Gisteren heb ik moeder en kind in de trailer geladen en hebben we bijna een uurtje gereden, over autostrade en alles. Aangekomen bij vriendin, halsters weer aan, braaf uitgeladen en een uurtje gras gegeten... van dat lekkere lange, dat hebben we zelf niet meer. Ik was weeral enorm trots op mijn kinders! Vooral toen bij het terug inladen Lolita mij meehielp om Huppel te laden: Lolita ging er meteen op en toen Huppel niet binnen de minuut volgde kwam ze er niet ongerust uit maar deed ze 'huhuhuhmmm', niet mis te verstaan natuurlijk ('kom hier kind!') en Huppel kwam meteen de trailer in.
De volgende keren ga ik weer wat kortere afstanden rijden, want dit was wel meteen lang. Huppel leek OK, maar heeft toch op die drie uur wel vier keer gemest, iets slapper ook.

We zijn later dan nog gaan wandelen buiten (hoefjestraining) en we hebben iets ontdekt waar Huppel bang voor is! Niet dat ze anders nooit bang is, maar als er bv. een vrachtwagen langsrijdt en Lolita en ik blijven rustig dan gaat ze enkel even versnellen of drie passen weglopen en verder niks. Nu was het echt wegspringen en weglopen en rondhuppelen (alle leidtouwen in de knoop), bij het zien van een... WIT paard! AAaaah! Met een blauwe deken, helemaal alleen in de wei en redelijk gek aanstormend bij het zien van zo'n knappe merrie met veulen natuurlijk
Huppel heeft inderdaad besef ik nu nooit eerder een wit paard gezien. Wel al bruine en zwarte en vossen (evt. met groene of blauwe dekens), auto's in alle kleuren, witte koeien, een bont paard, ... maar nog geen wit paard. En het was niet meteen OK hoor, we zijn dan even aan die wei blijven staan en Lolita wou wel neuzen met het wit-blauwe monster maar Huppel vond het maar niks.

Dat paardenkleurenracisme is niet verzonnen dus.

Groetjes,
Nathalie

Hoi Monique,

Ik volg de belevenissen en problemen van Indy al een tijdje, en leef hard mee. Ik heb jammer genoeg geen oplossing ofzo, maar een boek dat ik pas las zette me wel aan het denken.

Pat Coleby's 'Natural Horse Care' is het boek, geschreven door een intussen negentigjarige dame die een heel leven tussen de paarden heeft gezeten, vooral renpaarden, en veel mensen geadviseerd heeft met zieke paarden, zelf geen dierenarts maar met veel dierenartsen gesproken. Allemaal goed dus, alleen ben ik zelf arts en sommige dingen in het boek zijn volgens mij fout, het zijn bovendien nogal veel gevalsstudies en persoonlijke ervaringen, geen wetenschappelijk bewezen therapieen; ik sta dus niet zomaar 100 procent blind achter Pat Coleby. Toch heeft ze veel interessants te vertellen, bv. over laminitis en founder, ze raadt namelijk (naast de gewone maatregelen ivm. voer) magnesiumsupplement aan! Wat de wetenschap en Frans pas sinds kort ontdekten 'wist' zij al tientallen jaren. Alleen ze weet niet waarom het werkt, denkt dat de hoefproblemen komen door gras bemest met 'superphosphate' mest, legt geen link met fructaan en insuline ed.

Volgens haar zijn de meeste ziekten bij paarden terug te brengen op tekorten aan bepaalde mineralen, soms tekorten ontstaan door teveel aan andere dingen weliswaar, maar de oplossing die ze voorstelt is bijna altijd mineralen gericht supplementeren, best na onderzoek van bloed en weidegrond.

Ik dacht aan Indy toen ik las over 'fistulous withers' net wat Indy juist gehad heeft dus! Ook allerlei soorten been- en gewrichtsklachten linkt mv. Coleby aan tekorten (van calcium en magnesium vooral). Dusss... de moeite waard vond ik om jou dat boek aan te raden maw.

Je weet maar nooit... hopelijk kan je er wat mee.

Groetjes,
Nathalie

Eva Saegerman schreef op maandag 29 oktober 2007, 14:00:


