HannahFroukje schreef op woensdag, 26 mei 2004, 15:52:


Dat is het 'em juist - die ervaring van "onevenredig veel meer tijd dan ruin of merrie" heb ik hier niet. En nooit gehad.
Ook voordat ik mijn eigen plek had waar ik alles net zo kon inrichten en naar mijn eigen smaak doen als ik maar wil, ben ik aldoor weer op plaatsen terechtgekomen waar probleemloos hengsten waren en niet 1 maar soms wel 10 of nog meer!


Ik zeg niet "ideaal"; ik vind ruinen gewoon cultuurbepaalde onzin.
Bewijs voor die stelling: kijk eens rond op de wereld waar die castratiecultuur niet heerst.


Maatstaf? Ik vind dat ik meer reden heb "conformatie aan maatstaf" als omgekeerd bedreigend te ervaren.....

Ik beweer niet dat je geen hengst mag onthengsten (uiteindelijk mag je ze ook in de salami stoppen, toch?) maar slechts dat ik denk dat er nogal wat hengsten om voor mij heel rare, oneerlijke, verdraaide beweegredenen rucksichtloß worden ontmand door degenen die beweren ze lief te hebben.
Wat ik zo vaak heb zien gebeuren, naast alle omgevingsgerelateerde excusen, is dat iemand echt niet met paarden kan omgaan - en dán ben je met een hengst al gauw de pineut maar dat is de schuld van "hengst" niet omdat hetzelfde maar dan minder dynamisch met een ander paard óók gaat gebeuren... neem dan liever een hobbelpaard! Het probleem ligt er natuurlijk in waar/hoe/van wie je in hemelsnaam dat omgaan met paarden dan leert als je dat zo persé wilt. Uiteindelijk is dan denk ik de enige guru je pony, oftewel: "Zen en de kunst van het grazen".

"Paarden" is nmm niet iets wat je er ook nog bij hebt naast je 10000 andere bezigheden - het is, denkend aan de Ned. situatie (want waar elders paarden nog werkelijk deel van het dageliks leven uitmaken ligt dat uiteraard anders), een lifestile waar je zowat al het andere voor laten moet! Daar kun je voor kiezen, of niet. Je wordt ook niet even zen-monnik als hobby tussen het zakendoen door.

Paarden houden in Nederland wordt nmm nogal eens dom aangepakt, of anders dusdanig in conflict met MIJN normen en waarden dat ik er niets mee te maken wil hebben. Dat mag ik toch vinden? Ik weet verdomd goed dat IK de afwijking op de norm ben, hoor! Daarom ben ik er uiteindelijk hier op het forum ook bijgekomen, en niet op bokt. Wat ik zo goed van Frans en Ilona vind (want dit is toch hun feestje!) is dat ze naast hun Parelli-fetishisme wél heel tolerant zijn en beredeneerd-openminded met gegevens willen omgaan! Uiteindelijk snappen we er allemaal toch geen pest van?! Ik ook niet, maar kan slechts uit ervaring en perceptie die nogal afwijkt van het "normale" iets proberen aan te geven. Maar geen maatstaf.

Ik vind het serieus al heel wat dat er langzaamaan steeds meer mensen op zijn minst proberen zelf na te denken over paarden in plaats van de "norm" (en daar bedoel ik alle "normen" mee, van traditioneel semi-engels tot western en wat er al niet meer bijgekomen is - het is toch van de zotte dat waar je ook komt het uiterlijk vertoon, het goede hoedje, het juiste stokje, een eigen vaktaaltje, de stijl van je tuigje en ga zo maar door op nr.1 in de prioriteitenlijst staat?! Dan ben je bezig met onderling-menselijke sociale bezigheden, het creeren van clubjes en een wij-gevoel. Heeft allemaal niets met paarden te maken.) hersenloos achterna te lopen. Ik beweer geenszins dat ik het ei van Columbus gevonden heb en de volgende opperguru ben - maar ik sta toch echt wel voor de achtergronden die bij de praktische uitvoering van mijn ideeën horen. Mij lijken die ideeën geen MAATSTAF voor iedereen maar misschien lukt het me dit wat meer begrijpbaar/bereikbaar te maken, en dat - Je paardje(s) als partner - is toch als ik het goed begrepen heb wat zovelen zo graag zeggen te willen, of niet? Of moet ik daar tóch nog "gehoorzame robot" in lezen? Want in dat geval lijkt me de beste oplossing dat SONY zo snel mogelijk met een ponyvariant van de AIBO komt...

