ebby schreef op donderdag, 3 juni 2004, 14:48:


Het boekje dat ik las, was groen, kleine pocket en in het nederlands.
Met foto's.
Hij heeft meer boeken geschreven.
Ik vond juist de verklaring er achter, waarom en hoe alles zo was als het was en zo gekomen.............veel zeggend.
Net als dat jij probeert te verklaren waarom je het zo ziet.
Het maakt een mens wijzer, toch?



De horsewisper/paardenfluisteraar is een roman.
Monty Roberts heeft daar verder niets mee te maken, behalve dat hij Robert Redford advies heeft gegeven hoe hij er als een echte cow-boy uit zou kunnen zien.
Ik zelf vond het boek en de film erg tegenvallen.
Het boek is trouwens ook in het nederlands verkrijgbaar.
Lys zegt me niets, ken het boek niet , weet ook niet van wie het is.


Aan de eerste mis je niet zo veel, is een roman.


Misschien , misschien niet.

Lisalill is ooit gedwongen een wormenkuur te nemen.
Zij was toen nog een veulen, als klap op de vuurpijl heeft ze toen teveel binnen gekregen en werd doodziek.
Haar moeder is ook argwanend tegenover mensen.
Die twee dingen samen hadden haar tot een "aggressief", jong paard gemaakt.
Het kon twee kanten op gaan, gedwongen onder het zadel brengen of een gek vinden met alle geduld en tijd van de wereld.
Die wilde proberen het beste in dit paard omhoog te brengen.

Die gek ben ik geworden.

Ik weet waarom ze bokte en steigerde.
En ik had de tijd, de rust en geen gevoel van verliezen als we zonder iets te doen weer de paddock uitgingen.

We kunnen niet "negatief" de paddock of bak uit.
Er moet een moment van rust of toenadering zijn...........positief en vriendelijk voor beiden afsluiten.

Zij heeft geleerd, ik heb geleerd.
Zij dat niet alle mensen iets slechts willen of persè aan haar mond willen zitten.
Ik dat zij een heel mooi dier is, beetje jalours nu ze weet dat we samen wat hebben, beetje opstandig af en toe..........maar ze heeft ook lef gekregen, moed en vertrouwen.
Ja, ze is nog eigenzinnig en èènkennig (kan goed merken als een ander in haar box is geweest, dan is ze beledigd, draait haar kont naar me toe en ik zal eerst lieve woorden moeten zeggen en haar hier en daar krabben).
Maar er wacht haar een goed leven.............met mensen.

Vandaar dat ik ook zei, ik heb niet eerder voor haar betaald dan dat ik wist dat zij mij ook accepteerde.
De join-up met mij wou.
Zij had de vrijheid te weigeren.
Voel me dan ook zeer vereerd.

jo schreef op donderdag, 3 juni 2004, 14:50:
Had al het eea bij mijn reactie geschreven, hbe geen zin om het nog een keer op te schrijven.
Klopt, was in die periode ook vrij verwarrend bezich.Is gelukkig goed gekomen (met mijn verwarring die nu grotendeels weg is, ben nog steeds wel aan het experimeteren maar verminder het stukken :) ) als met dei Join-up. IN het begin snapte ze het niet echt maar ik had vrij snel genoeg van rennen (conditie nul en teon werd het dus iets anders.
Pieter Baalbergen, gunst, nooit van gehoort. Maar het is dan ook maar de enigste keer dat ik dit heb gedaan. Het heeft ook wel ietsjes weg van wat Voest doet met zijn grondwerk. Maar die imiteerd meer de join-up van robberts en wil het (als ik zijn boek goed begrijp) dagenlijks doen...

Weg jagen vind ik iets anders dan join-up. Als een paard vlak bij mij staat te springen jaag ik hem ook weg, tot op veilige afstand en dan mag het daar gerust gaan rennen, bokken, springen.
Hmm, ik weet neit of ik te snel geoordeelt heb. Wel iets te snel en het in mijn eerste reactie niet goed uitgelegd maar ik heb niet onbedacht gereageerd. Ergens wel onbedacht geweest: ik heb niet heel zijn methode uitvoerig bestudeert voordat ik een mening had. Slecht, slecht, slecht, ik weet het. Maar mijn basis mening staat vast en dan besteed ik mijn tijd liever aan andere dingen (boeken van de beladen hepfling en het bij de wei zitten observeren van de paarden)

groetjes Ebby

jo schreef op donderdag, 3 juni 2004, 15:07:

Klopt, daar hbe je gelijk in maar dan moet je wel eerst de rest van mijn verhaal lezen waarom ik het niet wil gaan lezen. Het boek van Robberts zelf is in het Nederlands, ik las een boek met zijn levensverhaal en voor en achter een paar paginas met hoe je een join-up doet.
The horsewisper film heb ik ook gezien, heeft geen hout met NH te maken. Ik viel trouwens (echt waar) tijdens de film, toen het paardengedeelte voorbij was in slaap . HEt was dan wel al 2 uur ofzo maar toch.
Ik bedoel een ander boek waarin zijn vader en zijn familie de dingen die robberts zecht ontkrachten en zeggen dat het leugens zijn. Die is in beperkte oplagen verkocht en alleen in het engels te verkrijgen. Weet neit zeker of het the horsewisper and lys (engels voor leugens, weet neit precies hoe je het schrijft) heet maar het was geloof ik zo iets degelijks.

groetjes Ebby

e m kraak schreef op donderdag, 3 juni 2004, 14:19:


Ik had wel naast je op de bank willen zitten, samen elk plaatje uitpluizen.


Ja, okè.
Dat ook.
Ik voelde me dan ook al een hele Piet als Lisalill kwam.
Ik heb de hele winter in een (besneeuwde)wei en de stallen doorgebracht.
Maar in de paddock werd het opeens een monster.
Ben ook naar een verkleinde bak(vierkant/hemfping/pieter baalbergen) verhuist.
Dat hielp wel.
Maar de paddock moest otch ook eens van zijn negatieve image af.
Is het ook inmiddels.


Er was een race-paard, waarbij hij er maar niet achter kwam wat het probleem nou was.
En achter shyboy heeft hij dagen/weken gelopen........is ook een boek/film van gemaakt.
Die man heeft nog verdriet dat het paard dood is.
Kan het me ook wel voorstellen.


Precies.


Discomfort geldt voor de eigenaar/persoon die met het paard werk ook.
Bokkend, steigerend, dreigend paard is ook weinig mee te willen als mens zijnde.
dus zullen we elkaar ergens in het midden moeten zien te vinden uiteindelijk....... of de slacht of dwang en geweld............


Hij wordt in ieder geval weggejaagd , ja.
Maar kijk naar de alternatieven en de inrijders......................
Kijk ik naar de dochter van mijn collega...............speelt even in de wei en zit opeens op de rug van een tweejarig..........paard kijkt verbaast om en dat was het.
"Zo die ook weer zadelmak" zei ze.....................tja, zo wil ik het ook wel. :)



Nogmaals, het alternatief?
Ga eens alle makke paarden (hun eigenaar) ondervragen naar hoe ze mak en zadelmak zijn gemaakt?
Hoeveel waren daar Monty nastrevende "deskundigen"?


Wat is nodig hebben?
Elk paard heeft het prettiger als het met respekt en een taal wordt benaderd die het begrijpt.
Join-up is daar een stukje van.
Maar er zijn ook andere stukjes die je in plaats van join-up in de puzzel :paard en zijn relatie met mensen, kan leggen en evengoed past.


Ja, helaas.
En zullen er ook halflamme paarden rondlopen omdat iemand als leek met natuurlijke bekapping is begonnen en het nog niet genoeg onder de knie heeft.
En hebben paarden in de winter kou geleden omdat iemand in januarie besloot zijn paard op een natuurlijke manier de winter door te laten komen..............buiten.
Zo gaat dat nou eenmaal met veranderingen, trend zetten en als het grote publiek ergens ook warm voor begint te draaien.


Ik beveel niets aan.
Behalve een beginner naar een rijschool/paardvriendelijk te sturen.
En zo lang mogelijk te wachten met een eigen paard aan te schaffen.


Ha det godt.
Joke.

e m kraak schreef op donderdag, 3 juni 2004, 14:27:


Mazzel en tijd.........geduld, zou ik zelf zeggen.
Er stonden twee jonge paarden(half broer/zusje) in de stal.

Een ruin van een jaar en een merrie van drie jaar.

De ruin speelt, ontdeugend en tout.
De merrie, mooi zwart, beschermend voor haar broertje en sceptisch als iemand haar wou aaien.
Ik had nooit gedacht dat mijn collega Lisalill wou verkopen.

