Elke Groot schreef op woensdag 17 november 2004 18:38

als de dood voor vuurwerk. Een week voor oud en nieuw is ze al vreselijk
nerveus. Vorige jaren heb ik op de 31 dec maar een orale downer gegeven.
Maar ik zie dat niet zitten om een hele week toe te dienen ( niet echt
natuurlijk). > Elke

Hoi Elke,
Het handigst is het, wanneer er één paard bij is dat rustig blijft, of in
ieder geval niet gaat rennen. De anderen gaan dan wel eventjes rennen maar
komen steeds weer terug bij de 'rustig blijver', en gaan niet in paniek door
het draad heen hollen.
Althans zo ging het altijd bij mij, toen ik nog midden in een dorp woonde:
Mijn oudste paard blijft redelijk rustig als ik er bij blijf en voer geef.
Zorg ik er wel voor dat ze honger hebben om die tijd hoor!

Ik heb ze ook één keer binnengezet, op stal, maar dat beviel helemaal niet.
Duurde veel langer voor ze weer rustig werden, omdat ze niets konden zien en
alleen de herrie hoorden.
En verder natuurlijk proberen om zelf echt rustig te blijven....
Groet,
Coralie

Hoi Helena,
Het is de dominante merrie die naar de ondergeschikte toeloopt en met haar
begint te kroelen. Niet andersom. (Zo heb ik het tenminste bij mijn paarden
altijd gezien.)
Groet,
Coralie

helena schreef op woensdag 17 november 2004 23:00

begon me te kroelen. Heel zachtje en voorzichtig zoals ik haar geleerd heb .
Ze kroelde wel al een tijdje als ik begon maar dit was de eertste keer dat
zij begon. Is dat goed of niet moet ik dit gedrag aan moedigen of juist
niet?

Hallo,
Als ik in de wei bij mijn paarden kom, heb ik soms het idee dat ze op een
speciale manier naar me kijken om er achter te komen 'wat voor plan ik in
m'n hoofd heb'.
Als ze dat plan aantrekkelijk vinden komen ze naar me toe. Lijkt het hen
niet zo
fijn, dan lopen ze (eerst even) weg (zodat ik achter ze aan moet).
Herkenbaar?
(Trouwens, ik heb twee keer 'bewezen' telepathisch contact met mijn oudste
paard gehad. Dat ging van haar uit, dat ze me nodig had en dat ik midden in
de nacht wakker werd van een droom over haar, die later bleek te kloppen.)
Coralie

Marianne schreef op dinsdag 23 november 2004 21:20

vooruit kan denken, zoals mensen dat wel doen. Wat jij noemt Nick zijn naar
mijn idee eerder associaties met eerdere, soms vervelende ervaringen en daar
conclusies aan verbinden. En dat is wat anders dan 'vooruitdenken' in de zin
van: goh, als die vent nou ooit nog 's een keer met die plank aankomt dan ga
ik er mooi niet in want dan sta ik weer in een kar..

Hallo Jo,
Sinds ik paarden heb (al meer dan 20 jaar) ben ik aan het worstelen geweest
met mijn relatie met hen.
Bazig zijn en slim, en zorgen dat je het uiteindelijk steeds van ze wint, is
toch weer wat héél anders als LEIDER zijn.
Of wel: ik ben bazig genoeg om uiteindelijk steeds m'n zin te krijgen, en
gelukkig ook maar, anders had ik allang geen paarden meer gehad.
Maar gevoelsmatig ben ik eigenlijk de ondergeschikte gebleven, afhankelijk
van de meewerkendheid van m'n paarden, wachtend op hun 'goedkeuring'. Met
mijn liefde, goede verzorging en toewijding hen proberen over te halen om me
te vertrouwen.
Is dat hetzelfde als wat jij bedoelt met: vriendjes willen zijn met je
paard?

De laatste tijd ben ik erg met leiderschap bezig, met werkelijk het voortouw
gaan nemen, zorgen dat de paarden op mij kunnen rekenen. (Hier ben ik,
helemaal alert en aanwezig, ik ben te vertrouwen, volg me maar.)
Ik zie dat als een mannelijke eigenschap. Denk zelf dat mannen ohalg
gemakkelijker leiding nemen als vrouwen.
En ach, kijk maar eens om je heen. Bijna altijd als je een stel mensen
tegenkomt (man + vrouw), is het de man die de leiding heeft.
Mee eens?
Groet,
Coralie

jo schreef op woensdag 24 november 2004 11:50

Trudy schreef op donderdag 25 november 2004 23:38

paard.Helaas ,clickertraining ook..bah..Ik denk dat ik te veel ,zelf paard
ben geworden.Als ik dan lees hoe ze op een nog makkelijker manier ,deze
mooie dieren,zonder enig idee,maar met behulp van ""zogenaamde
nh""technieken hun paarden over de kling gaan jagen..Where is the end?? Ik
heb een mail gehad van hempfling (familie)..Ik heb ook nog wat in te
brengen..FFF onze tyd komt nog...(t doet mij pijn(veel)als ik lees waar al
die mensen aan voorbij gaan)(sta ik hier alleen in??)

Hallo Trudy,
Ik voel hierin wel met je mee.
(Ben er van overtuigd dat de mensen op dit forum die zo enthousiast met
clickeren bezig zijn, dit met goede bedoelingen doen en hun paard er niet
mee zullen beschadigen, maar..)

