Dwangloos rijden gaat bij mij samen met rijden onder dwang.
Dus dwang alleen waneer het nodig is.

Doordat ik bij voorkeur zoveel als mogelijk is mee ga met Shadow,
hebben we dwang het minste nodig. Een paard (en hond ook) gaat graag en gewillig mee, met iemand die met haar mee gaat. Zo werkt going with echter niet altijd op dit moment.

We hebben gemerkt dat de afslag naar huis óf de keuze voor een langere route niet zonder dwang tegen haar zin in genomen kan worden. De vraag is of we dan met ons paard mee moeten gaan, of niet? Dit is niet eenduidig te beantwoorden, het hangt van veel individuele omstandgheden af wat het beste is, op een bepaald moment.
En elke keuze heeft zijn eigen voor en nadelen.

Overigens leer ik Shadow af te remmen, te stoppen en te vertrekken op mijn stem (hooo, stop en 2 mondklikjes). En lings en rechts uitsluitend op een doorhangende teugel. Ze doet dit al heel licht en goed allemaal. Alleen nog niet altijd, en dan komt er meer oefening en indien echt nodig oplopende druk.

Signalen met zit en been daar wil ik niet dan ze daar op gaat anticiperen. Voor buitenritten is dit namenlijk niet zo handig, met duiken onder bomen door, aan alle kanten veel te bekijken, heuvel op en af, etc. Met zit en been signalen zou mijn paard ook nog eens moeten leren welke druk ze moet negeren en welke ze op moet volgen. Dan is teugel en stem wel zo duidelijk en bij licht gebruik ook zonder balans verstoringen.

Michiel

Michiel schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 15:13:


Hallo,
Ben ook bezig mijn paard te leren meer op stem en teugel te rijden (ivm knie), maar dat kost tijd en veel oefenen. Ik kan haar met stem in stap, draf en gallop krijgen en ook langzamer laten worden en laten stoppen. Maar links en rechts zonder beenhulpen lukt nog niet zo goed. In de bak natuurlijk wel, maar daar is het ook niet zo interessant als buiten.
Monique

Michiel schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 15:13:


En toch is hier gevoelsmatig goed onderscheid in te maken. Jovarna voelt heel goed het verschil wanneer ik bijv. naar links kijk om linksaf te slaan of wanneer ik naar links kijk omdat ik een haas zie. Dit heb ik haar niet hoeven leren. Blijkbaar voelt en kent mijn paard mijn intenties. Wanneer ik signalen geef terwijl ik niets met die signalen wil zeggen of vragen (bijv. het opzij bewegen of naar beneden duiken voor een hangende tak), dan reageert ze daar ook niet als zodanig op. Ze laat me a.h.w. lekker m'n gang daar bovenop haar rug. Wanneer ik met een signaal wèl iets van haar vraag of tegen haar zeg, begrijpt ze dàt ook. Ze voelt het verschil.
Ik denk dat intentie meer kracht heeft dan welke technische hulp dan ook.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Peet schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 15:30:
......

Op zich heeft Michiel wél een punt. Ik heb met Arabella ook een fase gehad waarin ze de nijging had op mijn hulpen te anticiperen. Dat is echter niet helemáál hetzelfde. In feite is dat de hulp ontwijken....
Echte verwarring kan echter ook voor komen en dat voorkom je het beste met een rustige, onafhankelijke zit zodat je bv in galop kan omkijken zonder met je benen te draaien.
Ja en je hebt helemaal gelijk dat als je met bewustie intentie rijdt, dus met focus, je bewust én onbewust helemaal en consistent duidelijk bent en jouw paard best in staat is om het beetje inconsistente ruis te negeren.

Huertecilla schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 17:42:


Dat begrijp ik, als je die ervaring van je paard volgen waardoor het paard jou gaat volgen, niet opgedaan hebt, dan is het lrasubitikre.
Het boek van Tom Dorrance True Unity, niet duur, is een absolute aanrader in deze! Het zou alles wat je nu doet, op een nog hoger plan kunnen brengen. Niet dat Going with moeilijk is hoor, ik denk dat kinderen die met hart en ziel op hun pony rijden, zonder de belemmerende aanwijzingen van volwassenen, spontaan rijden met going with, en dan later als volwassenen zich het hoofd suf piekeren hoe ze die eenheid van vroeger weer terug moeten veroveren met hun paard. En dan de ene guru naar de andere aflopen in de hoop dit goede gevoel terug te krijgen.

