Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:

Wat een toeval dat je erover begint Els. Er is mij de afgelopen weken regelmatig gezegd (niet eens geadviseerd!) salami van Secret te laten maken...

Nee hoor, Els

Ik zie ieder dier als een individu en hoop
Nog zo'n zotte Noord-Hollander hier.

Onder andere het topic '(hoe) krijg ik m'n pony in het gareel?' heeft me doen besluiten (dank dus voor al jullie reacties daar) Secret een maand in training te geven aan iemand die er meer verstand van heeft, er meer ervaring mee heeft en minder emotioneel betrokken is bij haar dan ikzelf. Ik ben nu een jaar haar mens en sinds een maand heeft ze besloten duidelijker te uiten dat ik haar niet begrijp. Op alle manieren probeert ze me dat duidelijk te maken (als ze me ziet 'verdwijnen' haar oren, zondag probeerde ze me te lanceren en gisteren wilde ze gericht bijten). Maar ik weet niet wat ze me vertelt... De komende tijd zal iemand anders dus naar haar luisteren, haar lezen. En daarna hoop ik dat hij me Secret zal kunnen 'voorlezen', zodat we samen verder kunnen. Ik hoef niet te rijden - hoewel dat zonder al te veel druk het enige is wat we samen met plezier doen - maar wil haar wel graag zodanig leren kennen dat ook zij het bij ons naar d'r zin heeft.

Twee jongetjes (8 en 4), nu 3 Engelse Mastiffs, een verlaten nest kittens, een prachtige knuffeljaarling en vroeger een Bordeaux Dog met knikstaart en een Franse Basset-met-altijd-van-alles-en-nog-zo-wat, leven in harmonie met mij (en hun vader/ander mens) samen. Ik leer ze zoveel als ze willen van wat wij belangrijk vinden (niet helemaal Michiel-like, maar toch bijna) en zie ze evenwichtig opgroeien. Waarom krijg ik dat met haar dan niet voor elkaar? Tuurlijk, karakter, d'r opvoeding en: "Je vraagt nu toch ook meer van haar?" zullen daaraan ten grondslag liggen. Maar als je na 12 maanden durft toe te geven dat je bang bent voor het mooiste bonte paard op de wereld, dan moet je wat. En Els, verkopen doe ik d'r niet en ik hou ook niet van salami... Ik hoop alleen dat we straks verder kunnen!

Ben benieuwd naar andere reacties op 'het dier als individu', want hier zit nu even weinig rationaliteit achter de laptop.
dag,
jet

Christel Provaas schreef op dinsdag 14 november 2006, 16:02:


Dank voor je voorbeeld Christel! "Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden", schrijf je. Ik wil die reden slechts voorzichtig overwegen als we samen hebben gewerkt aan oplossingen zoeken. Ik wil graag in die spiegel kijken, ik lees me suf, de privélessen en nu deze beslissing zijn slechts een eerste stap op de lange, lange weg die we samen gaan meemaken. En dat ik bang ben geworden ligt vooral in het feit dat ik pas 2 jaar geleden bij een reguliere manege paardrijlessen ging volgen omdat we in de luxe positie verkeerden om een lap weiland recht to ons huis te kunnen kopen. "Als er dan een ponietje (met gezelschap) voor de jongens zou komen", dan moest ik me daar toch goed op voorbereiden. Ja, ik bedoel maar, ben ook gaan lezen toen ik zwanger was. De eerste pup is ook weloverwogen en goed voorbereid in huis gehaald. Maar na 8 weken op die manege stuiterde ik in galop (!) van Joep en brak mijn bovenarm en bestond mijn linker elleboog opeens uit meerdere stukjes. Na revalidatie blijkt de arm procentueel behoorlijk scheef te zijn gezet. Dat trekt een wissel op een jong gezin.

