Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:54:

knip

Hoi Morrie,

Wat een vreselijk naar gevoel zal dat geweest zijn, dat je weer machteloos staat (aan het halster hangt) terwijl het voordien beter ging... Ik leef met je mee want dit soort dingen herinner ik mij ook nog van een paar jaar geleden. Je hebt al een hoop advies gehad maar misschien heb je aan mijn ervaring ook nog wat. Eveline heeft wel gelijk dat je van Parelli nog geen veilig buitenwandelen kan verwachten in level 1 (tenzij met een makkelijk paard natuurlijk). Dus voel je aub niet slecht over tekort aan savvy of wat dan ook, je hebt vast al hopen meer savvy dan toen je vroeger pas met paarden begon. Alleen heb je nu inderdaad geen makkelijk paard en heb je nog meer savvy nodig dan je momenteel hebt, maar wie zegt dat je die niet kan krijgen? Ideaal zou zijn als je niet buiten hoefde en verder kon gaan met grondwerk en rijden in een veilige omgeving en zo tot minimum een eind in level 2 komen. Maar je zit met beperkingen: je mag niet in de bak door Morrie's bekkenprobleem... Kan je hem op de wei laten revalideren tot het in orde is of is dat stappen onder zadel een noodzakelijk deel van het herstel? Ik had er nog nooit van gehoord dat een paard lichamelijk beter werd van bereden te worden itt. in vrijheid lopen op de wei.
Buiten wandelen is daarenboven helemaal niet de makkelijkste paardensport die er is zoals veel sportruiters schijnen te denken, integendeel! Ik ken trouwens genoeg chique dressuurruiters die met hun paard de straat echt niet opkunnen. Ik was er vroeger zelf een. Ik deed eens mee aan een dressuurwedstrijdje en ik was zodanig stuurloos buiten dat iemand mijn paard gewoon aan het bit moest meenemen naar de dressuurring en ons er steigerend en stuiterend in 'lanceren', ik kreeg zelfs nog goede punten voor de proef zelf en een positief commentaar dat ik zo 'dapper' was om op dit paard te rijden. Toen besefte ik gelukkig heel goed hoe fout dat zat, ik was toen trouwens al met Parelli bezig, eind level 1. Maar de hoeveelheid savvy die voldoende is om een rustig en gehoorzaam paard te hebben in de vertrouwde omgeving ligt lager dan de berg savvy die je nodig hebt om dezelfde rust en controle te hebben in een vreemde, drukke omgeving. Ik ben met dressuur gestopt en heb het Parelliprogramma verder doorlopen, ik heb met buiten wandelen ook ups en downs gehad, meestal ging in de zomer alles goed en was de winter weer een grote ramp, vraag me niet waarom (een temperatuurgevoelig paard). Maar ik merk nu toch dat naarmate we verder komen (vooral ook door het werk in de bak) we zodanig goed gaan samenwerken dat de problemen buiten beter oplosbaar zijn. Ze schrikt nog steeds evengoed van iedere vuilniszak, verborgen hond, rare visser ... (de lijst is eindeloos, we kennen ze allemaal) maar het blijft bij even uitwijken, of een sprong in de lucht maar meteen weer rustig erna, of stoppen en kijken en dan toch doorgaan. En in het slechtste geval kan ik afstappen en op de grond nog meer troeven in handen hebben, mij meeslepen aan het touw gebeurt nu niet meer. Ik weet ook wel dat ik er nog niet helemaal ben, ik moet nog steeds eens met de zee oefenen bv. maar door de vooruitgang die ik al gemaakt heb voel ik mij zeker dat het allemaal wel komt. Dat zekere gevoel had ik eind level 1 helemaal nog niet, en dat zie ik bij andere Parellistudenten ook, het begin is echt het moeilijkste omdat je nog niet weet of je het wel zal kunnen (zoals jij nu - onterecht! - denkt dat je niet goed genoeg bent als leider), pas als je level 1 gehaald hebt (op zich voor de mens al een hele bekrachtiging) en goed met level 2 begonnen bent voel je dat je er echt wel komt.
Eergisteren ben ik buiten gaan wandelen met de carrotstick, het halster had ze aan maar ik heb de teugels geen enkele keer moeten aanraken, stap, draf, galop, schrikken, enge aanhangwagentjes passeren, paadjes waar we nog nooit geweest waren, allemaal met enkel lichaamstaal of de carrotstick als stuur en rem (door inbuigen) als nodig. Tis de eerste keer dat dit lukte, en het kan zijn dat dit volgende keer niet zo goed gaat, maar over een jaar ofzo lukt dit wel zeker elke keer, dat vertrouwen heb ik nu wel.
Als je kan op een goede manier met Parelli verdergaan zou ik Morrie zeker niet verkopen, als hij inderdaad echt moeilijk is verhoogt de kans dat het bij een ander ook misgaat. Als je verder moet zoals je nu doet zou ik wel echt uitkijken naar een manier om iemand anders met hem te laten rijden en zelf ook met een makkelijker paard terug bij te leren.

