Ebby schreef:
> Petra, was er niet iets van een schaduw dat anders was? Of dat jij niet
goed oplette? Bij Stella is het altijd heel duidelijk: als ik niet oplet of
me niet goed voel dan schrikt ze om de ong. 5 meter (niet zo precies
natuurlijk). Ik denk dat ze dan vind dat als ik niet uitkijk zij het wel
doet. Maar de bodem kunnen paarden vrij sterk op reageren. Bij Stella bv is
soms een schaduw genoeg om stil te staan, te kijken en dan wel weer veder te
lopen. Dingen die maar enigsinds op een bruggetje lijken (vrij veel aanwezig
hier) waren vroeger ook eng. Al zit er maar aan beide kanten een dun
slootje, verborgen door het struikgewas, het was eng. Dat is gelukkig
redelijk over door te oefenen met "echte" bruggetjes (die ik ook als
bruggetje bestempel) het liefste met zon eng houten geluid als je eroverheen
loopt.
Hoi Ebby,
Nou, het was niet dat ze ergens van schrok. Daarom vond ik het ook wel
grappig om aan dit onderwerp toe te voegen. Aan 't begin van het pad wist ze
blijkbaar al dat er aan 't eind van het pad een
mumsel zat/lag/stond door in
zo'n huttemetut-stap dat pad af te wandelen. En dan die "herkenning", van
jaaaa, daaaar! En ik maar kijken wat ze nou bedoelde. Nou vooruit, je hebt
gelijk meid, een
mumsel, maar is niet eng. En toen was het weer goed.
grtjs, Peet