Toch heb ik, zodra het weer kon, zitlessen genomen en ben me met de buur-boer-paarden gaan bemoeien. Beetje poetsen, los door de wei volgen in stap enzo. En dan is daar het droompaard. (Eddy heeft wel gelijk in die door kleur geleidde aanschaf, maar ze was braaf en 200% verkeersmak, dus dat zou wel lukken). Mijn angst is dus niet om van mijn eigen bonte meis te donderen (hoewel ik daarmee wel weer mijn gezin opzadel met een probleem waar ze niet om hebben gevraagd), maar mijn angst komt vooral voort uit de angst dat we niet nader tot elkaar zullen komen, hoe goed we ons ook allebei daarvoor inzetten.
dag,
jet

Edith Hartog schreef op woensdag 22 november 2006, 18:12:


Eens met de edith-knop (!). En bovendien zijn sommige da's de afgelopen jaren bijvoorbeeld ook terughoudender in het subiet uitpellen van dames van grotere hondenrassen als er geen fokambities zijn, omdat niet bewezen is dat géén puppies krijgen, baarmoederhalskanker kan inhouden. En die fokteefjes die 'es een jaartje moeten overslaan met puppies, die krijgen steeds minder vaak een prikpil oid voorgeschreven 'vanwege de schadelijke gevolgen voor de hond'. Die moeten maar een maandje elders logeren. Da's adviseren tegenwoordig ook steeds vaker om een net drachtige teef maar gewoon te laten bevallen. Dat zou 'gezonder' zijn dan het 'wegspuiten' van de mini's...
dag,
jet

Wil schreef op donderdag 30 november 2006, 14:59:


Heb je geen sporen achtergelaten, Wil? Nee, geintje. Las op HoefNatuurlijk Edith d'r verhaal en kan jullie boos helemaal volgen. Hier geen koppel Canadese ganzen meer in de wei, hazen zoek, veel katten ook zoek. Eksters daarentegen in overvloed, maar da's geen wild, hé? En binnenkort eten wij samen met DE VROUW VAN een jager. HIJ kan pas weer in maart iets afspreken (tot die tijd mag 'ie blijkbaar schieten) en zij eet avond aan avond alleen met de kids. Wat zullen we doen? Boterhammen met pindakaas en komkommer?
@Edith: wijze raad van HC, kom hier maar tieren!
dag,
jet

Geertje schreef op donderdag 14 december 2006, 10:23:

Was de eerste maal dat de veulens van hun weide of round pen

Ik denk Geertje, dat Eddy doelt op het feit dat juist deze western-paarden-to be straks voornamelijk voor buitenritten ingezet zullen worden (recreatiepaarden). Daarvoor moeten ze dan wel eerst buiten de bak en roundpen ervaring opdoen, niet?

dag,
jet

trea hoex schreef op vrijdag 15 december 2006, 9:43:

Een super muts hier, maar Cool (1,5 jaar) doet nog niet mee.
dag,
jet

Spirithorses schreef op woensdag 20 december 2006, 14:45:


Zware woorden, Pien? Dat is waarschijnlijk omdat je ook echt ALLES wat hem aangaat verwoordt... En stiekum ben je net als Elzalien (en ik) toch meer bezig met vooruitgang boeken omdat je dat - voor hem - zo graag wilt? Voor jou met Mazir (en Oakley) zit 't verschil denk ik in het feit dat je ze (paarden per saldo) 'beter kunt lezen', dan wij dat kunnen. En ik sluit me volledig bij Wil aan, je brengt het prima, eerder lichtvoetig dan zwaar onder woorden!

Ik ben na 12 maanden Secret weer terug bij af, want zoals Piet schreef en jij bij Elzalien vermoedt, ik werd bang voor d'r, totdat ik op rug klom. Dan hadden we sámen pret. Maar dat vind ik niet de manier waarop ik met de mijnen wil omgaan. Dus 't zadel ligt even stoffig te worden en we zijn een hernieuwde vriendschap aan het opbouwen. Probeer beter te leren rijden op een andere rug en wat me sterkt is de omgang met ons immens grote paintveul Cool (1,5 jaar en nu al 1.50 m!). Die IS namelijk echt cool, maar reageert ook op me zoals onze honden en mensenjochies doen. Die leert dingen van me en blijft daardoor (hopelijk) lekker evenwichtig. Dat zou ik toch ook met Siggy moeten kunnen bereiken? En jij met Mazir? En Elzalien met Mike? En...

