Nick Altena schreef op woensdag, 13 juli 2005, 23:48:

Nou Nick, soms werkt dat zonder druk gewoon niet!
Ik heb hiervoor een fjord gehad die gewoon door me heen denderde, weinig respect had voor mij en alleen met (vr)eten bezig was. Levensgevaarlijke situaties! Ik kon niet met hem wandelen aan het halster, als ik alleen met hem ging rijden waren we bij de eerste bocht weer thuis (in volle galop, hij eerder als ik want meestal lag ik er dan al af) Ik wist toen nog een heleboel dingen niet die ik nu wel weet. Maar de conclusie was na 2, lange jaren, dat ik dit niet kon. Bij mijn dochter daarentegen ging het wel iets beter, vooral ook dat zij nauwelijks angst kent en zeer consequent was. Ik werd alleen maar banger door die nare ervaringen. Nu hebben we een arabier die heel voorzichtig en lief is. Ik hoef maar iets te vragen en meestal doet ze het. Met nadruk op vragen want alleen maar vragen bij de fjord werkte absoluut niet, dat kwam niet binnen zeg maar. Hij had zich volledig afgesloten.
Patchouli dendert niet door je heen, wacht op mij, wacht tot ik de emmer met voer neer zet.Wat ik er mee wil zeggen dat in sommige gevallen het paard gewoon niet bij je past, hoe zeer dat ook doet en is het beter om een goed iemand te zoeken die het beter doet als jij. Ook dat is moeilijk maar wel dapper en geeft inzicht in je eigen kwetsbaarheden en angsten.( niet alleen dat je je paard evt moet verkopen maar ook in de angst en vooral het besef dat het je niet gelukt is)

Gr Caroline

Morrie schreef eerder:

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:43:

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:54:

Nou in ieder geval klopt het dus niet dat hij zo'n angst heeft voor trekkers. Je zei altijd dat de ex-eigenaren vertelden dat hij nooit over zijn agst heen zou komen maar zo te horen is het dus heel lang heel goed gegaan!

Dit soort acties van een paard komen meestal door een ongelukkige samenvoeging van gebeurtenissen. Op de een of andere manier heb je je destijds zeker genoeg gevoeld om buiten te rijden en langs trekkers te gaan, maar kwam er een moment waarop je bang werd. Misschien omdat Morrie ineens bang leek voor die trekker terwijl hij misschien alleen maar bang was voor iets héél anders. Jij dacht, o nee hij heeft het weer, die angst voor trekkers net zoals ze me toen verteld hebben en Morrie was zich toen nog nergens van bewust maar voelde de keer erop dat je bang was voor de trekker, en de keer erop weer en weer en weer en toen was het cirkeltje rond.

Als ik het zo lees is het in ieder geval beslist geen geflipt gek paard, maar moeten jullie samen gewoon weer aan de vertrouwensband werken. Ik zou het dus gewoon aan iemand anders overdragen voor een tijdje (let wel op de veiligheid van die persoon en Morrie) en zelf met een ander paard les nemen om je vertrouwen in savvy te (her)winnen. Zoals Pien het ook al omschreef dus (en ik daarvoor ook al, maar Pien heeft het mooier verwoord)

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:50:
************************
Dat is eigenlijk precies (een deel van) wat ik ook bedoelde.
Die paarden komen zo "dwingend" en "tegendraads" over, maar in feite zijn ze alleen maar op zoek naar wat vastigheid. Zolang ze dat niet vinden, blijven ze daarnaar op zoek. Vinden ze het opeens WEL, in de vorm van een stevige vaste (maar ook lieve) hand, een heel duidelijk "nee" en natuurlijk hoort daar ook bij een heel duidelijk "ja", dan zie je iets wat ik zelf haast zou omschrijven met "opluchting".

Tenminste ... dat meen ik uit jouw stuk ook te lezen Pien.

Vooral dat onrustige, niet kunnen stilstaan, dat vind ik dan inderdaad wel typerend. Ze zijn op zoek, ze hebben het letterlijk nog niet gevonden. Dus blijven ze onrustig verder zoeken en hebben pas rust als ze weer in de wei staan.

