marianne herzberger schreef op vrijdag, 6 februari 2004, 14:07:


Ik begrijp hier niets van.


Eh, als je in of op een bewegend voorwerp zit en het stopt plotseling, dan schiet je naar voren. Niet naar achteren zoals jij zegt.
Probeer het eens met een dienblad waar een balletje op ligt. Jouw diagonaal dus met jouw cirkeltje, maar nu in de praktijk.
Bij de meeste mensen zit het zwaartepunt bovendien in het BOVEN-lichaam, en kantel je bij een plotselinge stop naar voren. Door schuin te gaan zitten los je dat probleem op, net als dat je met een fiets door de bocht ook schuin gaat hangen omdat je anders onderuit gaat.

Belangrijkste vergat ik echter. Als je zonder zadel zit, en je probeert je benen recht naar onderen te steken, dan gaan ze wijd staan. Een paardenrug is nou eenmaal rond, de meeste bovenbenen echter niet. Met je bovenbenen meer naar voren sluit je mooi bij de lichaamsvorm van het paard aan. We hadden het toch over harmonie, nietwaar?


Voor mij ook. Aansluiten op elkaars vorm, zorgen voor maximale schokdemping. Spring eens van een stoel, de ene keer met je lichaam recht, de andere keer met gebogen knieen en een gebogen rug. Het verschil wordt je dan wel duidelijk...

Groeten,
Frans

marianne herzberger schreef op vrijdag, 6 februari 2004, 14:48:


Ja, ik weet ook hoe het "zou moeten zijn". Maar als we nou naar de alledaagse praktijk kijken dan weet je dat de meeste mensen niet zo'n goede les krijgen in Duitsland maar gaan rijden op de manege om de hoek, en dat DIE manier van rijden niet aansluit bij wat je met PNH probeert te bereiken. Het leuke van PNH is dat als je eenmaal bij level 3 bent aangeland dat je dan ook vanzelf begrijpt wat wel en wat niet kan, en hoe je sporen (als je er dan nog mee wilt rijden) wil gebruiken.


In het PNH programma is het belangrijk om eerst een dusdanige band met je paard op te bouwen dat je geen weerstand meer hebt en dat je paard impulsion heeft. DAN pas ga je werken naar verzameling, maar omdat je paard dan nageeflijk is EN impulsion heeft kun je dat dan ook zeer harmonieus bereiken. Harisha was toen de foto genomen werd net 4 jaar oud, dus had op dat moment nog nauwelijks enige fysieke training achter de rug. Mentale en emotionele training echter des te meer... En dat is wat ik met deze plaatjes probeer weer te geven.

Die foto met Harisha is beslist nog niet "het eindproduct".

Groeten,
Frans

marianne herzberger schreef op Fri, 6 Feb 2004 16:35:08:


Hier raak ik het spoor al kwijt. Je gaat mee in de voorwaartse beweging en DUS zit je iets naar voren? Hoezo die "DUS"? Je kan ook prima meegaan in de voorwaartse beweging als je naar achteren zit.
Bovendien wil je dat je paard het gewicht meer op de achterhand draagt dus moet je zelf ook zorgen dat je je gewicht naar de achterkant verplaatst. In galop zit het grootste deel van het paardengewicht op de achterhand, en als je je paard wilt meehelpen dan doe je dat zelf natuurlijk ook. Over harmonie gesproken...
Niet zelf verzonnen overigens, is algemeen gangbaar bekend bij NH-mensen.


Ook als je op de achterhand zit.

. De belangrijkste bewegingsenergie wordt dus

Als je ergens kracht mee wilt zetten heb je daar juist gewicht nodig. Het paard doet dat zelf ook, ook niet voor niks. Het paard wil kracht zetten met de achterhand en brengt dus zijn gewicht naar achteren. Als ruiter hoor je je gewicht dus eveneens naar achteren te brengen, zoveel mogelijk. Voorover hangen is iets dat je doet op een motorfiets, maar niet op een paard. Dat is wat ik begrijp over paardrijden. (En ja, ik weet dat er in dressuurkringen anders over wordt gedacht).


