Michiel schreef op vrijdag 22 mei 2009, 23:50:

Gisteren met 3 paarden een wandeling

Hoi Michiel,

Ik heb al vaker op dit probleem gereageerd want Niek heeft precies hetzelfde wanneer ik met hem weg ga.
Gisteren na lange tijd weer een keer alleen met hem op pad geweest en ik kon weer lang wachten. Staken staken staken....
Eerst met veel geduld het initiatief aan hem overgelaten dus geen druk gebruikt. We kwamen 100 meter vooruit. Daarna geen stap meer verder. Alleen na een tijdje achteruit. Vanwege de weg kan ik hem geen oefeningen laten doen dus heb ik echt uiteindelijk flinke druk gebruikt toen er even geen verkeer te zien was. Hij ging dus direct de straat op grrrrrr....Maar ik heb doorgezet en hem 3 x aan moeten sporen met het leidtouw en toen was het goed.

Vandaag hadden we les. Ik ons probleem voorgelegd bij de trainster. Wij samen met Niek naar het bos.....en wat denk je......geen énkel probleem. Dit is me al een keer eerder zo gebeurd. Het was deze keer gewoon lang geleden dat we er alleen opuit zijn geweest, dit moet ik denk ik gewoon toch regelmatiger met hem blijven doen zodat hij meer vertrouwen in mij krijgt dat het helemaal niet erg is om alleen op pad te gaan.

Met het rijden is het met Niek ook zo. Eerst even doorzetten en daarna zie je hem veranderen en krijgt hij plezier in zijn werk. Na het werken is hij dan ook helemaal relaxt....

Ilma Meijer schreef op zaterdag 23 mei 2009, 12:47:


Niek lijkt me dan een paard te zijn die na (forse) druk toegeeft en dan (of daardoor?) vertrouwen in je heeft. Luna zou haar vertrouwen kwijt zijn geraakt. Zo is ieder paard anders en moet je gewoon doen wat werkt. Na verloop van tijd heb je die druk minder nodig denk ik. Of de eerste signalen eerder opmerken (iets jouw looprichting af snijden of iets te dicht bij komen, of net iets sneller lopen dan jij, etc.) en daarop heel duidelijk reageren.

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op zaterdag 23 mei 2009, 9:42:


Ja ik begrijp heel goed wat je bedoeld. Voor mij is het nog wel eens lastig om te zien waneer Kiyasa echt bang is of wanneer ze gewoon geen zin heeft. Als ik te kordaat optreed schiet ze compleet in de stess en is er niks met haar te beginnen. Dus is het steeds aftasten. Als ik iets van Kiyasa wil gebeurt het ook en ze krijgt beslist niet haar zin. Het is aleen de weg naar dat doel waar je wel eens flink overna moet denken. Ik wil dat ze bijv. gewoon mee loopt maar ik moet haar niet in de stres laten schieten zodat ze het helemaal niet meer doet. Snap je?

Anja Seijn schreef op zaterdag 23 mei 2009, 9:42:



Als er dit verwennen gebeurd heb je helemaal gelijk, zowel met paarden als met kinderen. Toch is mijn zachte aanpak geen verwennerij en bepaal ik waar we heen gaan en krijgt ze door mijn geduld niet haar zin. Overigens met kinderen heb ik ook een prachtig alternatief gevonden voor al die momenten dat je druk zou willen gebruiken. Voorbeelden te over, je vraagt maar. Bijvoorbeeld een 3jarig kindje dat niet wil drinken, de hele dag flink speelt en het glas dan even aannipt en meer niet. Ik laat het kind dan nog steeds vrij of het wil drinken of niet, het krijgt dan alleen geen ... (snoep, brood, tv , buiten spelen) net wat het graag wil op dat moment. Je mag het zelf weten, maar eerst je glas leeg en dan krijg je wat je wilt. Zo vermeid ik druk op het drinken te leggen, het kind zet wel zichzelf onder druk, omdat het ook graag dat wil wat er na komt. Precies zo met de korstjes van het brood niet willen eten, iets wat 1 en 2 jarigen goed kunnen. Ik maak dan hele kleine stukjes brood met een heel klein korstje. Eerst het hele stukje op, en dat mag je dan ook zelf weten, pas dan het volgende stukje.


Simpel gezegd, je moet doen wat werkt.
En dat kan wel eens heel verschillend zijn bij paarden.


