e m kraak schreef op zondag, 12 september 2004, 16:42:


Maar wat is nou geleerde hulpeloosheid?? IK heb het op verschillende plaatsen gevraagd, opgezocht maar niets... Wil je het eens in begrijpenlijke taal uitleggen want het laat me niet los...
Ebby

Ilona Kooistra schreef op maandag, 13 september 2004, 21:13:


Het probleem voor Piet is vast dat jullie in Drenthe wonen (dat bedoelt hij vast met die dagwereldreis). Dat is vèr hoor, Parijs is misschien ietsjes veder, maar veel zal het niet schelen... Mij lijkt het ook wel leuk om zon cursus te volgen, al is het alleen om in je bagage te hebben maar Drenthe, nee sorry, dank je. En dan begint hij zeker ook nog om 10 uur s ochtends. Eventjes rekenen, uurtje file, 5 uur zochtends weg?
groetjes Ebby

Spirithorses schreef op dinsdag, 14 september 2004, 12:00:


Tuurlijk, nu ik het nalees klinkt het nogal synisch... Alsof iemand er wat aan kan doen! (ja ik, neit zo zeuren ) Neem het maar niet zo serieus :).

Frans Veldman schreef op dinsdag, 14 september 2004, 12:40:

Tuurlijk, heb je helemaal gelijk in. Maar omdat het alleen voor in mijn bagage zou zijn heb ik het er niet voor over.
Laten we het er maar op houden dat ik een enorme zeur ben??
groetjes Ebby

Jolijn Zegwaard schreef op vrijdag, 17 september 2004, 14:19:


Pien heeft al geantwoord maar ik kan het niet laten om ook te antwoorden :).
Ik denk dat het in je karakter licht, je word anstig, nerveus of je blijft juist kalm. Ik denk niet dat je dat kan veranderen, hoe spijtig ook.
Ikzelf blijf altijd erg rustig in de situatie zelf, daarna komt de schrikreactie pas. Denk heel snel na, bedenk wat het beste is en handel daarna. De gevoelens komen later pas, als het allemaal voorbij is... Daarnaast, als ik op een paard zit wat er van door gaat laat ik juist los. Hop, teugels los, als ze toch al op snelheid zijn (en de ORS er niet in zit) kan je gaan trekken maar daardoor gaan ze toch juist harder. Lekker zitten, mee gaan met de beweging, als het te snel gaat verlichte zit (in de veronderstelling dat je met zadel rijd) en na denken. Er is geen man over boord als de weg naar huis een rustig landweggetje is. Als er een drukke weg tussen zit is het wat minder maar er zijn vaak genoeg gaten tussen dus dat zal ook wel los lopen. En de galop gaat dan wel hard, maar lekker zit het wel :). Paar keer diep in en uit ademenen. En pas als je echt rustig en ontspannen bent (met die lange teugel) kan je proberen hem terug te nemen. Ik maak het niet echt vaak mee dat een paard gewoon gaat rennen (vanuit "ongehoorzaamheid", geen schrikreactie, en t is niet (meer)mijn paard hoor), gelukkig maar toch al een paar keer mee gemaakt. Na de ontspanning neem ik ze meestal vrij abrupt terug. Maar of je dat wel moet doen moet je van het paard laten afhangen. Aandacht weer bij jou en tot nu toe kwamen ze ook altijd terug.
groetjes Ebby

ebby schreef op vrijdag, 17 september 2004, 21:13:


Aanvulling: De dingen over die drukke weg zijn meer gedachten omjezelf gerust te stellen. Natuurlijk kan er het eea gebeuren maar daar moet je als je in de situatie zelf zit niet echt aan denken natuurlijk. In geval van schrik zou ik neit weten hoe te handelen. Heb het 1x mee gemaakt, en effectief handelen is er dan gewoonweg niet. Maar van deze "handleiding" kan je denk ik de oplossing maar beter vergeten, lees alleen het rustig blijf gedeelte maar, de rest is nogal, uhhh, niet nuttig.
nogmaals groetjes Ebby (phoe, eindelijk alles bij gelezen :))

