Telkens weer wordt ik geconfronteerd met mensen die vinden dat hun dier bij hun moet passen en er moeite mee hebben zich in te leven in dat dier. Het dier moet doen wat zij willen, zo niet, dan wordt het doorverkocht, teruggebracht en in het ergste geval afgemaakt.
Soms niet eens het idee van de mensen zef, met als voorbeeld een buurvrouw (woont een heel stuk verderop, weinig contact mee) die een aantal weken geleden bij me kwam met het verhaal dat ze problemen had met haar jonge hond (19 mnd) en dat de dierenarts adviseerde hem af te maken. Met wat hemelse steun uit Vlaanderen (bedankt Eddy!) leeft het dier gelukkig nog. Niet op de manier die ik zelf of Eddy in gedachten had, maar dat maakt niet uit, we hebben buurvrouw toch net die steun weten te geven die ze nodig had om door te gaan. De hond is gecastreerd, er hangen een soort verstuivers in huis met één of ander hormonengoedje en het dier is veel rustiger geworden.
Zo ook met paarden. Ik zie steeds weer mensen in de omgeving die een paard kopen, beest bevalt niet en weg gaat 'ie weer. Nieuw paard en weer idem dito. Elk van deze paarden loopt mijns inziens een stukje stress op voor de rest van zijn leven.
Ik word hier zo verdrietig van. Ben ik nou de enige die zijn dieren als indiviuen ziet, elk met zijn/haar eigen eigenaardigheden? Als voorbeeld mijn eigen paarden. Froukje met al haar nukken en kuren. Telkens weer probeer ik een ingang te vinden om op een betere manier met haar om te kunnen gaan. Nu met PN en HN heb ik het gevoel dat ik toch steeds meer op de goede weg ben en vind ik het heel spijtig dat ik daar niet veel eerder kennis van heb gehad. En af en toe word ik wanhopig van haar, omdat ik niet begrijp wat ik fout doe. En dan Willem van 5. Als bange wezel gekocht. Zelf heel veel fouten gemaakt met hem, maar nu, langzaam maar zeker, wordt hij steeds steviger in zijn gedrag, wordt niet meer panisch als je iets van hem vraagt en liet zich zelfs van de week terugdrijven onder een laaghangend stuk zeil door toen hij ontsnapt was van het land, zonder in paniek te raken. Ik weet niet of ik ooit op hem kan rijden, maar zelfs als dat niet kan, is 'ie mijn Willem en blijft 'ie bij me zolang als het kan, liefst tot hij dood gaat, maar dat kan je natuurlijk nooit helemaal garanderen.
Ik heb nu drie honden gehad, twee uit het asiel, één gedumpt omdat ze een Yorkshire terrier scheen te hebben dood gebeten. Alledrie totaal verschillend. Dan kan je toch niet eisen dat de hond zich aan jou aanpast, maar pas je je toch aan je hond aan? Mogen we van een dier verlangen dat hij bij jou moet passen en kan je hem als dat niet zo is daarom dan maar weer dumpen?
Ik vind van niet... Ik zie ieder dier als een individu en hoop dat ik niet de enige ben.

Groetjes, Els.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


Iedereen is anders, ieder maakt andere keuzes om andere redenen.

Het zou fijn zijn als iedereen mekaar een beetje meer wilde respecteren en niet veroordelen op basis van zijn of haar eigen kader.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


