eddy DRUPPEL schreef op donderdag 26 april 2007, 10:51:
> Frans Veldman schreef op donderdag 26 april 2007, 10:43:
>
>> Frans schreef: Met jouw paard was een lichte druk voldoende om
>> het op te lossen.
>> Wij hebben hier ook zulke paarden rondlopen. Andere paarden
>> uitsluitend bezig houden met grondwerk, en zelf niet of
>> nauwelijks rijden,
>
> YEP.
Jack en ik komen er meer en meer achter dat er niet één universele methode is en we willen ons dan ook niet binden aan één methode.
Elk paard is anders: Temperament, achtergrond, verleden, motivatie etc.
Elke persoon is anders óók. Er lopen hier mensen rond die baat lijken te hebben bij de methode van Conrad, er zijn hier ook mensen die overtuigd zijn van het
Parellisysteem en dat heel goed weten toe te passen (om maar even twee uitersten te noemen) en ik denk dat het heel goed is dat iedereen voor zichzelf deze keuze kan en mag maken. Ik zie het als Jack's en mijn taak om mensen aanreikingen te doen zodat ze zelf een keuze kunnen maken.
De laatste tijd zien we een aantal mensen die een tijd heel gericht één methode gevolgd hebben, letterlijk, zoals in de boekjes staat, de trainer in alles nadoend en dan toch het gewenste resultaat niet weten te bereiken.
Het nadeel van het klakkeloos volgen van één systeem is dat je zelf niet meer
voelt en kijkt, maar heel technisch en in je hoofd blijft, zonder te
durven kijken of jouw paard wellicht net iets anders nodig heeft dan het paard van je vriendin. Zovaak denk ik wanneer ik iemand zie modderen dat ik het zelf heel anders zou doen, maarja, ze willen die methode volgen en dan moeten ze de kans daar ook voor hebben.
Een systeem geeft aanvankelijk houvast als je nog niet zo ervaren bent, maar naarmate je jezelf en je paard leert kennen is het heel goed als je van het systeem durft af te wijken en er je eigen aanpassingen aan kunt doen. Daarbij is een ietwas sjaggie botte Fjord nog altijd een ander paard dan een overgevoelige Arabier en heeft de ene persoon meer geduld dan de ander.
Waar ik mijn merries nogal eens wat ruimte kan geven geef ik mijn hengstje Spirit geen ruimte, zeker niet nu hij in een hormonale fase is en nog moet leren zijn driften met mijn vraag om zijn aandacht te combineren. Híj moet dat leren, niet ik. Híj is degene die langs een hengstige merrie moet kunnen lopen zonder mij al snuivend en snorkend naar haar toe te sleuren. Als ik daarbij een bepaalde portie druk moet gebruiken in de vorm van een touwzwiep zal ik dat niet nalaten. Het is er allemaal opgebaseerd om 'straks' mijn hengst zo drukloos mogelijk mee te kunnen nemen aan het spreekwoordelijke touwtje.
Zijn grens die kan hij niet stellen, op merriemomenten drijft hij op zijn hormonen en wil hij zich maar al te graag onttrekken aan mijn gezag.
IK ben dus degene die hier de grenzen aangeeft, niet hij en ik wil daar inderdaad geen eigen initiatieven bij van hem.
Helderheid in wat je wilt en tolereert is daarbij heel noodzakelijk. Ik denk niet dat ik zou moeten toestaan dat hij met mij aan zijn touwtje links en rechts gaat lopen rondneuzen, stilstaan wanneer hij dat wil. Ik ben al een aantal situaties tegengekomen waarbij ik even heel snel moest handelen, dan is er wat mij betreft heel even nul komma nul ruimte voor eigen inbreng van hem.
Spirit is beslist geen dood paard, voor degenen die nu denken dat ik hem monddood wil maken. Integendeel; hij sprankelt, is blij en vaart er wel bij dat wij duidelijke afspraken hebben.
Gaat dat halster aan dan richt hij zich naar mij. Onze werkmomenten duren kort, hij is nog jong, misschien een kwartiertje hooguit. Ik heb niet veel nodig met hem, ik oefen elke dag heel even met hem wanneer we de paarden van de weide halen, hij moet dan netjes achter de merries lopen, of ze rustig benaderen. Ik sta vaak bij hem wanneer hij contact maakt met de merries en kan hem zo leiden en dat gaat erg goed.
Enne, gaat dat halster af dan is het een enórme hormonenbak.
En dat mag hij, want dan is het zíjn tijd!
Groet, Pien (die nu weer aan het werk gaat, pauze is voorbij).
Warboel
