jennet schreef op zondag 2 augustus 2009, 13:41:


Zielig is allemaal relatief. Iemand met jaren ervaring, hoog in de sport waardoor het paard nooit vuil mag zijn, amper op de wei mag staan, liefst nog alleen (kans op verwondingen ), helemaal opgetut met weet ik wat allemaal, wekelijks op wedstrijd waardoor het paard veel op de van/camion moet staan, ... Dát is zielig!

Trouwens wat is een leider? Ik voel en ben geen leider voor mijn paarden, ik gebruik het woord samenwerking veel liever. Samen ergens aan werken, met de hoogstes en laagstes die erbij komen te kijken. Niemand is perfect en iedereen die met paarden bezig is, leert dagelijks nog bij. Ik geloof ook dat er veel meer 'angstige' mensen met paarden bezig zijn dan je zou denken, het gaat om je doorzettingsvermogen en je liefde voor het paard.
Ook iedereen klungelt met zijn paarden, de één al wat meer dan de andere maar bij elk nieuw ding komt geklungel kijken, das toch logisch? Het grote voordeel van paarden is dat ze enorm vergevingsgezind zijn. Zolang je niet hardhandig bent (dat is in mijn ogen geen geklungel meer), is er toch geen probleem?
Zoek iemand, zoals Anja ook al zei, die je kan begeleiden. Ga eventueel een tijdje met haar op 'vakantie' bij een trainer maar blijf actief betrokken en observeer zoveel mogelijk.
Stukje bij beetje vallen alle puzzelstukjes wel in elkaar want ik heb echt de indruk dat je haar niet wilt wegdoen.

Ilma Meijer schreef op woensdag 5 augustus 2009, 6:15:


Niek voelt zich goed waardoor jullie zich goed voelen waardoor Niek zich weer goed voelt en dan voelen jullie je weer goed en ... Leuke vicieuze cirkel hè!
Aan een bos staan heeft niks dan voordelen, paard kan getraind worden in een omgeving waar een pak minder gevaarlijke situaties kunnen gebeuren dan op straat, het laatste kan opgebouwd worden wanneer jullie vertrouwen al een pak gegroeid is. Bovendien werkt een bos ook rustgevend en stimulerend voor een paard, ze krijgen een mentale boost en ook jullie komen er tot rust. Wat zou je meer willen ?

Sinds maandag is Soraya weer thuis. Gisteren te lang moeten werken maar vandaag vroeg opgestaan om de hitte voor te zijn en onze training verder te zetten hier.
Eerst effe de piste in, geen stressmomenten geweest Ok, ze liep aanvankelijk liever met haar hoofd in de richting van haar vriendjes op de wei ernaast en veel aandacht had ze ni echt voor mij maar soit, kwas al vree content dat ik geen testmomenten kreeg zoals vorig jaar. Na de galop ging het beter en na een aantal oefeningen die naar mijn zin waren heb ik de toegang van de piste opengedaan terwijl ik op Soraya bleef zitten, nog steeds geen stressmomenten, joepie! (paar maanden geleden zou dit nog niet gelukt zijn)
Hup naar buiten, vollen bak gehinnik vanuit de wei maar Soraya gaf geen kik (kpeins dat ze het gewoon begint te worden om daar weg te gaan, vorig jaar zat ik nog op een wandelend zingend verschijnsel ), wel wat zwalpzwalp maar dat heeft ze altijd bij het vertrek.
Nog eens de andere kant uitgegaan die ik de laatste tijden vermeden had voor haar voetjes (zandweggeskes met veel grote en kleine stenen) maar na een maand op Outback te hebben gestaan en daar veel buiten te zijn geweest, dacht ik om het nog eens te proberen. Af en toe wel een hinkel als ze op een grote steen stapte maar ze liep voornamelijk goed voorwaarts met ruime passen, haar voetjes blijven vooruit gaan.
Deze kant was dus effe geleden en dat kon ik wel merken, ze vond alles héél interessant maar was braaf en 100% controleerbaar. Alleen de zoo (shetjes, hertjes, ezels, struisvogels, lama's en nu ook een varken erbij) vond ze maar niks. Khad mij der al aan verwacht en hoewel ik ze er er de laatste keren wel voorbij kreeg als ik erop zat, merkte ik dat ze echt bang was nu van die fladderende struisvogels, ze begon te bibberen. Toen ben ik afgestapt en wanneer ik ernaast liep, kwam ze braaf mee met het nodige gesnuif maar niks trekken, stoppen of willen terugdraaien.
Meteen erna terug opgestapt en dat kwam ik in het werkterrein van de Keerbaan terecht. Een grote camion die al piepend achteruit reed richting ons en die ons daarna kruiste (goed rammelend want er ligt nog geen straat maar véél stenen) deed haar niks, struisvogels daarentegen
Nog een varkensboerderij gepasseerd met de nodige geur erbij en buiten wat vertragen deed, bleef ze mooi draven. Paraderende paarden vlak naast haar deed haar wat show verkopen maar daar wordt ze alleen maar mooier van
Terug thuis kreeg ze een verfrissende douche, de andere paarden probeerden haar aandacht te trekken door te hinniken maar wat deed zij? Ze hinnikte en toen ik me omdraaide (stond inmiddels een paar meter verder aan de zadelkamer), zag ik dat ze zich op mij gefocust had.
Ach, 't is een superbeest!!!!