Ik heb Charlot niet gezien! Of gemist, kan ook.
Het was heel leuk en gezellig, ietsie koud wel gezien eind oktober, en ik was er zonder paard dus kreeg niet veel beweging... Heb gelukkig halverwege eventjes Mieke's paard (Twist) gestolen, leuk hoor, ging goed zonder halster (met carrot stick sorry! ) in een paddock vol rare dingen, vlaggen en vreemde paarden. Twist is dan ook een echte leftbrain extrovert (net als Queenie een beetje), een speelvogel vooral die niet snel bang is. Veel publiek was er niet, minder dan vorig jaar, ttz. niet meer dan een twintigtal tegelijk, maar in totaal wel meer dan honderd schat ik, de meesten bleven niet de hele namiddag staan kijken, daarvoor moest je al goed zot zijn (zoals ik ) Alle paarden (zeven? paarden, twee shetten en één miniveulen) waren al snel volledig OK met al de enge hindernissen, waarop Mieke dan maar Sandro is gaan halen (right brain extravert bij uitstek, superbang vluchtdier, of zoals Mieke zei 'een echt paard') om aan het publiek te tonen hoe je het aanpakt als het niet meteen lukt.
We hebben ons geamuseerd, ik heb een miniwedstrijdje grondwerk opgezet, al wie kon moest het zonder halster en leidtouw doen, en dat lukte bij de helft!
Dan op het eind nog en paar mini-'optredentjes', Julieke met haar jonge arabje, grappig, ze had echt een heel ballet voorbereid op papier in volgorde en alles, ze kan ook al heel wat met Ghaalin (ongelooflijk dat ze die pas een jaar heeft), en dan Mieke zelf met Twist, dat was natuurlijk de moeite, dat was echt iets voor jou eigenlijk, mooie demo van wat je met clickeren (en Parelli) kan bereiken. Alles zonder halster of zadel. Hoog dat Twist nu al steigert! Ongelooflijk. Vooral als Mieke de seconde nadien op de grond rondkruipt onder zijn buik en hij doodkalm blijft staan. Buiging, spaanse pas, ergens op staan, Parelli liberty grondwerk zonder roundpen...
Leuk voor ons die al met Parelli en clickeren (en Mieke's paarden) bekend zijn was de korte demo met Sandro, toen Mieke toonde hoe ze hem geleerd had dapperder te zijn. Sandro is een veelbelovende (blootvoetse!)draver waar echter op wedstrijd niets mee aan te vangen was wegens doodsbang van alles, en zeker van de andere jockeys. Mieke toonde hoe ze Sandro opzettelijk 'agressief' gedrag heeft geleerd, naar haar toe komen met snelheid, steigeren, dreigen tot bijten. Daar werd hij dan specifiek voor beloond. Wel duidelijk een 'don't try this at home' voor het publiek, ook nog eens goed getoond dat beleefdheid bij het aannemen van de beloning nog steeds belangrijk bleef (paard moet wegkijken om de beloning te krijgen).

Leuke namiddag dus! Volgend jaar terug veronderstel ik.

Groetjes,
Nathalie

Eva Saegerman schreef op dinsdag 30 oktober 2007, 13:56:


Eva, ik bedenk net, de schrijfster van www.safergrass.org (goeie site over fructaan en laminitis ed.!) vertelt dat ze dagelijks haar paarden even over het harde meeneemt, ze laat draaien op het beton en zo om snel te zien of er beginnende of verergerende gevoeligheid is die dag. Moeilijk draaien op vlak beton is voor mij ook echt een duidelijk teken van inflammatie in de hoeven.
Aan de hoeven zelf zie je niks hoor, wel de pulsaties, daar heb ik trouwens een jaar lang elke dag naar gevoeld, maar nu ben ik het kotsBEU en voel ik niet meer. Ik kijk enkel nog hoe ze in de stal (betonvloer) maneuvreert als ze komt eten.
Ik dacht ook dat mijn paarden niet gevoelig waren voor bevangenheid, haha. Nu is er hier geeneen ooit bevangen geweest in de klassieke zin, pootjes vooruit en zo, maar ik denk wel dat de soms erge gevoeligheid wel degelijk laminitis is, veroorzaakt door wat? Daar is over te discussieren bij ons, maar er zijn momenten geweest dat er niks veranderde behalve het gras/hooi, en dat dat invloed leek te hebben.

Groetjes,

marianne laenen schreef op woensdag 31 oktober 2007, 8:18:


Ook mijn dierenarts vond beweging juist goed bij hoefzweer. Ik heb biotex groen badjes gegeven tot de zweer zich opende aan de kroonrand, daarop liep Lolita meteen beter. Dan Clean Trax bad ter ontsmetting. Het gaatje was zodanig snel weer dicht dat ze nog twee weken wat mank is gebleven.

Monique Meijer schreef op woensdag 31 oktober 2007, 10:21:


OK, snap ik. Dat de schouderluxatie er niet vanzelf was gekomen wist ik, maar omdat de lijst van aandoeningen nogal uitgebreid was (hoefzweren, hoesten, knieschijf, en recent die ataxie die er hopelijk geen was - ik hoop mee) wist ik niet of overal wel een duidelijke oorzaak voor was.


Wat mij betreft heb je groot gelijk hoor... alleen ik zou zeggen leen en lees dat boek eens als je het nog niet kent. Basis is hier ook puur gras en/of hooi begreep ik, maar je stelt een paar zaken beschikbaar als 'lick', waar de paarden dus zelf van kiezen of ze er iets van willen of niet (zeewiermeel, dolomiet en nog wat dingen). De problemen waar mijn paard mee zit (schimmelhoeven, laminitis) komen volgens het boek door tekort aan koper en (voor de laminitis) ook magnesium. Deze tekorten zijn inderdaad ook uit bloedonderzoek bij Lolita weer gebleken, dus Mv. Coleby scoort bij mij niet slecht...


Letterlijk vertaald is dat fistelende schoft, fistel is een opening waaruit etter komt. Meer weet ik er ook niet van, maar puur die beschrijving leek mij te passen bij wat Indy gehad heeft, vandaar.

