Gisteren heb ik moeder en kind in de trailer geladen en hebben we bijna een uurtje gereden, over autostrade en alles. Aangekomen bij vriendin, halsters weer aan, braaf uitgeladen en een uurtje gras gegeten... van dat lekkere lange, dat hebben we zelf niet meer. Ik was weeral enorm trots op mijn kinders! Vooral toen bij het terug inladen Lolita mij meehielp om Huppel te laden: Lolita ging er meteen op en toen Huppel niet binnen de minuut volgde kwam ze er niet ongerust uit maar deed ze 'huhuhuhmmm', niet mis te verstaan natuurlijk ('kom hier kind!') en Huppel kwam meteen de trailer in.
De volgende keren ga ik weer wat kortere afstanden rijden, want dit was wel meteen lang. Huppel leek OK, maar heeft toch op die drie uur wel vier keer gemest, iets slapper ook.
We zijn later dan nog gaan wandelen buiten (hoefjestraining) en we hebben iets ontdekt waar Huppel bang voor is! Niet dat ze anders nooit bang is, maar als er bv. een vrachtwagen langsrijdt en Lolita en ik blijven rustig dan gaat ze enkel even versnellen of drie passen weglopen en verder niks. Nu was het echt wegspringen en weglopen en rondhuppelen (alle leidtouwen in de knoop), bij het zien van een... WIT paard! AAaaah! Met een blauwe deken, helemaal alleen in de wei en redelijk gek aanstormend bij het zien van zo'n knappe merrie met veulen natuurlijk
Huppel heeft inderdaad besef ik nu nooit eerder een wit paard gezien. Wel al bruine en zwarte en vossen (evt. met groene of blauwe dekens), auto's in alle kleuren, witte koeien, een bont paard, ... maar nog geen wit paard. En het was niet meteen OK hoor, we zijn dan even aan die wei blijven staan en Lolita wou wel neuzen met het wit-blauwe monster maar Huppel vond het maar niks.
Dat paardenkleurenracisme is niet verzonnen dus.
Groetjes,
Nathalie
Warboel
