Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:


Ik kan me goed vinden in je verhaal, Els, hoewel ik het ook begrijp als iemand er anders over denkt. Er is tegenwoordig een groot aanbod aan paarden, dus een ruil is snel gemaakt, bovendien is het maatschappelijk geaccepteerder dan een hond wegdoen bijvoorbeeld. Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden.

Ik heb met 11jarige Cadiz -hij is hier nu 5 jaar- enorme problemen doorgemaakt. Wij begrepen elkaar helemaal niet, hij was alleen maar boos op alles en iedereen. Hij beet in mijn schoenen, sloeg met een voorbeen op de grond, liep alleen maar achteruit, beet naar me met poetsen, gilde zelfs naar me als ik erop zat... kortom, een regelrechte ramp. Ik zat er regelmatig jankend op, op mijn Andalusische sprookjesschimmel... Verkopen was niet eens een optie, want hij liet zich niet rijden, dus leuk voorrijden was onmogelijk. De ene na de andere instructeur passeerde zonder succes. Ik probeerde de zweep, de liefde, het geduld en het negeren... niets hielp!
Maar ik was ooit gevallen op dat arrogante ongenaakbare hoofd en ik geloofde in hem, ook al wendde hij zich continu af van mij. Komt bij dat hij in zijn woede-uitbarstingen nooit gevaarlijk werd, dus ik wist dat zijn woede zich niet zozeer tegen mij richtte, maar dat de beerput in hemzelf zat.

Dit paard heeft mij gedwongen te studeren. Gedwongen te leren rijden met een stille zit en stille hand. Gedwongen mij te verdiepen in zijn verleden, zijn psyche, het oord waar hij vandaan kwam. Gedwongen te minimaliseren, in ALLES. Gedwongen eens goed in mijzelf te kijken...! Welk dier krijgt dat voor elkaar?!

Inmiddels, ik schat een jaar nu, zijn we een stel. Hij geeft nog steeds heel duidelijk zijn grenzen aan, en ik ook de mijne. En dat werkt perfect. Hij floreert bij een duidelijk kader. En eerlijk gezegd, ik ook. We hebben elkaar gevonden en ik had de weg daarnaartoe voor geen goud willen missen.
Wie zei ook weer dat paarden een spiegel zijn?

Christel Provaas schreef op dinsdag 14 november 2006, 16:02:


Dank voor je voorbeeld Christel! "Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden", schrijf je. Ik wil die reden slechts voorzichtig overwegen als we samen hebben gewerkt aan oplossingen zoeken. Ik wil graag in die spiegel kijken, ik lees me suf, de privélessen en nu deze beslissing zijn slechts een eerste stap op de lange, lange weg die we samen gaan meemaken. En dat ik bang ben geworden ligt vooral in het feit dat ik pas 2 jaar geleden bij een reguliere manege paardrijlessen ging volgen omdat we in de luxe positie verkeerden om een lap weiland recht to ons huis te kunnen kopen. "Als er dan een ponietje (met gezelschap) voor de jongens zou komen", dan moest ik me daar toch goed op voorbereiden. Ja, ik bedoel maar, ben ook gaan lezen toen ik zwanger was. De eerste pup is ook weloverwogen en goed voorbereid in huis gehaald. Maar na 8 weken op die manege stuiterde ik in galop (!) van Joep en brak mijn bovenarm en bestond mijn linker elleboog opeens uit meerdere stukjes. Na revalidatie blijkt de arm procentueel behoorlijk scheef te zijn gezet. Dat trekt een wissel op een jong gezin.

Toch heb ik, zodra het weer kon, zitlessen genomen en ben me met de buur-boer-paarden gaan bemoeien. Beetje poetsen, los door de wei volgen in stap enzo. En dan is daar het droompaard. (Eddy heeft wel gelijk in die door kleur geleidde aanschaf, maar ze was braaf en 200% verkeersmak, dus dat zou wel lukken). Mijn angst is dus niet om van mijn eigen bonte meis te donderen (hoewel ik daarmee wel weer mijn gezin opzadel met een probleem waar ze niet om hebben gevraagd), maar mijn angst komt vooral voort uit de angst dat we niet nader tot elkaar zullen komen, hoe goed we ons ook allebei daarvoor inzetten.
dag,
jet

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


p[ffff watje

Christel Provaas schreef op dinsdag 14 november 2006, 16:02:


Alle Goeroe's zeggen het
Nils en Olly

Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:


Tja, dat het goed gaat met alle hierboven genoemde "dieren" bewijst in ieder geval dat je heel goed met roofdieren kunt om gaan.
Nou moet je je"alleen" nog maar inleven in de Prooi


Nou je hebt al je zinnen gezet op dit paard, dus dat verder gaan gaat zeker gebeuren. Vertrouwen is een groot goed.


Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op dinsdag 14 november 2006, 21:24:


Iedereen bedankt voor de reacties. Dit "watje" krijgt af en toe wel eens het idee dat ze de enige is die een dier ziet als een eigen ik. Maar moest van het forum natuurlijk al beter weten. Werd ook echt helemaal beroerd van die spot van de Partij voor de dieren waarin je ziet hoe "scharrelkippen" uit een grote loods worden "opgeveegd" met één of ander masjien en dan in kratten worden geblazen. Als ik dan naar m'n eigen drie kipjes kijk met elk hun eigen karakter... 't Is toch prachtig als je ziet hoe de grootste haar kop onder de haan steekt om zich voor mij te verschuilen, net een struisvogel.

En nee, ik koop mijn dieren niet op uiterlijk. Eigenlijk komen ze meestal gewoon op mijn weg. Behalve Willem dan. Wilde dolgraag een fjord die Anton als vader had, die had ik een keer gezien bij een hengstenshow en daar viel ik volledig voor (qua karakter dan). Willem heeft dus een prima afstamming ook van moeders kant en daar is dan ook alles mee gezegd. Of eigenlijk niets mee gezegd. Ik ben toch bang dat er in het begin van zijn leven het nodige fout is gegaan en daar heb ik zelf nog een schepje bovenop gedaan, gepushed door een omgeving die het al raar vond dat ik niet meteen op hem ging rijden. (hij was nog geen 3 toen ik hem kocht). En nu heb ik alle tijd van de wereld, geef ik hem alle tijd en ben lekker een watje!!!

Els.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 15 november 2006, 14:21:


Ja en dan hoor je in de supermarkt: "Deze week de kippebouten en de kipfilet voor maar één euro per kilo. C1000, dat scheelt"

En mensen kopen het ook nog want het is zo goedkoop.

BAH.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 15 november 2006, 14:21:

Even niet alleen naar het einde kijken hè, wel de "hele" film(leven)bekijken en dan vergelijken

Néé Els, géén watje blijven maar een fjorden vrouw worden
Hem de tijd geven, Prima.
Zelf de tijd nemen, héél goed. Maar wel bezig blijven !
If you take the time it takes, it takes les time (Parelli ??)

Nils en Olly