(weet niet of Morrie dat ook heeft hoor, dit ging even niet meer over Morrie wat mij betreft)

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:54:


Hi Morrie,

Ja dan nu is het duidelijk, als je paard op het erf niet reageert op trekkers, helicopters etc. dan ligt het dus wel aan jou. Toch denk ik dat je onbewust gespannen op je paard zat tijdens die buitenrit en als het ware gewoon zat te wachten op het moment dat het fout ging...
Dit is niet lullig bedoeld want ik weet precies wat je voelt. Altijd heb ik mij erg zeker gevoeld op een paard (maakte niet uit hoe 'wild'het paard was) tot ik vorig jaar een friese merrie ging rijden. Zij is een merrie die heel veelleiderschap nodig heeft. als je dat geeft dan kan je echt alles met haar! Deze leiderschap gaf ik ook tot het moment dat dat een keertje onbewust fout ging.... een rodeo was het gevolg; ik viel er af en had een hersenschudding, gekneusde ribben en was helemaal blauw (had erger gekunt) Vanaf dat moment ging het fout ik was onzeker en angstig om op haar te rijden, met als gevolg dat zij ook onzeker en angstig werd, met hierop weer als gevolg veel spanning en rodeo's etc.
Ik heb dus eerst heel hard aan mijzelf moeten werken voordat het weer goed ging.

Nu weer to the point: Ik denk dus dat er afgelopen winter iets gebeurt is waardoor je je vertouwen in jezelf weer kwijt bent. Omdat je ook verteld dat het vorig jaar allemaal nog goed ging. Hierbij komen ook nog je andere angsten (voor water). Ga bij jezelf na welke gebeurtenis hiertoe heeft geleid. Alle ander gebeurtenissen van de afgelopen tijd zijn een gevolg hiervan. Het stapelt zich als het ware op. Dus het is echt het verstandigst om eerst aan je eigen angsten te gaan werken.
Lijkt mij verstandig om 'les' te gaan nemen op een zeer mak paard zodat je je vertrouwen weer terug krijgt in jezelf. In de tussentijd kun je met je paardje heel veel grondwerk gaan doen.

Je zegt ook dat je wel de weg op 'moet', omdat hij op een verharde ondergrond moet lopen. Hebben jullie geen beton of tegels op het erf? Zodat je daar kan lopen met hem?

Heel veel succes en ik weet uit eigen ervaring dat het met heeeeel veeeel geduld wel goed kan komen!
Lianne

Ilona Kooistra schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:07:


Ik heb twee jaar geleden van een leidtouw een bb geknoopt en ben ermee de polder ingedraafd, ook langs een trekker. Toen is bij Morrie ergens een spaarlampje gaan branden en is ze op een lange weg gegaan.
Moritz was toen nog een stuk jonger en in het geheel niet aan een 'zachte' benadering gewend en reageerde supersnel en relatief licht.
Wat mij betreft is Moritz gewoon een groot, héél sterk, listig slim en verder normaal paard.

Ik denk dat Morrie en haar paard op het moment geen gelukkige combinatie zijn en Morrie inderdaad zélf een paar knoppen om moet zetten. Moritz wordt door haar onbewust beloond in zijn gedrag. Die knoppen moeten echter wel binnen het bereik van je persoonlijke opbouw liggen en dat kan ik niet beoordelen.

Morrie heeft eerder aangegeven dat vrijheidsdressuur ge-wél-dig gaat met Moritz. Wellicht is dat een weg om met hem verder te gaan.
Parallel misschien werken aan een andere manier van rijden op een ander paard, maar ik denk dat dit niet zo zinvol is omdat het uiteindelijk om het vertrouwen in haarzelf in combinatie met haar tankie gaat.

die polder is "eigen terrein" voor ons, dat noem ik dus geen buitenrit, buitenrit is de polder uit, de snelweg over en een half uur stappen naar bos en hei.....

Even ter verduidelijking: ik heb Morrie in Oostenrijk gekocht met het verhaal dat hij schrikkerig is en erg bang voor trekkers, verder verkeer hadden ze in dat dorp niet. De eerste keer dat ie een fietser zag, sprong ie een metr de lucht in van schrik!

De eerste 3 maanden dat ie in Nederland was, stond ie op het bedrijdf waar ik toen werkte in Baarle Nassau, ik hoefde niet door het verkeer, kon zo de zandbaan op en die banen zijn vele kilometers lang. Ik ben daar een aantal keren aan de kletter geweest, ik ken dus de tekenen.Daar heeft hij dus ook voor de wagen gelopen, ook in het dopr, niets aan de hand.
In Oostenrijk was hij al enkel tot 4-span beleerd en onder het zadel, hij had het laatste jaar op een midelbare landbouwschool/manege gestaan.

Door allerlei omstandigheden ben ik daar gestopt met werken en heb Morrie verhuisd naar mijn woonplaats met druk verkeer. De eerste tijd ging het niet, maar dat werd langzaam aan beter. Vorig zomer was er niets meer aan de hand, we hebben zelfs meegedaan met ringsteken en de boerendag 1 dorp verderop!

Van de winter is er ergens iets misgegaan. In de winter rijd ik bijna niet, paard staat buiten en is vrijwel altijd nat en te smerig om op te zadelen. Wat er is gebeurd weet id us niet. Ik ben zelf niet bang van trekkers, ik rijd er zelfs mee als ik de kans krijg, hoe groter hoe leuker!

Die boer zei gisteren toe hi op het erf verhaal stond te halen: ruilen: ik het peerd, jij de trekker, ik zei meteen: da's bluf jij durft niet op mijn peerd, maar ik wel op jow trekker! En zo was het dus ook!

"mijn" boer loste het heel goed op, hoorde ik achteraf van een stalgenoot die het had gehoord, hij zei tegen die boer: geen wonder dat je geen vrouw kan vinden, je maakt ze alleen maar bang met je stomme gedoe! (die boer is tegen de 40 en nog vrijgezel dus...) Op dat moment zag iker de humor niet zo van in, maar na een nachtje slapen, vind ik het een briljante uitspraak van "mijn" boer........

vandaag is het veilig, het is baksleepdag, een pleziertje voor Morrie en voor mij!
Morgen weer een dag, dan zien we wel verder.....

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:54:

knip

Hoi Morrie,

Wat een vreselijk naar gevoel zal dat geweest zijn, dat je weer machteloos staat (aan het halster hangt) terwijl het voordien beter ging... Ik leef met je mee want dit soort dingen herinner ik mij ook nog van een paar jaar geleden. Je hebt al een hoop advies gehad maar misschien heb je aan mijn ervaring ook nog wat. Eveline heeft wel gelijk dat je van Parelli nog geen veilig buitenwandelen kan verwachten in level 1 (tenzij met een makkelijk paard natuurlijk). Dus voel je aub niet slecht over tekort aan savvy of wat dan ook, je hebt vast al hopen meer savvy dan toen je vroeger pas met paarden begon. Alleen heb je nu inderdaad geen makkelijk paard en heb je nog meer savvy nodig dan je momenteel hebt, maar wie zegt dat je die niet kan krijgen? Ideaal zou zijn als je niet buiten hoefde en verder kon gaan met grondwerk en rijden in een veilige omgeving en zo tot minimum een eind in level 2 komen. Maar je zit met beperkingen: je mag niet in de bak door Morrie's bekkenprobleem... Kan je hem op de wei laten revalideren tot het in orde is of is dat stappen onder zadel een noodzakelijk deel van het herstel? Ik had er nog nooit van gehoord dat een paard lichamelijk beter werd van bereden te worden itt. in vrijheid lopen op de wei.
Buiten wandelen is daarenboven helemaal niet de makkelijkste paardensport die er is zoals veel sportruiters schijnen te denken, integendeel! Ik ken trouwens genoeg chique dressuurruiters die met hun paard de straat echt niet opkunnen. Ik was er vroeger zelf een. Ik deed eens mee aan een dressuurwedstrijdje en ik was zodanig stuurloos buiten dat iemand mijn paard gewoon aan het bit moest meenemen naar de dressuurring en ons er steigerend en stuiterend in 'lanceren', ik kreeg zelfs nog goede punten voor de proef zelf en een positief commentaar dat ik zo 'dapper' was om op dit paard te rijden. Toen besefte ik gelukkig heel goed hoe fout dat zat, ik was toen trouwens al met Parelli bezig, eind level 1. Maar de hoeveelheid savvy die voldoende is om een rustig en gehoorzaam paard te hebben in de vertrouwde omgeving ligt lager dan de berg savvy die je nodig hebt om dezelfde rust en controle te hebben in een vreemde, drukke omgeving. Ik ben met dressuur gestopt en heb het Parelliprogramma verder doorlopen, ik heb met buiten wandelen ook ups en downs gehad, meestal ging in de zomer alles goed en was de winter weer een grote ramp, vraag me niet waarom (een temperatuurgevoelig paard). Maar ik merk nu toch dat naarmate we verder komen (vooral ook door het werk in de bak) we zodanig goed gaan samenwerken dat de problemen buiten beter oplosbaar zijn. Ze schrikt nog steeds evengoed van iedere vuilniszak, verborgen hond, rare visser ... (de lijst is eindeloos, we kennen ze allemaal) maar het blijft bij even uitwijken, of een sprong in de lucht maar meteen weer rustig erna, of stoppen en kijken en dan toch doorgaan. En in het slechtste geval kan ik afstappen en op de grond nog meer troeven in handen hebben, mij meeslepen aan het touw gebeurt nu niet meer. Ik weet ook wel dat ik er nog niet helemaal ben, ik moet nog steeds eens met de zee oefenen bv. maar door de vooruitgang die ik al gemaakt heb voel ik mij zeker dat het allemaal wel komt. Dat zekere gevoel had ik eind level 1 helemaal nog niet, en dat zie ik bij andere Parellistudenten ook, het begin is echt het moeilijkste omdat je nog niet weet of je het wel zal kunnen (zoals jij nu - onterecht! - denkt dat je niet goed genoeg bent als leider), pas als je level 1 gehaald hebt (op zich voor de mens al een hele bekrachtiging) en goed met level 2 begonnen bent voel je dat je er echt wel komt.
Eergisteren ben ik buiten gaan wandelen met de carrotstick, het halster had ze aan maar ik heb de teugels geen enkele keer moeten aanraken, stap, draf, galop, schrikken, enge aanhangwagentjes passeren, paadjes waar we nog nooit geweest waren, allemaal met enkel lichaamstaal of de carrotstick als stuur en rem (door inbuigen) als nodig. Tis de eerste keer dat dit lukte, en het kan zijn dat dit volgende keer niet zo goed gaat, maar over een jaar ofzo lukt dit wel zeker elke keer, dat vertrouwen heb ik nu wel.
Als je kan op een goede manier met Parelli verdergaan zou ik Morrie zeker niet verkopen, als hij inderdaad echt moeilijk is verhoogt de kans dat het bij een ander ook misgaat. Als je verder moet zoals je nu doet zou ik wel echt uitkijken naar een manier om iemand anders met hem te laten rijden en zelf ook met een makkelijker paard terug bij te leren.

