Hoi,
Kreeg net via een ander forum nog een andere ingeving.

Paarden testen in een kudde altijd wel een keertje uit of ze het leiderschap niet over kunnen nemen. En zo niet, dan blijft de leider lekker leider. Zij gaf aan dat ik gerust kan uitproberen, want als Isabella vindt dat ik nog geen leider ben, dan "keurt ze me gewoon af".

Niet dat ik nu voor die leiderschap wil gaan, maar het zette me wel aan het denken. Ze had het ook over spelende paarden in de wei en zo.

Misschien is inderdaad alles een combinatie van, maar mist Isabella wel een bepaald spel nu in het geheel. Want dat maffe gedoe van haar was voorheen ook echt wel spel hoor van haar, geen echte gemenigheid of slechte opvoeding. Nu kan dat spel niet meer, want ik straf dat af met een touwtje. Dus is het oninteressant geworden voor haar.

Is het misschien te vergelijken met kinderen die het bos leuk vinden omdat ze erin mogen ravotten van hun ouders, en kinderen die het bos haten omdat er alleen maar saai een rondje in rondgelopen wordt?

Want zoals ik wel aangaf, omdat ze problemen heeft gehad, ben ik voorzichtiger geworden met haar kort te laten wenden, dus ook met spelen op de wei oa. Korte bochten voor de kar in draf, enz. Misschien mist ze gewoon de uitdaging???

Springen ... doe ik niet meer, bang voor haar hoeven, ook een voorbeeld.

En nu die parelli van mij: Misschien zag ze dit wel weer als een leuke test en meer dus als spel ipv verzet. En ik straf dat dan weer af eigenlijk dus door op te geven of boos te worden.

Is maar een idee hoor weer van mijn zijde (ben nog steeds zoekende dus .

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Ik kwam deze nog tegen van mezelf; ruim een jaar geleden.
Humor .

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 22 augustus 2003, 11:39:

Malenka schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 20:32:

Ik loop gewoon met haar. Touw op dermate lengte dat ze kan stofzuigeren. Maar als ze te heftig werd, dan nam ik haar bij het halster vast omdat ik dan nog wat te vertellen had.


Ja dat doe ik nu veel meer dan voorheen.


Nou ja negeren?! Ik denk dat dat niet eens nodig is.
Heb haar vanmiddag op het buurweitje gezet. Toen ze door had waar we heen gingen ging ze dribbelen. Heb haar dat laten doen, maar wel met doorhangend touw, geen getrek dus. Eenmaal daar ben ik bij haar gaan zitten en ze kwam vanzelf naar me toe (al grazend), heeft me besnuffeld (zoals altijd) en gaf aan even lekker gekrabt te willen worden op haar borst/boeg. Gedaan dus en zij krabbelde mij lekker terug in mijn haren. Dus eh, zo verkeerd is onze verhouding ook niet hoor. Deed me even denken aan haar toen ze voor onze tent op wacht stond een tijd geleden.

En daarna maar eens gaan wandelen buiten. Gewoon normaal tempo. Ze deed het eigenlijk best aardig. Geen getreuzel deze keer. Toen ik werd opgehouden door mensen die een praatje wilden maken, ging Isabella als een klein kind aangeven dat ze liever door wilde lopen. Aan mijn knopen trekken (van mijn jas) is er eentje van, van die kleine streken uithalen . Ze kan het nog wel hoor, klein draakje spelen.

Groeten,
Ingrid

Hoi Jolijn,
Ik begrijp wel wat je bedoeld hoor, maar het probleem wordt nu wel een beetje groter gemaakt dan het is. Ik heb op de wei en in vrijheid helemaal geen problemen met Isabella. Ze komt in volle draf aanrennen voor haar eten of een begroeting, wil op de wei voor de wagen ook lopen en in het bos ook wel over het algemeen, alleen van de week dus niet meer na die parelli-oefening. Dat was punt 1.
En punt 2 was dat ze niet meer graag mee ging wandelen, iets dat ze vroeger een beetje te graag wilde.

Heeft niets met Iwan te maken.