Wat ik in al mijn jaren met paarden heb geleerd is dat IK moet veranderen,
en dat mijn paarden mij daar bij kunnen helpen. Moet ik wel bereid zijn om
naar hun 'boodschappen' te luisteren en eerlijk naar mezelf te kijken.
Op moment dat ik zelf helemaal open ben en echt eerlijk en gelijkwaardig
contact maak met mijn paarden, dan is clickeren helemaal niet nodig (ze
begrijpen me ZO wel).
En daarom ervaar ik (voor mezelf) clickeren als een doodlopende weg: leidt
me af van het doel wat ik bereiken wil.
Dmv clickeren kan je contact krijgen met het paard zonder open, eerlijk en
gelijkwaardig te zijn. Leuk voor de mens, maar wie houdt in de gaten of het
niet ten koste gaat van het paard!?
Hempfling heeft die twijfels gehad: moet ik wel doorgaan met mensen
technieken leren waar ze, bij verkeerd gebruik, het paard mee kunnen
beschadigen? Voor clickertraining geldt dat in nog sterker mate, lijkt mij.

Maar ik heb er totaal geen ervaring mee.
Daarom nu een vraag aan de clickeraars onder ons:
denken jullie dat je met clickeren het paard kan beschadigen? Als je er
verkeerd mee werkt? Of is dat echt onmogelijk?
Groet,
Coralie

Marianne schreef op zaterdag 27 november 2004 10:49

niet dat een paard (of hond in zijn geval) de intentie heeft of mij een
plezier te doen.. wel zichzelf : door bv van 'druk' af te komen of de
'beloning' te krijgen, of dat nou in de vorm van yes of snoep is..
'gevoelsmatig' wat moeite mee hebben om te accepteren zoals het is. Hoe vaak
hoor je b.v. niet 'hij wil graag voor mij werken'... ik denk dat dat onzin
is. Een paard doet wat van hem verlangd wordt, het wordt door ons opgelegd -
of dat nou 'associatie-spelletjes' zijn of niet..

Weet je, volgens mij vindt een paard het fijn om een leider te kunnen
volgen. Als jij een duidelijke leider ben en het paard uitnodigt om je te
volgen, dan doet dat paard dat graag.
Via die weg (wordt ook wel 'spiegelen' genoemd), kan je je paard van alles
laten doen.
Dus: 'hij wil me graag volgen', in plaats van: 'hij wil graag voor me
werken'. Maar komt wel op hetzelfde neer. Of?
Groet,
Coralie

Hallo Jo,
Jij doet dat héél goed!
Niks aanstellerij, foei!! Zeker niet als het paard zich door anderen laat
bijten.
Is hij misschien hoefbevangen?
Of ontstoken zoollederhuid?
Is hij 'natuurijk' bekapt? (Zo niet: alsnog doen!)
Krijgt hij eiwitrijk voedsel? (Zo ja: dieet veranderen in eiwitarm.)
Goed dat je hem voorzichtig verleidt met voedsel. Bewegen is bijna altijd
goed, dus voor hem waarschijnlijk ook.
Voor hem echt fijn dat jij je er (toch) ook nog even mee bemoeit!
Sterkte er mee.
Coralie

jo schreef op zaterdag 27 november 2004 15:57

Klein probleempje. :)

Een paard die gezwollen gewrichten heeft gehad en nu een maand of anderhalf
zonder ijzers loopt.........loopt op eieren.

Nou dacht ik: hij heeft echt pijn.
Anderen zeiden: hij stelt zich aan.

Kan een paard zich aanstelllen?
Geloof er geen bal van!

Sommige zullen kleinzeriger dan anderen zijn, okè.

Nu wilde ik het testen.

Dwingen tot lopen............een ramp voor hem en een ramp voor mij.
Nam uren in beslag en hij hgield meer zijn hoofd achterover en ik voelde mij
een tiran.

Laten staan waar hij stond met de deur open.
Met hele kleine stapjes met lange tussenpozen kwam hij voorzichtig de stal
net zover in dat hij rond kon kijken.
En daar stond hij.
Ik kon hem poetsen, benen oplichten en verder mijn werk doen zonder dat hij
een stap verzette.
Ja, met been optillen dat hij pijn had (net als een hond met een sneeuwklomp
tussen zijn tenen).

Toen maar met een stukje wortel voor houden.
Hij rekte zijn nek en rekte zijn nek en dan wiebel wiebel, stapje en weer
proberen.
En zo met kleine stapjes hem naar buiten gekregen........ging niet veel
sneller dan met dwingen.
Zo ook met brood.

Hij heeft overal oppervlakkige huidwondjes.
Wat vertelt dat hij zich liever laat bijten dan dat hij verplaats voor de
andere paarden.

Ik geloof dus niet in aanstellen.
Maar wil open staan voor de gedachte dat hij zolang pijn heeft gehad, dat
hij het nog steeds verwacht maar niet meer heeft.
Dat de pijn dus tussen zijn oren zit.

Vandaag waren voor de eerste keer sinds lang er anderen bij en liep hij ook
niet.
Dus ik zei: ik lok hem iets sneller met stukjes appel naar buiten.
Nou een reactie alsof ik mijn ziel aan de duivel verkocht!
Nu doet hij niets meer zonder beloning, werd er gezegd.

Toch wil ik hem leren dat lopen wel weer leuk is en geen pijn meer doet.
Als ik dat met eten moet doen en dat in de loop der tijd verminderen....so
be it.

Maar ben ik fout bezig,zijn er beter methodes?
Wat vinden/denken jullie?