epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:29:


Ja en je voorbeeld is een voorzichtig begin. Waarom wil het paard in dit voorbeeld naar rechts? Dat is ook van belang, is het nieuwsgierigheid? Dan is het een prachtige keuze waar ik heel graag in mee ga. Is het een intuïtieve keuze, een pad om lekker te lopen, een pad waarvan je paard verwacht zich goed te voelen? Dan ga ik daar ook graag in mee. Heeft de keuze te maken met strijd, sneller huiswaarts komen of grazen, dan ben ik voorzichtiger om er in mee te gaan. Niet in mee gaan is vaak de beste en gemakkelijkste oplossing. Soms ga ik er toch in mee, omdat ik op dit moment eigen keuzes wil vrij geven en stimuleren. Als ik er wel in meega dan zorg ik er wel voor dat we niet sneller huiswaarts gaan en dat ik grazen voorkom.

Onze paarden kennen ons, weten precies wat we wel en niet willen. Die kleine pink correcties aan de teugel laten haar dat weten, en ze voldoen er aan, zo zijn paarden. Tegelijkertijd geven ze daarmee hun eigen initiatieven op. Kennen wij onze paarden ook precies in wat ze willen? Ik denk dat we nog maar aan het begin staan om te begrijpen wat onze paarden echt zelf willen. Daarom is de brief van Sabrina ook zo heerlijk interessant:
En zo wil ze ook steevast kennismaken met iedere wandelaar of fietser die ze tegenkomt, en wil ze steeds weer op bedevaart in het kapelletje dat bij ons midden in het bos gemaakt is ! Ook waadt ze het liefste door de diepste plassen en meertjes, ze is best avontuurlijk en enorm nieuwsgierig, beekjes springen, boomstammetjes springen - alles op het gemakje, maar af en toe ook een robbertje cross populair met Yitta.
En de brief van Karen Kooimans (hier in archief) waarin ze verteld over haar IJslander Falki die de herten in het bos een uur lang voorzichtig volgt en de volgende dag als een uitgelaten kind speelt op de zandbulten samen met een ander paard, beide met een ruiter op hun rug. Het meegaan met je paard kan in allerlei gradaties en als je de grenzen goed bewaakt, dan gaat je paard enthousiast en snel met jou mee.

Michiel

Spirithorses schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 0:14:


wij zijn van de partij! Gezellig, ik heb er echt zin in.

Jacqueline

Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:51:

Wel als jullie over archeologie gaan praten De Nederlandse hunebedden dateren uit de periode 3400 vC - 2850 en zijn gebouwd door de Trechterbekercultuur. Dit is een noord-oost europese groep van megalietenbouwers, en van paarden was op dat moment in die regio nog geen sprake. Die komen inderdaad ten tijde van de Klokbekercultuur tevoorschijn, en dat is wat later, tussen 2500 en 2000 vC. Als trekdier voor zware lasten werden paarden waarschijnlijk zowiso niet gebruikt, dat gaat efficiënter met runderen (aan een juk).
Voor de geïnteresseerden, hier een mooie hunebed-website: http://users.bart.nl/~jbmeijer/

Isabel van der Made schreef op maandag 17 oktober 2005, 10:20:


Hebben we het dan wel over hetzelfde ?
Want bij mijn weten is een vetschort dan ook iets wat hele volumneuze dames laten weghalen bij de plastisch chirurg

Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:


Hoi,
Ik herken dat van jou heel goed Michiel. Met Ilonka mijn merrie (waar ik nu niet meer op rij) Had ik een fijne communicatie tijdens het rijden. Soms haar richting en soms de mijne. Puur op het gevoel. De termen waar jullie het over hebben zeggen mij niet zoveel. Daar ik geen speciale methode heb voor het rijden, ja, behalve de mijne dan. Ik heb wel wat boeken gelezen van Claus, Emiel en Rachied (schrijf ik dat goed?). En natuurlijk neem je daar wat van mee wat je aanspreekt en bij je past. Parelli is mij nog onbekend.
Met Ilonka ging alles gevoelsmatig en puur op vertrouwen. Dacht ik in draf te willen, begon zij al sneller te stappen om zo in draf over te gaan en galop idem. Met Cadeau mijn (bijna) 4 jarige ruin (zoon van Ilonka) maak ik heel wat wandelingen (ik dus ook te voet). De band die ik had met Ilonka is niet te vergelijken met Cadeau maar ik denk dat we aardig op weg zijn om het vertrouwen in elkaar te winnen en daarop verder te gaan. Tijdens het wandelen ben ik de gene die besluit welke weg te gaan. Daar sta ik niet bij stil maar dat gebeurd. Ik bedenk ineens dat Cadeau het ook aan mij overlaat, hij komt nog niet met ideeen zeg maar.
Als we heuvels afdalen blijft hij achter mij en volgt mijn spoor op de voet.
Is het niet heel verschillend per paard?
Anna-Martine