Stemmingen aanvoelen kan zeker. Ben een hele tijd terug zelf nogal "down" geweest zeg maar. Isabella nam dit over en leek erg ziek. Nergens zin in, nog veel erger dan ze nu doet. Ze sjokte toen continu overal heen, liep te zuchten en te steunen. Ik maakte me toen erge zorgen om haar. Maar wat bleek: IK was degene die half overspannen was, dus ik zou zelf eerst beter moeten worden en het leven positiever moeten inzien en dan zou Isabella ook vanzelf beter worden. En ja het was inderdaad waar.

Vandaar dus ook dat ik nu vertelde: ik zit lekker in mijn vel.

Maar ik meen het serieus als ik ook zeg dat ik misschien iets te veel op het internet zit (forum) na mijn werk en in mijn vrije tijd, want die besteed ik nu dus niet aan haar en vroeger wel. Daarbij ben ik meer gaan werken en heb ik werk wat ik niet leuk vind overigens. Dat KAN allemaal meetellen, ik sluit echt niets uit hoor. Maar het hoeft niet, het kan ook heel wat anders zijn.

Medisch ... ook dat kan. Misschien toch die hoeven niet lekker, maar dan moest ik dat zien ook op de wei. Hoewel ze niet altijd helemaal zuiver loopt, maar ja de grond is ook niet zuiver recht. Snap je. Niet focussen op haar, me geen zorgen maken. Zou al stukken schelen.

Maar zo lief als ze vandaag voor me was, dat krabbelen over en weer, ik op mijn achterwerk half onder haar en maar gezellig doen samen, dat kan ik nooit denk ik bij een ander paardje bereiken of beleven.

Groeten,
Ingrid

Hoi allemaal,

Vanochtend vol frisse moed, appeltje op zak (voor mezelf) naar Isabella om te gaan wandelen. "Alles" losgelaten qua gedachten hier en van mezelf. Sowieso kwam ik haar al vragen of ze mee ging ETEN, ipv WANDELEN. Met de bedoeling dat ik al gras in mijn gedachten had.

Kennelijk werkte dit, want ze dramde weer door het hek heen in een dribbelpas tot mijn eerste verbazing, maar ja om te gaan eten inderdaad. Dus even het standaard geharrewar om haar mee te krijgen richting bos ipv richting weitje. Nou ja, ze wilde dus niet mee lopen, want wilde de berm in om te eten. Toen nam ik mijn appeltje. Zelf gefocust op die appel en Isabella uiteraard ook. En toen liep ze wel. Steeds kreeg ze een klein stukje en ik een grotere hap en zo kwamen we al etend bij het bos aan. Daar liet ik haar wat grazen want dat had ik haar beloofd en toen verder richting waar ik heen wilde. Nou ze ging gelijk de spurt erin zetten en ik ben maar mee gaan draven voorzover mijn conditie het toelaat. Ze briestte dat het een lieve lust was. Steeds bij tijd en wijlen stukjes laten grazen en tussendoor als zij wilde draven gaan rennen/joggen. Afijn na een half uur was ze dus niet meer te houden. 4 Benen de lucht in en steeds tegen me aanwrijven: dit was leuk kennelijk. Af en toe even halt voor een lekkere krabbeurt en dan weer huppa beentjes de lucht in en daar gingen we weer.

Niet fijn voor mijn armen en ik moest even mezelf wel inhouden om toch niet weer dat touwtje te gebruiken, maar dat wilde ik niet doen vandaag.

Maw het ligt dus inderdaad maar net aan mij hoe ik met haar omga en vooral dat eten. Dat mocht ze niet meer van mij, vanwege haar hoeven en vanwege dat alleen maar aan eten dacht in het bos. Conclusie is in ieder geval; ze kan het nog (dat maffe gedoe).

O ja wat dat touwtje betreft; zit me nog niet lekker voor degene die het richting paardenbeulerij vond gaan. Hier heb ik vaak genoeg gelezen dat een paard een ander paard ook zonder pardon een klap verkoopt als die ander wat "verkeerds" doet. Dat komt ook niet zacht aan. Daarom zouden wij een terechte tik als "baas" best mogen uitdelen zo af en toe.
Dat touwtje valt daar ook onder. Zij doet wat, wat ze niet mag doen. Ik sla haar daarbij niet bewust met het touw op haar neus; dat doet ze zelf. Ik draai het alleen maar rond voor haar op enige afstand. Dat zij zo "dom" is om ertegen aan te lopen, dat kost haar een tik op haar neus . Moet ze maar naast me blijven. Dat was de bedoeling van het touw en na 1 tik op de neus bleef ze heus wel achter dat touw, alleen leerde ze op de plaats te galopperen en te draven, want ze wilde het wel doen, maar niet meer tegen het draaiend touw aanlopen.