Groetjes en sterkte,

Nathalie

Frans Veldman schreef op donderdag, 14 juli 2005, 11:16:



Ik snap je vraag wel, ik bedoelde natuurlijk niet dat enkel mensen met Parelli level 2 met hun paard de straat op kunnen. Enkel dat als je het Parelliprogramma volgt je dan met een moeilijk-buiten-paard pas goed buiten kan tegen eind level 2. Wat betreft de legio 'traditionele' ruiters die zonder problemen buitenrijden heb naast de opmerkingen van Frans nog wat dingen:
- Het is niet omdat je nooit van Parelli en co gehoord hebt dat je niet van nature een goede ruiter, leider, wat dan ook kan zijn. Die mensen bestaan wel en ik ken er een paar. Parelli is er nu net voor de minder gelukkigen onder ons die het moeten leren (of verleerd zijn, want jij kon het vroeger wel?).
- Met makke geroutineerde manegepaarden is het ook niet zo moeilijk
- En vaak gaan ze wel buiten maar is het toch niet zo probleemloos als het lijkt, zie je alle soorten bijzetteugels en scherpe bitten, wordt het normaal gevonden dat het paard continu alle kanten uit dribbelt en wordt het zeker normaal gevonden dat als je achtervolgd wordt door een wilde boer-met-trekker je paard op hol slaat.
- Ik kon vroeger als traditionele ruiter ook probleemloos (of wat ik in die tijd probleemloos vond) buiten wandelen, in groep naar zee enzovoort. Maar dat was eerst met manegepaarden en dan met mijn eerste eigen paard (snelle anglo-arabier trouwens) met wie dat (ook na enige oefening) allemaal heel goed ging, tot endurance en alleen op het strand enz. Maar zoals ik al schreef ging het met mijn huidige paard dus helemaal niet goed. Een warmbloed met nogal koud bloed als het erop aankomt naar de ruiter te luisteren maar heel heet bloed bij enge dingen (een zuchtje wind bv.). De problematische combinatie van zowel angst als weinig respect, dit lijkt me ook wel op jouw tankje van toepassing.

Hoe meer ik van je lees nu hoe meer ik denk: Niet verkopen die Morrie! Meestal gaat alles immers heel leuk met jullie, alleen jammer dat de 'dipjes' nog van het gevaarlijke soort zijn...

Groetjes (en ga ook verderwerken),

Nathalie

Ik heb een heel lang verslag voor jullie, ik vond dit enorm interessant en het lijkt mij nuttig voor iedereen die met zijn paard meer doet dan grondwerk in stap. Dit weekend hebben we van Karen Rohlf een zeer interessant inzicht in het begrip 'rechtrichten' meegekregen, revolutionair zelfs wat mij betreft. Ze heeft deze techniek ook niet zelf verzonnen maar geleerd van een springruiter die het zelf weer van een internationale topruiter had waar naar verluid de chef van het Duitse dressuurteam zijn ruiters wou bij laten lessen om dit aan te leren.

Karen Rohlf is 'Parelli associate instructor' in dressuur, dwz. dat ze zelf het Parelliprogramma doorlopen heeft tem. level 3, ze is geen Parelli instructeur (geen Parelli-instructeursopleiding dus) maar geeft dressuurles (dat deed ze voor ze Parelli kende ook al) aan Parellistudenten en dressuurstudenten, met Parelli als basis. Afgelopen weekend was ze in Nederland op uitnodiging van Parelli-instructeur Eddy Modde voor een demo en clinic.