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:29:


Voor mij is dat altijd vanzelfsprekend geweest.
Denk er nu voor het eerst overna
Anna-Martine

Pascal de Boer schreef op zondag 16 oktober 2005, 18:48:


Hoi Pascal,

Ik rij Torsion.
Mijn paard Ilonka was er erg blij mee en ik zeer zeker ook.
Ik vind dit zadel wel erg warm vor de paardenrug, weinig ventilatie.
De pads die je er speciaal bij kan kopen hebben ook nog eens een sinthetische onderkant. Dit is voor mijn paard een groot nadeel.
Het contact met je paard is wel weer perfect.
Ik ga proberen zelf een dunnere pad te maken, zodat wel de ruggegraat vrij ligt en de ventilatie beter is. Weet nog niet helemaal hoe.
Er zijn nog mooiere,boomlooszadels te verkrijgen, buiten de Barefoot en Torsion en verwanten. Ik zou inderdaad goed gaan informeren voordat je iets aanschaft.
Succes!

Anna-Martine

ilonka schreef op maandag 17 oktober 2005, 12:54:


Mooie herinneringen met Ilonka, koester ze, en laat ze niet verdringen door de een of andere methode die er mee in strijd is. Heel veel kinderen beginnen zo pony te rijden en hebben een hemelse tijd. Mijn dochter heeft paardtrappen geleerd in de manege, zo kan het ook beginnen, om haar droom van een hemelse tijd te gaan verwezenlijken.

Ja ook die verschillen per paard, daar weten we nog te weinig van af. Wel hoe je eigen initiatief van je paard kunt bevorderen of kunt laten uitdoven. Vóór je paard lopen (en dan heb ik het niet over heuvelaf) bijvoorbeeld is vragen om volgzaamheid. Er naast lopen geeft alle ruimte om samen te bewegen en ernaast heb je heel goed door waar zijn aandacht naar toe trekt. Als je dan leid naar iets waarvan je merkt dat hij dit leuk vindt, dan open je ook eigen initiatieven. Een wandeling wordt zo al heel snel een gezamenlijke ontdekkingstocht. En vooral een jong paard kan niet anders dan nieuwsgierig zijn, onafhankelijk van ras en karakter.

Het lijkt ook een beetje op onze school opleidingen ... vanaf geboorte af aan worden we allemaal van binnen uit gedreven tot zelfontplooiing. Met een vurige passie die alleen tot rust komt in het middag slaapje De school die hier bij kan aansluiten is een hemelse school. Voor velen is de opleiding een must geworden waar pressie in vele fases nodig is om verder te gaan.

Michiel

ilonka schreef op zaterdag 15 oktober 2005, 17:15:


Wij zijn ermee bezig: appartementen in de voormalige Landbouwschool vlakbij de Waddenzee, met je paardje voor je keukenraam.....

Maarja, ten eerste pas volgend jaar zomer klaar en ten tweede is de Waddenzee nog wel ff iets anders dan een strand.....

Wel mooie buitenrij-mogelijkheden met helemaal het voordeel van het niet voorkomen van dazen en ander gevaarlijk vliegmateriaal in de zomer!!

Rond die tijd ga ik me nog wel een keertje bekend maken via paardnatuurlijk.
Intussen succes met je zoektocht en vooral een fijne vakantie!!

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:

Nee hoor, ík verwar niets; probeer je er alleen op te wijzen dat het makkelijk in ongehoorzaamheid kán ontaarden.
Paarden begrijpen niet veel van situationeel afhankelijk leiderschap.

Wel als je het héél eerlijk wil weten vind ik het gezocht 'geitenwollensokken- vriendelijk' geneuzel.
Als je een daadwerkelijk perfecte relatie met je paard hebt wíl je paard wat jij wil.
Daarbij realiseer ik me dat 'pefect' aan verschil van definitie onderhevig kan zijn.

Voor míj is het 'maatjes' met je paard zijn zeer betrekkelijk; ook bij jou moet het paard doen wat jij wilt als het joú uitkomt.
Verder ben jij een stuk intelligenter dan jouw paard en is het wel zo verstandig dat jij de leidende rol op je neemt. Die leidende rol heb je dan altijd en niet alleen maar wanneer het zo uitkomt. Dat geeft zekerheid aan jouw paard en binnen die verhouding is ruimte zát voor de eigen persoonlijkheid en het eigen initiatief van het betreffende paard. Neem een paard met cow-sense als voorbeeld. Niks maatjelief maar fors bit en sporen erop en tóch heeft en toont zo'n paard inzicht en initiatief.
Mijn invulling van dat 'maatjes' zijn is dat ik er als onvoorwaardelijke rots in welke branding ook ben voor mijn paard. Samen ondernemen we van alles en krijgen ze problemen om op te lossen.

Mijn visie is dat je als zekerheid gevende leider; de combi van leidmerrie en haremhengst, jouw paard veel ruimte voor initiatief kan geven MITS je initiatief van 'landjepik' kan onderscheiden. Landjepik mag je NOOIT toestaan.
Jouw toelichting bij 'going with' vind ík erg vaag m.b.t. het onderscheid met 'landjepik'.
Maar goed, mijn twee rijpaarden zijn dan ook de leidmerrie en de haremhengst uit onze groep. Beiden zéér zelfverzekerd, dominant en heethoofden. Jouw 'going with' is daarbij een NoNo. Toch rij ik de merrie uitsluitend op een halsring en de hengst met een bb en heb ik goede hoop op de halsring in de toekomst. Omdat er op basis van ONGEDWONGEN respect een heldere situatie omtrent het leiderschap.....

Michiel schreef op maandag 17 oktober 2005, 13:47:


Ik zit voor het eerst op mijn werk vrijetijds dingen te doen. Voelt niet goed maar ik heb even niets anders omhanden.

Ik koester elke belevenis met Ilonka. Ik mis haar heel erg. Ze is zo veranderd na de dracht van Cadeau. Heeft daarna nog twee keer een fikse trap in haar vulva gehad (ja, echt erin). Daar heeft ze echt wat aan over gehouden, de wonden zijn wel steeds goed genezen maar het vertrouwen in haar omgeving is weg. Ik kan daar heel verdrietig van zijn.

Tijdens de wandelingen loopt Cadeau wel altijd naast me. Hij is heel kijkerig, dus nieuwschierig. Maar zo volgzaam.
Ilonka was een strenge moeder voor hem. Hij moest altijd bij haar blijven. Zodra hij te ver afdwaalde kreeg hij echt op zijn donder (toen was ze haar vertrouwen ook al wat kwijt in haar omgeving). Zijn rug zat onder de wondjes van mamma. Misschien heeft het daar mee te maken dat hij mij zo volgt. Je zet me wel aan het denken hoor. Ik moet hem gewoon wat dapperder gaan maken door hem zelf iets te laten ondernemen tijdens onze wandelingen. Ik zal wat allerter zijn op zijn reacties en daar op ingaan.

Dankjewel
Anna-Martine

biancawaamelink schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:05:


Whouw! Geweldig!

Ik houd me aanbevolen!
Succes ermee.

Groetjes,
Anna-Martine

ilonka schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:23:


wat jammer dat je merrie zo het vertrouwen kwijt geraakt is, mijn stelling is dat 90% van het gedrag van het veulen aangeleerd gedrag van de merrie is, dat cadeau voorzichtig is kan dus heel goed aangeleerd zijn van zijn moeder, je doet wat je moet doen vanuit een veilige omgeving/leiderschap van jou kan hij onderzoeken dat de wereld niet altijd eng hoeft te zijn.
Ina

Huertecilla schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:07:


even een inwendige gil hoor!
waaaaaah nee nee nee een goede cowboy laat zijn paard werken met de koeien en mag absoluut geen teugel of sporen gebruiken (er zijn ook legio geen goede cowboy's) het cutten is een spel wat je er niet in krijgt met bit en spoor maar meer met een soort klikkermethode iedere keer dat het paard zelf een koe/geit/ezel/gans/loopeend de weg afsnijd is het good +krabbel in de nek ,net zo lang totdat hij het snapt (ongeveer drie keer doen achter elkaar en het zit erin)vanaf daar is het verfijnen, de ruiter laat daarbij de teugel in de nek liggen grijpt zijn knop en zorgt dat hij in het zadel blijft, pas als de ruiter de teugel opneemt is dat het sein voor het paard om te stoppen met zijn werk, het paard moet het alleen doen. Bovendien mag je sporen nooit als een strafmiddel gebruiken maar als aanwijspunt/wijken voor druk middel. De tijd van net doen als in de film is allang voorbij, excessen worden ook door goede cowboy's verafschuwd, nou ja in ieder geval door mij.
Ina

Huertecilla schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:07:


Het heeft ook te maken met welke energie je op je paard zit/stapt.
Ik heb een keer gehad dat ik op Ilonka stapte om mijn hond te gaan zoeken. Deze was aangereden door een auto en het bos ingegaan.
Ik was zo geschrokken van dat bericht. Ben dus op Ilonka gesprongen en luid roepend, naar mijn hond,het bos in gecrost. Ilonka kon ik op mijn pinken rijden, wat zeg ik op mijn gedachten. Het kwam niet in haar op om ook maar even te denken een andere kant op te willen dan ik aangaf.

De periodes dat ik diep ongelukkig was heeft Ilonka veel intiatieven genomen tijdens onze tochtjes. Ik heb me vaak door hoor laten leiden. Ik heb me altijd veilig bij haar gevoeld.

Anna-Martine

Anna-Martine