Sorry dat ik zo veel schrijf maar als ik een probleem heb wil ik de omstandigheden zo compleet mogelijk beschrijven zodat jullie eventueel kunnen lezen wat het zou kunnen veroorzaken...

We gingen dus terug richting stal, Mike meteen in draf maar kon ik met Easy en zit gelukkig in (wel een erg vlotte stap) terug zetten. Om een dus lang verhaal kort te maken: rijden gaat dus niet en ik weet niet waarom. Er gaan wel allerlij eventuele redenen door mijn hoofd hoor! Ten eerste denk ik echt dat hij onzeker is doordat hij nog niet geaard in deze nieuwe vreemde omgeving. round penn werk dus grondwerk gaat prima, ook het clickeren. Maar dit is natuurlijk een zekere factor voor hem. Ik ga straks heen en met hem buiten aan de hand lopen.

Dus geen rijden voorlopig. Ik wil niet vechten want dat verlies ik toch!!! Op die manier de omgeving verkennen. Ik heb sterk het gevoel dat doordat ik veel meer grondwerk met hem heb gedaan dan rijden hij mij in het zadel niet vertrouwd als het er voor hem echt op aan komt! Alleen snap ik het niet willen rijden in die bak niet. Hij is daar nergens bang voor maar amper meewerkend! Stoppen en pas na een 'manege' factor aandrijven uiteindelijk weer lopend te krijgen, maar dan gaan mijn fijne hulpen eraan en dat wil ik niet! Hij sluit zich gewoon af, niet helemaal maar genoeg om alles wat ik vraag: ben niet verder gekomen dan wat figuren rijden in wat ik op dat moment 'stap' mocht noemen, te 'saboteren'.

Nou ben ik benieuwd of jullie denken wat ik denk: Mike is hartstikke onzeker, nog niet op zijn plek, en kan daardoor alleen de voor hem op dit moment te verwerken (bekende/vertrouwde) dingen aan. Al begrijp ik dan nog steeds dat staken in die bak niet... Het steeds uit die kuddes wegplukken vanwege zijn hengsten gedrag zal daar zeker aan mee geholpen hebben!!! Zou hij door dit laatste zijn eigenwaarde proberen terug te vinden door mij op zijn rug te weigeren? (Roofdier op prooidier idee?) Misschien is hij in zijn verleden met rijden wel eens hard aangepakt en kan hij nu even niemand op zijn rug aan? Zelfs of juist mij niet? (Er heeft even een jongen op hem gereden en daar gebeeurde hetzelfde.)

Wat ik van jullie wil weten is of ik voorlopig beter bij het vertrouwde grondwerk kan blijven ook al lonken die fantische uitrijmogelijkheden me nog zo hard! En dus die natuur voorlopig uit het zadel moet gaan verkennen met Mike! Heb ik dat bij het juiste eind?

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 15 december 2006, 11:40:


Ik zou inderdaad het rijden even laten voor wat 't is. Wel wat aan grondwerk doen, maar ook weer niet te veel. Het belangrijkste - in mijn beleving - is te gaan wandelen met Mike. Samen, naast elkaar, die prachtige omgeving verkennen. Weer dichter bij elkaar komen, vertrouwen, rust en zekerheid krijgen, en samen genieten en ontspannen. Je zult zien dat je er na een tijdje wel weer op kunt.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Elzaliene Proost schreef :



Ik reageer heel even want heb weinig tijd nu, maar wat je schrijft is niet geheel onbekend wanneer je je paard in een nieuwe groep plaatst.
Geef hem nog wat tijd. Wij hebben er hier sinds 5 weken een Fjordenruin erbij en dat heeft wekenlang veel problemen en enorme onrust opgeleverd, nu nog is het beslist niet rustig, zo erg dat wij hem nog niet in de groep kunnen laten lopen. Hij eigent zich alle merries toe en gaat ze dan in mekaar lopen trappen, zelfds de veulens, terwijl het een heel lief paard zou moeten zijn, volgends de oude eigenaar. Ik zou zowiezo mijn paard er niet gelijk bij laten, eerst even aftasten, kennis laten maken over de draad en het verlangen laten opbouwen om erbij te mogen, dan beginnen met één laag in rangorde geplaatst paard, zeker bij een paard als het jouwe. Dat kan weken of zelfs maanden duren, afhankelijk van de andere paarden en het temperament en het 'zich overgeven aan de taal van díé kudde'.
De nieuwe Fjord hier had thuis zijn eigen groep en moet hier helemaal onderaan de ladder beginnen en daar is hij het duidelijk niet mee eens!