Eerst wat achtergrondinformatie herhalen in verband met de biomechanica van het paardrijden:

Uit de dressuur kennen we het begrip 'rechtrichten', waar het erom gaat de natuurlijke (aangeboren) scheefheid in het paardenlichaam te corrigeren zodat het paard in balans loopt en verzameling mogelijk wordt. Paarden zijn van nature scheef, ofwel naar links ofwel naar rechts gebogen. De meerderheid van de paarden is naar links gebogen, dwz. de schouder valt naar rechts en de achterhand naar links.
Rechtrichten wordt in de klassieke dressuur bereikt door het paard te berijden en de voorhand recht voor de achterhand te plaatsen, niet alleen op de rechte lijn maar ook op de cirkel waarbij de kromming van het paardenlichaam de kromming van de cirkel moet volgen. Een spiegel of een persoon op de grond kunnen helpen om te kijken of het paard recht is of niet. Een ander gegeven dat trouwens niet alleen in de klassieke dressuur terugkomt is dat het paard moet ontspannen in de rug (bovenlijn). Voor verzameling en het onderbrengen van de achterhand is het namelijk nodig dat de onderlijn (buikspieren) meer aangespannen is dan de bovenlijn (rugspieren). Dit kan je bijvoorbeeld bereiken door zodanig aan te drijven dat de buikspieren (nog) meer spanning hebben dan de rugspieren. Een makkelijkere of bijkomende manier is te zorgen dat de rug meer gaat ontspannen. Dit bereik je bijvoorbeeld door voorwaarts-neerwaarts te rijden. Daarbij is het belangrijk dat het paard de voorwaarts-neerwaartse beweging zelf uit ontspanning aanneemt en dat deze houding niet door één of andere hulpteugel of spanning wordt verkregen, dit is trouwens voor echt VOORwaarts-neerwaarts (itt. opkrullen van de hals) bijna niet mogelijk.

Tot zover de achtergrond, nu een beschrijving van wat op de demo werd gepresenteerd en wat ik op de clinic nog veel duidelijker met mijn eigen paard kon ondervinden.
Eerst en vooral probeer je te ontdekken welke scheefheid jouw paard heeft. Hiervoor kan je gewoon observeren, het handigst is op de cirkel On Line (grondwerk dus). Je zet je paard op de cirkel naar links en op de cirkel naar rechts om te zien of de voorhand dan wel de achterhand te veel naar binnen valt. Is dit niet duidelijk dan ga je afwisselend de voorhand en de achterhand naar buiten drijven en voel je wat het moeilijkste gaat. Bij mijn paard gingen beide nog steeds even gemakkelijk (fase 2 met porcupine game) maar ze ging op linker hand telkens van draf naar stap terugvallen als ik de achterhand naar buiten duwde (omdat ze dat moeilijk vond) en als ik de voorhand wegduwde bleef ze vlot draven. Mijn paard is dus zoals de meerderheid van de paarden linksgebogen.

Dan kan je gaan ingrijpen om de scheefheid te corrigeren waarbij de reactie van het paard de graadmeter is om de rechtheid (en dus verbeterde balans) te evalueren. Dit is het revolutionaire: dat niet de mens beslist wanneer het 'recht' is, maar dat het paard zelf gaat aangeven wanneer hij recht is omdat hij dan voelt dat hij in balans loopt en dit ontspanning teweegbrengt. Dat zie je dan ook echt aan het paard, die gaat nadenken (likken en kauwen) en dan duidelijk ontspannen lopen en spontaan voorwaarts neerwaarts 'stretchen'. Op de demo zag ik dit zelf niet zo duidelijk en wist ik niet of het geen toeval kon zijn, maar op de clinic met mijn eigen paard was dit overduidelijk. Eens het paard een aantal maal gevoeld heeft hoe aangenaam in balans ('recht') lopen is hoef je steeds minder te doen om de houdingsverandering te vragen. Mijn paard ging na een half uur spontaan in balans voorwaarts neerwaarts als ik om een cirkel vroeg. Karen's eigen paard doet dit nu ook spontaan at Liberty. Bij het rijden doe je dit dan uiteraard ook, maar voor paard en mens (zeker als je Parelli doet) is het makkelijker dit eerst van op de grond te doen.

In volgend bericht volgt dan nog de iets meer praktische beschrijving...

