Het maagzwerenprobleem is mij bekend. Dit word echter altijd in verband gebracht met stress en nog meer met de krachtvoer-ruwvoer verhoudingen. Ik heb hier nog nooit iets qua bitgebruik over gehoord, maar sta hier (gezien mijn vraag) natuurlijk open voor.

Het idee dat een paard door het bit zijn verteringsstelsel op eten voor gaat bereiden kan er bij mij zo half en half in. Het kauwen op het bit (zo ongeveer HET teken dat ie het accepteerd nietwaar) levert speeksel op. Dit zou mi de maaginhoud juist minder zuur maken, aangezien het speeksel het maagzuur verdunt. Als je als paard zijnde veel te veel krachtvoer en veel te weinig ruwvoer krijgt zou het speeksel van het rijden dan niet heel behulpzaam zijn in de vertering en neutralisatie van het maagzuur.
En dan nog, zou een uurtje per dag op het bit kauwen alleen oorzaak zijn van maagzweren? Ik weet het niet?

Groetjes Karin

Hoi Frans,

Het is volgens mijn hoefsmid rotstraal. Wat zou het nog meer kunnen zijn denk je?

Frans Veldman schreef op zondag, 19 september 2004, 22:41:

Spirithorses schreef op maandag, 20 september 2004, 12:50:


Sorry Pien, maar je weet toch dondersgoed dat ik daar jou niet mee bedoel?


Nu doe je het net voorkomen alsof ik jouw manier van doen met je paarden aanval, terwijl dat helemaal niet zo is.

Waar ik mijn bedenkingen bij heb is iets anders, nl.: dat je in paardenwereld alleen maar goed hoeft te kunnen PR-en, en een of andere romantischzweverige achtergrond bij je verhaal te verzinnen, of dat nu Iberisch, western, IJslands, of voor mijn part Japans is om tot subcultuur-guru verheven te worden, en dat is ook bij NH zo; na het lezen van een heel Hempfling-boek hou ik een synopsis van 3 pagina's over, de rest kan bij het oud papier! Roberts moet ik nageven dat hij zijn feitelijke JoinUp-truukje netjes in een handzaam hoofdstukje heeft samengevat, de rest (boeken vol!) vind ik nogal oeverloos geOH. In subculturen ligt mijn interesse niet - die ligt bij ponies! NH = vernieuwing = wetenschap, voor mijn beleving.

Ik heb óók een relatief lange ervaring, maar dat zegt niets! Meer dan de helft van die tijd heb ik in dingen geloofd en dingen gedaan die helemaal niets te maken hebben met hoe ik er nu over denk.
Wat mij nu wél aanspreekt is hoe Frans met het hoefjesprobleem omgaat - ZOEK FEITEN OP. Wie heeft wat onderzocht, en waarom, en waar, en hoe?! Controleerbare referenties. Maar ook als een hoefjesguru zomaar iets beweerd vraag ik: WAAR heb je dat vandaan, etc. ECHTE KENNIS voeg ik graag toe aan mijn dbase!

Natuurlijk ben ik geïnteresseerd in praktijk en ervaring, maar zeker van "profs" en guru-achtige verschijningen neem ik niet zomaar veralgemeniseringen aan. Dan vraag ik toch: heb je dat nou werkelijk onderzocht... zo nee, hoe kom je er dan bij het met zoveel stelligheid te verkondigen alsof het wetten van Meden en Perzen zijn?
Als ik de drempel bij het "dominantievraagstuk" te hoog gelegd heb, en te "Marsiaans" ermee bezig ben, dan spijt me dat maar is absoluut geen opzet om jou te kwetsen!


Ik hoop van harte dat het relevant wordt. Ik werp me niet op als expert, ben ook maar zoekende... een van de dingen waar PNforum mij bij kan helpen is juist dingen naar Jip en Janneke taal te vertalen.


Neeeee.
Wel, denk ik (!), is het zo dat het pas zin heeft een verandering in je handelen door te voeren als je de achtergrond daarvan begrijpt en er van daaruit overtuigd achter kan staan. Zo werkt dat voor mij.
Het lijkt me ook voor jou werkelijk zinnnig de wetenschappelijke achtergronden van conditionering te leren begrijpen - dit gaat niet alleen over "clickeren", Parelli gebruikt er ook van maar anders, en clickeren is weer niet hetzelfde als snoepjes geven, etc.


Is nadenken verkeerd dan? Ik vind het heel treurig dat de kloof tussen wetenschap en een praktische toepassing er van als met paarden omgaan zo groot is.


Voor mij is het niet simpel. In de loop der jaren steeds minder simpel, eigenlijk. Weer vriendjes?

Groeten, Egon

Pien: Mijn paarden beloon ik graag en veelvuldig, tijdens elk moment dat ze iets goeds doen. Ik hoef maar 'good girl' te zeggen en de oortjes gaan naar voren. Wanneer ik iets van ze vraag dat ze een beetje eng vinden hoef ik maar 'it's oké' te zeggen en ze zouden bij wijze van nog door een brandende hoepel voor me springen (met name BD). Puur op stem of een aai. Geen clicker bij nodig. Ook ik kan me niet voorstellen dat de indianen op de prairie met een clicker zouden zijn gaan rondlopen als ze dat toen geweten hadden.

Toch is de manier van uiteindelijke beloning misschien wel vergelijkbaar.
Het 'good girl' bij mij lijkt op een 'yes' van jou, Piet.

Hierna volgt bij mij onmiddelijk rust. Naar mijn mening een van de belangrijkste beloningen die je je paard kunt geven. Hem met rust laten, na een goede galopwissel bijvoorbeeld, of wanneer hij de 'knik' maakt bij de ORS .....en niet eindeloos doorgaan..

Verder hangt het ervan af wat je van je paard vraagt. Het komt op mij zo circusachtig over als ik mijn paard bijvoorbeeld vanalles laat oppakken, knielen of apporteren, om te (laten) zien hoe ik mijn paard 'onder controle' heb. Ik denk dat dat mijn weerstand is. Ik ga niet verder dan wat mijn paarden en ik nodig hebben in het dagelijks leven, ik hou niet van die toevoegingen. Maarja, da's mijn mening. Groet, Pien