Hoop dat ik zo weer wat minder paardenbeul ben geworden in ogen van sommigen na deze ietwat beschaafdere uitleg dan de vorige .

Groeten,
Ingrid

Idunn schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 21:12:

Is geleidelijk aan begonnen, maar toch wel een paar maanden.


Ik doe het zelf bijhouden, na wat uitleg en tekst op deze site.


Dan zou ze op de wei ook niet meer moeten rennen en dat kan ze wel. Ze kan na een rolpartij ineens overeind veren en in een zuivere draf wegrennen, zonder eerst even lostappen zeg maar. Als ze van stal naar de wei mag, stapt ze wel ineens ruim over en niet dat sukkelgangetje.


Geleidelijk dus.


Doe niet veel met haar. Wandelen dus, maar niet meer zoveel omdat ze er dus geen zin meer in heeft en ik dan ook niet.
Mennen eens per week een rit van ca. 1 tot 2 uur en dan nog een keertje wat over de wei rijden. Niet veel dus. Tussendoor wat vrijheidskunstjes, cavalleti lopen of iets dergelijks. Niet overdreven veel. Veel knuffelen.


Handje brokjes/muesli, staat op zand, krijgt hooi en wat stro en ca. 5 uur per dag op de wei.


Heb ze allemaal beantwoord .

Ingrid

Idunn schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 8:09:


Ik mail je wel even prive .

Groeten,
Ingrid

Inge Teblick schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 12:52:


Eh jaaaa , maar het is wat moeilijker toch als jij het hierboven zo schrijft.

Groeten,
Ingrid

ebby schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 13:25:

Eigenlijk is dit ook weer een beetje wat ik zelf bedoelde met "ik ga niet meer nadenken". Gewoon doen dus, wat jij zegt, in je hoofd doe je het onbewust al.

Eigenlijk bedoelen we het goed, maar nu de uitvoering nog. En daar moet ik gewoon dus niet over na denken, niet aan die boekjes denken .

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Nog even over dat focussen nagedacht, ook nadat ik anderen een mail had gestuurd en daarbij dan altijd gaande weg weer ideeen krijg.

Focussen is voor mij je aandacht ergens duidelijk opleggen, ergens naar kijken, ergens aan denken.

Ik neem aan dat dit klopt?? Zo niet, dan klopt onderstaande gedachtengang niet en dan graag even uitleggen wat precies "focus" is.

Maar als ik ga wandelen met Isabella gebeurd er het navolgende:

Ik wil de laatste tijd gaan wandelen met het doel in mijn hoofd om haar over diverse ondergrond te laten lopen zonder schoenen aan.
Dus heeft voor mij een "medische" reden die wandeling.
Isabella wil gaan wandelen om te eten, dus bij de eerste afslag richting bos over het fietspad, gaat Isabella stilstaan en naar het gras staan te wijzen met haar neus. Haar gedachten zijn bij eten, de mijne bij de hoeven; kan ik niet toch beter de schoenen aandoen? Zou ze ongemakkelijk lopen? Ik focus dus weer op die voeten. Wil Isabella aan het lopen krijgen omdat ik dan pas kan zien of ze goed loopt en nee dus, ze slentert, ze wiebelt wat. Vraag ik haar wat er is; zij kijkt naar het gras. NEE niet eten, loop toch eens door beest (want ik wil zien of ze wel lekker loopt, anders kan ik niet van mijn wandeling genieten). Enz. enz.

De goede verstaander heeft nu wel door waar het probleem dus zit he . Ik dus wel. Ik focus teveel op haar of beter een mogelijk gebrek.