Wat het rijden betreft : De nieuwe Fjord bij ons is 'het' ook wekenlang kwijt geweest, ik heb hem gisteren voor het eerst in 5 weken buiten gereden en hij deed het nu wel heel goed. Het was zo erg dat zijn oude baas zijn gedrag helemaal niet herkende en het allemaal niet kon plaatsen. Nu, heel langzaam, komt de oude Cas in het paard boven.
En we zijn er nog lang niet. Dat is nou eenmaal het gevolg van een paard overplaatsen. Niet ieder paard kan dat gelijk accepteren, terwijl sommigen nergens moeite mee lijken te hebben.

Groet, Pien

Peet schreef op vrijdag 15 december 2006, 11:47:

Dank je Petra! Ik hoop het van harte... Want als 'één' genieten van de natuur, paard ontspannen aan een los teugeltje onder me is toch wel een grote droom van me...

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 15 december 2006, 11:54:


Dat komt allemaal wel weer terug, maak je maar geen zorgen !!!!

Spirithorses schreef op vrijdag 15 december 2006, 11:52:

Dank je Pien! Mike trapt gelukkig die merries juist niet in elkaar! Hij drijft ze alleen bij de andere ruinen weg... Maar in één kudde was de hengstige merrie maar 1,37 m ongeveer en slecht van been, die kan Mike met z'n ongeveer 600 kg beter niet op zich hebben ook al wilde ze maar wat graag. Daarom kon hij niet in die kudde blijven. In de 2e kudde was een jonge ruin de concurent die steeds terug naar die merrie wilde (en die merrie ook wel naar hem op zijn tijd) en Mike bleef hem zo wegjagen dat die ruin op gegeven moment zichzelf klem zette in een hoek en zo bang werd dat hij letterlijk door het draad ging... Ik zag dat gebeuren en ben er toen naar toe gegaan om het draad vast te maken, maar die ruin was inmiddels zo bang dat hij eruit wilde! Nou is die uitgang net een rot hoekje en het lullige was dat terwijl Vera niet eens echt in de buurt van die ruin was Mike hem op dat moment wel weer aanviel! Ik moest met mijn armen wapperen om die ruin niet door het draad van de uitgang en over mij heen te laten gaan, en schreeuwde hard MIKE!!! waardoor Mike hem weer met rust liet. De eigenaresse was (best wel terecht) bang dat Mike een keer raak zou trappen en er de dierenarts bij zou moeten komen. Maar dat gevaar lag hem naar mijn mening niet aan Mike maar aan het feit dat die ruin niet de ruimte opzocht om Mike uit de weg te gaan. Opvallend detail: in die kudde stonden nóg een ruin en merrie wat een stel is en die bemoeiden zich niet met Mike maar Mike ook niet met hen! Mike wilde alleen Vera en die jonge ruin was een 'bedreiging'. Waarschijnlijk heeft die merrie Mike te verstaan gegeven hem niet in haar buurt te willen hebben, want ze was ook niet hengstig. En Mike respecteerd dat dan ook!

Die Haf merrie waar haar nu bij staat is niet hengstig en laat ook duidelijk weten dat hij uit haar space moet blijven, en DAT respecteerd hij keurig. De Fjorden ruin die er ook bij staat speelt hij soms gewoon mee, die is GEEN bedreiging voor hem! Verder staan ze alle drie hun eigen gang te gaan. Mike is dus helemaal niet gemeen zoals nu soms wordt beweerd door sommigen maar er is iets met die jonge ruin zijn gedrag geweest... Anders had hij de Fjord ook moeten aanvallen! Wat nu in deze kleine 3 paards kudde volgens mij het geval is is dat de enige merrie als ze niet hengstig is geen ruin onnodig dicht in haar buurt duld. Ze heeft duidelijk haar eigen space nodig. Dat was al zo toen ze nog alleen met de Fjord stond zonder Mike... Mike snapt dat en dus is een strijdt om de merrie niet relevant! En is de Fjord ruin gewoon een kudde genoot waarmee je soms lekker kunt stoeien.

En dan over dat gelijk een nieuw paard erbij laten: je hebt helemaal gelijk, maar dit is bij pension stallen meestal onmogelijk, zo ook hier... Elk stuk land wordt al bewoond door paarden en voor elk nieuw paard een apart stukje ernaast afzetten gebeurt gewoon niet. Het is hup erbij...

