen naar buiten kan met mijn paard...blijven proberen en consequent(geduldig zijn),ieder stap is een overwinning...
Quint voelt ook feilloos aan wanneer ik wat angst heb dus zoals ik hier eerder las een liedje zingen is helemaal zo gek nog niet(wel voor je medemens maar wat boeit dat) je blijft in ieder geval goed ademen zonder te verkampen.
Probeer het eens met iemand erbij op de fiets of met andere paarden mee....