Michiel

Michiel schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 20:08:



Ik geloof dat je niet goed gelezen hebt Michiel.

Peet schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 15:30:


Hoi! Hierin geef ik jou gelijk Petra! Ik denk weleens dat het bijna gedachten-overbrenging is! Nu ben ik ook een veelvuldig buitenrijden en praktisch nooit in een rijbak bezig. Inderdaad... ze voelen wanneer je echt links- of rechtsaf wilt.
Het leukste is om je paard zijn eigen route te laten bepalen... Je zult verbaasd staan wat paarden nu echt interessante paadjes vinden...
Die kunnen net zo goed doelloos rondzwerven als wij!
Verder hoef ik alleen maar te denken: ik geloof dat ik naar huis ga... En hij zal altijd de korste route naar huis weten te vinden, heeft een soort ingebouwde routeplanner!
Je kunt rustig op hem vertrouwen... hij komt thuis.
We hebben weleens flink bij jou in de regio Borger/Grolloo gedwaald... niemand wist de weg nog terug naar Grolloo... En ik liet het gewoon aan Chaser over...
Nu, heel doelbewust links- of rechtsaf... Hij krijgt dan een flink tempo en laat duidelijk zien waar we heen moeten... en hij wist daar echt de weg niet hoor!
We kregen toen ook nog de opmerking: Jaja... zometeen loopt hij naar Ruinen (thuis dus)! maar nee.... Chaser weet ook waar hij tijdelijk woont.
haha... We hebben weleens een discussie met andere ruiters op een kruising gehad over de juiste afslag.... iedereen wilde een andere kant uit... schoot lekker (niet) op )

Maar Chaser had gelijk. Zelfs al zou hij alleen overblijven op zo'n route en z'n maatjes achter moeten laten... toch loopt hij dan door. Heel zelfverzekerd, DIT is de juiste route en NIET anders....
Tegenwoordig houdt iedereen lekker z'n mond )
Ze geloven het inmiddels wel....

Groetjes,
Wil.

Wil schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 21:26:


Ja, das inderdaad mooi om te zien en te weten.
Een vergelijkbaar iets hadden kennissen op een van de eilanden.
Tijdens een (eerste) ochtend strandwandeling te paard raakte er een in een soort drijfzand.
Beide ruiters van hun paard af om het paard weer op de vaste grond te krijgen.
Toen dit gelukt was zijn ze , de paarden dus, er samen vandoor gegaan, de ruiters achterlatend op het strand.
Met de kar zijn ze bij dat strand aangekomen....ze kende er de weg absoluut niet.
Over wegen, kruispunten , weilanden enz. enz. zijn ze geheel zelfstandig terug gerend naar de stal waar ze de avond er voor aan waren gekomen en overnacht hadden. Hoezo betrouwbare richtingaanwijzers....

Nick

Huertecilla schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 17:51:


Met intentie, bedoel ik dus ook echt intentie; wat wil je, wat voel je, wat denk je, wat zie je (in gedachten), etc. Dus juist ongeacht je focus of je handelen. Dàt wilde ik aangeven, dat in ieder geval mijn paard heel goed aanvoelt wanneer ik bijv. naar links kijk, of ik linksaf wil of dat ik gewoon links van ons ergens naar kijk. Of dat ik een been aandruk om haar iets te vragen of dat ik dat (per ongeluk) doe omdat ik me op m'n kont wil krabben; ik noem maar wat.
Het kan best zo zijn dat paarden (nog) de neiging hebben om te anticiperen, omdat je eigen intentie (nog) niet helemaal duidelijk is. Of omdat dat "bruggetje" tussen jou en je paard nog niet helemaal gelegd is en dat dat de ruis is.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk