Hi,
Ik had even een vraagje voor jullie.
De laatste tijd heb ik nogal veel gelezen over de effecten die stand, hoefvorm en hoeffunctie kunnen hebben op bovenliggende gewrichten. (en dan vooral ivm artrose en spat)
Maar nu vraag ik mij af of hierin een wisselwerking bestaat?
Dat je door de hoeven te veranderen een effect kunt hebben op de gewrichten, daar zijn de meeste bronnen het over eens. Maar is het ook zo dat je problemen in hoger liggende gewrichten terugvindt in de kwaliteit van de hoef?
Ik heb het dan niet over verkeerde slijtage door een andere manier van bewegen of ontlasten van bepaalde delen van de hoef ofzo, maar echt over dingen zoals de kwaliteit van het hoorn, de breedte van de witte lijn en hoefzweren,...

De reden waarom ik mij dit afvraag is de volgende:
Bij Charly die reeds een jaar licht mank is door spat, valt op dat de hoef van het slechte been de laatste maanden zeer sterk achteruit is gegaan qua kwalteit. En nu beginnen we ook te merken dat het diagonale voorbeen, van dit achterbeen dezelfde weg opgaat.
De oorspronkelijk vrij holle zool van deze hoef, is nu helemaal plat, de witte lijn is rondom breder en er zijn serieuze flares in de kwartieren.
Ook kreeg ze plots horizontale scheuren in de hoornwand ter hoogte van de kroonwand. Volgens haar smid waren dit de gevolgen van uitgebroken hoefzweren.
Het ziet er inderdaad ook zo uit, maar de pony heeft er nooit zichtbaar pijn van. Ze zijn er gewoon plots. (Hebben paarden trouwens altijd pijn van een hoefzweer?) De oudste zijn nu reeds uitgegroeid tot voorbij de helft van de hoef, maar ze krijgt soms nieuwe. Nu ook aan het diagonale voorbeen.
Het kwalteitsverschil tussen deze twee hoeven en de hoeven van de andere diagonaal is nu echt zeer opvallend. Want de andere twee hoeven zijn nog wel gewoon goed.

Mijn eerste idee is, dat er een verband is met de spat.
Maar wat denken jullie, is deze gedachte te kort door de bocht?

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op vrijdag 22 september 2006, 19:40:


Het is niet zozeer dat ze haar been ontlast. Eigenlijk is "mank" een verkeerde term.
Die hoef wordt zeker niet ontzien en voor zover ik kan beoordelen normaal gebruikt. Ze buigt alleen haar sprongewricht minder en moet daarom haar heup langs één kant meer omhoog brengen om dat been even ver onder haar lichaam te kunnen plaatsen als haar andere achterbeen. Dat geeft een zichtbare afwijking in haar gang, maar het is niet zo dat ze één been minder belast.

Daarom ook mijn twijfels en vraag over die wisselwerking.
Het hoefmechanisme en dus ook de pompfunctie is toch dezelfde in beide achterhoeven? Want voor elke keer dat ze linksachter verplaats moet ze rechtsachter ook verplaatsen. En als ik mijn ogen sluit en haar op het asfalt zou laten draven, is de takt volkomen zuiver. Daar maak ik uit op dat het grondcontact voor beide benen ook gelijk is. (?)

Zijn er nog andere oorzaken naast verkeerde belasting ivm met spat die achteruitgang van die hoef kunnen verroorzaken?
Is het bijvoorbeeld mogelijk dat een onsteking ter hoogte van het sprongewricht aan de basis kan liggen van een hoefzweer die uitbreekt aan de kroonrand?
En zou het kunnen dat de verbrede witte lijn, flares en platte zool gevolgen zijn van die hoefzweren?

Zou je trouwens bij paarden die spat of artrose hebben, maar waarbij dit niet zichtbaar is in de beweging ook een achteruitgang waarnemen in de kwaliteit van de hoeven?

Ans

marjolijn schreef op woensdag 27 september 2006, 11:38:


En waarom staat een koe op, met de kont eerst, en een paard met de voorbenen eerst?

Ans

Daarnet knolmans weer op 3 benen gevonden. T'is toch altijd wat met dat beest.
DA erbij (Ik kan maar beter eens een tienbeurtenkaart bestellen), die dacht aan een hoefzweer omdat ze duidelijk gevoelig reageerde op het linker steunsel. Hij is dan maar beginnen snijden, zowat heel de zool tussen de straalgroeve en de hoefwand foetsie. Het paard was er niet blij mee. Ze heeft heel haar truukendoos bovengehaald om er onderuit te geraken. (en die is zeer uitgebreid! DA was onder de indruk)
Omdat hij vreesde dat het zou beginnen bloeden is hij gestopt. Niks gevonden.
Dus maar een spuit onstekingsremmers gegeven en pillen en dan maar hopen dat het over gaat. (En hopen dat ze geen nieuwe problemen krijgt door die nu flinterdunne zool)
Maar paardmans heeft dus nog steeds veel pijn.

Zijn laatste uitleg was, dat het wel eens goed zou kunnen dat haar ondergeschoven hielen ervoor gezorgd hebben dat haar steunsel inwendig een kneuzing, en dus vochtophoping veroorzaakt heeft.
Dit is nu al de tweede persoon die mij zegt dat ondergeschoven hielen op zo'n manier problemen kunnen geven. En nu is het dus wel zeer reëel, want ze staat echt wel af te zien!
Hoe geraak ik nou zo snel mogelijk van die ondergeschoven hielen af?
Heeft nou echt niemand hier enig idee, hoe dit aangepakt moet worden?

groetjes
Ans, die maar even die arme Tempête gaat proberen te troosten met een kilo worteltjes.

Opala1997 schreef op woensdag 27 september 2006, 23:16:


Volgens mij woont Fred in West-Vlaanderen. Ik in de provincie Antwerpen. Dat is een eind hoor.
Ans

van lennep schreef op donderdag 28 september 2006, 14:10:


Ik heb niet echt een antwoord op je vraag, maar moest wel lachen met je bericht. Zo herkenbaar.
Tempête moet nu medicatie krijgen, die ze weigert op te eten. Dus om die troep toch erin te krijgen moet ik zondigen tegen elke voederregel ivm eczeem etc die ik probeer aan te houden. Ik meng het onder een halve pot appelmoes en een paar soeplepels lopende honing en dat dan onder een halve schep spelt. T'is dus echt een suikerbom. Maar wel de enige manier zodat mevrouw het zou opeten. Als ik 1 van de ingrediënten achterwege laat of verminder, moet ze het niet meer. En als ze nog maar denkt dat er iets verdachts inzit, trekt ze haar neus ervoor op.
Ik vind 300 gr spelt trouwens niet zo veel hoor. Voor mijn paard zou dat best ok zijn. Maar Maike is natuurlijk een beetje een geval apart. Dus ik zou het niet weten.
groetjes
Ans

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 28 september 2006, 18:49:


Nou, dan kan ik het inderdaad eens vragen.
Heb ook maar de smid van m'n zus haar pony gebeld om de boel ff te komen fatsoeneren en ineens alles maar wat korter te kappen.
Want ze moest eigenlijk toch nodig bekapt worden. (waarschijnlijk ook daarom dat ze dit juist nu voorheeft) Ik was van plan haar dit weekend onder handen te nemen, maar nu ze niet goed op 3 benen kan staan, ben ik zelf niet snel genoeg met m'n vijl.
De onstekingsremmers lijken hun werk trouwens wel te doen. Het is al een stuk beter dan gisteren. En ze is toch al weer in staat om zich van de ene kant van de wei naar de andere kant te bewegen.

Ans

e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 12:02:


Ik ben het niet eens met jou.
Ik ken wel paarden die het uit zichzelf doen.
Mijn paard bijvoorbeeld. Ik had nooit zelf met haar gesprongen. Maar vroeger toen ze nog jong was en op een pensionstal stond, liet ik haar soms lopen in de buitenpiste waar altijd wel een parcours stond opgesteld. Ze is dan ooit in een zotte bui voor zo'n hindernis terecht gekomen en met een noodsprong erover heen gegaan. Achteraf leek ze een beetje verbaasd en ging ze er nog eens over. Sinds toen nam ze vaak uit zichzelf een hindernisje mee als ik haar in die piste liet lopen.
En een vroegere verzorpony van mij, die deed het trouwens ook uit zichzelf. Dat paardje was wel altijd getraind als springpony, maar hij leek het wel leuk te vinden. (waarom zou hij het anders uit zichzelf in vrijheid doen?) En als we reden met die pony en we stapten hem uit aan een lange teugel, moest je altijd opletten dat je niet recht naar een hindernis reed, want hij durfde wel eens ongevraagd erover springen als hij een hindernis in het vizier kreeg. Maar aan die pony was het dus wel aangeleerd.

