HannahFroukje schreef op donderdag, 14 juli 2005, 9:07:


Ja klopt - zo bedoel ik het ook.


Inderdaad, het gaat nu even over 'in het algemeen'.
Vind dat wel goed verwoord, Frouk, dat van dat zoekende wat zich uit in onrustig gedrag.
Een beetje duidelijkheid geeft vaak binnen een paar minuten al opluchting bij dat paard, en het begint met een diepe zucht en eindigt met het hoofd omlaag in een ontspannen houding. Prachtig om te zien, en het geeft mij het gevoel dat het paard opgelucht is dat het eindelijk paard mag zijn en begrepen wordt.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:09:


hallo Morrie,

Vind dit allemaal best wel gevaarlijke situaties. Vooreerst heeft die boer te stoppen, al was het maar uit respect voor jou en je paard, maar meestal denken die toch dat paarden gelijk staan aan koeien ...; Tot dusver he ...
Wat ik zou doen in jou geval is voor mezelf eens heel goed in overweging nemen of het allemaal nog wel de moeite waard is. Wat is dit paard en zijn welzijn voor jou waard ? Ben je bereid om goede adviezen op te volgen en je voor de volle 200 % in te zetten om dit te doen slagen ? Ben je bereid om helemaal naar af te gaan, geduldig genoeg .... grondig aan zelfanalyse te gaan doen ? Kijken waar het schort. Zeg je beslist met hart, verstand en ziel : 'Jawel dat wil ik zeker !' Dan moet je er ook voor gaan, zonder morren en zonder : 'ja maar dit, ja maar dat ...'. Niks van dat dus ... Niks van oh, heb dit al geprobeerd, dat al gedaan en niks werkt, want dan ....... ja dan kan je het beste luisteren naar de raad van de DA vrees ik. Niets gaat vanzelf in de omgang met je paard, net als met mensen moet je dagelijks werken aan die verstandhouding, zo gaat dat. Liefde is een werkwoord, maar omgaan met paarden ook hoor ! Niet makkelijk, maar wel leuk en enorm verrijkend als je bereid bent om verder te zien dan je neus lang is. 'Look beyond the horse'.
Vind je van jezelf dat je dat allemaal al gedaan hebt en niks jullie nog uit de figuurlijke sloot kan halen, dan moet je er mee ophouden.
Want dan ben je waarschijnlijk ook niet meer bereid om verder te kijken.
Het moet van beide kanten blijven komen niet ? Maar het paard kijkt naar jou voor bevestiging. Als jij hem die niet meer wil geven, dan gaat hij zelf met de kleurpotloden en de kleurboek aan de haal, en kleurt die het plaatje maar mooi zelf in ...
In alle geval, wat je ook beslist, veel succes dermee !

Groetjes,

Sabrina

Marlies schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:48:

Gedeeltelijk mee eens ja, maar niet altijd. Weet ook wel dat wij dikwijls anticiperen op dingen die we denken dat gaat komen. Zo van : 'Ok een wandelaar met een paraplu, daar gaat die weer".
Misschien had het paard zich er helemaal niet druk in gemaakt moest ik mijn 'focus' elders op gericht hebben.
Merendeel van de actie van de ruiter vraagt om reactie (de welke van ook van het paard) mee eens.
maar hier weer niet immer.