Els ,eerst en vooral ben ik zeer blij dat die pup nog leeft . De DA die dat had geadviseerd zou ik wat graag eens een minuutje of drie willen "babbelen". Kan ik hem zijn tumor eens laten zien
Gelukkig hebben we je buurvrouw toch nog van het tegendeel kunnen overtuigen . En ja je hebt daar zeker een punt ivmet het aanpassen van het dier en de mens . Maar zou het niet meer een fifty - fifty verhouding moeten hebben ? Jij kan je toch ook niet ALTIJD aanpassen aan andere paarden ? Neem nu in mijn geval , een paardje of vijf per dag van verschillende alooi ? Natuurlijk ga ik mijn manier van werken aanpassen maar hij/zij moet ook wel over de brug komen hoor , ik ga het niet allemaal voor hem doen hé . Hier héél kort bij aanleunend is het volgende : Heb meer en meer de indruk dat er hier ook op het forum véél mensen een paardje kiezen op basis van kleur en bouw meer dan op karakteriele basis en dat is voor mij toch nog doorslaggevend bij een keuze . Ik weet bvb dat ik me véél nerveuzer kan maken bij een zeer sloom (lees slapend) paard en dat ik bij een héél nerveus typetje dan weer een voorbeeld van kalmte wordt . Bij een angstig paard wordt ik de boom waar hij kan gaan achterstaan . En bij een uitdagende Bengel wordt ik zijn tegenstander die hij niet "mag" verslaan . En als ik dan in manege's , shows , wedstrijdarena's rondloopt hoor ik altijd hetzelfde. Oooooh wat een mooie paardje , kijk eens naar die prachtige manen , aaah en die staart , en zo'n prachtige witte sokjes. Boenk ......pâardje verkocht en en maand later .
Zeg dat paard kan ik niet berijden hoor hij springt zo door de teugel, nee hoor véééél te wild voor mij ????
Maar diezelfde mensen kopen dan wel weer een paard op het zicht enkele maanden later !!!

Het karakter van mens en paard moet samengaan anders ben je wel gezien voor je moeite en ga je enkele tientallen jaren op de sukkel . En toch zijn er nog altijd héél nerveuze (binnenin) mensen die tinkers of Arabieren kopen . De ene is veel te traag voor hun manier van doen de andere véééél te hevig . En dan zoeken ze programma's en opleidingen om hun paard "beter" op te leiden zodat HET PAARD hun beter zou begrijpen ? Wees gerust het paard begrijpt je volledig en reageert zoals hij zou moeten reageren.
Hetzelfde met mensen die hier komen achter een "rustig paardje "vragen . Onzekere mensen die in het begin van hun ruiterschap staan en die alleen willen "stappen". Maar die hun houding verandert naarmate hun kunde toeneemt en een fris galopekke zien ze nu ook wel zitten . Hupakee exit rustig paardje entree jonge arabier . Tja die zie ik ook wel terug maar dan wel als ze hebben besloten te stopen met paardrijden na enkele spectaculaire duikoefeningen van op de 1.55M plank . Hoe kan een soort die zo gevalueerd is soms toch nog zo'n stommiteiten uithalen bij zo'n eenvoudige dingen ? En dan heb ik het niet over de paarden gelukkig. Ik probeer dat de mensen hier mee te geven bij hun keuze van paarden en de meesten luisteren toch .

jose schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:51:


Zondig jij af en toe niet tegen je eigen regel ?

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:

Wat een toeval dat je erover begint Els. Er is mij de afgelopen weken regelmatig gezegd (niet eens geadviseerd!) salami van Secret te laten maken...

Nee hoor, Els

Ik zie ieder dier als een individu en hoop
Nog zo'n zotte Noord-Hollander hier.

Onder andere het topic '(hoe) krijg ik m'n pony in het gareel?' heeft me doen besluiten (dank dus voor al jullie reacties daar) Secret een maand in training te geven aan iemand die er meer verstand van heeft, er meer ervaring mee heeft en minder emotioneel betrokken is bij haar dan ikzelf. Ik ben nu een jaar haar mens en sinds een maand heeft ze besloten duidelijker te uiten dat ik haar niet begrijp. Op alle manieren probeert ze me dat duidelijk te maken (als ze me ziet 'verdwijnen' haar oren, zondag probeerde ze me te lanceren en gisteren wilde ze gericht bijten). Maar ik weet niet wat ze me vertelt... De komende tijd zal iemand anders dus naar haar luisteren, haar lezen. En daarna hoop ik dat hij me Secret zal kunnen 'voorlezen', zodat we samen verder kunnen. Ik hoef niet te rijden - hoewel dat zonder al te veel druk het enige is wat we samen met plezier doen - maar wil haar wel graag zodanig leren kennen dat ook zij het bij ons naar d'r zin heeft.

