Ik gebruik zowel focus, zithulpen, beenhulpen, touwtje en/of carrotstick.
Voor vooruit, energie omhoog zeg maar en ligt krijpen met je kontspieren (jaja ), hele druk (is heel licht hoor) door mijn bovenbeen naar mijn kuit en als ie dan nog steeds stilstaat ritmisch met touwtje tegen mijn eigen lijf tikken en vervolgens op zijn kont.

Voor sturen is eerste hulp focus (kijken war je heen gaat) eerst allen met je ogen en daarna draai ik ook mijn navel in de gewenste richting. Als ie niet reageerd dan druk met mijn buitenbeen (heel licht) en als ie daar niet op reageerd een teugelhulp (dit kan zowel direct of indirect zijn) of drijvende beweging met de carrotstick.

Groetjes Maaike

Eva Westaedt schreef op dinsdag, 30 november 2004, 19:07:


Het is beide: ontstekingsremmer + pijnstiller.
Nmm een merkwaardige combinatie als je een zweer wilt laten rijpen (ontstekingsremmer werkt dan contra-productief), maar wellicht heeft je DA een ander beeld voor ogen.

Marianne

Hans van Keeken schreef op dinsdag, 30 november 2004, 18:12:


Ja is ook wel zo.
Gisteren bij ons "mengroepje" zat oa een boertje dat vroeger iedere dag uren met zijn paarden op het land was. Ploegen, eggen, zaaien, maaien. Alles werd met paard en wagen gedaan, zelfs het kerkbezoek bij wijze van spreken. Daardoor waren die paarden ook heel anders dan de huidige recreatieve menpaarden die 1 tot 2x per week eens voor de kar mogen. Die man heeft vroeger ook met halster en 1 touw gemend en dan nog maar 1 paard van het 2-span; zo op elkaar ingespeeld. Hij zou dat nu niet meer durven met een paard dat nauwelijk voor de wagen komt in het hedendaagse verkeer.

Niet alleen zijn de tijden veranderd, maar het is inderdaad ook afhankelijk van hoe is het paard gefokt, wat voor ras en hoe vaak moet het dier wat doen.

De reden waarom ik mijn vraag stelde was eigenlijk om te kijken of een zweep wel nodig was als drijvende hulp. Ik denk dus eigenlijk toch van wel, je moet hem zien als de ruiterbenen. Je kunt mennend niet veel meer dan je stem gebruiken (het belangrijkste) en de zweep voor het drijven/corrigeren. Nooit om te slaan, maar dat moge duidelijk zijn. Een ruiter drijft ook aan, met zit of met benen.

Overigens wat jij vertelde met aansporen met de leidsels; dat is bij een "normale" menner dus uit den boze hoor eigenlijk .
Je stoort nl. daarbij het paard ongelofelijk in de mond. De bedoeling is de klap van de leidsels op de kont (vele niet menners die eens mogen van mij doen het eigenlijk altijd als eerste om de pony te laten aanstappen; hihi Isabella begrijpt daar niets van). Je trekt ze nl. onbewust zo toch aan het bit om de leidsels te laten klappen. Wij mogen het bij de huifbedpony's dus zeker niet doen.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef :

Een technisch-hulpen-verhaaltje :

Bij voorwaarts gaan in volgorde van toepassing :
Eerst stemhulpen en zithulpen tegelijkertijd.
Bij niet reageren van het paard daarna pas de beenhulpen.
Als het paard wel reageert, hoe minimaal ook, zijn beenhulpen naar mijn mening niet nodig, geeft imo onnodig extra druk en maakt het paard zeker niet méér ontvankelijk voor mijn hulpen.
Sterker nog : Minder is meer in dit geval.

Bij cirkels e.d :
Zit - en beenhulpen.
Het maakt daarbij niks uit of je met -of zonder bit/halster of wat dan ook rijdt. Een gevoelig getraind paard reageert overal op.
Overigens "ondersteun" ik mijn paard dan wel de cirkel door met mijn benen. Niet om hem vooruit te schoppen maar om de vorm van de cirkel mooi rond te houden.
Want : De hand heeft de richting aan (wijst) en het been ondersteunt en doet het paard wijken. Desgewenst met het binnenbeen of het buitenbeen, al naar gelang nodigom die cirkel mooi rond te houden.


Ik zie veel ruiters louter been- of teugelhulpen geven en niks met hun lichaam doen. Bijvoorbeeld een paard onvoorbereid vooruit stampen of aan de teugels trekken om te stoppen zonder een andere cue daarbij.
Zonde hoor. Het kan zoveel subtieler. Gelukkig is het binnen de westernsport bijna "verplicht" om met stem en lichaamshulpen te rijden.

Wat dacht je verder van "plaatjes maken?"

Mensen denken vaak ten onrechte dat ze vanalles moeten doen of de druk verschrikkelijk moeten opvoeren om het paard voorwaarts te krijgen...of een andere reaktie te ontlokken..

Gewoon geduldig vragen en het paard de tijd geven om daarop te reageren is nog altijd het beste.
Ook al duurt het in het begin secondenlang voor er een reaktie komt, .... nou en?????..... Hij reageert toch? Hij doet toch wat je hem vraagt?....

Paardrijden en daarmee het geven van hulpen hangt voor mij van zoveel factoren af :
Met wat voor paard heb je van doen, wie ben jij als mens, je manier van rijden, de hoeveelheid hulpen, kun je rijden met veel of weinig controle, kun je goed loslaten, durf je los te laten, kun je je met je gevoel met je paard verbinden of ben je louter technisch bezig, ervaar je dat het paard vertrouwen in je stelt, enzovoorts.
Moeilijk dus een eenduidig antwoord hierop te geven.
Bovenstaande door mij omschreven hulpen zijn technische hulpen, naast hulpen heb je altijd nog omstandigheden.

Ach, zoveel voorbeelden.... Paardrijden is loslaten , vertrouwen.
Ik zeg het elke keer weer.
Ik zie het ook elke keer weer : Dat ingespannen MOETEN, dat in elkaar gekrompene van de ruiter. Hoe kan een ruiter van zijn paard verlangen dat het soepel en in balans loopt terwijl hij er zelf houterig opzit?
Hoe kan hij verlangen dat de paardenrug ontspannen draagt terwijl hij zelf met een gespannen rug zit?

Ik denk dat mijn nieuwe slogan wordt : Het paard als spiegel.
Groet, Pien

Ingrid den Ouden schreef op dinsdag, 30 november 2004, 11:37:


Ingrid, ik ga het voor je navragen aan mijn vriendin Chris, die ment volgens de Achenbachmethode, nu wil ik het ook wel eens weten Pien