wei.

Of: "Mijn paard is gelukkig in zijn stalletje" en "hij vindt 't niks aan in
de wei"......!?!
gr,Peet

Peet schreef op Sun, 12 Sep 2004 23:17:23:


Ja Petra, sorry dat ik niet meer wist dat het jouw bericht was. Maar je ziet, het is wel blijven hangen.
Als ik me het goed herinner stelde je dat jouw paard liever op stal staat omdat hij zich er veilig voelt en hij geen last heeft van andere paarden.
In mijn ogen komt dat omdat verzet tegen de staldeuren toch geen zin had, hij zich erbij neergelegd heeft en inmiddels denkt dat het zo hoort.
Is dit een voorbeeld van aangeleerde hulpeloosheid of is het inderdaad een logisch gevolg van domesticatie door de mens dat een paard liever in een huisje woont?
Piet

Hai Kim,

Ik herken dit voor een groot deel van mijn oude shet. Ik heb altijd het gevoel dat ze de zorg waardeert.Anders hapt ze in de lucht richting mij of loopt ze gewoon weg. Als ik iets doe wat pijn kan doen, bv wondje verzogen doet ze dat maar ook bij het poetsen op "lekkere"plekjes. Bv ondr haar buik.Vindt ze heerlijk. dan komt ze ook met haar hoofd naar me toe. Bij mijn dier is het aardig bedoeld. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is.

Groeten Colinda

kim geyskens schreef op zondag, 12 september 2004, 22:25:

Piet schreef op maandag, 13 september 2004, 6:42:


Dat zou een sociale keuze zijn. Kan.


Óf simpelweg een gewoonte (weer ander leerproces dan geleerde hulpeloosheid). Kan ook.


Tenzij er vaak genoeg (kan snel gaan; vaak is 4 - 6 x genoeg) een overweldigende, niet te ontkomen straf op het verlaten van de stal is ondergaan, is het geen geleerde hulpeloosheid.


Voor "een" paard kan ik me de meest uiteenlopende keuzen voorstellen. De leef- en omgangssituaties zijn zo enorm verschillend dat je daar weinig anders dan een even groot scala aan keuzen bij kunt verwachten. *Áls* je al een "zo paardvriendelijk mogelijk"-criterium zou willen hanteren, dan zou dat nmm de vrijheid om keuzen zo veel mogelijk zelf te maken zijn.
Keuzen en gedrag zijn tot op zekere hoogte te voorspellen en/of te sturen, niet anders dan bij mensen. Dat hoeft nog geen mishandeling te zijn, hoogstens manipulatie.

Waar ik hierbij ook altijd aan moet denken, is dat je het opgroeien op de savanne niet kunt vergelijken met het opgroeien in een dierentuin. Ik zat ooit eens s'avonds na sluitingstijd hoog in de kastanjes in Artis, de Amsterdamse dierentuin, blauwe reigerjongen een ring om hun poot te doen. Nu weten veel mensen niet dat al die hokken in zo'n dierentuin er niet zijn om de dieren daarin op te sluiten maar vooral om de bezoekers eruit te houden zodat de dieren nog wat privacy hebben. Maar die avond was er dus iets heel ongewoons want er zaten mensen in de bomen - en een groot deel van het assortiment besloot de veiligheid van het hok of perk maar eens te verlaten zodat de cheetahs gezellig tussen de lamas en weet-ik-wat-allemaal door de tuin huppelden. Maar, die zochten grotendeels ook zelf het eigen veilige plekkie weer op! Een verschillende leefwereld zorgt dus voor totaal verschillend gedrag, en ook het begrip "gevangenschap" is opgehangen aan perceptie van de "gevangene". Het lijkt me inderdaad mogelijk dat er paarden zijn voor wie hun stalletje hun meest veilige thuisplek is.
De Nederlandse situatie is denk ik een soort mensentuin geworden, met ook andere dieren er in. Niet omdat het zo vol is want vol is een relatief begrip - men achtte NL al vol in de jaren 30 van de vorige eeuw - maar eerder vanuit leefstijl- en daardoor landschapsinvulling.
Wordt dit teveel off-topic?

Groeten, Egon

Hallo mensen van paardnatuurlijk!

Bedankt voor de heldere nieuwe pagina over hoefbevangenheid. Ik heb wel nog een paar vragen bij de kopjes Voeding:
- er staat dat groen gras niet goed is. Wat bedoelen jullie met 'groen' gras (is niet alle gras groen of bedoel je jong gras of?)?
- verder staat er dat (alle?) paarden eigenlijk niet meer nodig hebben dan hooi en een goede liksteen. Hoeft/moet een paard (dat hoefbevangen is/is geweest of gevoelig hiervoor) nooit meer in de wei voor de rest van zijn leven of totdat hij genezen is? Dus niet in de wei, maar op een stuk zand en dan hooi bijvoeren?
En wat als je paard geen liksteen aanraakt? Ik heb bij mijn haflinger (die alleen hooi en een rantsoenweitje krijgt) al diverse likstenen geprobeerd, maar hij doet er niks mee. Ik zag hem wel af en toe zand eten, dus toch een gebrek?

Hartelijk groeten,
Greet

G. Verheijen schreef op maandag, 13 september 2004, 13:17:


Graag gedaan!


Paarden eten van nature eigenlijk grassoorten die wat stengeliger en gelig zijn (zoals duingras eruit ziet). Mals groen gras zoals in de west-europese weilanden staat is eigenlijk minder geschikt voor paarden.