Vervolg van voorgaande bericht: meer praktische instructies voor het 'natuurlijke rechtrichten'.
Nu zijn er wel een aantal basisvoorwaarden waaraan je moet voldoen eer je dit kan toepassen. Uiteraard moeten eventuele respectproblemen en emotionele (angst-) problemen bij paard en mens opgelost zijn. Je paard moet de verantwoordelijkheid kennen om rustig op de cirkel te lopen zonder van gang te veranderen (tenzij de mens dat veroorzaakt natuurlijk, bv. door een (bewust!) overdreven houdingscorrectie). Je kan je paard op lichte hulp terug voorwaarts zetten als hij stilvalt en het paard gaat niet hangen aan het touw/longe (follow the feel). Je moet in staat zijn je paard op lichte hulpen de voor- of achterhand te doen bewegen, met wijken voor druk (porcupine game) of wijken voor suggestie (driving game). Met Parelli level 2 (positive reflexes) geen probleem, met een clickerpaard zeker ook goed mogelijk (evt. ook het naar je toe halen van lichaamsdelen ipv. wegdrijven?) en met een correct gestart dressuurpaard hopelijk ook mogelijk. En wat juist bij een Parellipaard (of clickerpaard) zo nuttig is is dat het paard gewend is te leren en dus actief naar een oplossing zoekt voor het probleem dat je aanbiedt. Want het is niet de bedoeling het paard door een continue hulp op de 'juiste' plaats te houden. Je wil juist dat het paard snapt dat hij zelf zijn houding moet gaan veranderen. Praktisch komt het hierop neer: Bij een naar links gebogen paard begin je makkelijkst met de cirkel naar links, je vraagt hier telkens de achterhand naar buiten te brengen, het paard doet dit (voor één of twee passen) en keert dan weer terug naar zijn uitgangspositie, je vraagt opnieuw de achterhand naar buiten, enzovoort. Vaak stopt of vertraagt het paard door deze houdingsverandering, geen probleem, dan vraag je telkens het paard weer voorwaarts. Een paard dat gewend is naar de oplossing van een probleem te zoeken beseft na een tijdje dat de reden dat we zijn achterhand telkens naar buiten zetten is dat we zouden willen dat die achterhand daar bleef, en dan zie je het paard op eigen initiatief de achterhand langer naar buiten houden dan één of twee passen (drie of vier in het begin, later meer). Op dat moment begint het paard ook het effect van de verandering in zijn lichaam te voelen, merkt hij dat de achterbenen in het spoor van de voorbenen neerzetten niet alleen mogelijk is (dat wist het paard namelijk niet) maar ook meer balans geeft en aangenamer loopt, het paard gaat dan ook spontaan voorwaarts neerwaarts stretchen en je ziet de rug ontspannen. In het begin blijft dit ook maar enkele passen duren en is het paard het weer kwijt, na enige keren herhalen moet de mens steeds minder hulpen geven eer het paard zich weer de juiste houding herinnert. Op de cirkel naar rechts doe je net hetzelfde, alleen ga je nu de schouder naar buiten vragen, waarbij de stelling naar binnen blijft. Gezien je hiervoor in het begin tamelijk dicht bij je paard moet zijn blijf je (zeker in draf) niet stilstaan in het midden van de cirkel maar loop je wat mee, anders is de cirkel te klein.

Heel belangrijk is dat je je principes niet verwaarloost. Als het paard niet meer zo vlot op de hulpen reageert, teveel druk op het touw neemt, of één van de andere 'ingredienten' werkt niet meer goed: doe er iets aan en werk dat onderdeel bij eer je verderdoet met de houdingscorrecties (rechtrichten). Controleer ook jezelf: als je het paard vraagt een lichaamsdeel te bewegen, krijg je dan ook het antwoord dat je gevraagd hebt? Zoniet ga je door de fases tot je dat wel krijgt, zelfs al is de cirkel hierdoor vergeten en is de oefening dus tijdelijk onderbroken.

Ik hoop dat jullie aan deze uitleg iets hebben, ik moet eerlijk zeggen dat het een enorme hulp was dat Karen eerst zelf met onze paarden aan de slag ging, dan was het voor ons een stuk makkelijker omdat we hadden gezien waar we op moesten letten en het paard ook al wist waar het over ging. Riders teach horses and horses teach riders.
Ik kan iedereen dan ook heel sterk aanbevelen om erbij te zijn als Karen Rohlf volgend jaar terug naar Europa komt! Wat we nu geleerd hebben is maar een klein stukje van de kennis en het inzicht die ze heeft over dressuur en hoe je dat op een voor het paard natuurlijke en logische manier kan bereiken.