Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:
> Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 15:09:
>
>> Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:
> ontdekt heb dat er meer kan zijn tussen man en paard. Ik
> vertaal dat als een soort wederzijds begrip
> wat soms zelfs -voor de mens, voor het paard geloof ik niks
> van- emotioneel kan zijn.
Waarom paarden? Zou het in de genen kunnen zitten???
Ik ben er een beetje mee opgegroeid. Mijn vader was melkboer in Vlaardingen en reed zijn wijk met paard en wagen. Ik mocht als klein kind mee om het paard naar de wei te brengen. Het paard moest 6 dagen in de week werken en vaak op de zondag ook nog met mijn vader op zijn rug een sprongetje wagen. Toen kwam de elektrische wagen en het paard werd verkocht. Maar ja, mijn vader kon gewoon niet zonder paard door het leven, en toen ik 13 was, kocht hij bij het scheiden van de paardenmarkt een pony. Dat was mijn eerste pony, High-Gray. Ze was een soort welsh-cobtype. Er werd nooit sentimenteel gedaan, groeide je uit de pony of klikte het niet, dan kwam er dus een grotere of een andere. Zo simpel was het toen. Zo ging dat ook bij mijn vrienden en vriendinnetjes op de ponyclub en eerlijk gezegd kan ik me geen dramatische toestanden daarover herinneren. Ik heb nog wel hele fijne herinneringen aan verschillende ponies.
Ik ben een poosje paardloos geweest vanwege studie, maar zodra de situatie het toeliet kwam er dus weer een paard. Toen weer even zonder paard vanwege de geboorte van kinderen, maar binnen de kortste keren een kleine shet, natuurlijk van opa voor zijn kleindochter. Gewoon om gezellig mee te wandelen naast de kinderwagen. En voor mij een poosje later weer een paard.
Mijn houding ten opzichte van paarden is wel erg veranderd de afgelopen 15 jaar. Toendertijd was mijn eigenbelang het grootste (paard werd gewoon verkocht aan een handelaar als ik in een situatie zat waarin ik me geen paard kon veroorloven, dacht daar verder ook helemaal niet over na), nu staat het belang voor mijn paarden voorop, tot in het extreme toe als dat nodig is.
Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik ze bij huis had en ik dus veel beter naar de aard/het wezen paard kon kijken. De band werd daardoor veel en veel sterker. Ik ontmoette ook mensen die anders met paarden omgingen, die me aan het denken zetten over een aantal zaken. Die me ook echt leerden kijken. De zekerheden (over rijden/omgaan met/verzorging enz.) die ik had, zijn verdwenen en ik vind het nog steeds een prachtige ontdekkingsreis om meer aan te sluiten bij de aard van het paard. Dat komt er dus vooral op neer dat ik meer moet leren.
Dus waarom paarden? Gedeeltelijk meegekregen van huisuit en verder het geluk gehad om ze écht te leren kennen en nog steeds nieuwe dingen te ontdekken.
En dan kan je eigenlijk gewoon niet meer zonder is mijn ervaring.
Tineke
Warboel