Groetjes,
Nathalie

Herman schreef op donderdag 1 november 2007, 23:38:



Zeer juist. En dan vind ik de Parelliprijzen nog beter meevallen ivm. die van Hempfling. Voor een uur privéles bij een erkende Parelli instructeur (Eddy Modde dus) betaal je iets van 40 tot 50 euro volgens mij (privéles is trouwens NIET de gangbare manier om Parelli te leren, tenzij per uitzondering bij problemen of zadelmak maken), een Parellicursus met je paard (4 tot 12 deelnemers, les van 9 tot 17u ongeveer) kost 120 euro per dag. De beste manier om met Parelli te beginnen is de zelfstudiepaketten kopen, die kosten wat, maar je krijgt echt wel waar voor je geld, je kan er maanden tot jaren mee aan de slag, er zit evenveel informatie in als waar je anders 100 privélessen zou moeten volgen.
Modegril? Dat denk ik niet. Het wordt steeds populairder, dat klopt. Misschien omdat het gewoon goed is?

Maria Delavega schreef op vrijdag 2 november 2007, 10:08:


Hoi Maria,

Mooi dat je verder begint te kijken dan de saaie dressuurlessen! Volg je zelf ook les? Want het klinkt nu alsof je paard degene is die moest opgeleid worden om geen 'rotkarakter' meer te zijn.
Ik hoop dat je een goede instructeur vind, jammer genoeg ken ik er in jouw regio niet veel. Wie ik sterk kan aanraden is natuurlijk Eddy Modde in Oostburg, maar dat is de (enige echte) Parelli-instructeur, dat zal je dus niet interesseren.
Naast een instructeur zoeken zou ik als ik jou was ook zelf zoveel mogelijk proberen lezen en bijleren. Je hebt al een Hempfling boek gelezen, maar kijk vooral verder, er is nog zoveel te ontdekken. Je hoeft het niet met alles eens te zijn (ik vind persoonlijk dat Hempfling boek maar niks bv.) maar hoe meer je weet hoe beter, je kan dan ook een stuk beter inschatten wat al die zogezegde instructeurs waard zijn. Ik ben net in een goed overzichtsboek bezig: The Revolution in Horsemanship: And What It Means to Mankind (2005), by Robert M. Miller, DVM, and Rick Lamb, wel heel Amerikaans (Hempfling staat er niet eens in) maar een mooi overzicht van alle Amerikaanse 'natuurlijker trainers' met uitleg over hoe een paard denkt en functioneert door een dierenarts geschreven.

Groetjes,
Nathalie

Maria Delavega schreef op vrijdag 2 november 2007, 10:08:


Ik vind het weeral erg jammer dat zoiets kan gebeuren: mensen die teleurgesteld raken in Parelli zonder dat ze ooit¨ook maar iets van Parelli hebben leren kennen. Je veroordeelt nu alles waar de naam Parelli aanhangt omdat je een slechte ervaring hebt gehad met iemand die de naam Parelli heeft laten vallen maar die er zelf kennelijk niet veel mee te maken heeft (getuige de methode: een ruwe join-up, wat in Parelli niet voorkomt). Ik wil jou niet meer overtuigen, je vindt vast wel een goede paardenmens die je weer kan helpen, maar omdat hier ook veel lezers zijn wil ik toch nog eventjes een paar dingen duidelijk maken over het Parelli-lesprogramma.

Er is maar één (1) nederlandstalige Parelli-instructeur, dat is Eddy Modde in Oostburg. Er is één Belgische instructrice (Marie-Claire de Selliers) die franstalig is en in Frankrijk woont, wel af en toe nog rond Brussel lesgeeft. Deze beide instructeurs zijn zeer bekwaam, hebben met zeer veel paarden en mensen ervaring opgebouwd, en gaan jaarlijks nog bij Pat Parelli zelf voor verdere bijscholing (zoniet mogen ze zichzelf ook geen Parelli instructeur meer blijven noemen).
Er zijn een paar mensen in Nederland en Vlaanderen waarvan ik weet dat ze de ambitie hebben om Parelli-instructeur te worden. Ik weet ook zeker dat deze mensen geen lessen geven aan anderen.
Er zijn veel mensen die paardrijles geven, en de laatste tijd steeds meer mensen die niet de klassieke dressuur-springlessen geven maar 'iets' van natural horsemanship. Als die zelf ooit Parelliles gehad hebben dan kan het gerust zijn dat ze daar niet mee uitpakken en dat ze uit zichzelf met hun eigen methoden goed bezig zijn, maar het kan ook anders, en dan kom je jouw soort verhalen tegen... Jammer.

Jawel... de meesten hier denk ik? Wat bedoel je met voeren? De emmer geweekte bietenpulp/grasbrok/rice bran/graan (voor magere Lolita) die geef ik in de stal, enkel voor mijn eigen gemak. Maar hooi en uiteraard gras eten ze buiten. Het hooi legde ik vroeger op de grond in de weide of paddock, nu heb ik hooiruiven. Niet de ingenieuze vinding van Frans, maar rechtopstaande ruiven:
http://www.aktivstall.de/holl/START-holl.html