> Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar de mentale ontwikkeling! Ik
> kan dit verhaal nog goed volgen en ben het er erg mee eens. Maar
> ik wil wel steeds meer weten, dus zou je daar ook meer over
> willen vertellen? Als het niet teveel moeite is in ieder geval!
>
>
> Groetjes, LeSz
Veel paarden worden jong ingereden, zogenaamd omdat ie al stevig lijkt en er alleen maar gedacht wordt aan het kunnen dragen van gewicht, puur op dat wat de mens aan de buitenkant kan zien.
Maar niemand vraagt zich af hoe het paard dit mentaal ervaart. Een paard, wiens lijf er nog niet klaar voor is om ingereden te worden,
kan geen plezier beleven aan te moeten werken. En al helemaal niet wanneer er prestatiedrang in het spel komt. Een jong paard kan niet zoveel druk aan als een ouder paard met meer levenservaring.
Omdat paarden nou eenmaal verschrikkelijk vergevingsgezind zijn en de meesten hun baasje graag een plezier doen, zal het paard zijn uiterste best doen om zo goed mogelijk te presteren. Ook als dit ten koste van zijn lijf (spieren enzo) gaat. Helaas is het ook nog zo dat er velen zijn die een jong paard met een zweep inrijden ( "jaja, lopen moet - ie, hij is nu al 4....") Tikje, links, tikje rechts.... hoofd in de krul ("meteen mee beginnen he") , stevig bitje....
Die "nu-moet-het-want-hij-is-al-4" mentaliteit maakt dat paarden onnodig en te vroeg belast worden, zowel geestelijk als lichamelijk. Hierdoor zie je veel burn-outs bij nog relatief jonge paarden. Paarden van 8-9 jaar, die in de bloei van hun leven zouden moeten zijn, nu volledig afgestompt en zich hebben afgesloten voor hun omgeving.
Een jong paard spelenderwijs laten leren, daar geduld en tijd in steken is iets wat volgens mij alleen in NH kringen gedaan wordt.
Wat zo triest is , is dat veel paarden op die manier jaren mee gaan en op de automatische piloot gaan, en dat plots de kont tegen de krib lijken te gooien. Eigenaar snapt niet dattie altijd zo leuk presteerde en ineens niet meer wil...... " Misschien toch te lief met hem geweest, we gaan maar eens wat harder zijn...".
Dat is wat je niet ziet als je begint met een jong paard. In eerste instantie wordt hij overbluft met veel informatie in een korte tijd, hij krijgt geen tijd om te verwerken door te spelen in de wei met zijn soortgenoten, nee, hij moet 'in training' en wordt daarvoor zielsalleen in een stal opgesloten.
De overgang van spelen met zijn vriendjes in de wei is dan wel heel erg groot.
Beter is hem van jongs af aan bij zaken te betrekken, hem een beetje op te voeden, volgen, stoppen, voetjes geven, los stilstaan, niet voorbij rennen, sociaal zijn...etc... Spelenderwijs grondwerk, maar zo dat hij het als spel kan blijven zien, niet als training. Geen lichamelijke en geestelijke belasting. Wandelen, handpaard, en altijd met z'n vriendjes op de wei. Korte oefenmomenten, paar minuutjes, zodra de aandacht verslapt had je al moeten stoppen, hij neemt het toch niet meer op.
Ik pleit er dan ook voor een paard geleidelijk aan mee te nemen in het hele proces, en niet te spreken van een echte training. Als je rustig aan doet komt dat vanzelf en geeft het geen stress bij het paard. Dan, opeens , komt er een dag waarop het tijd is om je been over zijn rug te leggen. Dat kan alleen in rust wanneer er die band is tussen mens en paard. Het inrijden komt pas wanneer het paard het gewicht van de ruiter kan ontvangen. Tussendoor het hoofd laten vrijmaken door hem rust te gunnen en niet te laten werken doet naar mijn mening het beste. Zo kan de informatie op de wei bezinken.
Ik heb me om deze reden voorgenomen geen paarden meer in te rijden als het niet op deze manier kan.... Groet, Pien
Warboel
