Gisteren even een poging gedaan om de beste vriendinnen, Maia en Queenie, uit elkaar te halen, door met Queenie even op de weg te wandelen, langs de omheining van de wei en steeds in het zicht.

Tegen al mijn verwachtingen in was Queenie heel kalm naast mij en was ze met haar volledige aandacht op mij gericht. Vroeger kon dat nooit lukken. Queenie wou alleen nog maar bij haar vriendin zijn, en verkoos haar duidelijk boven mijn gezelschap, waardoor ze steeds opzij sprong en pogingen deed zich om te draaien richting de wei.
Nu was het dus anders Queenie liep heel rustig naast me en het leek wel alsof ik overal met haar heen kon, als ik maar bij haar was

maar dan, maia ... die was zo ontzettend wild dat ze hele tijd heen en weer galoppeerde, hinnikte, steigerde aan de poort (dacht bijna datz e der over zou springen ) enz ... vorige keer (twee weken geleden) was het zelfs zo erg dat ze viel door uit te glijden!

Nu was is mijn plan: ik ga heel vaak, wekelijks, dit doen en pas als maia de rust terugvindt in dit stadium gaan we pas stukje verder (om het hoekje bv, net uit het zicht).

Wat denken jullie hiervan?

Sommige harddenkers zeggen: gewoon weg met Queenie en pas na een uurtje terugkomen, harde pijn, korte pijn, zo leren ze het snelst.

Maar ik voel het anders aan dus

Nog een vraag: stel in dit laatste geval, dat ik maia zo achterlaat (ps er loopt nog een shet bij haar op de wei, dus niet helemaal alleen) hoe lang kan ze het uithouden? Zou ze bv een uur rondgalopperen tot ze der bij neervalt of??