Hallo,
"De ander" wou vandaag weer eens rijden. Oke, best. Gaat er weinig mee om maar goed. Ik was bij Sante Fee (een pony waar ik sinds een paar weken echt actief mee bezig ben, een zwart-bont shetlandertje). Volgens de verhalen kwam de ander bij Stella aanlopen, ze draaft meteen weg en de rest van de kudde gaat om haar heen staan. Het is een heel hechte kudde, andere paarden introduceren gaat gewoon weg niet en ze gedragen zich ontzettend hecht. Ze hebben een aardig groot weiland (heerlijk!) en staan altijd met zn alle te eten, te slapen of wat dan ook. Als er eentje afdwaalt dan komt de kuddeleidster haar (er staan alleen merries) heel vriendelijk halen. Prachtig om te zien. Maar daar gaat het nu niet om . Als mijn moeder te dicht in de buurt kwam dan joeg de kuddeleidster Stella ook weg en ging tussen haar en Stella staan. Wat een comunnicatie! Het komt er op neer dat mijn moeder Stella gewoonweg niet te pakken kreeg. Toen ik met Sante Fee aankwam was net iemand anders van stal Stella wezen pakken. Bij mij komt Stella altijd wel, het halve weiland ongeveer. Dan blijft ze met haar oortjes naar voren staan en als ik dan niet kom draait ze zich langzaam om en gaat eten. Oke, vandaag geen werk, ook goed. Als ik wel kom dan blijft ze daar staan en kan ik haar zo mee nemen. Geen touwtje nodig. Maar aangezien "die ander" haar dus helemaal neit te pakken krijgt wil ze haar op een klein, schraler weitje zetten waar ook nog een eiwitallergie paard en een fjord staan. Maar dat wil ik niet! Ze heeft het zo naar haar zin daar in de kudde en om haar daar nu uit te halen alleen omdat de ander haar niet kan pakken... En ik wil niet constand mee. Het is trouwens zo erg dat als we samen de wei in gaan ze een stukje wegloopt. Maar dan blijft ze na een paar 100 m ook wel staan. EN kan ik haar gewoon pakken.
Iemand ideenen? Hoe krijg ik het voor elkaar (want ik zal het moeten doen, ben de "trainer" van Stella) dat ze ook naar de ander komt? Een trukje aanleren mbv de klikker? Maar eigenlijk wil ik dat niet, aan haar gedrag in het weiland zie ik hoe ze het in de kudde naar haar zin heeft en of ze zin heeft om iets te gaan doen. En wat dan. Ook vind ik dat ze moet komen omdat ze het leuk vind om aan het werk te gaan en niet omdat het nou eenmaal een trukje is. EN zou ze, als ik haar zon trukje aan zou leren wel bij mn moeder komen? Die tenslotte nooit met de klikker werkt.
Pff, lastig hoor,
groetjes Ebby

jo schreef op zaterdag, 18 september 2004, 9:33:

Paard loopt in eerste instantie zelf weg, vervolgens komt de kuddeleister haar helpen. Ik heb zelf nog nooit mee gemaakt dat Orani (de alfa) Stella weg joeg omdat ik haar wou mee nemen (dat klinkt toch stukken leuker als pakken :) ).

Peet schreef op Sat, 18 Sep 2004 10:25:15:

Toch? Wel zul je misschien een andere instructeur

Maar waar vind je zon instructeur? Alle beschikbare uitproberen? Ik ben hard op zoek naar eentje die bij mij aansluit (nou rijd ik totaal anders als de engelse rijstijl, gebruik hun hulpen eigenlijk amper dus dat maakt het extra moeilijk) maar kan niets vinden. En mijn paard is toch soepel en loopt aardig verzameld (laatst had ik het gevoel dat ze haar hoeven zo ongeveer onder haar neus zette) dus ik begin langzaamaan te geloven dat ik het ook wel redelijk alleen aan kan, als ik vastloop dingen extra aandachtig doorgaan lezen en vragen stellen op een forum als deze en af en toe een cursusje volgen. Lastig...
groetjes Ebby