Ilma Meijer schreef op woensdag 5 augustus 2009, 16:52:


Dat zal nog wel komen dan

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 6 augustus 2009, 11:21:


Dat zal ik idd ni vergeten nee Die bergjes zijn zalig! Had mij een tijd geleden gezegd dat ik dat zou doen in volle galop zou ik eens hebben gelachen. Ik zou dat wel zien zitten want zoiets vind ik plezant, maar op Soraya? Ahum! En elk heuveltje daarna dacht ik, yeah! Maar ook Soraya dacht dat (ze begon dat bos heel goe te kennen ) Ondertussen is mijn vertrouwen in haar weer gegroeid maar haar vertrouwen in mij ook, daar ben ik zeker van. Waarom? Omdat ze meer paard mag zijn terwijl ik erop zit, ik vertrouw haar nu goed genoeg om haar volledig te laten gaan en dat merk ik goed genoeg in haar gedrag.

En Jennet, wij komen ook van ver zenne. Ze was met momenten een bokkend monster dat niets liever wou dat dat je eraf ging als ze haar zinnen er had opgezet. Ook ik was weer met grondwerk begonnen uit angst, dat geef ik eerlijk toe. Maar je mag grondwerk doen tot je een ons weegt, dit zal niets bijdragen in rijtechnische problemen (en lichamelijke bij Soraya). In mijn geval dan toch want zoals Soraya een lammetje was naast mij, werd ze een duivel onder mij
Op zo'n moment moet je je afvragen wat je juist wilt met een paard en wees heel eerlijk tegen jezelf. Wil je dan nog niet rijden, ok, geen probleem. Maar is er toch een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je de wereld op een paard wilt leren kennen, ga ervoor! Ik ben gevallen, heb veel stress gehad, sliep er soms ni goe van omdat ik wist dat ik de dag erna ging rijden, begon letterlijk te bibberen als ik voelde dat ze zich opspande, ... Maar ik wou rijden, het liefst buiten en ik doe dat graag alleen, lekker genieten samen met mijn paard. De allergrootste struikelblok die ik moest overwinnen was ikzelf want kon ik het wel? Zou ik ooit genoeg vertrouwen hebben? Waren mijn capaciteiten wel goed genoeg om hierdoor heen te gaan? Ik ben een grote twijfelaar en mega kritisch naar mezelf, ik denk dat jij ook wel zo'n kantje hebt Maar eigenlijk hè, als je iets wilt, moet je ervoor gaan en gooi die twijfel overboord (ni simpel, kweet het).
Niet enkel het resultaat geeft uiteindelijk voldoening, ook jullie band met elkaar! Na zoveel samen te hebben doorgemaakt en samen te hebben geklungeld (meestal dan de mens maar de paarden lachen volgens mij dan in hun vuistje) is er een connectie. Ik zou zelfs geen paard meer willen dat alles kan, je mist zoveel als jullie er samen niet naartoe zijn gegaan.
Voor de zoveelste keer dat je dit hoort: doe haar ni weg en investeer veel tijd in haar, je zal een gouden paardje hebben na een tijd!

