Frans Veldman schreef op dinsdag, 28 september 2004, 17:05:


Lokken met een worteltje is bepaald heel wat anders een paard vrijwillig in de trailer laten lopen nadat hem dat geleerd is dmv van clickertraining.


Een paard weet perfect waar een beloning vandaan komt, maar dat is wat anders dan bedelen of schooien.


Graag de onderbouwing van dit feit?


Nee, dan loop je er gewoon rustig naar toe. Hij weet dat de beloning komt en zolang je hem niet gevraagd hebt naar jou te komen blijft hij gewoon staan. Intussen goed wetend dat wat hij deed op het moment dat hij de click hoorde perfect was en uitermate bereid om dat nog eens te doen.

I
k voel niet de minste aanleiding om te doen alsof ik zo graag een Parelli level drie oefening wil uitvoeren.
Ik loop niet met een bus biks te rammelen. Mijn paard komt nog niet in galop op me af, maar wel in draf. Of is dat iets wat Parelli paarden die beginnen na een dikke 2 maanden allemaal doen?

Daar heb ik je al gelijk in gegeven. Clickeren en Parelli zijn niet te vergelijken

Verder vind ik het gewoon geen handige methode omdat

Ik denk dat het vanuit de beleving van een paard geen enkel verschil maakt welk kunstje je hem leert, Of dat nu achteruit gaan, schouderbinnenwaarts of knielen is. Ook rijden is een kunstje.


Om wat te doen Frans? Om hem te leren hoe het concept werkt?
Dat is ieder paard in 5 minuten te leren. Iedereen met een goede timing kan het doen, dus zeker jij omdat je met hulphonden hebt gewerkt, daar heb je mij niet voor nodig denk ik .
Vandaar uit is het een kwestie van uitbreiden en dingen in laten zinken. Dat is het mooie, iedereen met een normaal geduld en een normaal verstand kan het. Zonder levels, zonder dure lespaketten.


Ik denk niet dat je zo begonnen bent, want waar dienen die fases dan voor?


Misschien heb ik geen beeld van wat Parelli na een paar jaar beoefenen inhoud, maar ik denk dat we het moeten hebben over de weg erheen. Wat nu voor de meeste mensen geldt.
Piet

Michiel schreef op dinsdag, 28 september 2004, 22:22:


Prachtig verhaal Michiel! De moeite van het plaatsen waard
Piet

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 september 2004, 22:31:


Is hij ruin of nog een hengst? Ik zou sowieso zorgen dat zijn wangzakken leeg zijn.
Piet

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 29 september 2004, 23:13:


Ingrid, kun je eens kijken of je die plekken nog kunt herkennen?
Groeit het gras daar hoger, lager of zie je geen verschil?
Piet

Arabesk schreef op woensdag, 29 september 2004, 23:21:


Het hamster onderwerp was eigenlijk mijn schuld, omdat ik een vraag had voor mensen die veel met dieren omgaan. Ik denk dat het goed bedoeld was van degenen die uiteindelijk bij hamsters uitkwamen, ik had meteen moeten vragen of men mij persoonlijk terug wilde mailen.
Sorry
Piet

Arabesk schreef op donderdag, 30 september 2004, 0:25:


Nou dit laatste is zeer de vraag. Ik was er heilig van overtuigd dat ik nog een jaar zou wachten met het inrijden van Shiny en hoe ik dat dan zou doen.Over een jaar is hij ongeveer 3,5 jaar en ik dacht ik laat hem in het begin zo'n 5 minuutjes berijden door een meisje wat zo'n 45 kilo weegt en alleen rechte stukken.
Nu ik de antwoorden gehoord heb ben ik daar van terug gekomen en wil er toch minimaal nog een jaar aan vastplakken en dan op dezelfde manier heel zachtjes beginnen. Zelf rijd ik er dan nog niet op, maar ik wil hem vanaf de grond met mijn clickertraining gaan beleren wat hij nog niet kent. Is dat dan wel laat genoeg? Dat weet ik niet. Pubers sporten ook, belasten zich ook. Ik denk ook dat het van de spierontwikkeling van een paard afhangt. Maar dat hoor ik vast nog wel eens op dit forum.
Over oude boeren gesproken ...
Vorige week ging ik met Shiny onder de wandeling even buurten bij een boer. 85 denk ik zo'n beetje. Het gesprek kwam op Ankie van Grunsven, en dat hij vond dat ze allemaal op zulke oude paarden reden, wel 12, 13 jaar! Vroeger gingen die grote sterke Belzen aan het werk (dat was een algemeen aanvaard principe) met 18 maanden, nog wel niet helemaal ingespannen maar toch...... Hij vertelde dat zo'n paard afgeschreven werd in 10 jaar, en aan de slager verkocht werd omdat je anders niks dan problemen kreeg.
Ook heb ik , ik denk op dit forum gelezen dat iemand zei, elk jaar later vooraan is drie jaar langer achteraan....
Groeten
Piet