Geertje schreef op woensdag 20 december 2006, 15:12:


Ik kan me voorstellen dat ze vast wil houden aan wat ze wel kan, zou jij ook doen als je onzeker bent. Deed ik ook. Maar loslaten, daar heb je gelijk in, dan merk je overmorgen al dat je paard anders naar je kijkt. Omdat je even niks anders doet dan dag zeggen, beetje poetsen en weer weg gaan. Geen druk..., toch?

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 11:09:

Ik wíl heel graag ijzerloos, bitloos en goed

Moooii!
dag,
jet

Geertje schreef op woensdag 24 januari 2007, 10:25:


Ik ken een redelijk 'onhandelbaar' manneke van vijf die 's avonds nog even mag lurken aan de borst. Z'n zusje van twee tankt nog meermaals per dag. Die mams is overigens héél erg slank... maar haar kindjes spelen niet meer bij ons want ik moet me dan steeds beheersen om niet te gaan meppen, gniffel. En ons jongste holbewonertje kan kruisplassen met z'n broer, liefst op blote kakkies, maar eet wel met mes en vork. Tsja, natuurlijk ouderschap... Ik doe m'n best.

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 25 januari 2007, 11:39:


Aaah, gelukkig! 't Is je komboecha die dood is, ik dacht even je paard!

Nick Altena schreef op woensdag 31 januari 2007, 4:25:


DANK Nick! Da's duidelijk.

Nick Altena schreef op woensdag 31 januari 2007, 13:46:


Sorry Nick, dat ik even heb geknipt, maar mijn ervaring hierin is anders (en past overigens ook heel goed in dat topic over hoofdstel aanbrengen... tradi's... etc.)

Het ging je hier even om mensen met een normaal vermogen om na te kunnen denken over de gevolgen en hun eigen rijvaardigheden... Manege eigenaar (die het volgens jou zou moeten kunnen inschatten; heb ik dat goed begrepen?) liet me twee jaar geleden tijdens mijn 8ste (!) rijles door de binnenbak galopperen. 'k Vond het geweldig, 't voelde goed, maar mij werd gezegd "stuur 'm maar naar het midden, want nu is de volgende aan de beurt." Dat heb ik braaf gedaan, verloor de buitenbeugel (want na acht lessen 'zit' je nog niet echt, toch?) en donderde er af. Brak m'n bovenarm en elleboog, moest m'n lief bellen om me naar het ziekenhuis te laten brengen... Enfin, twee operaties en 10 pijnlijke revalidatie maanden later, heb ik een scheve arm en ben ik een beetje een ander mens.

Ik beschouw mezelf als redelijk denkend, min of meer volwassen mens, maar ik heb me tijdens die geweldige rit in de binnenbak nooit gerealiseerd wat de gevolgen konden zijn. Ben er als beginnende leek ook niet voor gewaarschuwd. Letterlijk en figuurlijk heel pijnlijk, want de manege was NIET aansprakelijk... Ze hebben ook nooit gebeld om te horen hoe het ging, trouwens.

dag,
jet

Ans Jondral schreef op woensdag 31 januari 2007, 14:34:


He Ans,
Lang (en niet leuk) verhaal. Mijn verzekering heeft betaald en heel eerlijk gezegd (laf, ik weet 't) was ik meer bezig met uit te vinden hoe ik, tijdelijk gehandicapt, mijn peuter in een schone luier kon hijsen, hoe ik met de honden het strand kon bereiken en of ik ooit nog zou paardrijden.

We hebben nu 2 eigen paarden, op stalarrest 's nachts na, behoorlijk natural. Ijzerloos en zweeploos, maar nog wel met bit (sorry, kom me begeleiden en ik ga om). De aanvraag voor een eigen buiten(=droogloop)bak ingediend bij de gemeente, oud-hollandsche pannetjes voor het dak van de schuilstal liggen al klaar, kortom... Was ik er toen niet afgedonderd, dan had ik nu misschien een eigen paard op diezelfde manege staan en nooit van PN en HN gehoord! Galopperen heb ik daarna slechts een keer aan de longe gedaan en ik vond 't doodeng. Voorlopig verdiep ik me meer in de relatie met onze vierbeners en alles wat we samen kunnen, galopperen doen ze zonder mij, liefst zij-aan-zij...