Marlies Sanders schreef op maandag 30 augustus 2010, 15:53:


En het was dus ook precies jouw verhaal, waarom ik gisteren poste "weet je zeker dat je ze allemaal definitief kwijt wil".

Ja, hier ook een vlak gestraat met gratis grindtegels van marktplaats: 20 cm grond uitgegraven, zand in gebracht en stoepbandje er omheen. En het tegelvlak een fractie hoger (5 cm) dan het terrein er om heen (grond schuin aangevuld zodat het geen struikelrandje werd).
Wij hebben 8 x 8 meter gedaan, dat was groot genoeg om met 6 grote pony's goed moddervrij te kunnen eten.

Oh ja, ons tegelvlak ligt dus niet voor stallen, maar in de weide als voederplaats. Maar het "modderprobleem" in natuurlijk hetzelfde.

Ik vrees dat het niet gaat werken. Ik bloot (= een maaidek met 3 maaiers, dus zeg maar een 3-voudige grasmaaier) ook altijd als ik de pony's doorzet naar een nieuw stuk. Dus ik maai alles wat niet gegeten wordt er af en versnipper de drollen ook. Na enkele dagen (als eea gedroogd is) ga ik er soms nog eens met de sleep overheen (om eea beter te verdelen).En ik sterf van de verkeerde kruiden....
Daarom wil ik volgend jaar dit eens proberen: http://edepot.wur.nl/2328

Ons veulen (toekomstige D-maat pony) was met 5 maanden gespeend en kwam hier ook in een groep met oudere pony's die alleen hooi en gras kregen. Wij hebben haar vanaf de leeftijd van 5 maanden tot ze +/- 10 manden was ook wat veulenbrok erbij (+/- 300 gr) gegeven. Daarnaast ook een tijdje bietenpulp gegeven.

Heeft iemand hier ervaring met het volgende:
Paard met bloedneus, aanvankelijk incidenteel een druppel en dan vooral na stevige inspanning. In de loop der tijd steeds vaker, zelfs gewoon op de weide. En dan steeds hefitger.Dat is nl wat er bij mijn schat gebeurde.

Vandaag in de kliniek geweest en daar is de diagnose ethmoïdaal hematoom gesteld. Daarover vind ik het volgende op internet: Tumoreuze woekering van het slijmvlies. Het verwijderen van de tumor is lastig en de woekeringen komen vaak terug. Deze aandoening kan fataal aflopen.

De kliniek gaat nog wel in overleg met de faculteit in Utrecht, maar geeft mij weinig hoop.
Met de mededeling: "hier is waarschijnlijk niets aan te doen, hou er maar rekening mee dat je hem binnen nu en hooguit een jaar moet laten euthaniseren" ben ik vanmiddag op van de kliniek vertrokken.

Is er alsjeblieft iemand die mij wat anders kan zeggen. Dit kan toch niet waar zijn.

Dank jullie allemaal voor jullie medelevende reacties.

Nils: Wat jij schrijft is mij tot gisteren ook verteld. Ik dacht daarom ook toen ik naar de DA ging dat het met dichtschroeien op te lossen zou zijn.

Karin: Ja, ik kan het ook niet geloven. Je hebt hem dit weekeinde toch nog gezien: stralende kerel toch! En ik hoopte natuurlijk ook dat de kliniek er naast zat, maar al googelend zonk de moed mij wel in de schoenen.

Suzanne: Nee, het bloed zelfs nu niet eens echt heftig. Maar er zit sinds kort eigenlijk wel meestal (maar dus ook niet altijd) een druppeltje vers bloed aan zijn neus. Maar vaak is het, nadat ik dat weggepoetst heb, ook wel weer een poos schoon. Daarom was ik ook niet écht ongerust.

Wil: Natuurlijk vechten we tot er geen andere opties meer zijn. De kliniek waar ik vandaag was gaat morgen overleggen met de universiteit in Utrecht en mijn eigen DA gaat morgen met de Lingehoeve in overleg. En ik heb Cindy zojuist een mail gestuurd wat zij er van denkt en of zij nog suggesties/contacten heeft die we kunnen proberen.