Unartica schreef op donderdag 6 augustus 2009, 15:50:


Hier ook ne JP-fanaat, hij levert echt goed werk!
Vorig jaar een kopstuk voor Jean laten maken, voor Soraya had ik al een andere gekocht. Maar van dit kopstuk was ik ni echt tevreden, Soraya heeft een heel gevoelig velleke en ze kreeg kale plekken als ik haar regelmatig reed (haar haar ging eraf), eentje door JP laten maken en hij heeft het leer extra zacht gemaakt waardoor ze al haar haartjes blijft houden
JP levert kwaliteit en ja het is wat duurder maar dat is relatief want hij maakt het helemaal zelf met zijn handjes. Trouwens, hoeveel sparen wij ni uit aan bitten, sporen, zwepen, getten, bandages, scheerbeurten,...

Jolanda, pony aan een halster rijden en met de tijd een kopstuk laten maken? Hoeft toch ni in één keer worden aangekocht?

Piet schreef op donderdag 6 augustus 2009, 8:20:


Het eerste dat in mij opkomt (ons springtalent zal een spreken, sarcastisch bedoeld hè, van de week ben ik nog bijna alleen over de balken gegaan ): een vertrouwenskwestie. Paard is gefokt om te springen en springen zal hij doen dus veel en hard trainen. Als het paard stopte of uitbrak, kwam de zweep boven en vergeet het barreren ni. Hierdoor heeft het paard bang voor de sprong maar hij moet want anders... Resultaat: het paard springt maar zonder plezier en zo snel mogelijk zodat hij ervan af is. Bekijk de lichaamshouding en gezichtsuitdrukking van het paard eens Piet als het zich voordoet. Verandert hij al als er nog maar een balk in de buurt komt?
En ja, alles is ni zwart-wit spijtig genoeg. Als er al wat kan veranderd worden in de grijstinten, mag je al gelukkig zijn.

klaartje schreef op vrijdag 7 augustus 2009, 23:11:


Soraya is al ongeveer 2 weken aan't ruiven, enkel op haar poep en het valt alleen op als je haar roskamt en niet als je er met je hand over gaat. Bij de rest van de paarden nog niks.

Vandaag wandeling nr. 2 en ja zenne, Old Soraya is nog ni helemaal verdwenen
Eerst effe in de piste gereden, geen stressmomenten bij het opstappen maar wel huppelpasjes bij de eerste passen draf, het was wel snel voorbij. Ze was goed vinnig maar braaf.
Toch wel straf hoe goed een paard je kan aanvoelen: op een gegeven moment dacht ik om van hand te veranderen en dan -na weet ik hoeveel tijd- een galopke te doen. Ik dacht er dus aan maar niet om het meteen te doen en toen ik van hand veranderde, sprong ze aan, jawadde.

Na een half uurtje was ze nog steeds lekker pittig maar ik wou naar buiten en ging de brug nog eens trotseren (kpeins dat ik daar meer bang van heb dan Soraya ) want dat was nu toch ook al een tijd geleden en hoe langer het duurt, hoe meer ik erover begin te piekeren dus... hup met de geit.
Khad zo'n voorgevoel dat ik terug testmomenten ging krijgen nu ik terug thuis ben en ik kon best voorspellen dat het vandaag zover zou zijn aangezien haar gedrag: wel braaf maar 'ichy', haar eigen willeke kwam terug wat naar boven. Maar ja, we kunnen blijven uitstellen en uiteindelijk weer in de piste blijven hangen dus doorzetten geblazen.