Die uitdrukking van heelmeesters zie ik ook vaak misbruikt worden om te kiezen voor geweld in de opvoeding van kinderen. Op de gang zetten bijvoorbeeld is zo'n vorm van geweld dat tegenwoordig nog steeds aangeraden wordt bij kinderen. Omdat opvoeders geen andere manieren kennen om de stress bij een kind op te lossen. Het kindje dat snachts bij je wil zijn, laten huilen in zijn bed is ook zo'n vorm van geweld wat in onze westerse manier van opvoeding nog steeds aangeraden wordt. Omdat ouders niet weten dat veiligheid en geborgenheid ook snachts nodig is, terwijl ze wel naast hun partner willen liggen snachts als het even kan, en zo'n klein hummeltje moet het helemaal alleen kunnen. Ik denk dat de meeste heelmeesters nog middeleeuws gereedschap gebruiken als het aankomt op druk in de opvoeding.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 23 mei 2009, 13:51:

Hahaha, weer zo'n leuk herkenbaar voorbeeld maar ook dat helpt niet overal. Ik heb twee dochters (inmiddels volwassen) waarvan één een moeilijke eter en drinker.
Toetjes was ze gek op vooral ijs. Maar ze liet het rustig dagen aan haar neus voorbij gaan als ze maar geen groente hoefde te eten.
Drinken......enkele slokjes in meerdere dagen....daarna idd vanzelf hele sloten tegelijk zodat de luiers het niet meer aankonden...
Inmiddels eet ze nu bijna alles maar het blijft lastiger.
Haar zus heeft de bijnaam 'groene kliko' Dezelfde genen andere gebruiksaanwijzing.

Ilma Meijer schreef op zaterdag 23 mei 2009, 14:52:


Geen druk gebruiken is van fitaal belang om verergering te voorkomen. Ik ken een kindje dat niet wil poepen en als het dan toch loskomt heel veel pijn heeft. Drinken zou goed zijn, maar dat wilde 't ook niet. In mijn voorbeeld van de korstjes eten of het glas legen, moet je achteraf dan ook niet méér zeggen dan, "mooi en nu gaan we buiten spelen". Besteed je er meer woorden aan, zoals, "zie je wel het valt wel mee, hé, goed gedaan hoor en misschien kun je de volgende keer direct je glas wel leeg drinken"? Dan leg je subtiele druk op het drinken. Je mag het volledig zelf weten, zo neuraal als mogelijk is, en na het een (drinken) komt het andere (buiten spelen).

Wat het niet willen eten van groente of vis of vlees betreft, daar heb ik alleen lichte ervaringen mee. Ik weet wel dat voorkeuren ook genetisch bepaald zijn. En ben dan ook geneigd altijd te zoeken naar alternatieven. En kinderen vrij te laten in wat ze willen eten, als het maar iets gezonds is. Geen warm eten bijvoorbeeld, maar wel de fruitmand leeg eten. Geen vis, maar wel een vispil. Geen groente maar dan wel vis. Nu kun je niets afdwingen, wel kun je zorgen voor gezonde alternatieven, door al het ongezonde in huis, hoog op te bergen of gewoon niet meer te kopen. Of door een tomaat een verfbom te noemen dat wil ook nog wel eens helpen bij een jongetje dat graag oorlogje speelt.

Groet, Michiel

Gudrun schreef op zaterdag 23 mei 2009, 10:46:


Knip


Ook wel logisch dat Piablo niet veel gevraagd moet worden, met kleine dingen, hij zegt "ik kan niet, of ik durf niet" en heeft dus de concentratie niet om ze te doen. Hij krijgt van jou rust en steun en dan lukt het wel. Als esther v. L. nog meeleest vanuit Portugal, doet me dit denken aan haar Tekla. Ook zo'n paard nmm die het goed doet met rust, steun. laten kijken, tijd geven, etc. en waarbij druk averechts werkt.

Groet, Michiel

Michiel schreef op zaterdag 23 mei 2009, 22:58:


Dit 'wachten' tot het paard zelf het initiatief neemt, geldt vooral voor bange introverte paarden. Niet voor het soort paarden met een duidelijk eigen willetje zoals jij Luna omschrijft. (Aldus Parelli)

Vind in deze discussie het vergelijk kinderen - paarden niet zo handig. Zijn heel verschillende wezens

trea hoex schreef op zaterdag 23 mei 2009, 23:04:


Ben het wel met je eens, Trea, maar ik vind het zo vanachter de computer moeilijk vaststellen, of het nou om bang paard of paard met eigen wil gaat. Wordt mij iig niet duidelijk uit de omschrijving.
Het wachten heeft volgens mij in dit geval inderdaad geen zin, want een bang paard verliest zijn angst niet, en een niet bang paard valt gewoon in slaap door al dit wachten, of heb ik het niet goed gelezen, vraag ik me nu af?