Ik denk over nog wel meer zaken "vreemd" hoor maar jullie wennen daar vast wel aan: zo vind ik dat je een paard niet kopen kan - wat je feitelijk koopt is het recht dat andere mensen er met de tengels vanaf blijven.


Tsja, als die regels en beperkingen nog verder tegen mijn lifestile in groeien en zelfs het ouderwets paradijsje waar ik woon bereiken en van toepassing gaan worden, emigreer ik wel nóg een keer... weet al hoe het moet.

Nou ja, dit zijn ook maar fragmentarische gedachten. Ik heb het nog eens terug gelezen en hoop maar dat het niet te verkeerd over komt.

Groeten, Egon

Isabel van der Made schreef op woensdag, 26 mei 2004, 20:19:


Waar eigenlijk niet, behalve het (anglo-)saxische cultuurdomein (of waar die koloniaal geweest zijn)? Aan de Latijnse kant van de EU wordt er al heel anders over gedacht. Afrika, Arabische wereld, grote delen van (Russisch) Azië, Zuid-Amerika, noem maar op... maar daar is dit een non-topic waar niemand zich druk om maakt.


Ik bedoel dat je met het geld het juridisch eigendom krijgt en mag hopen dat dat recht gerespecteerd blijft worden, maar niet een leven kan kopen. En zeker niet van een paard! Denk aan het gezegde "Je kunt hem naar het water brengen maar niet laten drinken". Juristiek is een opportune afspraak tussen mensen onderling.
Je kunt ook geen grond kopen, daar hadden de Noord-Amerikaanse indianen gelijk in, maar wat wisten die nou van Europese juristiek?


Het gaat er toch niet om dat ik geen BEGRIP heb?
Maar begrip hebben sluit het ventileren van een alternatief niet uit.


Geen paarden hebben. Ik zou er de zin niet van inzien.
Ik zou ook geen paarden hebben als ik ze niet thuis (lees: bij mij) kon hebben (of ik zou bij ze in de inloopstal bij de wei of zoiets gaan wonen, maar ja... dan wordt dát weer "thuis"). Leven in een yurt met de kudde... ook acceptabel wat mij aangaat.

Egon.

HannahFroukje schreef op woensdag, 26 mei 2004, 21:10:





Tsja... als tiener kwam ik al terecht bij "cowboy-Piet", misschien wel 1 van de eersten die in Ned serieus aan "western" deed (jaren 70). Een meneer die aan de Aalsmeerse kant van het Amsterdamse Bos 6 Arab hengsten lieflijk op een rijtje had, en dat was toen toch ook al een paard-dicht stukje Ned...
De fam. Weiss (circus) heeft een tijdje bij me om de hoek gewoond, en kon ik goed mee opschieten. Leuk kijkje in de "haute cuisine" keuken hoor. Vast niet het niveau van Fredi Knie, maar toch...
Zomaar totaal verschillende voorbeelden, maar wat ze nmm allemaal gemeen hebben is dat de mensen met hun dieren samen leven, samen werken desnoods maar vooral samen leven zonder onderscheid des persoons. Voorbeeld daaruit: "het is erger dat mijn dieren ziek zijn dan wanneer ik zelf wat heb" Ook zakelijk logisch hoor, want als je dieren wat hebben ben je je handel kwijt, maar toch... die verbondenheid en afhankelijkheid die veel meer wederzijds is dan die van de typiste die s'avonds nog ff naar de manege moet om te kijken of paard nog leeft... het SAMEN is naar mijn indruk heel belangrijk.


bij elkaar


Ligt aan hun verleden en opvoeding, maar ook aan jouw persoonlijkheid in relatie tot die van dat paard


ja - een hengsten ZIJN een ander verhaal dan ruinen. Ik denk dat ik me zou doodvervelen met ruinen... maar die ervaring heb ik niet dus dat blijft bij denken, gebaseerd op de indruk die ik krijg als ik ze in de wei zie staan dromen en aan mijn eigen actieve ponies denk die altijd wel wat te doen hebben.


Op IJsland wel...


Te weinig gezond paardeverstand (of hoe moet ik "savvy" anders vertalen?) dus... en te weinig tijd voor over... andere prioriteiten... gaat lekker zo


Ik lust wel salami. Els is er ook gek op.


Nmm een zieke situatie
in de salami zijn ze stukken beter af


welnee, maar dan hoef je nauwelijks dieper op leven met paarden in te gaan. Want dat "wordt 'em naait" zoals ze hier zeggen.


Mag ik het kwijlgehalte nog even opvoeren? Elsk is net binnen komen lopen en staat at the moment gezellig over mijn schouder mee te kijken wat ik aan het tiepen ben. Kunnen we fijn mekaars adem ademen.
Maar dat "zou willen", "als", "kan niet", etc... heeft Parelli wel gevat gepareerd nmm met: "dan moet je het doen". Simpeler kan het niet zijn.


Nee dat zie je te persoonlijk. Ik ga mijn eigen weg, maar onderzoek en vergelijk voortdurend. Wat ik bijvoorbeeld niet kan, maar dhr. Werner (nog zo iemand die ik hoog heb - bestiert een ijslandermanege in Havelte - mag dit soort sluikreclame hier? ) en Parelli wel, is zomaar met ieder paard kunnen opschieten. Het valt me op dat die lui ook zo goed zijn in met mensen opschieten, en educatief sterk zijn. Ook niet mijn sterkste punt. Ach, ik kan goed creatief wezen en onderzoeken...

Groeten, Egon

Spirithorses schreef op woensdag, 26 mei 2004, 22:20:


Ja dat zeg ik, in andere woorden...
Maar wat betreft merries zou ik maar niet altijd te zeker zijn. Daar ken ik er wel van waar ik liever niet eens bij in de buurt kom... (kán wel, maar als het niet hoeft... zijn uiteindelijk de mijne niet)


Ja wel eens gezien. Hier ook 1maal gehad. Dan moet ie toch wel eerst door mij heen hoor. Dat wordt dan onontkoombaar een partijtje kung fu, maar mijn grote voordeel naar mijn indruk hier is dat ik al hengsten heb. Die spatsen zijn dan minder nodig. Alleen maar de jongens uit elkaar houden en mijn fav. hengst consequent steunen.


Toch fijn voor hem? Daar zou ik acuut geprobeerd hebben gebruik van te maken.


het is zo'n roteind weg...


heel klaarkomend


Iedere vent loopt zijn p*k achterna - dat kun je toch wel sturen in plaats van blokkeren?
En ik begrijp je veiligheidsprobleem op een bedrijfje wel, maar dan hou je hem toch als "persoonlijk paard van de baas" als het wel tussen JULLIE klikt? Of mis ik iets?

Groeten, Egon

elsbeth flipsen schreef op woensdag, 26 mei 2004, 22:23:


Misschien hebben jullie niet begrepen wat ik bedoelde met "ben benieuwd hoe jullie 1 en ander inschatten" ... ik dacht zo dat het wel leuk zou zijn als jullie probeerden uit te vinden wat er precies in die fotoseries (A1,2,3,4 en B1,2,3,4) gebeurde. Kan leuke discussie worden. Gaat allebei om hengsten, maar heel verschillen. Wel kenmerkend.

Groet, Egon