Frans Veldman schreef op dinsdag, 21 september 2004, 9:32:
> "rust" als beloning kan ik op grote afstand geven, een snoepje
> is wat lastiger tenzij ik heel goed kan gooien.
Goh, Frans, mijn paard moet maar naar mij komen als ze een snoepje wil. Ik ga het haar niet brengen. Of toch niet altijd, het hangt ervan af
. Het is niet allemaal zo zwart-wit.
> Waar maak je die click of yes mee? Toch met je lichaam? Nou dus
> kun je je lichaam minstens even precies gebruiken om te timen
> als een clicker.
Uiteraard. Zo worden dove dieren getraind, bijvoorbeeld. Met een laserstraaltje of een handgebaar.
Als ik afstandswerk doe gebruik ik de
bridge én mijn lichaamstaal. En als ik rij, time ik natuurlijk ook met het loslaten van benen of handen of zit. De timing van het belonen (of het nu loslaten is, of de
bridge gebruiken als belofte voor de uitgestelde [voedsel]beloning) is het aller- allerbelangrijkste bij het trainen.
> Kijk nog maar eens naar de filmpjes die ik op de website heb
> gezet. Geen snoepjes, maar wel veel lichaamstaal.
Natuurlijk! Het een sluit het ander toch niet uit? Als je clickertraint, gebruik je toch OOK je lichaamstaal? Waar slaat dit nou op, Frans? De clicker is iets dat BOVENOP de rest gebruikt wordt, ter extra verduidelijking en motivatie (ik zet mijn paard zoveel mogelijk op voor succes, is toch ook een van jouw trainingsprincipes, waarschijnlijk?), toch niet IN DE PLAATS (alhoewel ik er natuurlijk extra mogelijkheden bovenop bijkrijg omdat ik, nààst de "gewone" dingen, ook ZONDER druk heel andere dingen kan trainen)?
> Omdat het een modegril is.
Oh, dat zou best eens zo kunnen blijken te zijn. In de huidige vorm althans, dat vind ik helemaal niets om ongerust of ongelukkig over te worden. Net zoals het huidige PNH-systeem overigens, ik denk dat dat ook van voorbijgaande aard is. Pat dood, PNH dood (nu al een beetje stervende, 21 (een-en-twintig, geen twintig) minuten draven in de herwerkte Level 1-tests? Pushing Passenger Lesson?).
Maar dat is niet erg, wat telt is dat mensen heel bewust op zoek gaan naar een manier om efficienter te kunnen communiceren met hun paarden. Dat mensen meer op één lijn komen met hun paarden. De dingen die goed zijn, blijven wel overeind, de dingen die niet helemaal gaan zoals het zou moeten, gaan er wel uit. Dat heet vooruitgang, en vooruitgang kan maar geboekt worden als mensen experimenteren. Wat telt is dat de principes worden opgenomen in een groter geheel, en dat dat groter geheel erop vooruit gaat.
Overigens is PNH ook geheel en al gebaseerd op klassieke en operante conditionering. Er wordt alleen geen positieve bekrachtiging gebruikt (enfin, geen dat ik zo onmiddellijk kan opnoemen, dat ligt dan geheel aan mij, geef anders maar een voorbeeld, misschien het "rub to a stop"?), geen overbruggingssignaal, en er wordt niet met voedsel gewerkt als bijkomende motivator. Behalve bij David Lichman thuis
.
> Hetzelfde kun je, naar mijn mening,
> veel praktischer bereiken met lichaamstaal en rust als beloning.
Praktischer soms wel, beter niet altijd, het hangt ervan af, niemand zegt toch iets anders? En je BLIJFT toch niet rondzeulen met carrotslices, he? Net zoals jij toch ook niet blijft rondzeulen met carrotsticks, he?
> Hetzelfde principe, maar dan zonder onnodige tools als clicker
> en snoepzak, en werkend op grotere afstand dan alleen maar op
> aanraak-afstand.
Pardon? Aanraak-afstand? Waar dient die
bridge voor, denk je?
Of bedoel je dat een voedselbeloning uit de hand moet komen? Maar dan is de opdracht al uitgevoerd, nietwaar, dus dat kan het probleem niet zijn waar je mee zit?
> Let's face it: Als je dingen ziet die met clickeren bereikt
> zijn, dan zijn het bij paarden bijna altijd spelletjes waarbij
> de begeleider op aanraak-afstand staat. Tonnetje staan, knielen,
> iets aanraken, of iets terugbrengen, etc. Dingen die je kan doen
> op grotere afstand zie je zelden, want dan komen de nadelen van
> "clickeren" al snel aan het licht. Het KAN wel, maar dan moet je
> op een andere manier belonen, en de meeste clickeraars hebben
> geen idee hoe het moet.
Dit is net zoiets als zeggen "PNH is een slecht systeem, want de Level Eeners knoeien er op los".
Clickertraining is geen trainingssysteem, het is een verduidelijkingsstrategie. Mensen die gaan clickeren, ontdekken wél ineens hoe makkelijk het is om hun paarden zonder aan te raken allerlei dingetjes te gaan leren die voorheen als "moeilijk trainbaar" werden gezien - zoals een paard laten apporteren, bijvoorbeeld. Ineens is dat allemaal gemakkelijk, en bovendien blijken paarden een heel hoog puppy-gehalte te hebben: de meesten vinden het fantastisch om te doen, die "onnozele spelletjes". Als mijn paard graag met plastieken zakjes schudt (ze heeft het notabene zelf verzonnen), wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet 'hoort" als paard, dat dat "dom" is, of "nutteloos"?
> Ieder zijn meug hoor, maar als ik "close-range" kunstjes wil
> doen met een dier dan heb ik daar geen paard voor nodig. Een
> paard heb ik nou eenmaal voor zijn "loopvermogen", de snelheid,
> etc. Mijn "kunstjes" zijn dan ook veelal dingen waarbij juist de
> paardeigenschappen worden benut. Vliegende galopwissels, door
> een waterbak galoperen, etc.
Wel, IK heb ook, daarnaast, andere paardeneigenschappen ontdekt. Dat ze graag mee-denken, problemen oplossen, dingen halen en brengen, met plastiek wapperen, de leeuwenkoning uithangen met hun voorbenen op een podium, zigzaggen tussen paaltjes, voetballen. Dat doen ZIJ graag, Frans. Dat beslis ik niet voor hen. Ze zijn perfect in staat om zelf aan te geven wat ze graag doen, en ik wil hun lijstje niet gaan beperken omdat ik toevallig vind dat het niet "hoort" voor een paard.
Je kan ALLES trainen waar een paard fysiek en mentaal toe in staat is - en ik beperk me liever niet tot alleen die dingen waar ik het paard z'n vier benen bij nodig heb. Die hersens vind ik net zo leuk.
Inge
Warboel