Vandaag ging dat dus niet, want ik had in diezelfde bocht waar ze normaal al stopt, nu een appeltje te voorschijn gehaald, waar ik zelf naar moest kijken zeg maar, en dus niet naar de manier van lopen kon kijken. Ook zo in draf, ik rende naast haar en had geen tijd om ook nog eens te kijken of ze hinkt ja of te nee (voor de wagen doet ze dit nog wel vaak, maar ik weet niet of het aanstellerij is inmiddels, want ze weet dat ze dan mag stoppen en dat wij haar even bekijken) of dat ze wel wat voelt. Maar ik kijk ook dan vanaf de wagen naar haar manier van lopen en NIET tussen haar oren door naar het punt waar ik heen wil. Dus ik "focus" haar tot stilstand??

Ben ik warm inmiddels???!!!

Groeten
Ingrid

e m kraak schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 14:14:

Heb ik inmiddels begrepen. Echter er is kennelijk toch nogal verschil in manier van "werken met paarden"; de ene laat een touw zwiepen zonder te raken (ook achter het paard), zoals in onze les, een ander laat het touw een paar keer zwiepen en als laatste fase wel raken. Maar goed, ik denk dat parelli toch sowieso gaat afvallen op dit moment. Zie er zelf even helemaal geen heil meer in. Ttouch zou ons beter liggen, maar daar hoor je hier helemaal niets over.


Eh tja, je moet weten dat ik dus een "gewone" bijrijder heb he. Die pakt desnoods zelf wel even de zweep. Die leeft dus in een heel ander wereldje. Niet lief vragen aan het paard of hij wil gaan lopen, maar gewoon niet lopen : klets ! Ja sorry hoor, maar ik heb ook vaak ruzie op de wagen. En die bijrijder thuis laten is erg moeilijk; is mijn man nl. die ook graag een ritje wil maken. Hij is wel degene die gaat afstappen als we los zand krijgen of modder omdat hij het dan zielig vind dat ze harder moet werken. Dan ben ik juist weer degene die zegt, man blijf toch zitten, laat haar maar zwoegen. Dus conclusie: ik moet mijn bijrijder eerst opvoeden .


Ik heb ooit een stuk overgeslagen hier op het forum. P+ is positieve beloning geloof ik, maar OC wat is dit?

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 14:16:

Aanvulling:
Als ik schoenen aan doe loopt ze over het algemeen beter mee. Maar dan denk ik ook minder na over die hoeven, omdat ze zonder meer zo overal overheen kan lopen. Dat zou kunnen verklaren waarom ik aan pijn dacht zonder schoenen. Het zou dus ook kunnen dat het verschil hem zit in mijn gedachten. Zonder schoenen zou wel eens pijn kunnen doen; met schoenen voelt ze niets dus lopen maar.

Hmm verklaart ook gelijk waarom het probleem ontstaan is toen ik hier op het forum kwam zeg maar, toen ik begon met natuurlijk bekappen (het "loopt ze n beter" verhaal) en ik hoefschoenen heb die ik lange tijd niet uit durfde te doen omdat ik zeker wist dat ze met beter liep dan zonder.

Ja ik zit denk ik wel erg warm.

Schiet maar raak zou ik zeggen.

Groeten,
Ingrid

Inge Teblick schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 16:31:

Begin het geloof ik wel te begrijpen, maar inderdaad, de uitvoering nu nog. Ik wil gewoon lekker gaan wandelen, samen genieten van de natuur, zij wat gras eten links en rechts en ik dan naar de vogeltjes luisteren (als die er zijn) of eekhoorntjes kijken of net wat.
Dat lukt vroeger niet omdat Isabella de tijd niet nam om mij te laten genieten van het bos (trekken/dribbelen) en nu niet omdat ik me continu zorgen loop te maken dat ze wat mankeert en ze mag niet meer zoveel grazen, want stel dat haar bevangenheid daarvan kwam (is niet zo, maar zit in mijn hoofd dit he).

Dus wat ik nu wil is inderdaad nu meer een "droom" geworden en niet meer datgene waar ik aan denk als ik haar uit de wei haal. Zoals ik al in een eerder bericht zei, ik denk nu meer aan Frans zijn woorden dat een paardje over diverse bodems moet lopen om gezonde hoeven te krijgen en daar ben ik nu mee bezig. Veel te veel met haar hoeven. Altijd maar weer die angst dat het weer fout zal gaan als ik nu bijv. haar weer niet goed genoeg over diverse bodems laat lopen. Dus niet meer met die fluitende vogeltjes bezig, maar met de keien in het pad.

