N.a.v. de gerezen vragen, gelezen tussen de regels van de laatste serie mails door, over het waarom achter het gebruik van een clicker versus een stemhulp (YES ofzo):

De geboorte van de clicker ligt uiteraard weer in het "laboratorium" - met als doel een zo neutraal mogelijk, gestandaardiseerd en "exact" signaal te kunnen geven.
Het hangt ook weer een beetje van de situatie en diersoort af - met dolfijnen wordt meestal een fluitje gebruikt.

De "veldwerkers" vonden vervolgens logischerwijs uit dat stemhulp mét emotie nog beter kan werken, omdat je er iets beter mee kan sturen (lager/hoger, zachter/harder, ondersteund door lichaamstaal, etc).
Toch ligt hier al weer een verwarring op de loer: YES is bedoeld als bevestiging van "target", niet als "warm of koud" ondersteuning (daar zou je misschien "jajaja" en "neeeeee" voor kunnen gebruiken.

Gebruik van de clicker is makkelijker gebleken voor beginners, en bij uiterst simpele targets. Maar wat er juist moeilijker aan is, is de starheid; vooral bij freeshaping is het verrekt lastig op het juiste moment te clicken.

Waarom ik het benoemen van begrippen zo zit te promoten is omdat het enorm ontlast. Wat je samen al weet én benoemd is kan als "cue" gebruikt worden en hoef je verder niet meer ingewikkeld te ondersteunen. Dat is feitelijk bij mensentaal onderling ook zo. Als je éénmaal weet wat een koelkast is, en dat ding is belangrijk genoeg, is het handig om niet iedere keer te hoeven omschrijven/uit te leggen. "Koelkast" is dus een samengesteld begrip: "kast"+"koud" - waar we als mensen dan nóg weer extrapolaties uit kennis aan toevoegen, zoals "eten beter houdbaar" die je van je paard meestal niet kunt verwachten. Maar als je paard (als voorbeeld) de categorie "deurklink" kent, moet je wél op extrapolatie rekenen: je paard gaat erin slagen alle deuren te openen tenzij je die fysiek onhandelbaar maakt! "Gereedschapsgebruik" moet je dus behoorlijk voorzichtig mee zijn om aan te leren (en dan nog vindt een slimme pony het zelf uit door imitatie).

Maar mag ik als besluit er nogmaals op hameren dat positief conditioneren maar een deel is van het maximaal gebruik maken van leermogelijkheden, naast soorteigen begrip, imitatie, gewenning, etc? Wel is het zo dat pos-enforcing andere wegen kan bekrachtigen d.m.v. de aangeleerde begrippen "gewenst" en "ongewenst". Ook de grenzen zijn niet zwart/wit - zo is "neeee" als sturing alweer richting neg-enforcing.
Als je bij leren niet uitgaat van de bij de student al gevestigde perceptie (in ons geval paardentaal/lichaamstaal/etc) mis je de voor de hand liggende links ook, en maak je het nodeloos moeilijk. Hoewel de begrippen het misschien doen veronderstellen zijn positieve - en negatieve conditionering dus geen tegengestelden!

Egon.

e m kraak schreef op woensdag, 4 augustus 2004, 13:26:

Dus: "jajaja YES" en bij geen goede uitvoering "neeeeee" als ik je goed begrijp. Maar hoe ga je dan om met het al belonen wanneer je paard alleen nog maar naar het doel kijkt zoals bij freeshaping? Dan maak je in feite een andere bridge dus. Dan wordt "ja" een ander woord voor "je bent op de goede weg". Dat kan je dan waarschijnlijk niet belonen omdat er dan geen verschil meer is met Yes?.
Gebruik van de clicker is makkelijker gebleken voor beginners,
Ja dit is me duidelijk denk ik, als ik het heel kort samenvat zeg je: bij het ingewikkelder worden van de gestelde doelen hoef je niet de simpelste onderdelen meer te belonen en als je paard eenmaal weet wat "een target" is kan je elk target gebruiken.
Hij weet echter dan nog niet dat hij de steen, als dat dan de target is, moet omkukelen. Dit zou hij ook per ongeluk kunnen leren of door imitatie enz.

Mag ik je vragen het laatste stuk, waar je op hamert, misschien wat verduidelijken met praktische voorbeelden?
Piet