Zoals ik mij heb laten uitleggen wordt dit gezwel (wat dus eigenlijk het reukorgaan is) steeds groter. Het is een goed doorbloed orgaan, dwz veel adertjes. Doordat het steeds verder zwelt, springen er steeds meer adertjes en wordt het bloeden steeds heftiger. Bovendien geeft het gezwel druk: eerst op de wanden van de neusholte, later hoger (richting ogen, hersenen, e.d.) en richting neusuitgang en opzij (wat zijn ademhaling dan gaat bemoeilijken).
Mijn primaire reactie van "dan haal je heel dat reukorgaan toch weg" zou volgens de kliniek te simpel zijn. Enerzijds omdat men er niet goed bij kan, anderzijds omdat de bloeding daarbij zo heftig zou zijn dat dit niet te stelpen is en dan zou hij doodbloeden. En dát vind ik dus nou net zo ongelooflijk.

Die druk is er trouwens nu waarschijnlijk al een beetje en dat zou dus ook de reden kunnen zijn dat hij de laatste weken zo veel verzet geeft op druk. En ik het maar zoeken in andere dingen.

Jeetje Pien, ik heb je link gelezen: wat een ontzettend verdrietig nieuws. En wat bijzonder hoe je paard afscheid nam van de rest. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

De kliniek die de foto's heeft gemaakt, heeft gebeld met Utrecht. Daar overlegd men nog.
Cindy gaf mij een aantal adviezen waar ik nog eens verder zou kunnen vragen. Zij noemde ook de mogelijkheid van formol-injecties, wat Monique hier ook al noemde. Met diezelfde optie kwam mijn DA, na overleg met de Lingehoeve (hij had hen de endoscopie-opnamen gestuurd). Ik weet nog niets over slagingskansen e.d. (later vandaag belt de Lingehoeve mij terug). Jeetje, we hebben een strohalm!!!!

joop schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 10:50:


Bedankt Letje!!
Ik loop al 2 dagen het net af te speuren, maar dit had ik nog niet gevonden (ben er misschien ook niet zo handig in als jij). Ik ga d'r, gewapend met woordenboek in duiken. Hopelijk houdt de inhoud van dit artikel er bij mij de moed in.

Ja, ik heb ook gelezen van paarden die er jaren mee geleefd hebben. Maar ook van paarden die binnen een dag doodgebloed zijn.
Als je naar Banjer in de wei kijkt: vrolijk, staat te hinneken en te showen. Niks aan te zien, behalve een druppeltje bloed aan z'n neus (dus geen rode snuit oid) en dat bv vandaag zelfs niet eens.

Maar ik weet ook dat een paard (als vluchtdier) geen pijn laat zien, dus in hoeverre heeft hij pijn?
Ik weet nu zeker dat hij pijn heeft: Begin juli had ik de overstap naar bitloos gemaakt, maar half augustus merkte ik dat hij telkens de teugels uit m'n handen trok en z'n eigen gang ging (t/m er echt vandoor gaan, want ik niet kende van hem). Hij was altijd wel een druktemaker, maar hij was uiteindelijk altijd terug te pakken.
Ik weet het aan het bitloos (in combinatie met wellicht mijn onvoldoende rijvaardigheid) en hing er dus maar weer een bit in. Maar het ging niet beter: elke keer verzet, scheef lopen en uiteindelijk zelfs steigeren (echt recht omhoog, dat had hij nog nooit gedaan). We zijn door zijn steeds heftiger wordende verzet zelfs samen gevallen tijdens de PTV op het NK TREC (bij de simpele oefening: recht achterwaarts lopen). Ik begon echt moedeloos te worden, begreep niet wat ik fout deed.
Ook bij het knuffelen merkte ik dat hij z'n kop wegtrok, dus ik begon zelfs te twijfelen aan mijn relatie met hem. Maar nu ik weet dat hij druk in die neus heeft (en dat de druk van zowel het bitloze als het bithoofdstel waarschijnlijk pijn veroorzaakt heeft en ook knuffelen gewoon niet fijn was) vallen ineens ook alle puzzelstukjes op z'n plaats.