Twee jongetjes (8 en 4), nu 3 Engelse Mastiffs, een verlaten nest kittens, een prachtige knuffeljaarling en vroeger een Bordeaux Dog met knikstaart en een Franse Basset-met-altijd-van-alles-en-nog-zo-wat, leven in harmonie met mij (en hun vader/ander mens) samen. Ik leer ze zoveel als ze willen van wat wij belangrijk vinden (niet helemaal Michiel-like, maar toch bijna) en zie ze evenwichtig opgroeien. Waarom krijg ik dat met haar dan niet voor elkaar? Tuurlijk, karakter, d'r opvoeding en: "Je vraagt nu toch ook meer van haar?" zullen daaraan ten grondslag liggen. Maar als je na 12 maanden durft toe te geven dat je bang bent voor het mooiste bonte paard op de wereld, dan moet je wat. En Els, verkopen doe ik d'r niet en ik hou ook niet van salami... Ik hoop alleen dat we straks verder kunnen!

Ben benieuwd naar andere reacties op 'het dier als individu', want hier zit nu even weinig rationaliteit achter de laptop.
dag,
jet

Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:


Ik kan me goed vinden in je verhaal, Els, hoewel ik het ook begrijp als iemand er anders over denkt. Er is tegenwoordig een groot aanbod aan paarden, dus een ruil is snel gemaakt, bovendien is het maatschappelijk geaccepteerder dan een hond wegdoen bijvoorbeeld. Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden.

Ik heb met 11jarige Cadiz -hij is hier nu 5 jaar- enorme problemen doorgemaakt. Wij begrepen elkaar helemaal niet, hij was alleen maar boos op alles en iedereen. Hij beet in mijn schoenen, sloeg met een voorbeen op de grond, liep alleen maar achteruit, beet naar me met poetsen, gilde zelfs naar me als ik erop zat... kortom, een regelrechte ramp. Ik zat er regelmatig jankend op, op mijn Andalusische sprookjesschimmel... Verkopen was niet eens een optie, want hij liet zich niet rijden, dus leuk voorrijden was onmogelijk. De ene na de andere instructeur passeerde zonder succes. Ik probeerde de zweep, de liefde, het geduld en het negeren... niets hielp!
Maar ik was ooit gevallen op dat arrogante ongenaakbare hoofd en ik geloofde in hem, ook al wendde hij zich continu af van mij. Komt bij dat hij in zijn woede-uitbarstingen nooit gevaarlijk werd, dus ik wist dat zijn woede zich niet zozeer tegen mij richtte, maar dat de beerput in hemzelf zat.

Dit paard heeft mij gedwongen te studeren. Gedwongen te leren rijden met een stille zit en stille hand. Gedwongen mij te verdiepen in zijn verleden, zijn psyche, het oord waar hij vandaan kwam. Gedwongen te minimaliseren, in ALLES. Gedwongen eens goed in mijzelf te kijken...! Welk dier krijgt dat voor elkaar?!

Inmiddels, ik schat een jaar nu, zijn we een stel. Hij geeft nog steeds heel duidelijk zijn grenzen aan, en ik ook de mijne. En dat werkt perfect. Hij floreert bij een duidelijk kader. En eerlijk gezegd, ik ook. We hebben elkaar gevonden en ik had de weg daarnaartoe voor geen goud willen missen.
Wie zei ook weer dat paarden een spiegel zijn?

Christel Provaas schreef op dinsdag 14 november 2006, 16:02:


Dank voor je voorbeeld Christel! "Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden", schrijf je. Ik wil die reden slechts voorzichtig overwegen als we samen hebben gewerkt aan oplossingen zoeken. Ik wil graag in die spiegel kijken, ik lees me suf, de privélessen en nu deze beslissing zijn slechts een eerste stap op de lange, lange weg die we samen gaan meemaken. En dat ik bang ben geworden ligt vooral in het feit dat ik pas 2 jaar geleden bij een reguliere manege paardrijlessen ging volgen omdat we in de luxe positie verkeerden om een lap weiland recht to ons huis te kunnen kopen. "Als er dan een ponietje (met gezelschap) voor de jongens zou komen", dan moest ik me daar toch goed op voorbereiden. Ja, ik bedoel maar, ben ook gaan lezen toen ik zwanger was. De eerste pup is ook weloverwogen en goed voorbereid in huis gehaald. Maar na 8 weken op die manege stuiterde ik in galop (!) van Joep en brak mijn bovenarm en bestond mijn linker elleboog opeens uit meerdere stukjes. Na revalidatie blijkt de arm procentueel behoorlijk scheef te zijn gezet. Dat trekt een wissel op een jong gezin.