Het vertrek ging goed, na 5 min onderweg te zijn moest ze een hoopje laten vallen en ze stopte, ach ja, da vind ik ni erg dus ik liet haar maar. 1ste poging tot staken tot gevolg maar dat was snel over. Maar dan moesten we de brug op, ik hoorde het gezoem van de autostrade al dichterbij komen en ik kreeg zelf al kiekeboebels, dit ging al snel op Soraya over en ik moest ze echt aanporren om verder te gaan, ondertussen mezelf moed insprekend. Oef, we waren erover, ik ontspande me direct en was blij dat dit vrij goed achter de rug was. Maar dan! De brug is recht boven de autostrade maar maakt een bocht bij het op- en neergaan. We waren juist achter de bocht en madam begon weer te staken, ze bleef achteruit gaan, ik heb het nog effe geprobeerd om haar verder te krijgen maar op den duur stonden we dwars over de baan en auto's die over de brug kwamen gereden zouden ons ni op tijd hebben zien staan. Gevaarlijke situatie dus afstappen! Ze liep dan wel naast mij maar toch wou ze terug naar huis aangezien ze haar hoofd bleef draaien richting wei. Maar ik had een route gepland en ik zou die doen ook! Ook al wist ik dat het vandaag ni van een leien dakje zou gaan Vlak na de brug een zandweg ingedraaid en daar terug opgestapt, eerst wat protest maar dan ging ze wel verder, wel dik tegen haar goesting en opzij springend van al wat ze maar zag. Iets verderop is een terrein waar grote mannen spelen met kleine vliegtuigjes Zo'n dingen met afstandsbediening. En ja zenne, er stond ene klaar die net zijn helikopter wou laten opstijgen, kheb effe teken gedaan want die dingen maken vrij veel lawaai en 't is ni den eerste keer dat ze daarmee boven mijn hoofd kunstjes mee maken, vandaag wou ik dit er echt ni bij hebben. De man heeft braaf gewacht...tot ik 4m verder was, tja maar buiten wat getrippel extra bleef Soraya braaf.

Dan kwamen we op een splitsing, ik wou naar rechts maar links was richting huis en dat wist Soraya ook Daar hebben we dan 10min gestaan. Ze wou ni en maar achteruit lopen en met haar hoofd schudden. Maar het ergste wat daar kon gebeuren was dat ik een paar boompjes van de boomkwekerij zou vertrappelen dus ja. Kmoet zeggen dat ik daar best kalm bleef, voor mij part hadden we daar een halve dag gestaan, raar maar daar dacht ik er ni aan dat dit zou kunnen escaleren in bokken hoewel ze één brok was onder mij. Op een gegeven moment waren we terug zover dat ik achter de bocht kon zien, kwam daar toch wel een ander paard aan zeker en hup, paard terug weg want ze deed weer een spurt naar achter. Allé, nog een keer en dan ging ze vooruit, de curiositeit naar het ander paard heeft mss geholpen maar ze kruiste hem wel netjes en wou hem ni volgen. Dan kwamen we weiden met andere paarden tegen, kzat weer terug op mijnen toeter, hinniken dat ze deed en traag beginnen stappen, man man

Terug wat verder ging ze weer op de rem, een vrij rustige straat zonder voetpad met diepe grachten aan weerskanten. Terug geprobeerd om de eerste vitesse te vinden maar der kwamen toch wel auto's aan van alle kanten en nen tractor zeker. Zucht, maar afgestapt. de auto's gingen wel echt goed opzij en ze bleven staan tot ik voorbij was! Hihi, khad mijn paard natuurlijk ook ni onder controle hè Dan kwam ik ook nog ne fietser tegen die al lachend riep: Wa is't, is ze te moe? Nee meneer, was't maar waar

Terugweg ging beter maar 't is dan ook terug naar huis hè. Dan die akelige brug weer over, geen staken meer, wel getrippel en dan op de brug, das ni goe voor mijnen tikker zenne!

Thuis gekomen was ons zangtalent weer bezig, zou een paard hees kunnen worden

Allé, 't was goe en 't was slecht.
Slecht: ikke veel te nerveus voor die stomme brug maar das zo hoog , weer staakmomenten en kpeins dat er nog wel wat gaan komen, waarschijnlijk al bij het vertrek op de wei.
Goed: ik heb doorgezet en de wandeling gedaan die ik wou doen hoewel ik een kortere route had kunnen nemen, 1 staakmoment heb ik overwonnen (die op de straat zelf vind ik te gevaarlijk, nu hopen dat ze die link ni gaat leggen) en er waren uiteraard ook ontspannen momenten.

Kben eens benieuwd hoe het verder gaat verlopen, met haar is het altijd een verrassing...

Piet schreef op zondag 9 augustus 2009, 14:02:


Ach Piet, ik kan me best inbeelden hoe moeilijk het is want ik hecht me ook meteen aan elk beest en zou er ni aan moeten denken om er eentje weg te doen. Na een paar maanden is ze toch een beetje 'van jou' hè. Das het nadeel van een paard intern te trainen maar je hebt haar geholpen en door jou zal ze nu vast en zeker een leuker leven hebben en daar draait het toch om hè!