Niet vluchten wat zeg je ? Was ooit op buitenrit, lekker relaxed bijna thuis, voeten uit de stijgbeugel, teugel compleet los .... Rijdend op mijn stoere haffie (koudbloedig en niet snel van der melk te brengen). 50 meter van mij mij zie ik een overschattig ezeltje opduiken. Ik bang ? niks van vond hem reuzeschattig en was er rotsvast van overtuigd dat Haf het ook was ... Niks was minder waar, een vluchtende haf als gevolg, ook nog nooit gebeurt, maar hier dan toch.
Ziet ze hem passeren als ze in der weide staat, zo ver mogelijk weg gaan staan, angst tot en met, paniek op de prairie hoor !
Ik geloof ook Marlies dat een paard angsten of fobiën kan hebben. Zo kan je als mens een spinnenfobie hebben (ik ondermeer). Nu mag mijn beste vriend die ik 100 % vertrouw zo'n beest voor m'n neus houden, en me trachten te overtuigen dat het allemaal niet zon erg is ... Sorry maar k'ben weg ! Niks kan mij overtuigen, blinde paniek !
Kan ook dieren overkomen hoor. Dit heeft dan niks meer met jou vertrouwen te maken, en focus hoor, gewoon blinde paniek. Gebeurt gelukkig zeer zelden.
Nu kan je zo van die cursussen gaan volgen weet ik, en je paard kan je desensibiliseren.
Dit kan je in principe voor alle situaties. Wil enkel maar zeggen, tenzij ik niet ga desensibiliseren voor ezels, zal ze immer bang blijven en dat heeft niks met mij te maken. Ik lach ze der dikwijls mee uit, noem ze zelfs 'Donkey ponkey'. Onoverkomelijke business voor haar dus !
Wil je ze op de vlucht, ezel is de oplossing.
Heb der iemand misschien nog een ezel te leen ?


Hangt ervan af van wat ze schrikken. Als donna der ezel ziet dan is er geen houden aan. Niks willen verkennen hoor, weg van die langoor. Desnoods over de bomen en de muren op. ben der ook al mee tot aan de ezel geweest hoor om haar nieuwsgierigheid op te wekken
Tot hiertoe moet ik zeggen dat die interesse tot hiertoe nog altijd nihil is .... helaas. Enkel interesse in hoe kom ik hier als de bliksem weg ???
Ben op zo'n momenten helemaal niet bang hoor ... integendeel vind het best wel stom van der ... maar ja weet ook niet hoe zij het ziet. Waarschijnlijk de marsman from hell die haar komt opeten, weet ik veel.

groetjes,

Sabrina

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 12:38:


Hoi Pien,

Zo is dat inderdaad. Zo'n bekend verhaal.
Donna de haf, supercool, superlief en verdraagzaam, de tact van een olifant, alles op het gemakje aan dus.

yitta de heethoofd, kruidje roer me niet, nerveusje ... heel voorzichtig en aarzelend.

Beiden vereisen een compleet andere aanpak. Beiden zijn uniek !
Hoe veschillend ze ook zijn, zo goed vullen ze mekaar ook aan.
Yitta spices up donna haar luilekker leventje, en donna brengt Yitta de rust die ze nodig heeft. Onafscheidelijk die twee ....

Groetjes,

Sabrina

Sabrina Adams schreef :

Ja sorry hoor, maar ik zie weer vanalles voor me.
Had het er gisteren nog over toen we te paard over de brug over het kanaal moesten : Verkeer links van ons, bussen, vrachtwagens, brommers, wielrenners, tig meter lager het kanaal, waarover notabene een nieuwe brug gebouwd wordt, compleet met bouwvakkers met heel zwaar materieel, en terwijl we over de brug liepen vaarde (voer?- zal wel niet he) er een schip onder ons door, zo'n klotsende duwboot, die hoge kletterende golven maakt.

Alles goed, tot daar aan toe, totdat er een opzij sprong voor : Jawel...... een wit frietenbakje....

Soms ontgaat ook mij elke vorm van logica......

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:


Soms, vandaag nog, heb ik sterk het idee, dat als Opal iets engs heeft moeten doen, en dat allemaal dapper doorstaan heeft, ze dat daarna af moet reageren door voor iets onzinnigs als een wit frietbakje weg te springen.

Daarna kan de spanning uit het lijf.

Isabel

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:

Ik vrees Pien, dat we hier toch echt wel met (paarden)logica te maken hebben.
Want: Bloem, Shire, bomvast, NERGENS bang voor. Slechts 2 dingen veroorzaken een sprong opzij:

- witte frietbakjes (of soortgelijke kleine witte items) en
- de coniferenhaag van de buurman

Het is dus onze taak op zoek te gaan naar de intentie van het witte fritesbakje. (De coniferenhaag neem ik niet meer serieus, die gebruikt ze om me scherp te houden )

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:08:


Ja, ik denk ook wel dat dat zo is.
Effe ploffen en we kunnen weer verder....
Het komt alleen niet zo handig uit als je op vrachtwagens zit te letten he. Bovendien komen we daar dagelijks over die brug.
Het laat ook weer zien dat je nooit 100 % ervanuit kunt gaan dat alles goed gaat. Want het blijven schrikdieren die onverwacht reageren op onverwachte dingen in verwachte situaties.