Toch heb ik, zodra het weer kon, zitlessen genomen en ben me met de buur-boer-paarden gaan bemoeien. Beetje poetsen, los door de wei volgen in stap enzo. En dan is daar het droompaard. (Eddy heeft wel gelijk in die door kleur geleidde aanschaf, maar ze was braaf en 200% verkeersmak, dus dat zou wel lukken). Mijn angst is dus niet om van mijn eigen bonte meis te donderen (hoewel ik daarmee wel weer mijn gezin opzadel met een probleem waar ze niet om hebben gevraagd), maar mijn angst komt vooral voort uit de angst dat we niet nader tot elkaar zullen komen, hoe goed we ons ook allebei daarvoor inzetten.
dag,
jet

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


p[ffff watje

Christel Provaas schreef op dinsdag 14 november 2006, 16:02:


Alle Goeroe's zeggen het
Nils en Olly

Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:


Tja, dat het goed gaat met alle hierboven genoemde "dieren" bewijst in ieder geval dat je heel goed met roofdieren kunt om gaan.
Nou moet je je"alleen" nog maar inleven in de Prooi


Nou je hebt al je zinnen gezet op dit paard, dus dat verder gaan gaat zeker gebeuren. Vertrouwen is een groot goed.


Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op dinsdag 14 november 2006, 21:24:


Iedereen bedankt voor de reacties. Dit "watje" krijgt af en toe wel eens het idee dat ze de enige is die een dier ziet als een eigen ik. Maar moest van het forum natuurlijk al beter weten. Werd ook echt helemaal beroerd van die spot van de Partij voor de dieren waarin je ziet hoe "scharrelkippen" uit een grote loods worden "opgeveegd" met één of ander masjien en dan in kratten worden geblazen. Als ik dan naar m'n eigen drie kipjes kijk met elk hun eigen karakter... 't Is toch prachtig als je ziet hoe de grootste haar kop onder de haan steekt om zich voor mij te verschuilen, net een struisvogel.

En nee, ik koop mijn dieren niet op uiterlijk. Eigenlijk komen ze meestal gewoon op mijn weg. Behalve Willem dan. Wilde dolgraag een fjord die Anton als vader had, die had ik een keer gezien bij een hengstenshow en daar viel ik volledig voor (qua karakter dan). Willem heeft dus een prima afstamming ook van moeders kant en daar is dan ook alles mee gezegd. Of eigenlijk niets mee gezegd. Ik ben toch bang dat er in het begin van zijn leven het nodige fout is gegaan en daar heb ik zelf nog een schepje bovenop gedaan, gepushed door een omgeving die het al raar vond dat ik niet meteen op hem ging rijden. (hij was nog geen 3 toen ik hem kocht). En nu heb ik alle tijd van de wereld, geef ik hem alle tijd en ben lekker een watje!!!

Els.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 15 november 2006, 14:21:


Ja en dan hoor je in de supermarkt: "Deze week de kippebouten en de kipfilet voor maar één euro per kilo. C1000, dat scheelt"

En mensen kopen het ook nog want het is zo goedkoop.

BAH.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 15 november 2006, 14:21:

Even niet alleen naar het einde kijken hè, wel de "hele" film(leven)bekijken en dan vergelijken

Néé Els, géén watje blijven maar een fjorden vrouw worden
Hem de tijd geven, Prima.
Zelf de tijd nemen, héél goed. Maar wel bezig blijven !
If you take the time it takes, it takes les time (Parelli ??)

Nils en Olly