Misschien heeft hij nu nog niet structureel pijn (alleen als er druk op komt), maar wanneer heeft hij altijd, dus 24/7, pijn? En wanneer vindt hij dat nog acceptabel? Hij kan het me niet zeggen! Maar het gaat wel om hem, niet om mij!
En als het gaat drukken op hersenen, is hij dan nog betrouwbaar? M'n kinderen kruipen nu gewoon onder hem door. En kan hij zich nog handhaven in de kudde (hij is nu de leider, maar de nieuwe merrie en hij zijn voorlopig nog water en vuur)? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.

Als "ze" het leven dragelijk voor 'm kunnen maken (en ik dus zeker weet dat hij geen pijn heeft), en al zou ik nooit meer op 'm kunnen rijden, best. Natuurlijk ga ik liefst met Banjer de Veluwe rond en verder met TREC. Maar als dat niet meer kan en hij wel gelukkig en pijnvrij kan leven, dan is het ook goed. Dan mag hij hier lekker op de wei blijven (ik heb 3,5 ha, dus ik zou er wel heel wat meer kunnen hebben dan de 4 pony's die ik nu heb). En zoek ik een andere pony om op te rijden (al dan niet tijdelijk, want Zandora is nu 2 en zal dus over een paar jaar ook gereden kunnen worden). Er staan zo veel pony's te koop die een fijne plek zoeken, daar zit vast ook een New Forester bij die hier past.

Ik heb de afgelopen week de ogen uit m'n kop gejankt, ik had echt van die gezwollen kikker-ogen. Maar als de uitkomst echt is dat het beter voor Banjer is hem (op enig moment) te laten inslapen, dan zal dat ook gebeuren, hoe verdrietig ik daarom ook zal zijn. Ik laat hem niet lijden omdat ik bang ben voor m'n eigen verdriet. Maar de ellende is dat ik het allemaal nog niet weet, ik weet alleen dat niets doen geen optie is.

Woensdag-ochtend hebben we een afspraak ik de Lingehoeve. Dan hoop ik meer te weten, ook over slagingskansen van de te kiezen behandelmethode en over de residive-kans. Tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat alles weer wordt zoals het was.

Merel Stoffers schreef op dinsdag 5 oktober 2010, 1:03:


Nou...je rijdt niet snel te snel hoor. Om een gemiddelde van 6 km/h te halen, incl stops om op je kaart te kijken, verkeer wat je laat passeren, wildhekken waar je door moet e.d., daar kan best af en toe een galopje tussen zitten. Bovendien is in de T1/T2 de snelheid per traject tussen de 6 en 8, in de hogere klassen nog vlotter. Bovendien....als je af en toe mis rijdt (met mij bijna gegarandeerd ), dan heb je zelfs een uitgestrekte galop nodig om nog enigzins in je tijdschema te komen.....

Ik heb hier een pony die ook heel graag, heel snel en te veel eet. Hij heeft daardoor ook al eens een slokdarmverstopping gehad. Ook "gewoon" op gras krijgt hij het voor elkaar om zich in no time naar een "11-maands-dracht-postuur" te vreten, zelfs mét graasmasker. Voor hem was de winter dus ook feest, schrokfeest om precies te zijn.
Ik heb eens zitten observeren hoe hij vreet en zag dat hij blijft pakken (gras of hooi), terwijl hij zijn bekkie nog vol heeft. Daarom heb ik het volgende uitgeprobeerd:
in de inloopstal een stalen ruif opgehangen, boven zijn hoofd-hoogte. Aan de binnenkant van die ruif heb ik ijzergaas bevestigd, op elk stangetje met een tierip (uiteinde afgeknipt) vastgezet. Hoewel dit niet de beste eethouding is, eet hij hierdoor wel veel langzamer: hij moet nl elk sprietje er hoog uit frutten en kan bovendien geen druk zetten met z'n snuit (dat kon hij in de hooibak wel en deed hij bij het grazen ook, hij kon daardoor ahw proppen). Omdat het natuurlijk ook geen gemakkelijke eethouding is, doet hij nu telkens z'n kop omlaag en kauwt. En pas als z'n bek leeg is kan hij weer opnieuw omhoog.
In het begin was hij duidelijk boos, maar inmiddels heeft hij zich erbij neergelegd.
Nils heeft hier volgens mij ook al eens geschreven, dat een pony niet een bepaalde hoeveelheid maar een bepaalde tijd eet. Alhoewel deze pony wel langer door eet dan de anderen, zie ik ook dat hij op een gegeven moment een dut-pauze gaat doen, terwijl de ruif nog niet leeg is en hij nog niet z'n buik volgeladen kan hebben (gezien de hoeveelheid die uit de ruif is).