Groetjes en sterkte,

Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:52:


hoe deden ze dat vroeger toch????
Ik rijd nu zo'n 37 jaar paard en heb de meste van die jaren nooit van Parelli en level 1 en 2 gehoord en ik leef nog steeds, heb 20 jaar jachtpaarden getriand in m'n jonge jaren, nooit van parelli gehoord..... en volgens mij heeft 90% van paardrijdend Nederland nog steeds nooit van Parelli gehoord...
Ik vraag me dat echt serieus af hoor, bij ons in het dorp zie je 10tallen paarden buiten rijden en voor zover ik weet, is er eentje die aan Parelli doet (degene die mij helpt)

Maar je zit met beperkingen:

en het is niet zomaar de veearts, maar een holistisch DA die me dat advies voor revalidatie heeft gegeven, opbouwen noemde ze dat.

knip


met een ander paard erbij vind ik niet zo'n goed lan, tot nu toe is me dat slecht bevallen en niemand van mijn stal wil nog met mij rijden of ik niet met hun (afspreken niet te galopperen en als we eenmaal op de hei zijn, stuiven ze toch weg en dat soort "humor")

Op een ander paard stap ik mijn levensdagen niet meer, heb ik mezelf beloofd. Ik ben nu tegen de 50 en Morrie is mijn laatste paard, niet vanwege de problemen die we hebben, maar om hele andere redenen. Ik stapecht voor geen goud meer op een ander paard, hoe braaf en mak hij ook zijn mag.

en nu ga ik aan het werk, voor de baas, geld verdienen, fijne dag allemaal, geniet van het mooie weer, als je de kans hebt!

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 10:42:


Vroeger reden ze op hengsten, de merries waren voor de fok. Hengsten zijn heel anders en minder schrikachtig. Bovendien werden paarden toen gefokt als gebruiksdier, en niet uitsluitend op uiterlijk. De manier waarop paarden nu beoordeelt worden werkt schrikachtigheid juist in de hand. Bij de Arabieren-shows staan ze de paarden op te jutten, en de paarden die het meest reageren door het hoofd hoog te houden, met grote ogen en opengesperde neusgaten (allemaal angst-symptomen), krijgen de meeste punten en zijn het meest gewild voor de fok. Geen wonder toch dat de paarden van nu zo neurotisch zijn dat je er geen veldslag meer mee zou kunnen winnen? Tenzij je in plaats van een zwaard een witte-plastic-zak mee zou nemen om de paarden van de tegenstanders de stuipen op het lijf te jagen.