Maar ik kreeg het aanbod: leer elkaar kennen , gaat het goed kun je haar kopen.
Mijn hart klopte in mijn keel, vooral omdat ze in het begin alleen maar haar kont naar mij toedraaide en hooghartig weg gallopeerde.

Tussen november en maart ging het langzaam vooruit.

In maart begonnen met join-up en toen ze koos...........geen punt meer.
Niet dat ik er op spring en weggallopeer................maar elke stap vooruit, verbaast me, want zij heeft minder moeite met alles dan ik van te voren verwachtte.

Heb haar in april uiteindelijk pas gekocht.

ebby schreef op donderdag, 3 juni 2004, 15:25:


Ja, heb het gelezen en er apart opgereageerd................geloof ik, ja.


Ik ken het boek niet.
Ik weet wel dat zijn vader tot zijn dood het als onzin is blijven zien.
Weigerde zijn zoon de erkenning te geven waar hij zo een behoefte aan had.
In zijn jeugd is Monty een keer door zijn vader mishandeld, omdat die vader (deels indiaan) dacht dat Monty "magie" gebruikte.................de onzichtbare wereld erbij betrok.
Zijn moeder en verdere familie stond wel achter Monty en zijn methode.
Alleen was zijn moeder bang dat het toch nog eens fout zou aflopen.

Hoi Joke.
(in het algemeen) reageer ik nu weer te laat??? vergeef het me dan maar...
Parelli gebruikt ook wel in zekere zin de join-up in zijn programma. Het enige verschil is dat hij het niet gebruikt als eerste contact met het paard, zoals hiervoor beschreven.
Als ik het goed begrepen heb, doe jij de join-up ook met een paard dat jou verder nog niet kent. Eigenlijk gebruik je de join-up om zeg maar "kennis te maken" om te laten zien dat jij ongevaarlijk bent. Zeg ik het zo goed???

Bij Parelli komt, wat ik dan vergelijkbaar vind met de join-up, de catchinggame, pas in "level 2".
Je paard loopt los in de picadero en komt niet uit zichzelf. Vervolgens geef je druk (drivinggame) op zijn achterhand om deze weg te drijven. Veel paarden zullen beginnen te draven, maar dat is niet direct de bedoeling.
Voor je aan deze game toe bent, heb je je paard geleerd te wijken voor druk en te wijken voor de suggestie van druk (drivinggame). Je paard snapt in dit geval dus wel dat je wil dat hij zijn achterhand wegdraaid en zijn beide ogen op jou richt.
Je kan wel zeggen dat elk paard die signalen van nature kent, maar als mens is het altijd behelpen in de communicatie, dus vind ik het niet vreemd dat je een paard eerst die gebaren moet leren wat ze betekenen.

Doordat je alles van level 1 al kan en een gedeelte level 2, betekend dit als het goed is dat je al een behoorlijk goede band hebt met je paard, voor dat je deze game gaat doen.
Hierin ligt volgens mij het grote verschil.
Pat parelli's doel is met deze oefening, voor zover ik het begrepen heb, niet zozeer het paard bewijzen dat je ongevaarlijk bent, maar het paard te leren uit zichzelf naar je toe te komen. Dat hij rust krijgt als hij met twee ogen naar jou kijkt, en het dus beter is bij jou te zijn dan om rond te lopen.

De rest van de catchinggame verloopt hetzelfde als de join-up. druk geven op achterhand, richt het paard 1 oor op je, minder druk. Kijkt het paard naar binnen, je omdraaien en weglopen. Door de circlinggame at liberty heb je ook al een betere basis voor deze oefening. Verder onderdanigheidstekens worden niet zozeer gevraagd, als komt het natuurlijk voor dat een paard dat wel doet.

Afijn. Ik sta redelijk neutraal tegenover de join-up. heb hem enkele keren met succes toegepast.
Een paard viel mij steeds aan in de bak als ik de circlinggame deed en beet dan in mn coltrui. Na een enkele join-up van misschien 15 minuten was dat gedrag helemaal verdwenen.
Maar dat doe ik nu niet meer zo gauw. Met name omdat ik er niet precies uit ben wat het geestelijk doet met je paard. Langzamer hand krijg ik daar wel een beter beeld van overigens.

Sorry voor mn late reactie, voor sommigen. Maar misschien heb ik toch mn steentje bij kunnen dragen... De bedoeling was goed in elk geval...

sandra

sannie schreef op donderdag, 3 juni 2004, 16:31:


Hier wordt ook geen onderdanigheid gevraagd.
Maar het is prettig als je de signalen opvangt dat het paard welwillend is: het likken langs de lippen, hoofd zakt, oor je kant op, gapen........enz.