Peet schreef op Sat, 18 Sep 2004 10:38:41:

Ik herken het wel. De shetlander waar ik het eerder over had liep eerst ook zo weg, had pijn als ze gereden werd, werd in haar mond gerukt omdat ze er alleen maar vandoor ging (leuk detail: op een bit is ze nog steeds neit te stoppen maar ik pak het halstertouw maar op -dat aan een super zacht halstertje zit- en ze is terug...) en deed nooit iets goed. Ben er misschien 2 weken, een paar keer per week (heb Stella natuurlijk ook nog) mee bezig en nu hoef ik niet achter haar aan te lopen maar ik ga op mijn knien zitten en ze komt. Een andere intentie? Ik zou het niet weten. Maar leuk is het natuurlijk wel .
Paar vragen aan je: Waarom en wanneer haal jij Stella uit
KLikkeren (sinds kort), wandellen, grazen als ik in een verkeerde bui ben (alleen Stella, ik ga er bij zitten ), wat gymnastizerend grondwerk doen, schriktraining en behendigheidstraining, vooral vaak rijden. Buitenrijden wel te verstaan. Vaak alleen maar neit altijd. OP halster, bijna altijd zonder zadel. Soms gewoon alleen maar wat kriebelen. Heel af en toe een sprongetje in de bak.
En waarom en wanneer haalt die
Rijden met zadel en bit (dat stukkie ijzer haat ze maar ze acepteerd het sinds kort wel, en ja, ik heb al hondert en een betogen tegen dat bit gehouden) vaak op buitenrit en soms in de bak. Volgens een plan wat ze in haar hoofd heeft. Ze wil wel grondwerk gaan doen maar ik kan het helaas niet over brengen. Want meestal doe ik dat tijdens het wandelen (de onderdelen schuiven in elkaar, zijn niet zo gescheiden. Meestal ga ik wandelen wat weer op rijden uitkomt of ik ga wandelen en dat word weer grazen waarna ik wat grondwerk doe). Heb zelf ook nooit een methode gevolgd, het is gegroeid. Met een paar diepe dalen dat wel en of ik het nog een keer zo zou doen weet ik niet.
Waarin verschillen
Uhh, een voorbeeldje: Stella staat te draaien bij het opzadelen (detail: bij mij staat ze -bijna- altijd los, bij de ander vast gebonden) ik zeg: kijk wat je verkeerd doet, zeer waarschijnlijk doe je haar pijn, bij mij doet ze dat niet. De ander: ja maar ik kan het niet beter dus ze moet maar stil staan! En foeterdefoeter en ze loopt ookal weg in de wei en als ze niet binnen een jaar tolt ga ik toch echt een ander paard zoeken hoor en dat is vast typisch ijslands dat ze zo eigenwijs is en bla bla bla.
Wellicht wordt het dan wat
Hopenlijk is nu het eea duidelijker. En ik heb ook weer mijn gal gesproeid want het zit me echt tot mn keel hoe het gaat nu met Stella. En al die regels, phoe, ik krijg er echt genoeg van.
groetjes Ebby

Jolijn Zegwaard schreef op zondag, 19 september 2004, 15:43:

....knip....

