De methode die je kiest om een bepaalde oefening aan te leren, hangt in de eerste plaats af van wat je eigenlijk wil - niet zozeer van de methode die je volgt. Tenminste, zo zou het, IMHO, moeten zijn. Zo gaat het meestal niet - als
Parelli vindt dat wijken om de voorhand op een bepaalde manier moet, en dat zijwaarts alles is wat je nodig hebt, dan vinden de meeste mensen die het PNH-boekje volgen dat ook. Geen sprake van schouder binnenwaarts bij Pat, en Linda is zo fluid dat het paarddonder haar ook geheel fluid niet direct aan een schouder binnenwaarts toe is, vrees ik. Voor je gaat steigeren: in
clickertraining gebeurt net hetzelfde: Alexandra Kurland, door de Amerikanen op zeer Amerikaanse wijze nadrukkelijk tot clickerkoningin uitgeroepen, heeft op haar site en op haartweede boek een prentje staan waarop ze zelf rijdend een pony meeneemt, allebei in zogenaamde schouder binnenwaarts. Toen ik een clinic volgde bij haar, liet ze zien hoe zij de schouder binnenwaarts aanleerde. Nou, dat vond ik geen schouder binnenwaarts, maar kapstokkenwerk. Op een voorzichtige vraag van mij zei ze licht verontwaardigd "ik heb het zo van Bettina Drummond geleerd". Ik weet zeker dat Bettina Drummond (een van de 5 of 6 Nuno Oliveira-leerlingen waarvan Nuno zelf vond dat ze goed genoeg waren om te mogen zeggen dat ze leerlingen van hem waren) een hartstilstand krijgt van het prentje in kwestie.
Dit maar om te zeggen dat mensen op een gegeven moment in het guruschap tuimelen ondanks zichzelf, terwijl ze eigenlijk alleen maar hun eigen leerproces en bijhorende pingen methodisch hebben uitgewerkt. Dat, wat voor hen op een gegeven moment klopt, geven ze door aan anderen. Het is heel moeilijk om te blijven doorleren nadat je de stap hebt gezet naar zelf lesgeven. Daarom: onderstaande is een beschrijving van hoe voor mij schouder binnenwaarts eruit moet zien, en hoe ik er op dit moment aan werk. Ik weet niet of ik er over vijf jaar nog zo over denk.
Ik begin met nageven, en dus, noodzakelijkerwijs, met de hand op het leidtouw net achter het halster. Nageven is alvast een heel klein beetje achteruit. Het "knikje" is het begin van "smelten", en je kan je paard achterwaarts leren smelten door heel bewust en heel klein te werken aan één stap achteruit. Het smelten vertrekt aan de mond, gaat doorheen kaken, maantop, halswervels naar de schoft, en zo helemaal naar het achterbeen.
Je kan rechtdoor achteruit, en je kan op een boog achteruit. Tof om mee uit te pakken, en als je daar blij mee bent en het voldoende is om een rode of groene string mee te halen, maar voor mij persoonlijk zijn we er nog lang niet. Die hand op het leidtouw aan het hoofd is immers veel belangrijker dan alleen als achteruitversnelling.
Ik weet niet of of je het al eens hebt bekeken, maar als een paard achteruit beweegt, doet hij dat diagonaal: linkervoorvoet+rechterachtervoet, en rechtervoorvoet+linkerachtervoet. Die diagonaal bereik je door de neus van het paard een beetje over de voorvoet te plaatsen, en dan achteruit te vragen. Op die manier kan je op de duur, met een beetje gevoel en doorzettingsvermogen, eender welke voet opnemen, achteruit zetten (grote of kleine stap), en door mid-beweging te schakelen naar vooruit, zelfs als die voet nog maar net in de lucht is, op dezelfde plaats weer neerzetten, wat langer op de grond te houden, of juist vooruit te plaatsen.
Experimenteer, en je bent in staat om, juist omdat je de diagonaal controleert met je hand licht naar links of rechts op dat leidtouw, je paard tot in de achtervoeten te controleren, waarbij je paard van voor naar achter smelt doorheen z'n hele lichaam. En dat "smelten", daar gaat het om.
Schouder binnenwaarts is een gesmolten paard op een cirkelboog. Het lichaam van het paard maakt dezelfde boog als de straal van de cirkel waarop hij loopt. Vaak noemt iemand iets schouder binnenwaarts, terwijl hij eigenlijk alleen maar bedoelt dat de voorkant van het paard ergens anders loopt dan de achterkant.
Die buiging kunnen we dus alvast oefenen door smeltend op een boog achterwaarts te gaan, waarbij het smelten belangrijker is dan dat het paard achterwaarts gaat. Dat lijkt contradictorisch, maar smelten tot in de achtervoeten betekent voor mij vooral dat het paard aan z'n achtervoeten denkt, en dus het gewicht van de voorhand naar achter verlegt.
Je kan dus veel achteruit, of een beetje: een hele stap, of alleen het gewicht van het paard. Dat het gebeurt, kan je zien aan de schoft: die komt omhoog, de hals rijst op vanuit de schoft, en het hoofd "hangt" naar beneden vanop de bovenste halswervels, zowaar ongeveer aan de vertikaal.
Nu het paard het gewicht naar achter legt, en je z'n achtervoeten controleert, en hij zacht als boter in je hand blijft, kan je net wat meer buiging vragen. Je neemt de binnenachtervoet op, en plaatst die wat meer onder de buik van het paard weer neer. Het lijkt op de
one rein stop, maar ik verkies de one rein smelt
- niet alleen bouw ik het anders op, ik denk er ook niet aan als "stop", maar als controle tot in elke voet: ik kan stoppen als ik wil, omdat ik die voet kan neerzetten waar ik wil, maar in dit geval kies ik ervoor om 'm neer te zetten onder het paardenlichaam, waardoor er iets ontstaat dat lijkt op het begin van een wending om de voorhand.
Mijn paard is nu gebogen, met dat binnenachterbeen ondertredend, en nu vraag ik 'm om z'n voorhand weer voor z'n achterhand te zetten. Dat lijkt een beetje op "porcupine schouder", maar je begrijpt al dat het er niet zozeer om gaat dat die schouder van me wegmoet, maar eerder over het feit dat, door die beweging te vragen, de binnenschouder vrijkomt om van daaruit makkelijker een overgang naar voor te maken: op dat precieze moment, dus op het moment dat ik de schouder "heb", vraag ik immers een vlotte stap naar voor (met alleen de criteria voor een porcupine schouder kom ik er niet; het gewicht moet eerst noodzakelijkerwijze op de achterhand).
Zo ga ik door. Het kan op een cirkel, of rechtdoor, in het begin maakt het niet uit waar je overal terechtkomt, als het paard maar zacht in de hand blijft doorheen al die overgangen: achterwaarts, ondertreden, schouder ervoor, voorwaarts. In het begin zijn die overgangen moeilijk, maar het komt wel - je traint een atleet, en dat gaat niet van de ene dag op de andere.
En die schouder binnenwaarts? Je ziet dat ik het er niet over heb gehad. Maar ga met bovenstaande aan de slag, en je zal zien dat het "gebeurt": op een dag heb je schouder binnenwaarts.
Ik weet het, 't is kort en misschien wel chaotisch beschreven - ik probeer iets wat veel meer beschrijving nodig heeft te comprimeren in dertig regels.
met vriendelijke groeten,
Inge
http://www.cremebrulee.be/inge
Warboel