e m kraak schreef op donderdag, 30 september 2004, 1:34:


Triest he, die foto. Ik heb er heel aandachtig naar zitten kijken. Toch vraag ik me af: ik wist nog niet zo heel lang geleden niet beter dan dat paarden in het najaar van hun derde jaar ingereden konden worden. Zoals ik zijn er volgens mij verschrikkelijk veel mensen. Dus ook verschrikkelijk veel paarden. Toch hebben niet al die paarden zo'n rug. Wat zou het verhaal achter dit paard zijn? Natuurlijk, te jong veel te veel moeten doen, dat geloof ik direct, maar zou er nog meer geweest zijn?
Die rug is wel extreem toch?
Piet

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 30 september 2004, 7:12:


Dat die plekken niet te herkennen zijn, komt dat omdat het gras gewoon verder gegroeid en kortgevreten is? Of staat er helemaal geen gras meer en vallen die plekken daarom niet op?
Piet

richard schreef op donderdag, 30 september 2004, 8:55:


Ik zou iemand meenemen die me kon adviseren
Piet

# 11120 is het nummer van het bericht dat je wat meer vertelt over wat er op 3 juli gebeurd is. Was ik toen nog heel dom van gedachte dat ik het schoftuig een weekje moest laten voor wat het was, inmiddels zijn we bijna 3 maanden verder. Voor de mensen die het nog weten: begin van deze maand was ik zover dat ik met de punt zijn rug kon krabben. Vandaag is het me voor het eerst weer gelukt het ding op zijn rug te leggen........ 4 keer erop en eraf en met de singels aan twee kanten tegen zijn buik bengelen. Let wel, met een los paard he, niet aan een leidtouw, dus hij kon weg als hij de druk te groot vond. Ik heb het idee dat ik nu het ergste gehad heb, maar kan me nog gemakkelijk vergissen natuurlijk, want het aansingelen ben ik nog niet aan begonnen.Maar goed, ik beleef dit als een persoonlijk succes, het heeft me tot nu toe veel kracht gekost om het aan het paard over te laten of hij het tuig wilde accepteren, ja dan nee. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het aansingelen uiteindelijk ook wel zal lukken en dan heb ik toch mooi een trauma bij hem uitgewist, zonder enige dwang. Inmiddels heb ik over zulke zaken veel meer gelezen en is het allemaal niet zo onschuldig als dat ik eerst hoopte . Het had kunnen leiden tot nooit een zadel opkrijgen of niet in te spannen voor een kar e.d. Een aardig gezegde in deze : vertrouwen komt te voet maar gaat te paard.
Piet

ebby schreef op donderdag, 30 september 2004, 17:41:


Ja ik ben er ook heel blij mee, want ik heb altijd gedacht als het eerst maar weer eens op zijn rug ligt...
Maar toch gek, ik had nl. helemaal het gevoel niet meer dat hij doodsbang was. Tuurlijk, hij sprong weg toen hij vond dat het genoeg was, maar ik moet zeggen dat dit ook weer eerder was dan de keer ervoor toen jullie er niet bij waren. Ik was al eens iets verder geraakt met het tuig de keer ervoor. Normaal ging ik ook niet zover dat hij de benen nam, maar zag ik aan zijn gedrag wanneer hij zou gaan lopen. Daar blijkt weer uit dat alles anders is wanneer er mensen staan te kijken. De trainer is minder geconcentreerd en het paard is afgeleid. Maar ik ben trots op hem. We gaan verder en doen ons best :)
Piet