Isabel van der Made schreef op vrijdag 12 juni 2009, 9:44:

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 12 juni 2009, 11:24:


Het maakt je ook niks uit wat je er allemaal bij de haren bij moet slepen om een punt te maken he
Ik begrijp niet waarom jij je altijd zo aangevallen voelt als ik het over ándere manieren van beleren hebt.... maar wie de schoen past trekke hem aan zou ik zeggen
Als mensen met "respect" gaan zwaaien, wil ik altijd eerst even weten hoe dat verkregen is.....
Ha! als ik nu tijd genoeg had ging ik hier eens goed voor zitten. Jammer dat ik weg moet.

Martina schreef op vrijdag 12 juni 2009, 11:45:


eeehm paard in de trailer voor een warmtescan? Neeeuh hoor, is niet groter dan jouw camera denk ik. Kan prima ter plaatse. En nee, wát er ontstoken is mag alleen een veearts zeggen, maar je weet dan wel exact wáár de ontsteking zit.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 12 juni 2009, 13:27:


Juist, respect van één kant bestaat niet....
De vooringenomenheid van het voorbeeld van kinderen die op een terras jouw drankje komen verpesten vind ik treffend.
Alsof er alleen normale kinderen bestaan die aitoritair zijn opgevoed!
Mijn dochter, een Montessori kind, ging naar de Hogere tuinbouwschool in Melle en heeft daar, jammer genoeg,een vreselijke tijd gehad en ons écht gesmeekt om onze zoon - die graag wilde, omdat hij klooien in de grond een leuk vak vond- niet daar naar school te doen vanwege de heersende kadaverdiscipline.
Onderdrukken van een kind, van een paard, zonder open te staan voor de inbreng van dat kind, of dat paard, leidt tot slaafs reagerende pupillen,
die in je gezicht netjes ja en amen zeggen, maar wanneer ze de kans krijgen .....!

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 12 juni 2009, 19:52:


Wie begon het nou te hebben over de vreselijke nadelen van non-autoritaire opvoeding van kindertjes , terwijl we het over Luna hebben?

http://smg.photobucket.com/albums/v344/piet55/?action=view¤t=MOV01317.flv
Zo werkt het dus niet. Dit is haar normale gedrag als je haar achtervoet vraagt wanneer er géén stress op staat.

http://smg.photobucket.com/albums/v344/piet55/?action=view¤t=MOV01327.flv
zo werkt het beter.
Let op het rechterhandje van de ene van het duo Koot en Bie.
Zoveel simplisties clickeren heb je nog nooit gezien.
Belonen met een gigantisch lekkere kriebel terwijl de voet van de grond is en ermee stoppen als ze op 2 achterbenen staat.

ttp://smg.photobucket.com/albums/v344/piet55/?action=view¤t=MOV01326.flv
De andere van het duo en verantwoordelijk voor het later missen van de meest treffende beelden van het oefenen om op één achterbeen te staan. Hier had je kunnen zien dat ze verschillende keren haar been neer wil zetten, zich bedenkt en het weer verder optilt.
Mijn conclusie is dat deze kriebel in dit geval beter werkt dan een voerbeloning. Hoewel het principe onveranderd is. Je doet iets goed en daar krijg je een beloning voor.
Jammer dat een beloning geven zolang het goed gaat, alleen werkt als je héél dicht bij je paard staat.

Piet schreef op vrijdag 12 juni 2009, 20:55:


Hè de H is weggevallen
http://smg.photobucket.com/albums/v344/piet55/?action=view¤t=MOV01326.flv

Piet schreef op vrijdag 12 juni 2009, 20:57:


djeez... zo dan?
http://smg.photobucket.com/albums/v344/piet55/?action=view¤t=MOV01326.flv

Piet schreef op vrijdag 12 juni 2009, 21:01:


Nou als je het wilt zien moet je maar even copieren en plakken. Sorry daarvoor

marianne laenen schreef op vrijdag 12 juni 2009, 20:25:


Daar laat ik me niet overuit
Clickertraining is niet alleen iets voor grondwerk. Ik train een -overigens zeer aangenaam en leergierig- mens, een instructrice, je weet wel zo iemand die andere mensen leert rijden. Ik leer haar om haar paarden zo te laten lopen dat het lessenaar zijn zo weinig mogelijk van de dieren vergt, na de bitten, slofteugels en andere extra touwtjes verwijderd te hebben.
Veel gymnastisch werk, via schouder buiten en schouder in, in de juiste houding vertrekken en blijven lopen, verantwoord stoppen enz. Nogal wat van het klassieke dressuurwerk.
Wat Pluvinel volgens Egon heel handig had verzonnen, om degene in het midden te laten straffen, doe ik ook. Het verschil is dat ik het goede markeer en niet het verkeerde straf.

Isabel van der Made schreef op vrijdag 12 juni 2009, 22:52:


...Omdat ze een slimmerd is en zoals je op het eerste filmpje ziet, er van door gaat als het haar te lastig wordt. In het begin ging ze hangen. Nu stopt ze als ze merkt dat ze vast staat en krijg ik de kans met haar te oefenen. Bedenk even dat dit geen 'gewoon' paard is. Ze grijpt alles aan om maar geen benen te hoeven geven.
Wat ik veel belangrijker vind dan of ze vast staat of niet en ik weet ik er een beetje een geintje van gemaakt heb, is dat het tweede filmpje een clickertechniek laat zien die ik ergens anders nog nooit eerder gezien of gelezen heb.
Het is wel weer een extra stukje gereedschap in mijn rugzak. Het vervangt mogelijk het speedclickeren, waarvoor je altijd met 2 moet zijn .
Iedereen kan dit, vandaar het simplisties verbond. Je beloont zolang er meegewerkt wordt en stopt wanneer er niet meer meegewerkt wordt.

'K moet er eens goed over nadenken waar en wanneer dit allemaal toepasbaar is. Misschien wel bij veel meer dingen dan ik eerst dacht.

van lennep schreef op zaterdag 13 juni 2009, 7:36:


Volgens mij is het nog anders Esther.
Ik gebruik hier helemaal geen bridge. Het is beginnen met belonen als je ziet dat er gebeurt wat je wilt en stoppen met belonen als je dat niet meer ziet. Het tegenovergestelde van (om je paard bv aan een spuitbus te laten wennen) druk geven tot het ontspant.
Je moet het wel goed op cue zetten, want toen ik later dezelfde manier wou toepassen door haar in de hals te krabben om haar voorbeen omhoog te krijgen, zette ze dat neer en steeg het achterbeen De beloning tijdens een goed uitgevoerde aktie is dus nog niet plaatsgebonden

Aafke schreef op zaterdag 13 juni 2009, 8:19:


Ja, dat lijkt zeker het zelfde Aafke. Maar eigenlijk zie ik het meer als een middel om iets ónmogelijks rap voor elkaar te krijgen en daarna om te schakelen naar gewoon clickeren om daar mee op duur te trainen.
Ik wil niet de rest van mijn leven moeten kriebelen of voor voermachine spelen om een voetje daar te houden waar ik het wil hebben.