Monty gaf ook het voorbeeld van een kudde aan:
Een jonge hengst die veulens peste/aanviel in de kudde.
De alfa-merrie waarschuwde een keer en nog eens, maar de hengst gaf zich niet.
Toen heeft zij hem buiten de kudde gedreven en hem daar laten blijven.
Niet leuk, want een paard buiten de kudde is en makkelijkere prooi.
Maar een hengst die zich misdraagt is ook een gevaar in de kudde.
Pas na vele uren en nadat de hengst een paar keer had aangegeven zich te onderwerpen aan de regels mocht hij weer de kudde in.
Wat doet het geestelijk met je paard, vraag je?
Dat zal een groot deel van het karakter en de koppigheid van het paard afhangen.

Wat je zelf aangeeft...................een paard dat bijt is een risico en respekteerd je niet in een hogere rang.
Kan linke soep wordt als daar geen klaarheid in komt.

De meeste paarden vooral de jonge, willen graag leren, nieuwe uitdagingen en dan doet het niets met het karakter..........want ze komen maar wat graag bij je.
Doen ze in de wei al.
Het broertje ook, maar hij klimt ook de paddock uit.
Alleen al omdat hij dan er even alleen in staat.


Elke reactie is welkom.


We kunnen altijd van elkaar leren en van onze paarden.

Joke.

(jo)
***************
Zoals jo het verwoordt in deze post, zo vat ik het hele gebeuren "join-up" meestal ook op. Zo gebruik ik het ook weleens. Weet eigenlijk niet of dat nou al of niet onder join-up valt maar het werkt altijd, en met "werken" bedoel ik dan "het herstelt de verstandhouding". Het komt mij zelf voor als een "menselijk" iets wat het paard gelukkig ook goed snapt. Ik gebruik dat vooral als Torop dingen doet die eigenlijk niet door de beugel kunnen en als hij dat vooral een hele tijd volhoudt (ik doe het dus bijna nooit hoor), en zich er niet van wil laten overtuigen dat dat gedrag gewoon niet door de beugel kan. Dan is het soms gewoon nodig om hem te laten merken: okay, ik heb je graag bij me, maar NIET als je zo doet. En dan stuur ik hem dus weg

Hij maakt er dan meestal wat drama omheen en zo en meestal blaast hij dan weg met een air van "OKAY DAN NIET!" en gaat dan een paar rondjes heel woest galopperen. Maar ja, dat houdt ook eens op, en dan geeft hij aan dat hij eigenlijk wel weer naar mij toe wil. Afhankelijk van hoe ernstig de overtreding was, sta ik dat meteen of pas na een tijdje toe, maar hij mag pas weer binnen mijn ruimte komen als hij aangeeft dat hij mij netjes zal behandelen, d.w.z. niet happeren, niet oren in de nek en niet per ongeluk op m'n tenen gaan staan en zo. Ook niet plotseling op me af draven en heel dichtbij komen. Maar meestal staat hij dan een paar meter van me af stil en doet z'n hoofd omlaag. Dan glimlach ik en knik ik hem toe, en hij komt dan meteen naar me toe.

Meestal is het probleempje dan al opgelost. Heel soms is het een tweede keer nodig, maar de boodschap is over en weer dan heel duidelijk: het gaat netjes en met respect (2 kanten op) of NIET.

(iemand anders schreef dit , ... weet even niet meer wie)
*******************
Of het eerlijk is, hangt volgens mij vooral van degene af die het doet. Hangt er toch van af hoe je het uitvoert? En kunt toch "het idee van" een join up op allerlei tempo's doen, dat maakt toch niet eens zoveel uit? Ik zou zelf alleen een join-up nooit zomaar doen, en zeker niet voor de lol (is ook al aan de orde gekomen), het is toch een soort "straf", mwoh, nee dat nog niet eens, meer een "les". Ik ben er zelf heel geleidelijk aan mee begonnen experimenteren en ik ben eigenlijk wel blij dat er iets is waarmee ik hem echt duidelijk kan maken dat hij te ver gegaan is.

In de wei jagen paarden elkaar ook weg, gewoon om elkaar te laten merken wie zich dat kan veroorloven. Soms gewoon om even te laten merken wie ook alweer de baas is, andere keren met een reden. Je moet het niet overdrijven denk ik. Dan wordt het afdwingen en manipuleren.