Ik vind het nogal heftige uitspraken gebaseerd op een paar foto's, die statisch worden weergegeven terwijl het in werkelijkheid een vloeiende vooruitgaande beweging was. Wellicht wordt de suggestie gewekt omdat we bij het maken van de animatie uit zijn gegaan van het paard, en dat als referentie hebben gebruikt bij het over elkaar leggen van de foto's. Evengoed hadden we mijn lijf als referentie kunnen nemen en dan had ik nagenoeg stilgestaan op dezelfde plek.
Galop is een beweging die vanuit het paard gaat met "rukken". Tijdens het zweefmoment is er geen voortstuwing. Een goede ruiter houdt met zijn bovenlijf een min of meer constante snelheid aan en vangt de bewegingsverschillen op met zijn heupen (ik zie nu dat jij dat ook zegt). Maar als je de plaatjes van het paard op elkaar legt lijkt het dan natuurlijk alsof de ruiter heen-en-weer beweegt...

Groeten,
Frans

Karen Koomans schreef op zaterdag, 7 februari 2004, 0:22:


Ik heb nergens geschreven dat een touwhalster STERK inwerkt. Naar mijn mening is een touwhalster nog altijd zachter dan het zachtste bit. Wat ik probeerde te benadrukken is de duidelijkheid van het touwhalster, het verschil tussen wel of geen druk. Een gewoon halster is zo stug en zwaar dat het ZONDER DAT JE IETS DOET al overal druk uitoefent. Het geeft niet mee, er zitten ringen/gespen etc. aan, en het is zwaar. Een touwhalster daarentegen "doet niks" uit zichzelf, vormt zich naar het paard en weegt nagenoeg niks. En als je een signaal geeft dan is ook duidelijk te voelen WAT je wil.

Stel dat je een rugzak om hebt, ook een ding met veel riemen e.d. En dat iemand je probeert te leiden door met je rugzak te "sturen". Je voelt wel dat iemand ergens aan duwt, maar het is lastig te voelen wat er nou precies wordt geduwd. Stugge en zware elementen zijn niet bevorderlijk voor de signaaloverdracht.


Ik ook.


Nee, een touwhalster is niet scherp, maar geeft alleen geen valse signalen door.

Groeten,
Frans

Karen Koomans schreef op zondag, 8 februari 2004, 4:29:


Naar mijn mening is "wijken voor druk" zowiezo een noodzakelijk iets om je paard te leren, of je het nou wil gebruiken om te rijden of niet.
Voetje geven? Oh, dat doet ie op commando? Ja, omdat hij mee wil werken. Maar nu moet hij een pijnlijke behandeling ondergaan, en wil hij ineens niet meer... Als hij dan geen wijken voor druk kent wordt het vechten...
Hij staat ergens aan het halster vastgebonden en schrikt, gaat trekken, voelt dat het halster knelt, raakt in paniek... enfin, je kent het beel wel...
En als je paard in een kluit schrikkeldraaf trapt wat onder het gras verborgen lag, wat heb je liever: dat hij zich met al zijn kracht probeert los te trekken of dat hij meegeeft aan de druk?
Wat dat laatste betreft ben ik wat verhalen tegengekomen van paarden die in een dergelijke situatie, dankzij het begrijpen van het concept wijken voor druk, voorzichtig geprobeerd hebben zich los te werken, zonder ook maar ergens tegen de druk in te gaan...


Dat hij dat van nature niet doet is omdat prooidieren tegen de druk van roofdieren ingaan. Je geeft nou eenmaal niet mee als er een roofdier aan je been loopt te trekken.
Maar: als jouw band niet meer die van overheersend roofdier versus angstig prooidier is, dan is die "opposition reflex" ook niet meer nodig/wenselijk.

Ik zie het nadeel van "wijken voor druk" ook niet zo. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om te moeten rijden met een clicker, zak wortels, of bij iedere bocht met stem-commando's duidelijk te moeten maken welke kant we op gaan. Zodra je eenmaal teugels in je handen hebt ben je met het "wijken voor druk" principe bezig, of je nou wil of niet.

Groeten,
Frans

marianne herzberger schreef op zondag, 8 februari 2004, 22:25:


Nee hoor! Er wordt niet gecensureerd. Kun je de berichten nog een keer sturen?

Groeten,
Frans