Sorry, beetje stom geknipt en de woorden uit zn verband gerukt maar ik wist niet hoe ik het beter kon doen.
Ik heb het idee dat jij de woorden dominantie en natuurlijk leiderschap door de war gooit. Dominantie is in mijn ogen dat je de ander geen keus geeft, met eigen inbreng misschien maar toch, als hij neit doet wat jij wil dan maak je hem het leven zuur. Bijvoorbeeld hier op school, als je niet de "populairen" na-aapt dan lig je eruit en worden voorduurent gemene opmerkingen gemaakt en uitgejoeld door de meelopers. Dat is in mijn ogen dominantie. Leiderschap is meer dat er gevolgd word uit *eigen keuze* en dat er niet gedwongen word. Er word dan gevolgd als voortvloeisel uit de innnerlijke eigenschappen en als je niet volgd is dat ook goed, daar staan geen nare consequenties tegen over. Het voorbeeld van Bjork dat Esther zei, ik denk dat dat wèl een soort van dominantie is. Voorbeeldje. Een onzeker puberaal meisje (sorry, ik haal schoolvoorbeelden erbij, maar dat is tenslotte ook mijn wereld en als het goed is kent iedereen die) dat een grote bek heeft en daarmee iedereen afbluft. Zij word de leider. Niet vanuit natuurlijk leiderschap maar omdat je anders constand getreiterd word. Ze word niet gemogen en is niet de sterke figuur -in tegen stelling, juist door haar zwakte gaat ze zich zo gedragen- maar wel de leider. Door dominantie.
Paarden blijven angstige wezens. Of dat voorkomt uit een prooidier denken of gewoonweg omdat ze neuroten zijn die hun wereld op een aparte manier waarnemen doet er neit toe. Ze zoeken een sterk figuur, een natuurlijke leider. Mensen trouwens ook. Om hen bij hun problemen te helpen. Dat kunnen enge dingen zijn of iets anders. Maakt niet uit. Die leider kan je worden door dominantie maar of iedereen zich daar prettig bij voelt? Ik denk niet dat er natuurlijke dominantie bestaat. Dat is dan leiderschap eventueel gecombineerd met dominantie. Ik denk dat "wij NHers" (zet er nog maar een paar aanhalingstekens bij ) moeten proberen te streven naar natuurlijk leiderschap. En niet naar dominantie. Door dominantie kan je de leider worden maar dat heeft niets te maken met leiderschap. Je paard voelt zich nog steeds neit veilig. En niet prettig bij de situatie. Die sterke figuur worden en zijn is heel lastig maar haalbaar. En daarbij heb je niet zo veel aan oefeningen, dat moet vanuit jezelf komen. En dan komt de rest ook wel.
Dat is zoals ik het zie . Maar daarom kan ik het zelf ook niet altijd hoor.
Hopenlijk heb ik het een beetje duidelijk opgeschreven :).
groetjes Ebby

Esther schreef op zondag, 19 september 2004, 19:52:

We zijn een
Volgens mij heb je hem daar. Misschien bestaat de dieren wereld wel uit prooidieren, roofdieren en de mens. Want hoe lijken we nog op dieren? Zij zijn veel "oorspronkelijker" en onze maatschappij zit heel anders in elkaar. Dieren zijn veel besaler. De arme mensen in derde wereld landen staan volgens mij veel dichterbij de dieren wereld, gewoonweg omdat zij met heel andere dingen bezig zijn.
Ooo, het is hem helemaal niet, ik krijg het niet gevangen in woorden maar misschien heb ik mijn gevoel nu toch een beetje over gebracht?
groetjes Ebby

Hallo,
Zon 100 meter van waar mijn paard staat is een paar dagen geleden een paard "verkracht". OP andere fora en van mensen hier op stal krijg je allemaal reacties als het is walgelijk, hij moet achter de tralies! ed. Maar wat zou de pony er zelf van vinden? De reacties van het is walgelijk komen voort uit onze normen en waarden, het kàn gewoonweg niet. Opvattingen, cultuurbeleving. Het zou me niet verbazen als het in ander culturen een heel geaccepteerd en normaal verschijnsel zou zijn.
Maar goed, zet die normen en waarden nou eens buitenspel, schakel ze eens uit en denk wat de pony er van zou vinden. Beetje gefriemel bij de staart? Een verschrikkenlijk gevoel? Ze stond vast aan een touwtje bij het hek. Als ze het erg had gevonden had ze dan niet iets gedaan? Getrapt?
Is een DA arm die KI inbrengt niet veel erger? En handmatige dekking waarbij de merrie zich verzet en de acherbenen vast gebonden moeten worden omdat ze de hengst anders een lel zou verkopen? Is dat niet vele malen erger voor een paard? Is handmatige dekking eigenlijk wel diervriendelijk? Moeten de mensen die handmatige dekking doen niet achter de tralies? En dat verboden moeten worden?
groetjes Ebby