lotje schreef op vrijdag 15 december 2006, 17:41:
>
> beste Elza, dit verhaal (kort maar bondig hihi) komt mij erg
> bekend voor, uit een verhaal dat ik van een kennisje van mij
> soms wil je paard , je iets duidelijk maken , hoe die dat ook
> moet doen, aan jou is het, om er achter te komen wat,...
> luister naar hem, hij probeert je iets te vertellen! heel veel
> succes!!!!!!!! en doe em de groetjes...
Dank je Lotje, dat zou inderdaad ook een oorzaak kunnen zijn maar ik ben er zeker van dat dát het niet is... Liet dat paard bij het opzadelen niet al merken dat het aan het zadel lag? Meestal worden ze wars van datgene wat ze pijn bezorgt toch? Bv onrustig met opzadelen...
Ben gisteren lopend met Mike dat kleine rondje door het bos gegaan. Hijg hijg! Loop als mens maar eens een half uur over een mul en soms modderig ruiterpad hihi... Toen durfde hij wel. Okay, we haden er goed de pas in, ik moest zelf regelmatig de gang afremmen want ik ga automatisch met zijn doorstomen meedoen maar dat houd ik niet vol natuurlijk. Hij was wel weer snurkerig en er moest regelmatig aan paardenpoepsels geroken worden op het pad, erg belangrijk voor hem. Liet hem ook gewoon begaan.
Hij liep het grootste deel van de tijd naast me maar hij heeft gewoon momenten dat hij voor me uit wil gaan lopen. Dan loop ik naar zijn mening niet snel genoeg! HIJG PUF ZWEET... Hallooo zeg! Heb ik in begin trouwens wel toegelaten (ook al wordt er gezegd dat je dat niet moet laten gebeuren) want hij bleef naar me luisteren en op me letten. Ik liep dan ter hoogte van zijn heup. Op het laatste stuk terug werd hij wel steeds drukker, we kwamen nog een IJslander met mens erop tegen, daarvoor heb ik Mike even in een opening tussen de bomen naast het ruiterpad geparkeerd, maar hij wilde eigenlijk even kennis maken. Dat heb ik maar even niet toegelaten...
Toen we het laatste stuk bos uitkwamen en de 'openheid' weer in zicht (hier moest hij door de krapte achter me blijven, trapte hij ondanks het om mijn schouders heen zwaaien van de leadrope om hem even uit mijn rug te houden toch 2x tegen mijn rechter hiel omdat er schijnbaar toch nog een poema achter ons zat. AUW! en nog eens AUW! (Meer voor mij dan voor hem hoor
) Toen heb ik hem iets duidelijker uit mijn space gezet. Echter als hij zo in zijn instinct raakt is dat moeilijk, dan probeert hij eventueel om me heen naar voorop te lopen en dan moet ik met duidelijke lichaams taal zorgen dat hij uit de penarie blijft soms zelfs met een pets van het touw helaas: passerende auto of lage paaltjes met ijzerdraad ertussen gespannen bv.
Toen we echt in het open waren langs de weg ging het weer beter, maar dat paarden van die overgang naar- en van openheid naar beslotenheid (overgang licht/donker, overzicht/onoverzichtelijk) angstig worden als ze onzeker zijn lijkt me niet zo vreemd. Zou wel fijn zijn als hij wat gevoeliger was en uit de buurt van dat zwaaiende eind touw bleef ondanks zijn opgewondenheid, hij had overigens zelf lengte genoeg daarvoor, maar als hij in zijn vluchtinstinct komt kan hij zich heel goed zelfs voor 'pijn' afsluiten.
Wat namelijk een kenmerk van hem is: als hij opgewonden is, niet rustig wil lopen en je gaat dat toch constant eisen wordt hij steeds lastiger. Als er de ruimte is draai ik rondjes met hem dan komt hij weer achter me, maar als die ruimte er niet is...? En dat vind ik dan zo vervelend want om hem en mij veilig te houden moet ik af en toe hem echt een opstopper verkopen... Want regelmatig die tik van het eind van de leadrope die voor zijn neus voorbij komt zeilen boeit hem dan niet zo, zelfs niet als ik de snelheid dus kracht van de tik opvoer. ZUCHT... Maar dan ziet hij me wel weer staan.
Af en toe bekruipt me de gedachte dat ik niet geschikt voor hem ben. Ik ben van nature namelijk nogal een zacht gekookt eitje. Een watje. Alleen als er iets wat mij lief is in 'gevaar' komt kan ik echt kwaad worden. En Mike heeft zo'n grote persoonlijkheid en natuurlijk dat leiders instinct... Het is denk ik bijna alsof ik met een echte hengst van doen heb. En daar zou ik nooit voor gekozen hebben!!! Zelfs
Parelli vind dat je Level tig moet zijn om daar mee te werken!
Maar er is ook zoveel fijns aan hem. Hij is heel eerlijk, en naast soort genoten ook heel mens gericht. De dierenarts en tandarts hebben geen kind aan hem. Injecties? Bloed afnemen? Poeh! GAAAAAP Tanden iets vijlen? Och... Maar voeten geven? Mmmmm Okay maar dan wel via Clickeren hoor! Nog nooit een paard met zo'n diversiteit aan uitingen meegemaakt!!! Halster/touwhalster om? Eerst even in de mond nemen en mee spelen. Heb hem dat al geprobeerd af te leren door hem ermee te 'over voeren', tip van Linda
Parelli. Nou niet dus. Ga ik hem poetsen, laat ik even ruiken waar ik mee aankom, hij staat namelijk altijd op te letten wat ik aan het doen ben. Natuurlijk moet er dan weer even met die borstel gespeeld worden, okay, poets ik maar meteen zijn tanden! Als ik even in die spelletjes mee ga is het weer over. Dan kan gewoon het halster om, en kan ik aan de slag met die van modder aan elkaar plakkende haren...
En er zijn zo vaak complimenten van anderen die hem gewéldig vinden, naast die gene die hem aggressief vinden maar de laatste zijn gelukkig in de minderheid.
Ik kan hem overal, maar dan ook overal aanraken! Termometer in zijn poepert? GEEUW Alleen zijn hoofd met het kleine zachte borsteltje doen vind hij iets minder. Iedereen kan hem uit de wei halen. Laat zich door iedereen pakken. Okay, je moet wel wat ervaring hebben in lopen met een soms dansend paard, je moet daar niet voor terug deinzen en als hij iets te pronkerig is weten af te remmen. Wel een schitterend gezicht als hij zo fier bijna op de plaats mee draaft!
Ja ik hoop dat ik uiteindelijk gewogen wordt en niet te licht bevonden... Want ik voel dat als ik dit paard helemaal voor me weet te winnen ik er een reuze kameraad aan zal hebben!
Warboel