Wat ik erg mooi vond te horen was dat een eigenares van 1 van de paarden in de eerste kudde (met die te kleine, broze hengstige merrie) vertelde dat ze het jammer vond dat Mike er niet meer bij mag. Zij vond die kudde erg instabiel en Mike kwam erbij, keek de kat eerst uit de boom en werkte zich binnen enkele dagen op tot leider. Zij vond dat die kudde toen veel stabieler was geworden! Een ander, eigenares van een kleine ruin, vond het ook jammer omdat haar ruintje steeds werd weg getrapt en juist door Mike als speel kameraadje werd uitgekozen. Ze stonden vaak met elkaar te 'hoofd-spelen'. Mike vond dit ruintje geen bedreiging voor zijn leiderschap! Accepteert een ruin Mike als leider heeft hij niets van hem te vrezen: blijf hij hem tarten jaagt hij er onvermoeit achteraan wanneer nodig en kan ie eventueel twee achterbenen krijgen. Maar verbazend is hoe vaak er dan getrapt wordt zonder raken, alleen dát zien sommige mensen niet, ook niet dat er aan dat trappen eerst enkele in dreiging oplopende waarschuwingen voorafgaan, en is Mike dus een gevaar... Agressief...

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 15 december 2006, 11:40:


beste Elza, dit verhaal (kort maar bondig hihi) komt mij erg bekend voor, uit een verhaal dat ik van een kennisje van mij heb gehoord.
de oorzaak , in haar geval was toen niet gebrek aan vertrouwen of iets in die trand , maar pijn , doodgewoon lichaamelijke pijn , ook haar paard ging goed op rechte stukken buiten , maar in de bak ,(wendingen), weigerde hij ook .
straffen hielp niet ook , geen super ervaren ruiter, uiteindelijk zijn ze erachter gekomen , wat het was , toen ze een nieuw zadel kwamen passen ,(die PASTE) nu gaat alles super.
soms wil je paard , je iets duidelijk maken , hoe die dat ook moet doen, aan jou is het, om er achter te komen wat,... luister naar hem, hij probeert je iets te vertellen! heel veel succes!!!!!!!! en doe em de groetjes...

Ik vind het zo interessant om op deze site over al die paardengedragingen te kunnen lezen. In geen enkel boek heb ik dit gevonden.

Ik dacht altijd dat een ruin een "gelijkmatig" karakter had maar na een tijdje leek die van mij wel een schizofreen. Thuis in de paddock een voorbeeld van rust en kalmte.
Op de wei de grote "bewaker" van zijn merries (er staat een hengst in de buurt).
Hij gaat die hengst ook uitdagen en heeft er ook al mee gevochten. (30 opgezwollen beten) Maar de hengst is niet bij Indy geraakt!

De eigenaar van de wei ging eens op de wei met zijn ruin, tussen de paarden rijden. Hij was rap weg want Apache chargeerde hem.

Ik kan goed met hem alleen gaan rijden wanneer hij denkt dat Indy en Sela in de paddock staan, maar wanneer ze op de wei staan, naast die vieze hengst, hinnikt hij ononderbroken.

Nu vind ik dat niet meer erg, dat hoort gewoon bij hem. Vroeger dacht ik "wat krijgt die nu!".

Eigenlijk ben ik wel fier op hem...

Marianne

lotje schreef op vrijdag 15 december 2006, 17:41:

Dank je Lotje, dat zou inderdaad ook een oorzaak kunnen zijn maar ik ben er zeker van dat dát het niet is... Liet dat paard bij het opzadelen niet al merken dat het aan het zadel lag? Meestal worden ze wars van datgene wat ze pijn bezorgt toch? Bv onrustig met opzadelen...

Ben gisteren lopend met Mike dat kleine rondje door het bos gegaan. Hijg hijg! Loop als mens maar eens een half uur over een mul en soms modderig ruiterpad hihi... Toen durfde hij wel. Okay, we haden er goed de pas in, ik moest zelf regelmatig de gang afremmen want ik ga automatisch met zijn doorstomen meedoen maar dat houd ik niet vol natuurlijk. Hij was wel weer snurkerig en er moest regelmatig aan paardenpoepsels geroken worden op het pad, erg belangrijk voor hem. Liet hem ook gewoon begaan.

Hij liep het grootste deel van de tijd naast me maar hij heeft gewoon momenten dat hij voor me uit wil gaan lopen. Dan loop ik naar zijn mening niet snel genoeg! HIJG PUF ZWEET... Hallooo zeg! Heb ik in begin trouwens wel toegelaten (ook al wordt er gezegd dat je dat niet moet laten gebeuren) want hij bleef naar me luisteren en op me letten. Ik liep dan ter hoogte van zijn heup. Op het laatste stuk terug werd hij wel steeds drukker, we kwamen nog een IJslander met mens erop tegen, daarvoor heb ik Mike even in een opening tussen de bomen naast het ruiterpad geparkeerd, maar hij wilde eigenlijk even kennis maken. Dat heb ik maar even niet toegelaten...