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 6 oktober 2010, 18:32:

Jeetje Nathalie, wat gewelig Jip-en-Janneke uitgelegd, enorm bedankt!!
Ik heb mij de afgelopen dagen, gewapend met woordenboeken en een bevriende huisarts al door heel wat teksten heen geworsteld, maar na jouw verhaal is het mij echt volkomen duidelijk! Nogmaals, dank je wel!

Update: GOED NIEUWS !!!!!!!!!!!!!!!!

Vandaag bij paardenkliniek de Lingehoeve in Lienden geweest. Wat een verademing.
Eerst hebben ze met de endoscoop gekeken, nu ook waar het kon lángs het hematoom. Daarnaast rontgenfoto's gemaakt om te zien of het aan de achterkant wellicht richting hersenen was doorgegroeid. Dat bleek gelukkig niet het geval. Zoals ze het zelf zeiden: "een mooie losliggende bal, daar kunnen we wel wat mee".
Gezien aard en omvang werd het advies gegeven te behandelen met Fomaline. Dat advies kregen we gisteren ook van de universiteitskliniek in Utrecht (nav van de endoscopie-beelden van vorige week). En dat is vandaag ook meteen gedaan:
Met een dun buisje (wat door de endoscoop gestoken werd) met daaraan een grote spuit met de Formaline zijn op diverse plaatsen gaatjes geprikt in het hematoom, waarbij dus telkens een aantal ml Formaline werd ingespoten. Dat deed Banjer duidelijk pijn, want ondanks de fikse sedatie (hij viel bijna om) reageerde hij heftig. Het bloedde behoorlijk en na de behandeling lag er een flinke plas bloed, spoelvloeistof (op de kop van de endoscoop zit een soort sproeier zodat ze weer wat kunnen zien) en Formaline op de grond.
Toen hij weer bij kwam (nadat de behandeling klaar was) begon hij fiks te proesten. Op een gegeven moment kwam er een flinke lading dik slijm met bloed uit z'n neus. Waarop de internist zei: "mooi, dat is er al uit". Dat was dus een stuk van het hematoom! Dit heeft hij op de trailer naar huis ook nog eens gedaan, want soortgelijke "smurrie" vond ik bij het schoonmaken ook in de trailer.

De Lingehoeve denkt minimaal 3x te moeten behandelen, telkens met 3 weken interval. Bij de eerstvolgende behandeling zal dus moeten blijken of Banjer reageert op de behandeling zoals ze verwachten. Maar volgens de Lingehoeve heeft Banjer een goede kans om weer helemaal de oude te worden. Ze hebben dit soort ingrepen nu 20x gedaan (zo'n 8x per jaar), allemaal vergelijkbare gevallen als Banjer. En alle 20 zijn volledig (of in ieder grotendeels) hersteld. Er is in principe wel een behoorlijke recidive-kans, maar er is er nu (na 2,5 jaar dus) van de 20 bij hun nog geen geresidiveerd. En dan zou opnieuw behandelen met deze methode mogelijk zijn.

Ik ben nu toch wel erg hoopvol.
(En over wat ik vind van de kliniek waar ik vorige week was zal ik mij maar niet verder uitspreken....)

Groetjes,
Angelique