90% heeft nog nooit van Parellie gehoord? Klopt. En minstens 99% van paardrijdend Nederland rijdt nooit buiten. De onderliggende problemen zijn nagenoeg allemaal angst- en controleproblemen.


Hoeveel paarden zijn er in dat dorp dan in totaal? In het dorp hier staan minstens 100 paarden, maar het is een zeldzaamheid als je een paard over de weg ziet lopen, en in het bos hierachter zijn we tot nu toe nog nooit een dorpsgenoot tegengekomen. Wel zien we dagelijks vele trailers voorbijkomen. Om met de paarden naar de manege een paar kilometer verderop te gaan, en sommigen omdat de wei en de stal niet aan elkaar grenzen en het paard overdag op de wei en 's nachts in de stal moet betekent dat daaglijks trailertransport.

Groeten,
Frans

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:35:

Hou het daarbij! Als dat veilig en plezierig voor jullie is. Of verkoop dat paard.

Het spreekt alleen dit wel weer een beetje tegen:

"tja, instructies van de DA: 3 x per week 15 minuten stappen op het harde onder het zadel, anders staat het bekken zo weer scheef, in de bak mag ik absoluut niet meer met hem."

Wel slepen? Maar ik zal wel iets gemist hebben.

Omdat het me intrigeerde ben ik nog es de archieven van het andere forum ingedoken. Dat was zo'n 2 jaar geleden dat je ook al op dezelfde manier aan het tobben was. En alle goede adviezen en meedenken als "zinloos voor Norikers" afwees.
NH, centered riding, Parelli het was allemaal niks.
Nu ben je toch (weer?) aan het Parelliën geslagen. Op zich goed, een mens is nooit te oud om te leren.

Maar ik vind het toch allemaal wat verwarrend. Volgens mij weet je zelf ook niet zo goed wat je ermee aan moet. En hoop je antwoorden te vinden bij anderen. En dat lukt niet. Das duidelijk.
Dus ik denk dat je toch eens diep diep moet gaan nadenken in een andere richting.

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:35:


Als je bij voorbaat al zegt dat je het leiderschap niet kunt nemen, kun je het ook niet. Dat stuk zit in jezelf. Wie heeft jou dat doen geloven, dat je dat niet kan? Of dat jij daar niet geschikt voor bent? Of dat je geen geboren leider zou zijn? Je hebt een hoop 'ja maar's' en die blokkeren je verdere persoonlijke groei. In plaats van zeggen 'dat kan ik niet' kun je beter zeggen 'dat kan ik NOG niet'. Dan houd je het naar de toekomst open. Jij sluit op deze wijze zoveel mogelijkheden uit voor jezelf.

Je angst voor water kun je ook overwinnen, er zijn tegenwoordig zwemlessen voor angstige mensen, maar je moet wel willen. Ik kan me voorstellen dat als je als een angstig mens op je paard zit, dat ie het ook even niet meer weet en daardoor in opperste staat van paraatheid loopt. Er hoeft dan maar iets engs te gebeuren en hij vlucht weg. Bij angst schiet n.l je adem omhoog en houd je hem vast, dat voelt je paard. Dit gebeurt vaak allemaal onbewust. Ga met je angsten aan de slag en word meer bewust van jezelf. Let bijvoorbeeld eens op je ademhaling. Daar help je jezelf en je paard mee.

Morrie is niet voor niets in je leven gekomen hij spiegelt je zo mooi, doe er wat mee! Kies je voor veilig of voor de opwinding? Daarmee bedoel ik bijv. neem je de zwemlessen niet = veilig, of kies er voor om ze wel te nemen = opwinding.

Succes met je keuzes! Je hebt zo'n leuk paard!

Groetjes Collane

het dorp war Morrie staat is vergeven van de parden, echt iedere boer heeft wel parden in pension, op iedere raadsvergadering staat "paardnpoep"op de agenda en iedere keer zegt de burgemeester: als je geen paardenpoep wilt, moet je hier niet komen wonen..... en ik zie toch dagelijks veel paarden op de weg hoor, vooral kinderen met scheurpony's , ik zie ook met grote regelmaat een scheurpony zonder kind, met zadel en weet inmiddels dat ik dan niet m'n auto met gevaar voor eigen leven hoef te keren miden op de weg, want die pony krijg ik toch nooit te pakken......

Omdat veel boeren paarden in pension hebben en verder geen bak o.i.d. hebben, rijdt vrijwel iedereen buiten hier.