Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 16:00:


Ik wil graag wat leren, eerder schreef je:

Wat beleren betreft heet dit 'de hulpen stelen' en dit is hóógst ongewenst omdat het paard daarmee feitelijk de hulp ontwijkt en níet gehoorzaam is. Door het te stoppen, de juiste hulp op te laten volgen en het verder te negeren raak je het door extinctie vanzelf weer kwijt.

Ik beslis telkens of ik meega met mijn paard of nú niet. Dan zie ik haar eigen voorkeur voor afslaan en ik geef aan dat we rechtdoor gaan. Dit zien van haar eigen voorkeur is heel mooi, dat wil ik alleen maar stimuleren. Dit is dan ook geen hulpen stelen, tenzij je, je paard getraint hebt op altijd rechtdoor te gaan tenzij je anders aangeeft. Als mijn paard een probleem heeft met rechtdoor te gaan, dan heb ik pas ongehoorzaamheid. En dan komen de oplopende fase's met een klopje voor goed gedrag. Deze oplossing verkies ik boven going with maar uit te bannen, dat is jouw pad niet de mijne.

Het lijkt erop dat je going with steeds verward met de een of andere ondeugt, eerst ongehoorzaamheid en nu 'de hulpen stelen' wat ook een vorm van ongehoorzaamheid is. Je vind going with niets, of niet zoals k het toepas. Elke keer als ik daar over schrijf kom je met gevaren aan. Mijn passie niets vinden is geen probleem, ieder zo zijn ding. Het houd wel de discussie gaande en daar hou ik ook van, als het over mijn ding gaat
Michiel

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:

zeg michiel als ik het goed begrijp bedoel je dit : stel je rijdt over een bospad dat zich splitst in links of rechts het maakt niet uit welk pad je neemt het ene is niet gevaarlijker dan het andere de weg wordt er ook niet minder of meer lang van, op dat moment kun je je paard laten kiezen of het paard's keuze laten prevaleren dat geeft het paard een mate van zelfbewustzijn waar het zelfvertrouwen van kan opbouwen als je dit vaker doet of laat gebeuren kom je terecht in een wedezijds waarderen van keuzes en samenwerken wat je eigenlijk een dimensie extra geeft. Heb ik het begrepen?
Ina

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 19:41:

Tis inderdaad héél bevredigend en het geeft bérgen energie zo hoog als de bergen hier
Van een nachtrit of crossrit zo zonder optoming op Super-Arabella kom ik echt bórrelend terug. Ben 49 met de nodige krakende- en vervangingsonderdelen maar dit is zó stimulerend dat het motiveert om te zorgen dat je een beetje in conditie blijft.
Zag trouwens net dat de maan op het goede tijdstip helemaal goed staat; als het onbewolkt blijft en met tijd uitkomt.... NÁCHTRIT!!!!! In het donker op een halsring door het terrein; dát is vertrouwen in elkaar hebben

Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:07:


ik heb wel eens midden inde nacht met volle maan door de sneeuw gelopen en gewenst dat ik te paard was maar nog nooit gedaan, suf he! terwijl het terrein hier peanuts is vergeleken met die kei-en bij jullie hier bouwen ze er de hunnebedden van zo ongeveer
Ina

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:15:
Het formaat waar Amersfoort zich op basis van één kei op laat voorstaan zit bij ons in de muur van de achterpatio

Grappig dat je die Hunnebedden noemt trouwens; de bouwers daarvan, de klokbekercultuur, heeft haar oorsprong op het iberisch schiereiland en hier in andalucía, ook bij ons vlakbij zijn héél fraaie voorbeeld met soms ook voor huidige begrippen krankzinnig grote dekstenen.
Het is een heikel punt of deze cultuur een sleutelrol speelde bij de vroege domesticatie van het paard en/of de verspreiding en of deze cultuur juist door het paard zo snel en wijd verspreid raakte.
Vier jaar geleden had ik een enduro (motorfiets) wedstrijd voor het kampioenschap, in de buurt van Rio Tinto. Er waren 6 controleposten en daarvan heb ik er geenéén gevonden. Wel 6 práchtige megalitische monumenten. Vond ik aardig wat 'belangrijker'; ik reed tenslotte voor mijn lol en lol heb ik gehad
Rio Tinto is al millennia lang dé vindplaats voor ertsen en vooral ijzererts. Tartessus (wat wellicht Atlantis was) was er befaamd om en de engelse industriële revolutie draaide erop.
Die rivier is trouwens niet alleen in naam 'tinto' maar daadwerkelijk róód. Echt onwerkelijk. Komt van het ijzeroxide in de bodem.

Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:51:


ik heb mijn jeugd zo ongeveer naast een hunnebed doorgebracht we speelden erop en eronder en vielen eraf natuurlijk er zijn ook veel artefacten gevonden, ikzelf heb ooit een vuistbijl gevonden. Er hangt altijd een heel misterieuze sfeer vooral om deze tijd van het jaar, ik kan me de spookverhalen wel voorstellen ik fietste ook altijd een beetje harder als ik erlangs moest, er waren ook nog eens geen straatlantaarns en een kilometer lang geen huizen te bekennen het was er sávonds altijd doodstil natuurlijk, geweldig voor een spooktocht. Ook bij ons inde buurt rode slootjes van het ijzer oxide en veel leemgrond kon je leuk mee kleien. Er scheen een bloeiende gemeenschap te zijn ten tijde van de hunnebedbouwers, ik heb nooit geweten dat er ook paarden waren dat zou een boel verklaren wat betreft het aanbrengen van de dekplaten dat is mij nog steeds een misterie hoe dat is gegaan want de ruimte waarin ze geplaatst moeten worden is te klein om grote hoeveelheden mensen te kunnen hebben ten opzichte van het gewicht van de keien, Bij jullie moeten er misschien ook wel kringen zijn a la stonehenge, of zijn het meer de menhirs van asterix en obelix? Paardekracht zou een boel verklaren
Ina

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 23:10:


Hier is van alles wel wat. Vlakbij een paar dolmens als 'cathedralen' zo (relatief) groot, met zelfs een steunpilaar in het midden.
Zijn uit een periode van over ik meen >2000 jaar, dus ontwerp en uitvoering verschillen nogal.
Er zijn er hier zó veel in álle uitvoeringen. Sommigen in heel nette originele staat, sommigen gerestaureerd, sommigen als steenhoop en alle stadia ertussen.

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:29:


Ja en je voorbeeld is een voorzichtig begin. Waarom wil het paard in dit voorbeeld naar rechts? Dat is ook van belang, is het nieuwsgierigheid? Dan is het een prachtige keuze waar ik heel graag in mee ga. Is het een intuïtieve keuze, een pad om lekker te lopen, een pad waarvan je paard verwacht zich goed te voelen? Dan ga ik daar ook graag in mee. Heeft de keuze te maken met strijd, sneller huiswaarts komen of grazen, dan ben ik voorzichtiger om er in mee te gaan. Niet in mee gaan is vaak de beste en gemakkelijkste oplossing. Soms ga ik er toch in mee, omdat ik op dit moment eigen keuzes wil vrij geven en stimuleren. Als ik er wel in meega dan zorg ik er wel voor dat we niet sneller huiswaarts gaan en dat ik grazen voorkom.

Onze paarden kennen ons, weten precies wat we wel en niet willen. Die kleine pink correcties aan de teugel laten haar dat weten, en ze voldoen er aan, zo zijn paarden. Tegelijkertijd geven ze daarmee hun eigen initiatieven op. Kennen wij onze paarden ook precies in wat ze willen? Ik denk dat we nog maar aan het begin staan om te begrijpen wat onze paarden echt zelf willen. Daarom is de brief van Sabrina ook zo heerlijk interessant:
En zo wil ze ook steevast kennismaken met iedere wandelaar of fietser die ze tegenkomt, en wil ze steeds weer op bedevaart in het kapelletje dat bij ons midden in het bos gemaakt is ! Ook waadt ze het liefste door de diepste plassen en meertjes, ze is best avontuurlijk en enorm nieuwsgierig, beekjes springen, boomstammetjes springen - alles op het gemakje, maar af en toe ook een robbertje cross populair met Yitta.
En de brief van Karen Kooimans (hier in archief) waarin ze verteld over haar IJslander Falki die de herten in het bos een uur lang voorzichtig volgt en de volgende dag als een uitgelaten kind speelt op de zandbulten samen met een ander paard, beide met een ruiter op hun rug. Het meegaan met je paard kan in allerlei gradaties en als je de grenzen goed bewaakt, dan gaat je paard enthousiast en snel met jou mee.

Michiel

Huertecilla schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:51:

Wel als jullie over archeologie gaan praten De Nederlandse hunebedden dateren uit de periode 3400 vC - 2850 en zijn gebouwd door de Trechterbekercultuur. Dit is een noord-oost europese groep van megalietenbouwers, en van paarden was op dat moment in die regio nog geen sprake. Die komen inderdaad ten tijde van de Klokbekercultuur tevoorschijn, en dat is wat later, tussen 2500 en 2000 vC. Als trekdier voor zware lasten werden paarden waarschijnlijk zowiso niet gebruikt, dat gaat efficiënter met runderen (aan een juk).
Voor de geïnteresseerden, hier een mooie hunebed-website: http://users.bart.nl/~jbmeijer/

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:


Hoi,
Ik herken dat van jou heel goed Michiel. Met Ilonka mijn merrie (waar ik nu niet meer op rij) Had ik een fijne communicatie tijdens het rijden. Soms haar richting en soms de mijne. Puur op het gevoel. De termen waar jullie het over hebben zeggen mij niet zoveel. Daar ik geen speciale methode heb voor het rijden, ja, behalve de mijne dan. Ik heb wel wat boeken gelezen van Claus, Emiel en Rachied (schrijf ik dat goed?). En natuurlijk neem je daar wat van mee wat je aanspreekt en bij je past. Parelli is mij nog onbekend.
Met Ilonka ging alles gevoelsmatig en puur op vertrouwen. Dacht ik in draf te willen, begon zij al sneller te stappen om zo in draf over te gaan en galop idem. Met Cadeau mijn (bijna) 4 jarige ruin (zoon van Ilonka) maak ik heel wat wandelingen (ik dus ook te voet). De band die ik had met Ilonka is niet te vergelijken met Cadeau maar ik denk dat we aardig op weg zijn om het vertrouwen in elkaar te winnen en daarop verder te gaan. Tijdens het wandelen ben ik de gene die besluit welke weg te gaan. Daar sta ik niet bij stil maar dat gebeurd. Ik bedenk ineens dat Cadeau het ook aan mij overlaat, hij komt nog niet met ideeen zeg maar.
Als we heuvels afdalen blijft hij achter mij en volgt mijn spoor op de voet.
Is het niet heel verschillend per paard?
Anna-Martine

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:29:


Voor mij is dat altijd vanzelfsprekend geweest.
Denk er nu voor het eerst overna
Anna-Martine

ilonka schreef op maandag 17 oktober 2005, 12:54:


Mooie herinneringen met Ilonka, koester ze, en laat ze niet verdringen door de een of andere methode die er mee in strijd is. Heel veel kinderen beginnen zo pony te rijden en hebben een hemelse tijd. Mijn dochter heeft paardtrappen geleerd in de manege, zo kan het ook beginnen, om haar droom van een hemelse tijd te gaan verwezenlijken.

Ja ook die verschillen per paard, daar weten we nog te weinig van af. Wel hoe je eigen initiatief van je paard kunt bevorderen of kunt laten uitdoven. Vóór je paard lopen (en dan heb ik het niet over heuvelaf) bijvoorbeeld is vragen om volgzaamheid. Er naast lopen geeft alle ruimte om samen te bewegen en ernaast heb je heel goed door waar zijn aandacht naar toe trekt. Als je dan leid naar iets waarvan je merkt dat hij dit leuk vindt, dan open je ook eigen initiatieven. Een wandeling wordt zo al heel snel een gezamenlijke ontdekkingstocht. En vooral een jong paard kan niet anders dan nieuwsgierig zijn, onafhankelijk van ras en karakter.

Het lijkt ook een beetje op onze school opleidingen ... vanaf geboorte af aan worden we allemaal van binnen uit gedreven tot zelfontplooiing. Met een vurige passie die alleen tot rust komt in het middag slaapje De school die hier bij kan aansluiten is een hemelse school. Voor velen is de opleiding een must geworden waar pressie in vele fases nodig is om verder te gaan.

Michiel

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:

Nee hoor, ík verwar niets; probeer je er alleen op te wijzen dat het makkelijk in ongehoorzaamheid kán ontaarden.
Paarden begrijpen niet veel van situationeel afhankelijk leiderschap.

Wel als je het héél eerlijk wil weten vind ik het gezocht 'geitenwollensokken- vriendelijk' geneuzel.
Als je een daadwerkelijk perfecte relatie met je paard hebt wíl je paard wat jij wil.
Daarbij realiseer ik me dat 'pefect' aan verschil van definitie onderhevig kan zijn.

Voor míj is het 'maatjes' met je paard zijn zeer betrekkelijk; ook bij jou moet het paard doen wat jij wilt als het joú uitkomt.
Verder ben jij een stuk intelligenter dan jouw paard en is het wel zo verstandig dat jij de leidende rol op je neemt. Die leidende rol heb je dan altijd en niet alleen maar wanneer het zo uitkomt. Dat geeft zekerheid aan jouw paard en binnen die verhouding is ruimte zát voor de eigen persoonlijkheid en het eigen initiatief van het betreffende paard. Neem een paard met cow-sense als voorbeeld. Niks maatjelief maar fors bit en sporen erop en tóch heeft en toont zo'n paard inzicht en initiatief.
Mijn invulling van dat 'maatjes' zijn is dat ik er als onvoorwaardelijke rots in welke branding ook ben voor mijn paard. Samen ondernemen we van alles en krijgen ze problemen om op te lossen.

Mijn visie is dat je als zekerheid gevende leider; de combi van leidmerrie en haremhengst, jouw paard veel ruimte voor initiatief kan geven MITS je initiatief van 'landjepik' kan onderscheiden. Landjepik mag je NOOIT toestaan.
Jouw toelichting bij 'going with' vind ík erg vaag m.b.t. het onderscheid met 'landjepik'.
Maar goed, mijn twee rijpaarden zijn dan ook de leidmerrie en de haremhengst uit onze groep. Beiden zéér zelfverzekerd, dominant en heethoofden. Jouw 'going with' is daarbij een NoNo. Toch rij ik de merrie uitsluitend op een halsring en de hengst met een bb en heb ik goede hoop op de halsring in de toekomst. Omdat er op basis van ONGEDWONGEN respect een heldere situatie omtrent het leiderschap.....