Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:


Soms, vandaag nog, heb ik sterk het idee, dat als Opal iets engs heeft moeten doen, en dat allemaal dapper doorstaan heeft, ze dat daarna af moet reageren door voor iets onzinnigs als een wit frietbakje weg te springen.

Daarna kan de spanning uit het lijf.

Isabel

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 13:38:

Ik vrees Pien, dat we hier toch echt wel met (paarden)logica te maken hebben.
Want: Bloem, Shire, bomvast, NERGENS bang voor. Slechts 2 dingen veroorzaken een sprong opzij:

- witte frietbakjes (of soortgelijke kleine witte items) en
- de coniferenhaag van de buurman

Het is dus onze taak op zoek te gaan naar de intentie van het witte fritesbakje. (De coniferenhaag neem ik niet meer serieus, die gebruikt ze om me scherp te houden )

Isabel van der Made schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:08:


Ja, ik denk ook wel dat dat zo is.
Effe ploffen en we kunnen weer verder....
Het komt alleen niet zo handig uit als je op vrachtwagens zit te letten he. Bovendien komen we daar dagelijks over die brug.
Het laat ook weer zien dat je nooit 100 % ervanuit kunt gaan dat alles goed gaat. Want het blijven schrikdieren die onverwacht reageren op onverwachte dingen in verwachte situaties.

En dan is het hóóg op een paard als je over de reling naar beneden in het water kijkt....
We stappen daar eigenlijk al heel lang niet meer af, zeker niet meer op de terugweg. Op de heenweg wordt er nog wel eens wat gemokt maar op de terugweg denderen ze in volle draf over die brug want ze weten dat er daarna een heel rustig stuk komt.
Maargoed, dat zijn mijn interpretaties he.
Soms werkt het toch even anders....
Groet, Pien
www.spirithorses.be

marjolijn schreef op donderdag, 14 juli 2005, 14:15:


Nou, coniferen zijn enge dingen hoor, wat dacht je van de beukenhaag die altijd wel ritselt, of eh.... de schapen en de 5 meter lange hooiruif in het natuurgebied hierboven, of de hooiruif zonder schapen, vooral als ze schapen verwachten maar er geen blijken te zijn. Dat is eng hoor.
Maarre.... wel de reuzenstoet uitlopen....

Net als je denkt dat je wel even onderuit gezakt kunt gaan zitten, lang teugeltje, beugels uit, kletsen met je buurman, om je heen kijken of uit je zadeltas een flesje water opdiepen, gebeurt het he.
Ik ken er zat die van een stappend paard afgedonderd zijn.
Lag er een papieren servet in de struiken, inderdaad meestal bij witte dingen....

Ze blijven maar schrikken van de Haflinger van de buren die een stuk hoger staat dan het pad waarover wij naar huis lopen.
Volgens mij doettie het erom....De paarden trappen er iedere keer weer in wanneer hij aangerend komt, zó bezig met de stinky varkenslucht aan de andere kant dat ze telkens niet opletten. Ik waarschuw de paarden dat hij eraan komt maar dat helpt geen zier, iedere keer weer springen ze weg en schrik ik zelf nog (Ook stom he).

Tja het enige wat ik me erbij kan bedenken is dat witte frietenbakjes niet in de natuur thuishoren, maar dan heb je nog te maken met lichtpaarse bloemetjes op het gallopeerpad (springt ze zo eng opzij en dat maakt mij niet blij in een rengalop), met weer 30 meter lager het kanaal onder mij, alleen gescheiden door een bomenrand die ook nog bergaf loopt.

Ik ben niet bang dat ik val, maar die elastieken jumpy Arabier he, of dat zij uitglijdt....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 12:22:


Hallo,

Ik heb soortgelijke ervaringen. Mijn paard is 8, een quarterhorse merrie en door de vele (hoef)problemen in het verleden nu pas verkeersmak aan het worden. Ze is in het verleden mishandeld en daardoor niet in staat vooral mannen te vertrouwen - lastig als degene die haar traint ook een man is. (ik kon gewoon geen vrouw vinden). In de bak liet ze zich door hem wel braaf rijden (bekend terrein), maar buiten bleef een drama. Alles was eng, ookal deed mijn trainer nog zo z'n best en liet haar alles zien. Steigeren en ervandoor gaan, vreselijk.... De laatste poging, de taktiek "gewoon botweg confronteren met het gevaar (het verkeer opzoeken) en laten bokken" werkte averechts. Ik was ondertussen zelf ook behoorlijk zenuwachtig geworden omdat ik straks zelf verder moest, ook omdat ik problemen met een knie heb. Ik zit daardoor minder vast in het zadel dan eigenlijk zou moeten.
Ik besloot helemaal aan het begin te beginnen:
-een vrouw (erg belangrijk voor mijn paard) vragen die echt niet loslaat, wat er ook gebeurt, om samen met mij en mijn paard buiten te gaan wandelen. .
-daarna zelf buiten wandelen, alleen nadat ik in de bak gereden had of gelongeerd, ("ei" kwijt) en alleen in de eigen straat.
-bij auto's e.d. uitwijken en van een grote afstand laten passeren. desnoods aanhouden en rustig een oprit ingaan.
-zoveel mogelijk laten onderzoeken en naar het gevaar toekeren: kwam ik een bekende tegen in een auto, even aanhouden en een praatje maken. daarna vragen langzaam weg te rijden.
Aan de hand ging steeds beter, alleen bij trekkers, bussen, vrachtwagens en motoren brak paniek uit, echter niet meer zo erg, ze was te houden. Toen heb ik een erg goede helm gekocht (als westernruiter wordt je niet gestimuleerd zo iets te kopen, mijn helm geeft mij echter veel vertrouwen, ben blij dat ik dat ding heb) en ik heb met een collega besproken of we misschien samen kunnen rijden. Zij haalde mij dan op met haar paard.
Zo ging het verder:
- Op een overzichtelijke weg met goede uitwijkmogelijkheden rijden, was de weg smal, onoverzichterlijk er naast lopen tussen het "gevaar" en het paard.
- Zoveel mogelijk uitwijken, in de richting van het gevaar draaien en laten kijken.
We zijn nu zover dat ik mijn collega tegemoet loop en voor auto's e.d. niet meer hoef uit te wijken, zelfs als ze van achteren komen. Ik stijg op als mijn collega er is. Auto's kunnen zelfs ook op hoge snelheid passeren. Enge dingen worden rustig bekeken, waarna we verder stappen. Vaak hoeven we niet eens meer te stoppen. We draven ook al en het gaat steeds beter.
Ik wandel nu elke dag met mijn paard, we gaan steeds verder van huis. De trekker die we afgelopen zaterdag tegenkwamen (zonder het paard van mijn collega erbij) had slechts het effect dat mijn paard min of meer doorzakte (kleiner maken), maar ze bleef staan!! Ik kon dan ook absoluut niet uitwijken, er was geen ruimte. Binnenkort ben ik zover dat ik bij huis opstijg en mijn collega tegemoet rijdt.
Zoals je ziet kampen meer mensen met angstgevoelens. Ik weet dat ik niets aan mijn rechterknie heb in een panieksituatie. Daarom probeer ik mijn paard door mijn houding (rechtop zitten, rustig blijven, geen spieren aanspannen en vooral niet aan de teugels trekken) zoveel zelfvertrouwen te geven dat zij overal langs gaat en rustig de situatie bekijkt, ookal knijp ik 'm inwendig. Ik kan blijkbaar goed toneelspelen......
Vorige zondag was een boer ook zo aardig met zijn rammelende en piepende trekken en wrakkige aanhanger loeihard over een hobbelige weg te razen op nog geen meter afstand van ons. Hij maakte zelfs boze gebaren naar ons, die idioot. Mijn paard kon ik overigens prima houden, op wat getrippel na, maar geen druk op de teugels!
Kijk voor jezelf waar je angsten en problemen liggen, schrijf ze desnoods op, schrijf erbij wat je kan overkomen en wat je wint door heerlijk buiten te rijden. Klinkt misschien stom, maar voor mij werd een heleboel duidelijk. Mijn grootste angst was dat ik eraf zou donderen door mijn slechte knie en mijn paard blind van angst tegen een vrachtwagen o.i.d. zou rennen. Ik heb geteld hoeveel vrachtwagens per dag voorbij komen, hoogstens drie, en waar wij rijden heb ik eerlijk gezegd in die vier jaar dat ik daar woon nog nooit een gezien. Er afvallen heb ik opgelost met de helm, hoofdletsel was voor mij ook een punt waar ik bang voor was. Ik verkrampte helemaal en trok onbewust aan de teugels, een signaal voor mijn paard dat er iets engs zou gebeuren en daar reageerde ze op door proberen weg te komen!.
Een heel verhaal , maar misschien heb je hier wat aan. Ik wens je veel succes en ik hoop dat je ook een betrouwbaar persoon vindt die samen met je gaat rijden. Ik rijdt mijn paard trouwens zonder bit, met een bosal.Groeten,
Monique