Nou tot dusver is me wel wat duidelijk, althans mijn veranderde houding in mijn hoofd (dus niet hoe ik loop of haar vast heb waar een ander eerder aan dacht).

Nu even naar die parelli oefening. Ik sta met een slim paardje voor me dat helemaal geen zin heeft in rondjes lopen op de wei. Dat weet ik en ik geef haar groot gelijk eigenlijk (fout nr. 1 dus; zij weet dat ik het ook niets vindt). Maar ja, ik betaal voor mijn cursus, moet oefenen, heb een paardje, dus oefenen maar. Ik vergat alleen iets belangrijks. Ik weet nog niet goed zonder instructrice wat ik moet doen na 3 lessen. Dus ik begin al aarzelend in mijn hoofd (WAT ga ik nu precies doen?). Isabella voelt dit wel aan, en begint dus wel aan wat ik vraag (vrouwtje zal dit wel bedoelen), maar dan ineens wordt het vrouwtje onterecht boos. Wat een gewapper en gedoe daar naast me. En dus gaat ze in verzet; kom nou wat maak je me nou?! Jij wilt toch ook niet?! Komt nog eens bij dat ze bijv. een keertje struikelt, ik dan weer denk, oh shit en haar juist wil aanzwepen tot een drafje om te kijken of ze wel goed loopt. Dus weer die focus op haar lopen en Isabella die heeft er helemaal genoeg van en gooit de kont tegen de krib. En ik gefrustreerd dat ik niet kan oefenen en dat de cursus niet werkt enz.

Dan de weg op met de kar. Het ging lekker tot ik haar in draf wilde zetten. Zelfde verhaal. Ze doet het niet goed genoeg, ik aarzel al of ik haar moet aansporen of juist niet, want ze liep echt niet helemaal zuiver toen. Weer die aarzeling bij mij, dat voelt ze en ze stopt. Nou nee zegt Remco dan, doordraven en geeft haar een tik. Hoezo tegenstrijdig. Vrouwtje heeft de teugels in handen die aarzelt en ze krijgt toch een tik; dus verzet.

Als ik het zo opschrijf is het heel simpel (althans waar het mis gaat), maar nu nog hoe het wel goed kan komen. Is ook heel simpel om te zeggen; schei uit met je bezorgdheid, maar dat wil dus niet zo 1-2-3 lukken. Dan niets gaan doen wat ik zelf niet begrijp (oa parelli); dat is makkelijker.
Dan Remco op 1 lijn zetten qua omgang; dat is weer wat moeilijker, hij denkt nog in manegetermen. Rijdt ook zo op het paard, aansporen, niet willen is zweep erbij. Vindt dit hele paardnatuurlijke "gedoe" ook maar zweverig. Onzin dat een paard kan denken wat ik denk. Dus tja, even omscholen valt niet mee. Maar als Isabella ook zijn gedachten opvangt tijdens een rit?

Kijk ik overigens naar de huifbedpony's die door ieder van ons gereden worden (mennen), dan zijn ze bij mij standaard het sloomst, bij Jan lopen ze elkaar altijd te bijten, Frans zelf (eigenaar pony's) kan ze niet rustig laten lopen (wedstrijden). Het zijn toch dezelfde pony's. Per half uur zijn ze anders qua "karakter".

En alweer een lang verhaal. Als jullie het beu zijn dan roepen hoor !!

Groeten,
Ingrid

T de Bakker schreef op vrijdag, 8 oktober 2004, 16:52:


Tja dan zul je mijn foto ook wel niet "NH" vinden. Pony met niet alleen een bit in maar ook nog een grote kar erachter en een redelijke stevige dame (ik dus) erin?

Is ook niet rottig bedoeld, maar ik weet ook niet of het zelfs als een foto is van Richards paard, maar ik denk dat hij nog niet veel meer foto's zal hebben van haar op dit moment. Ik heb er juist wel een heleboel van Isabella maar koos deze uit om te laten zien dat ze nog meer kan dan alleen maar vreten .

Groeten,
Ingrid