Toen we het laatste stuk bos uitkwamen en de 'openheid' weer in zicht (hier moest hij door de krapte achter me blijven, trapte hij ondanks het om mijn schouders heen zwaaien van de leadrope om hem even uit mijn rug te houden toch 2x tegen mijn rechter hiel omdat er schijnbaar toch nog een poema achter ons zat. AUW! en nog eens AUW! (Meer voor mij dan voor hem hoor ) Toen heb ik hem iets duidelijker uit mijn space gezet. Echter als hij zo in zijn instinct raakt is dat moeilijk, dan probeert hij eventueel om me heen naar voorop te lopen en dan moet ik met duidelijke lichaams taal zorgen dat hij uit de penarie blijft soms zelfs met een pets van het touw helaas: passerende auto of lage paaltjes met ijzerdraad ertussen gespannen bv.

Toen we echt in het open waren langs de weg ging het weer beter, maar dat paarden van die overgang naar- en van openheid naar beslotenheid (overgang licht/donker, overzicht/onoverzichtelijk) angstig worden als ze onzeker zijn lijkt me niet zo vreemd. Zou wel fijn zijn als hij wat gevoeliger was en uit de buurt van dat zwaaiende eind touw bleef ondanks zijn opgewondenheid, hij had overigens zelf lengte genoeg daarvoor, maar als hij in zijn vluchtinstinct komt kan hij zich heel goed zelfs voor 'pijn' afsluiten.

Wat namelijk een kenmerk van hem is: als hij opgewonden is, niet rustig wil lopen en je gaat dat toch constant eisen wordt hij steeds lastiger. Als er de ruimte is draai ik rondjes met hem dan komt hij weer achter me, maar als die ruimte er niet is...? En dat vind ik dan zo vervelend want om hem en mij veilig te houden moet ik af en toe hem echt een opstopper verkopen... Want regelmatig die tik van het eind van de leadrope die voor zijn neus voorbij komt zeilen boeit hem dan niet zo, zelfs niet als ik de snelheid dus kracht van de tik opvoer. ZUCHT... Maar dan ziet hij me wel weer staan.

Af en toe bekruipt me de gedachte dat ik niet geschikt voor hem ben. Ik ben van nature namelijk nogal een zacht gekookt eitje. Een watje. Alleen als er iets wat mij lief is in 'gevaar' komt kan ik echt kwaad worden. En Mike heeft zo'n grote persoonlijkheid en natuurlijk dat leiders instinct... Het is denk ik bijna alsof ik met een echte hengst van doen heb. En daar zou ik nooit voor gekozen hebben!!! Zelfs Parelli vind dat je Level tig moet zijn om daar mee te werken!

Maar er is ook zoveel fijns aan hem. Hij is heel eerlijk, en naast soort genoten ook heel mens gericht. De dierenarts en tandarts hebben geen kind aan hem. Injecties? Bloed afnemen? Poeh! GAAAAAP Tanden iets vijlen? Och... Maar voeten geven? Mmmmm Okay maar dan wel via Clickeren hoor! Nog nooit een paard met zo'n diversiteit aan uitingen meegemaakt!!! Halster/touwhalster om? Eerst even in de mond nemen en mee spelen. Heb hem dat al geprobeerd af te leren door hem ermee te 'over voeren', tip van Linda Parelli. Nou niet dus. Ga ik hem poetsen, laat ik even ruiken waar ik mee aankom, hij staat namelijk altijd op te letten wat ik aan het doen ben. Natuurlijk moet er dan weer even met die borstel gespeeld worden, okay, poets ik maar meteen zijn tanden! Als ik even in die spelletjes mee ga is het weer over. Dan kan gewoon het halster om, en kan ik aan de slag met die van modder aan elkaar plakkende haren...

En er zijn zo vaak complimenten van anderen die hem gewéldig vinden, naast die gene die hem aggressief vinden maar de laatste zijn gelukkig in de minderheid.
Ik kan hem overal, maar dan ook overal aanraken! Termometer in zijn poepert? GEEUW Alleen zijn hoofd met het kleine zachte borsteltje doen vind hij iets minder. Iedereen kan hem uit de wei halen. Laat zich door iedereen pakken. Okay, je moet wel wat ervaring hebben in lopen met een soms dansend paard, je moet daar niet voor terug deinzen en als hij iets te pronkerig is weten af te remmen. Wel een schitterend gezicht als hij zo fier bijna op de plaats mee draaft!

Ja ik hoop dat ik uiteindelijk gewogen wordt en niet te licht bevonden... Want ik voel dat als ik dit paard helemaal voor me weet te winnen ik er een reuze kameraad aan zal hebben!