Dus waarom zou een hindernisje niet kunnen in zo'n racebaan?
Ik weet zeker dat mijn paard zoiets wel geapprecieerd zou hebben. En er zullen er wel meer zijn die een laag sprongetje wel leuk vinden.

groetjes
Ans

e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 23:51:


Ik wil best aannemen dat een breedtesprong voor een paard leuker is dan een hoogtesprong.
Maar paarden die hoogtesprongen doen zijn echt geen uitzonderingen hoor. Mijn paard deed hoogtesprongen (voor haar is 1m al heel hoog) zonder enige druk van mijn kant en zonder dat het haar was aangeleerd. En ze was zeker geen veulen meer. (3 jaar)
En ik herinner mij net dat de (toen) driejarige van een vriendin van mij met gemak over een omheining van 1m50 sprong als hij liever aan de andere kant was. Ze vond haar paard geregeld op een verkeerd stuk land, en als ze met haar pony ging wandelen is haar paard er ook een keer achteraan gegaan. Uiteindelijk heeft ze al haar omheiningen maar verhoogd, zodat meneer wel binnenbleef. Aan dit paard was springen ook niet aangeleerd.
Dit zijn zomaar twee voorbeelden van paarden die zonder voorkennis uit zichzelf hoogtesprongen nemen.
En als je eens nagaat hoeveel paarden littekens op hun benen hebben omdat ze in hun jonge jaren wel eens wilden proberen of ze over de omheining konden springen en zichzelf blijkbaar iets overschatten. Als je een paard tegenkomt met de overblijfselen van een draadwond op z'n been en je vraagt de eigenaar om uitleg, zit er negen van de tien keer een uitbreek/spring verhaal achter.
Ik snap niet dat je zo'n gedrag nog nooit hebt gezien, je komt toch met veel paarden in contact? Of is het misschien rasgebonden, en kijk jij op de verkeerde plaatsen? (Ik kan me inbeelden dat een ijsco of Konik minder zin heeft om te springen itt een volbloed of doorgefokte warmbloed?)

groetjes
Ans

perdida schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:58:


Die man uit Hombeek woont inderdaad 5 minuten van mij vandaan.(Ik ken hem trouwens wel van zien) Maar dat is voor mij niet meteen een reden om iemand de hoeven van mijn paard toe te vertrouwen. Zonder dat ik negatief wil zijn, maar ik denk niet dat ik hem vraag. (Het zou goed kunnen dat hij goed werk levert, maar ik heb geen flauw idee waar hij voor staat en waar hij zijn kennis en ervaring vandaan haalt)

Putte is hier inderdaad ook niet ver vandaan.
En ik heb op de site van Fred gezien dat hij hier ook wel in de buurt komt.
Ik overweeg nog wie ik zou vragen. Maar ik wil eerst dat ze geen pijn meer heeft in die hoef, voor ik iemand vraag.

Morgen komt wel de smid. Hij komt de pony van mijn zus bekappen, en indien mogelijk gaat hij proberen om de hoeven van mijn paard wat bij te werken. Maar ik weet nog niet of dat gaat lukken, aangezien ze nog steeds niet op 3 benen kan staan. Ik heb eergisteren geprobeerd om haar steunsels wat weg te snijden, wat met veel moeite gelukt is. Maar langer dan een paar seconden wil ze niet steunen op haar slechte hoef. Uitkrabben van die hoef, vond ze blijkbaar ook heel pijnlijk. (toen ik in de buurt van die uitgesneden plek en in de straalgroeve kwam met mijn hoevenkrabber, kreeg ik m'n paard bijna in mijn nek)
Ik hoop dat die medicatie snel voor verbetering zorgt.

groetjes
Ans

Daarnet is de smid geweest en volgens hem ging het toch echt om een hoefzweer. En na nog een beetje snijden heeft hij uiteindelijk inderdaad een zweer gevonden. Ze zat vrij diep, net naast het steunsel.
Nu dat de troep eruit kan, loopt ze meteen een stuk beter. :)
De plek is nog wel heel gevoelig maar nu kan het tenminste genezen.
De smid zei dat ik nu, dagelijks haar voet moet weken in pure javel. Dat heb ik dus daarnet al gedaan. Is dit een goed plan? Of zouden jullie iets anders gebruiken?

