Mijn eerste paard, Jolah, is naar de slacht gegaan. We hadden een afspraak gemaakt (slachterij in Schagen, ongeveer een kwartier van hier) en John heeft haar zelf weggebracht. Ik heb haar hier op de trailer gezet, John heeft haar daar uitgeladen en heeft haar naar binnen gebracht. De slachtplaats was helemaal schoon, waardoor Jolah niet in de gaten had wat er ging gebeuren. John is bij haar geweest tot ze neerviel. Daarna werd hij even meegenomen het kantoor in en toen hij terugkwam kreeg hij keurig het halster nog mee.
Enige jaren later heeft hij zo ook een pony van een vriendin van me weggebracht.
Maar goed, niet iedereen kan dat, denk ik, met zijn eigen paard mee lopen.
Froukje hebben we hier thuis in laten slapen. Dat ging niet zo moeilijk als sommigen hier schrijven, maar het was ook niet echt gemakkelijk. De eerste verdoving werkte wel, maar toen ze eenmaal lag, zijn er wel 4 van die grote blauwe spuiten ingegaan. En telkens moest ik haar hoofd naar me toe trekken om haar hals te strekken. Het duurde heel lang voor ze het uiteindelijk op gaf. (Maar ik heb ditzelfde ook met een hond meegemaakt, dat duurde ook heel lang. Eén injectie was toen wel genoeg, maar hij had zo´n sterk hart, dat het een hele tijd heeft geduurd voor hij écht dood was.)
Ik zou het van de situatie af laten hangen, wat te doen. Heb je een paard dat gemakkelijk de trailer op wil en heb je een slachterij in de buurt waar het met respect wordt geregeld, zou ik daar voor kiezen.
Is een paard heel ernstig ziek, niet makkelijk te laden of is de rit gewoon te lang, dan kies ik voor in laten slapen.
Els.
***Medicus curat, natura sanat***
Warboel