En dan is het hóóg op een paard als je over de reling naar beneden in het water kijkt....
We stappen daar eigenlijk al heel lang niet meer af, zeker niet meer op de terugweg. Op de heenweg wordt er nog wel eens wat gemokt maar op de terugweg denderen ze in volle draf over die brug want ze weten dat er daarna een heel rustig stuk komt.
Maargoed, dat zijn mijn interpretaties he.
Soms werkt het toch even anders....
Groet, Pien
www.spirithorses.be

marjolijn schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:15:


Nou, coniferen zijn enge dingen hoor, wat dacht je van de beukenhaag die altijd wel ritselt, of eh.... de schapen en de 5 meter lange hooiruif in het natuurgebied hierboven, of de hooiruif zonder schapen, vooral als ze schapen verwachten maar er geen blijken te zijn. Dat is eng hoor.
Maarre.... wel de reuzenstoet uitlopen....

Net als je denkt dat je wel even onderuit gezakt kunt gaan zitten, lang teugeltje, beugels uit, kletsen met je buurman, om je heen kijken of uit je zadeltas een flesje water opdiepen, gebeurt het he.
Ik ken er zat die van een stappend paard afgedonderd zijn.
Lag er een papieren servet in de struiken, inderdaad meestal bij witte dingen....

Ze blijven maar schrikken van de Haflinger van de buren die een stuk hoger staat dan het pad waarover wij naar huis lopen.
Volgens mij doettie het erom....De paarden trappen er iedere keer weer in wanneer hij aangerend komt, zó bezig met de stinky varkenslucht aan de andere kant dat ze telkens niet opletten. Ik waarschuw de paarden dat hij eraan komt maar dat helpt geen zier, iedere keer weer springen ze weg en schrik ik zelf nog (Ook stom he).

Tja het enige wat ik me erbij kan bedenken is dat witte frietenbakjes niet in de natuur thuishoren, maar dan heb je nog te maken met lichtpaarse bloemetjes op het gallopeerpad (springt ze zo eng opzij en dat maakt mij niet blij in een rengalop), met weer 30 meter lager het kanaal onder mij, alleen gescheiden door een bomenrand die ook nog bergaf loopt.

Ik ben niet bang dat ik val, maar die elastieken jumpy Arabier he, of dat zij uitglijdt....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 12:22:


Hallo,

Ik heb soortgelijke ervaringen. Mijn paard is 8, een quarterhorse merrie en door de vele (hoef)problemen in het verleden nu pas verkeersmak aan het worden. Ze is in het verleden mishandeld en daardoor niet in staat vooral mannen te vertrouwen - lastig als degene die haar traint ook een man is. (ik kon gewoon geen vrouw vinden). In de bak liet ze zich door hem wel braaf rijden (bekend terrein), maar buiten bleef een drama. Alles was eng, ookal deed mijn trainer nog zo z'n best en liet haar alles zien. Steigeren en ervandoor gaan, vreselijk.... De laatste poging, de taktiek "gewoon botweg confronteren met het gevaar (het verkeer opzoeken) en laten bokken" werkte averechts. Ik was ondertussen zelf ook behoorlijk zenuwachtig geworden omdat ik straks zelf verder moest, ook omdat ik problemen met een knie heb. Ik zit daardoor minder vast in het zadel dan eigenlijk zou moeten.
Ik besloot helemaal aan het begin te beginnen:
-een vrouw (erg belangrijk voor mijn paard) vragen die echt niet loslaat, wat er ook gebeurt, om samen met mij en mijn paard buiten te gaan wandelen. .
-daarna zelf buiten wandelen, alleen nadat ik in de bak gereden had of gelongeerd, ("ei" kwijt) en alleen in de eigen straat.
-bij auto's e.d. uitwijken en van een grote afstand laten passeren. desnoods aanhouden en rustig een oprit ingaan.
-zoveel mogelijk laten onderzoeken en naar het gevaar toekeren: kwam ik een bekende tegen in een auto, even aanhouden en een praatje maken. daarna vragen langzaam weg te rijden.
Aan de hand ging steeds beter, alleen bij trekkers, bussen, vrachtwagens en motoren brak paniek uit, echter niet meer zo erg, ze was te houden. Toen heb ik een erg goede helm gekocht (als westernruiter wordt je niet gestimuleerd zo iets te kopen, mijn helm geeft mij echter veel vertrouwen, ben blij dat ik dat ding heb) en ik heb met een collega besproken of we misschien samen kunnen rijden. Zij haalde mij dan op met haar paard.
Zo ging het verder:
- Op een overzichtelijke weg met goede uitwijkmogelijkheden rijden, was de weg smal, onoverzichterlijk er naast lopen tussen het "gevaar" en het paard.
- Zoveel mogelijk uitwijken, in de richting van het gevaar draaien en laten kijken.
We zijn nu zover dat ik mijn collega tegemoet loop en voor auto's e.d. niet meer hoef uit te wijken, zelfs als ze van achteren komen. Ik stijg op als mijn collega er is. Auto's kunnen zelfs ook op hoge snelheid passeren. Enge dingen worden rustig bekeken, waarna we verder stappen. Vaak hoeven we niet eens meer te stoppen. We draven ook al en het gaat steeds beter.
Ik wandel nu elke dag met mijn paard, we gaan steeds verder van huis. De trekker die we afgelopen zaterdag tegenkwamen (zonder het paard van mijn collega erbij) had slechts het effect dat mijn paard min of meer doorzakte (kleiner maken), maar ze bleef staan!! Ik kon dan ook absoluut niet uitwijken, er was geen ruimte. Binnenkort ben ik zover dat ik bij huis opstijg en mijn collega tegemoet rijdt.
Zoals je ziet kampen meer mensen met angstgevoelens. Ik weet dat ik niets aan mijn rechterknie heb in een panieksituatie. Daarom probeer ik mijn paard door mijn houding (rechtop zitten, rustig blijven, geen spieren aanspannen en vooral niet aan de teugels trekken) zoveel zelfvertrouwen te geven dat zij overal langs gaat en rustig de situatie bekijkt, ookal knijp ik 'm inwendig. Ik kan blijkbaar goed toneelspelen......
Vorige zondag was een boer ook zo aardig met zijn rammelende en piepende trekken en wrakkige aanhanger loeihard over een hobbelige weg te razen op nog geen meter afstand van ons. Hij maakte zelfs boze gebaren naar ons, die idioot. Mijn paard kon ik overigens prima houden, op wat getrippel na, maar geen druk op de teugels!
Kijk voor jezelf waar je angsten en problemen liggen, schrijf ze desnoods op, schrijf erbij wat je kan overkomen en wat je wint door heerlijk buiten te rijden. Klinkt misschien stom, maar voor mij werd een heleboel duidelijk. Mijn grootste angst was dat ik eraf zou donderen door mijn slechte knie en mijn paard blind van angst tegen een vrachtwagen o.i.d. zou rennen. Ik heb geteld hoeveel vrachtwagens per dag voorbij komen, hoogstens drie, en waar wij rijden heb ik eerlijk gezegd in die vier jaar dat ik daar woon nog nooit een gezien. Er afvallen heb ik opgelost met de helm, hoofdletsel was voor mij ook een punt waar ik bang voor was. Ik verkrampte helemaal en trok onbewust aan de teugels, een signaal voor mijn paard dat er iets engs zou gebeuren en daar reageerde ze op door proberen weg te komen!.
Een heel verhaal , maar misschien heb je hier wat aan. Ik wens je veel succes en ik hoop dat je ook een betrouwbaar persoon vindt die samen met je gaat rijden. Ik rijdt mijn paard trouwens zonder bit, met een bosal.Groeten,
Monique