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 3 oktober 2006, 13:39:


Of je kan het nog een stapje verder nemen. Hoe een pony zo'n situatie aanwendt om te krijgen wat ie wil. :)
Lolita, mijn shet, is daar een meester in.
Als we met de auto op de winterwei rijden om hooi te komen brengen ofzo, moet zij altijd vastgebonden worden in de paddock. De andere paarden lopen dan los op de wei, maar zij kan daar onder de draden door lopen en ontsnapt altijd. Dus daarom staat ze dan een halfuurtje vastgebonden tot het laden/lossen gedaan is. Natuurlijk is dit dik tegen haar zin. Haar paardenvriendjes zijn niet in de buurt, en van ons krijgt ze dan ook geen aandacht, want wij zijn druk bezig.
Op een keer, stond ze weer vastgebonden en kwam ze in de problemen met haar touw. Pony helemaal in de knoop en best wel in paniek. Wij houden natuurlijk altijd een oogje op haar als ze aangebonden staat, en kwamen haar snel uit haar benarde positie 'redden'. En net zoals Eddy zegt, met de nodige hohoho's en braaf's om haar kalm te houden.
Pony was 'gered' en wij gingen weer verder met het werk. Nog geen 5 minuten later had ze het klaargespeeld om zichzelf weer half op te hangen in haar touw. Dus het vrouwtje weer to the rescue. :)
Nu moet ergens bij mijn pony een belletje gaan rinkelen zijn, dat problemen met haar touw, betekenen dat iemand haar komt 'redden' en dat ze dus aandacht krijgt. Sindsdien is dit één van haar favoriete truukjes.
Ze doet haar hoofd scheef naar beneden, zodat het touw strak gespannen staat en probeert dan één van haar voorbenen over het touw te krijgen. Dan doet ze haar hoofd weer omhoog en doet een stapje achteruit. Ze hangt dan met 1 been in haar touw en gaat staan wachten tot iemand haar komt 'verlossen'. En keer op keer trappen wij erin, want je kan toch moeilijk die pony zo laten staan. :) En voor je je rug gedraaid hebt, is ze al weer bezig om haar been over haar touw te mikken. Het is echt aandoenlijk om haar bezig te zien. En eigenlijk vind ik het niet erg om haar haar zin te geven. Ze heeft gelijk, het is niet eerlijk dat ze vastgebonden en compleet genegeerd wordt.

groetjes
Ans

Isabel van der Made schreef op dinsdag 3 oktober 2006, 20:06:


Necrotiserend? Dat lijkt mij sterk. Het paard van een kennis had een grote geïnfecteerde beenwond waarbij ook het bot zelf geïnfecteerd was. De betreffende bacterie was met niets dood te krijgen. Die zijn ze uiteindelijk als laatste redmiddel dagelijks gaan behandelen met het aanleggen van in bleekwater (of javel :) ) gedrenkte bandages. Dat paard is er uiteindelijk doorgekomen. Dat bleekwater heeft zijn been en dus ook zijn leven gered. En in dit geval werd het dus op een open beenwonde gebruikt. De necrose in die wond werd zeker niet erger toen ze bleekwater zijn gaan gebruiken. Integendeel, en uiteindelijk is de wond ook weer helemaal gesloten. Waarom zou het dan in een hoef wel necrotiseren?
Of heb jij andere ervaringen?

Wat zijn eigenlijk soda en biotex (Dat zijn nou dingen waar ik nog nooit van gehoord heb ) Wat is de werking en is het inderdaad beter dan bleekwater?

Ans

Nick Altena schreef op dinsdag 3 oktober 2006, 22:45:


Geen flauw idee eigenlijk. Ik denk dat het vooral een probleem was om ook het bot te behandelen. (Ze kregen telkens die wond wel proper, maar omdat het bot geïnfecteerd was, begon het steeds overnieuw) De details weet ik niet maar ik kan me nog wel herinneren dat dit maanden heeft aangesleept, dat niets aansloeg en dat de eigenaren serieus hebben getwijfeld om er een eind aan te maken.

Ans