Het beste is het eigenlijk zowiezo voor ieder paard om hooi te eten in plaats van gras, maar ja, het is makkelijker en leuker voor ze om in de wei te lopen en ook goed voor de dagelijkse beweging. We laten ze dus het liefste in de wei lopen, tenzij blijkt dat het paard te gevoelig reageert op vers gras. Een paard dat hoefbevangen is is per definitie gevoelig voor vers gras dus moet veiligheidshalve alleen maar hooi krijgen.
Wat er na de genezing moet gebeuren hangt een beetje af van de redenen waarom het paard hoefbevangen is geraakt. Als het paard hoefbevangen is geraakt door een injectie met corticosteroiden of doordat de placenta bij de bevalling is achtergebleven had de oorzaak niks met gras te maken en kun je er redelijkerwijs van uitgaan dat het paard goed genoeg tegen gras kan. Is het paard echter hoefbevangen geraakt door het eten van gras, tja, dan is het verstandiger om geen gras meer te voeren of er zeer voorzichtig mee te zijn.


Inderdaad.


Dan heeft hij het op dat moment misschien gewoon niet nodig. Ik heb al van veel eigenaren gehoord dat hun paard geen liksteen aanraakt, maar nadat het krachtvoer was afgeschaft zie je dat die paarden na een tijdje wel interesse gaan krijgen in de liksteen.

Ik heb bij mijn

Ja, dat zou kunnen. Misschien dat het paard de liksteen nog niet heeft "ontdekt" en probeert de mineralen uit het zand te halen.
Probeer eens wat van de liksteen op je hand te smeren, en kijk dan of hij het lekker vind om je hand af te likken. Zo ja, dan heeft hij er toch behoefte aan. Je kan dan, als hij de hand aflikt, daarna een stuk liksteen in de hand houden. Likt hij die ook af dan kun je hem leiden naar de liksteen, of die tijdens het aflikken weer op zijn plaats hangen.

Groeten,
Frans

Christiaan Kroos schreef op zondag, 12 september 2004, 22:53:


Wat leuk! Lekker enthousiast dus Leuke foto trouwens zo samen met je dochter.

Ik heb je net de uitnodiging gestuurd voor de emaillijst voor cursisten van de cursus. Die lijst is bedoeld voor vragen mbt bekappen. Andere ex-cursisten kunnen dan namelijk ook meelezen en zo ook weer leren. Vind je het goed dat ik je vraag op die lijst zet en hem daar ook beantwoord?

Groeten Ilona

Frans Veldman schreef op maandag, 30 augustus 2004, 17:21:


Hoi,

ik vind het ook heel leuk dat er mensen zijn die inzien dat die ijzers voor niks goed zijn.

Zelf bekap ik dus ook al jaren verschillende paarden. Ik had daarvoor eerst een cursus gevolgd, maar dan op de klassieke manier zal ik maar zeggen. Dus volgens de juiste "maten en hoeken". Maar toen ik zelf mijn paarden begon te bekappen leerde ik al snel uit praktijk dat het toch wel iets anders lag. Ik had nooit gehoord van bijvoorbeeld een mustangrol, maar toch deed ik het wel, het leek me gewoon logischer.

Als ik zo op de jumpings rondloop, kijk ik automatisch naar de hoeven van de paarden die daar rondlopen, met ijzers natuurlijk. En dan kriebelt het echt om die paarden eens goed op hun eigen voeten te zetten. Serieus, er zijn maar heel weinig of geen paarden daar die normale hoeven hebben. Maar de mensen zijn zo gewoon aan dat beeld dat ze denken dat het zo hoort.

Mijn vriendin, waarmee ik samen op jumping ga, heb ik ook kunnen duidelijk maken dat die ijzers op de lange duur schade aanrichten.
Haar paard heeft al ijzers vanaf haar derde jaar. Die van mij reed ik blootsvoets. Dus zag ze in dat ijzers eigenlijk niet nodig zijn. Bovendien stopt ze nu met jumpings te rijden omdat haar paard drachtig is en vond ze ijzers ook totaal overbodig.

Ik heb bij haar thuis de ijzers er onderuit gehaald en het paard natuurlijk bekapt. Intussen heb ik haar het een en ander uitgelegd over de hoeven. Duidelijk was te zien dat de witte lijn enorm uitgeleurd was. Ik kon er zelfs het topje van mijn pink tussensteken! De zool was dus ook vrij plat en de hielen een beetje onderin geschoven. Toen heb ik haar de hoeven van mijn paard laten zien en ze verschrok echt dat de ijzers zoveel schade hadden aangericht. Dat zal wel een tijdje nodig hebben
om terug in vorm te komen.

Maar het doet me dan zoveel plezier dat ik een paard en een mens heb kunnen helpen.

Dan nog even over het natuurlijke bekappen. Ik ben van Limburg (Belgie) en heb hier nog nooit iemand horen vragen naar een natuurlijke bekapper. Net zoals ik hier nog nooit iemand bezig gehoord heb over natural horsemanship. Het lijkt zo alsof ze die dingen alleen in Nederland kennen.

Groetjes van Sabrina

Ilona Kooistra schreef op maandag, 13 september 2004, 14:54:


Ben zeker enthousiast geworden door de cursus en niet alleen over het bekappen, maar ook zoals jullie de paarden houden.

Foto is genomen toen Bonny mee ging op vakantie in Friesland. Ze stond op het weiland voor de tent, was echt leuk.

Prima om de vraag daar te stellen, had hem alleen daar ook al neergezet na de uitnodiging.

Ben benieuwd naar de reactie.

Christiaan